....

ΠΆΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΊΔΗΣ: ΤΟ ΣΑΡΆΝΤΙΣΜΑ

To 1974 ιδρύθηκε η Νέα Δημοκρατία και ομολογώ πως ήθελε πολλα κότσια για να ιδρυθεί. Με την πλειονότητα των δημοσιάριων και των υπαλλήλων

του κράτους να βρίσκονται σε καθεστώς ανοχής ως προς το φαινόμενο της δικτατορίας και τους αγρότες, για να το διατυπώσω μετριοπαθώς ,εξαιρετικά ανεκτικούς στο επτάχρονο καθεστώς, ο Καραμανλής αποδείχτηκε λύση προς μια μορφή εκδημοκρατισμού, που ήδη ήταν στα όρια της καθεστηκυίας τάξης:

 
μήτε οι νοσταλγοί της δικτατορίας πίστευαν πως η ήττα της δεν θα έφερνε μιά επανάκαμψη, μήτε οι βασιλόφρονες μασούσαν τα λόγια τους για την "αχαριστία" του Καραμανλη, μήτε η μεταπολίτευση οργανώθηκε συστημικά, με αποδεκτό τρόπο.
 
Ο τότε πρόεδρος Γκιζίκης και  ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ήταν χλομές αναπαραστάσεις του Δαμασκηνού, οι πρώτες αποφάσεις των δικαστηρίων μιλούσαν γιά την δικτατορία ως στιγμιαίο αδίκημα, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να θιγεί το πρόσωπο του Δημοσίου τομέα.
 
Και μόνο το γεγονός ότι, δέκα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, αρκετοί έλεγαν ευθαρσώς στα καφενεία ότι ήταν χουντικοί,  δίνει με επάρκεια την ιδέα μου.
 
Ο Καραμανλης ,αγνοώντας μία αναβράζουσα (γι΄αυτό και αναποτελεσματική) αριστερή νεολαία, στραμμένη στην απόλυτη εσωστρέφεια, κατηγορήθηκε γιά "σοσιαλμανία"από αρκετούς δικούς του.  
 
Οι πιό σημαντικές του πολιτικές κινήσεις, ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, η φιλική προς τους αντιπάλους της βασιλείας στάση του στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου και η συνεχής απορρόφηση του προδικτατορικού Κέντρου στο νέο κόμμα του. Αλλά μήτε το παρακράτος έπαθε το παραμικρό, μήτε η μεταπολιτευση σήμαινε κάτι περισσότερο απο μιά σειρά κινήσεων θεσμικού εντυπωσιασμού.
 
Οι τελετές του Πολυτεχνείου, η δεξίωση γιά την Δημοκρατία και αρκετές φιλελεύθερες παρενθέσεις παροδικές πάντως (Τρίτο πρόγραμμα) επέτρεψαν στον διάδοχό του να επιτεθεί στην Εξουσία και να την αλώσει επι οκτώ χρόνια μετά την δική του επταετία, που έδειχνε αρκετά διαφορετική απο την οκταετία της ΕΡΕ.
 
Η ένταξη στην Ευρώπη ήταν επίσης δική του πολιτική, υποστηριγμένη ωστόσο απο μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού, πέραν του δικού του εκλογικού σώματος.
 
Ολέθρια κόντεψαν να είναι τα αποτελέσματα του 1977, αλλά έγινε νωρίς κατανοητό ότι οφείλονταν στην παροδική αυτονομία και ενότητα διαφόρων κλάδων της δεξιάς, όχι αναγκαστικα της άκρας δεξιάς.
 
Η σύντομη πρωθυπουργία Ράλλη, ήταν ήπια και αποτελεσματική, μόνο που σκιάστηκε απο την πανελλήνια έκρηξη του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, που δεν θυμίζει παρά ελαχιστα τη σημερινή τάση προς τον Σύριζα.
 
Το κόμμα που ίδρυσε, γνώρισε μιά κίνηση Βόλβης που ήταν επιτυχής, παρά τις αλληλοκατηγορίες, και μιά κεντρώα περίοδο, όσο κεντρώος μπορούσε να είναι ένας Μητσοτάκης, που έσωσε την παράταξη απο την "πραγματιστική" αρχηγία Αβέρωφ ο οποίος εντούτοις δημιούργησε μιά εντυπωσιακή μαγιά στελεχών που ξαναχώνεψε τις αρχαίες διαφορές μεταξύ των δεξιών.
 
Μετά τον Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία έφαγε κάτι θρυλικές ανάστροφες απο το επινοημένο περιβόλι του Εκσυγχρονισμού. Η ανάσταση του Ανδρέα ώς το 1996 και τα οκτώ χρόνια του Σημίτη που ακολούθησαν, ήταν η καλυτερη περίοδος των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που προσεύχονταν στο εικονοστάσι τους το βράδι μη τους πάθει κάτι ο Σημίτης ,φαινομενικώς αντίπαλος, που "γλύκανε" τις παράξενες μορφές του νεοβοναπαρτισμού και έδωσε την αίσθηση μιάς χώρας των δύο τρίτων, αν δεχτούμε πως η ΕΡΕ ήταν ένα κόμμα του ενός τρίτου.
 
Τα μετά το 2007 δεν θέλω να τα ξέρω, επειδή άν ζητήσετε τη γνώμη μου, ήδη είχαμε αργήσει, κολλωντας σε ρητορικες όπως η επανίδρυση του κράτους και η εμμονή στην περιφερειακη ανάπτυξη, αμφότερα απλες ευχετικες προτάσεις.
 
Δεκαεφτά χρόνια παραμελημένος και σκοτεινός, ο Σαμαράς επανακάμπτει με γλίσχρο ποσοστό που κληρονομεί απο την ήττα του 2009, αλλά ώσπου να κλείσει χρόνος, του προτείνουν μιας μορφής πρωθυπουργία!
 
ταυτόχρονα, ο Σαμαράς, ως σκληροπυρηνικος και τεχνητά συναισθηματικός, με κακούς κειμενογράφους απο την πρώτη στιγμή, δοκιμάζει τα νεύρα της δικης του παράταξης πρώτα.
 
Παράξενοι προσωπικοί του φίλοι και συμπαθούντες, αντικαθιστούν το νεοδημοκρατικό λαβυρινθώδες σύστημα ελέγχου της εξουσίας.
 
Με τον Σαμαρά επικεφαλης της Νέας Δημοκρατίας, κανένας απο τους ονομαστούς Ηρακλείς του κόμματος δεν θα άντεχε κοντά του. Κανένας Τσάτσος, κανένας Παπαληγούρας,κανένας Ράλλης η Έβερτ.Καμία Ελένη Βλάχου.
 
Καθώς μοιάζει με αυτοσχέδια τράτα που γδέρνει τον βυθό μαζεύοντας τον γόννο, χρειάζεται τους παράξενους συμβούλους του και πρακτικούς ανθρώπους που μπορούν να υπηρετήσουν περονικες ιδέες και χωρις τον Περόν.
 
Ντινόπουλος, Άδωνις, Φαήλος, Χρύσανθος, διασύρουν και διασώζουν ταυτόχρονα το κόμμα που γιορτάζει τα σαραντάχρονά του, λιγότερο απο έναν μήνα απο τα σαράντα του ΠΑΣΟΚ. Οι δύο επέτειοι δεν ομοιάζουν. Αυτό δείχνει πως η Νέα Δημοκρατία δεν άνθισε ματαίως.
 
Είχα και έχω αρκετούς φίλους νεοδημοκράτες. Μερικοί έφτασαν συμβολικως σε θέση υπουργού, αλλά χωρίς συμμετοχή στο βαθύ κράτος.
 
Οι οπαδοί που γνωρίζω έχουν φάει τέτοιες κατραπακιές απο την ίδια την ζωή που απο ευγένεια έπαψα να τους ρωτάω πως νοιώθουν.
 
Οι άνθρωποι έκοψαν εισιτήριο για πλοίο της γραμμής σε τετράκλινη καμπίνα και σήμερα ταξιδεύουν πάνω σε μπαρκομπέστια, μαζί με πρόβατα και φιλελέδες.
 

Η τελευταία πράξη που προβλέπω πριν κλείσει το Ιωβηλαίον, είναι να αναγομώσουν τα ακροδεξιά τους ελαστικά και να αποκτήσουν έναν επαρκώς άνετο κεντροδεξιό χώρο, χωρίς πάντως το βασανιστικό και ψευδές σύνδρομο ότι χάλασαν τα νιάτα τους γιά να βγει η αριστερά απο την μουρμούρα.

Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments