TΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗ ΡΟΗ ΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η Susan B. Anthony, φημισμένη σουφραζέτα ηγέτιδα και μεταρρυθμίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών, είπε κάποτε για το ποδήλατο: 'Νομίζω ότι έχει κάνει για τη χειραφέτηση των γυναικών απ' οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Δίνει στις γυναίκες μια αίσθηση ελευθερίας και αυτονομίας.' Η Anthony περιέγραψε την εικόνα μιας γυναίκας σε ποδήλατο σαν «την εικόνα μιας ελεύθερης, ανεξέλεγκτης γυναικείας φύσης"

Όμως, τι ακριβώς ήταν εκείνο για το οποίο αυτό το οικείο δίτροχο μέσο μεταφοράς προσφέρθηκε απλόχερα και προκάλεσε μια τέτοια απαράμιλλη κοινωνική αλλαγή;

Με αφορμή το μήνα της ιστορίας της γυναίκας λοιπόν σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία, αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίακας που ήταν στις 8 Μαρτίου, θα ρίξουμε μια ματιά σε τρεις απίστευτες γυναίκες που διαμόρφωσαν τον κόσμο πάνω σε δυο τροχούς.

Annie “Londonderry” Kopchovsky

Το 1894, η Annie "Londonderry" Kopchovsky δεν ήταν σαν τις περισσότερες γυναίκες του 19ου αιώνα. Εβραία μετανάστρια, μητέρα τριών στα 23 της και υπάκουα νοικοκυρά, η Kopchovsky δεν ήταν ούτε ένας ποδηλάτισσα ούτε υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών.

Αλλά όταν δύο άνδρες έβαλαν στοίχημα ότι καμία γυναίκα δεν θα μπορούσε να κάνει το γύρο του κόσμου πάνω σε ένα ποδήλατο, ενώ παράλληλα θα έβγαζε 5000 δολάρια στο δρόμο, η Kopchovksy ανέλαβε την πρόκληση.

Φεύγοντας από τη Βοστώνη με φούστα πάνω σε ένα ποδήλατο Columbia βάρους 19,5 κιλών, η Kopchovsky έθεσε ως στόχο να αποδείξει στον κόσμο ότι οι γυναίκες δεν ήταν μόνο σωματικά και διανοητικά δυνατές, αλλά και πλήρως ικανές να επιβιώσουν στον κόσμο των ανδρών.

Κουβαλούσε διαφημιστικά πλακάτ στο ποδήλατο και στο πρόσωπό της για να κερδίσει χρήματα για το ταξίδι, και επίσης υιοθετήσε το επώνυμο Londonderry, μετά από μια σύμβαση με την εταιρεία Londonderry Lithia Spring Water. Ποδηλάτησε μέσα από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική και ταξίδεψε με καράβι μέχρι τον Νότιο Ειρηνικό, πριν την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω του Σαν Φρανσίσκο.

Όταν έφτασε ρολάροντας στη Βοστώνη 15 μήνες αργότερα, η Londonderry ήταν μια άλλη γυναίκα. Ντυμένη με παντελόνια και σωματικά μεταμορφωμένη, η Londonderry συνέχισε για να γίνει η φωνή-υπέρμαχος τόσο για το ποδήλατο, όσο και για τα δικαιώματα των γυναικών.

Η εφημερίδα New York World σχολίασε το 1895 ότι το ταξίδι της ήταν «το πιο ασυνήθιστο ταξίδι που έβγαλε ποτέ εις πέρας μια γυναίκα», αφήνοντας μια ανυπολόγιστη επίδραση στις συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες - και των ίδιων των γυναικών - εκείνη την ημέρα.

Kittie Knox

Όταν Katie Knox μπήκε στην αίθουσα όπου γινόταν η ετήσια συνάντηση του League of American Wheelmen (νυν League of American Bicyclists) το 1895 και παρουσίασε την κάρτα μέλους της, προκάλεσε επίσης και την αμερικανική στάση απέναντι στον φυλετικό διαχωρισμό.

Η Knox, μια δι-φυλετική μοδίστρα, φανατική ποδηλάτισσα και μόλις 21 ετών, κατείχε κάρτα μέλους του Συνδέσμου από το 1893. Αλλά όταν ο Σύνδεσμος πέρασε μια άλλη γραμμή σχετικά με το φυλετικό χρώμα το 1894, δηλώνοντας ότι μόνο οι λευκοί άνθρωποι θα μπορούσαν να γίνονται μέλη, η κατάσταση της Knox στο σύνδεσμο τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Αντί να δεχτεί τα νέα και να σιωπήσει, η Knox ανέβηκε στο ποδήλατό της.

Φορώντας ανδρικά ρούχα και με την υποστήριξη των συνομηλίκων της στην ποδηλατική κοινότητα, η Knox εισχώρησε σε έναν φυλετικά διαχωρισμένο κοινωνικό χώρο και πρόβαλε ήρεμα το δικαίωμά της να είναι εκεί. Ενώ υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με την έκβαση της ημέρας - ορισμένες εφημερίδες ισχυρίστηκαν ότι της αρνήθηκαν την είσοδο, ενώ άλλες έγραψαν ότι έγινε δεκτή, η εμφάνισή της στην εκδήλωση, ωστόσο, έδωσε ώθηση στα ζητήματα της φυλής και του φύλου στη δημόσια συνείδηση.

Σε μια εποχή που λίγοι μαύροι άνθρωποι - και ακόμα λιγότερες μαύρες γυναίκες – έκαναν ποδήλατο στις ΗΠΑ, οι δράσεις της Knox ήταν πρωτοποριακές. Λαμβάνοντας ευρεία δημόσια υποστήριξη για την πράξη της, και από τις δύο κοινότητες (μαύρων και λευκών), η Knox αμφισβήτησε τις αντιλήψεις του κοινού τόσο για τους μαύρους ανθρώπους, όσο και για τις γυναίκες, πυροδοτώντας την τοπική και εθνική διαμάχη για τη φυλή και το φύλο στον κόσμο του ποδηλάτου και στην ευρύτερη κοινότητα.

Maria Ward

Εάν ένα ποδήλατο προσφέρει ανεξαρτησία στη γυναίκα, τότε η πλήρης ανεξαρτησία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη συνολική ευθύνη για το ποδήλατό της. Αυτή ήταν η ιδέα πίσω από το «Bicycling for Ladies» της Maria Ward, έναν χρησιμότατο οδηγό σχετικά με το ποδήλατο για τις γυναίκες που δημοσιεύθηκε το 1896.

Η Ward στόχευε στη χειραφέτηση των γυναικών από την εξάρτηση από τους άνδρες, διδάσκοντάς τους όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζουν για την αγορά, την οδήγηση και τη συντήρηση ενός ποδηλάτου.

Ενώ σχεδόν όλες οι γυναίκες της εποχής είχαν κατακτήσει τις εγχώριες τεχνικές δεξιότητες, όπως το ράψιμο, οι πιο μηχανικές δεξιότητες, όπως η επισκευή ποδηλάτων θεωρούνταν ότι ήταν τομέας των ανδρών.

Η Ward υποστήριξε ότι οι γυναίκες δεν ήταν λιγότερο ικανές στις μηχανικές δεξιότητες από τους άνδρες συναδέλφους τους, γράφοντας στην εισαγωγή του «Γυναίκες και Εργαλεία», "Πιστεύω πως κάθε γυναίκα που είναι σε θέση να χρησιμοποιεί μια βελόνα ή ένα ψαλίδι μπορεί να χρησιμοποιεί και άλλα εργαλεία εξίσου καλά."

Το βιβλίο «Ποδηλασία για κυρίες» κάλυπτε τα πάντα, από την επιλογή ενός ποδηλάτου μέχρι την ποδηλατική εθιμοτυπία και τους νόμους της μηχανικής και της φυσιολογίας, παρέχοντας στις γυναίκες τα εργαλεία που χρειάζονταν - τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά - για να ποδηλατήσουν προς την ελευθερία.