ΕΔΕΣΣΑ : ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ «ΤΕΛΕΙΟΦΟΙΤΩΝ ΑΡΡΕΝΩΝ – ΘΗΛΕΩΝ ΤΟΥ 1973»

Πριν λίγες μέρες δυο φίλοι και συμμαθητές από τα παλιά (ο Γιώργος Δημητριάδης και ο Οδυσσέας Φανιόπουλος) είχαν την ιδέα και φτιάξανε στο FB την ομάδα για τους τελειόφοιτους αρρένων 1973.Τους έκανα την πρόταση να συμπεριληφθούμε και το θηλέων. Και έγινε αυτή η ωραία ομαδούλα <Τελειόφοιτοι αρρένων-θηλέων1973.> Τις επόμενες μέρες κάναμε ατελείωτες συζητήσεις και εξωτερικεύσαμε την ανάγκη μας να επιστρέψουμε για λίγο στο παρελθόν αφήνοντας τις αναμνήσεις μας να ξεχυθούν και ανεβάζοντας φωτογραφίες από τα σχολικά μας χρόνια. Μετά από λίγες μέρες έγινε και η πρόταση για την επανένωση με ημερομηνία και μέρος συνάντησης Πόσα συναισθήματα και πόσες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Ποιοι θα είναι. Ποιους μπορώ να ενημερώσω, πόσοι θα έρθουν τελικά. Τι εντύπωση θα αφήσω άραγε μετά από τόσα χρόνια? Θα προσέξουν ό,τι βλέπω εγώ να αλλάζει πάνω μου? Να λίγο οι ρυτίδες, λίγο που πήρα κάποια κιλά και δεν είμαι στιλάκι πλέον... Θα με ρωτήσουν τι κάνω στην ζωή μου... Θα μπορούσα να γράφω ερωτήσεις όλη την ημέρα!!!! Αλλά μήπως και εγώ τα ίδια δεν θα ρωτήσω? Αλλά φίλοι μου στα reunion δεν έχει σημασία η εμφάνιση σου , ούτε τα χρόνια που άφησαν σημάδια επάνω σου. Αυτό που έχει σημασία είναι να μάθουμε ότι όλοι είμαστε γεροί , ευτυχισμένοι και κάτι έχουμε καταφέρει στην ζωή μας. 50 χρόνια είναι αυτά δεν είναι λίγα, μια ολόκληρη ζωή. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, ο καθένας ένοιωθε συγκίνηση ανάλογα με την σύνδεσή του με τα πρόσωπα και της αξίας που δίνει στα εφηβικά χρόνια.. Εγώ προσωπικά ένιωσα χαρά, μελαγχολία, έκπληξη, λύπη για αγαπημένους φίλους που δεν βρίσκονταν κοντά μας.

Πολλοί ήρθαμε με φωτογραφίες από τότε, απίστευτα στιγμιότυπα παιδικής και εφηβικής ζωής... καθώς πολλές από τις αναμνήσεις υποβοηθούνταν από τις φωτογραφίες που είχε ο καθένας κι έτσι ανασύραμε αναμνήσεις. Συγκινήθηκα βλέποντας όλους εμάς τους 68χρονους με τις ρυτίδες και τους γκρίζους κροτάφους οι άντρες και κοιταζόμασταν ζουμάροντας σε χαρακτηριστικά για να αναγνωρίσουμε ο ένας την φάτσα του άλλου από την πάλαι ποτέ εφηβική φυσιογνωμία μας Ένοιωσα κάποια στιγμή πως ήμουν έφηβη και πως ήμουν σε πάρτυ. Αναμφίβολα όμως είχαμε την τύχη να να βιώσουμε τα μαθητικά μας χρόνια σε μια εποχή χωρίς κρίση και με δυνατότητα να ονειρευόμαστε το μέλλον μας, απαλλαγμένοι από το άγχος που διακατέχει τους σημερινούς νέους. Αυτό ήταν, ίσως, η μεγαλύτερη επιτυχία μας και, σίγουρα, το αντιλαμβάνομαι τώρα καθώς λόγω που ήμουν σε αυτόν τον χώρο συνομιλούσα, καθημερινά, με νέους ανθρώπους και βλέποντας ότι οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί τόσο για το σήμερα όσο και για το αύριο είναι πολύ πιο αυξημένοι. Σήμερα όμως η μέρα είναι δική μας με αληθινό χαμόγελο που μας έκανε όλους να μοιάζουμε έφηβοι. .Είναι η χαρούμενη ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε και αναστατώσαμε όλο το μαγαζί, από τις φωνές .Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα .Σαν να βρεθήκαμε σε ένα πάρτυ σαν εκείνα που κάναμε κάποτε. Αυτό το χαμόγελο μας έκανε όλες και όλους όμορφους!!! Περάσαμε πολύ ωραία , γελάσαμε απίστευτα, μοιραστήκαμε σκέψεις και συναισθήματα, και ενώσαμε το παρελθόν με το παρόν. Η ώρα κύλησε πολύ γρήγορα και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μας έφτασαν οι ώρες για να αναβιώσουμε τις σχολικές μας αναμνήσεις οι οποίες θα μας κρατούν για πάντα ενωμένους.. Κλείνω αυτό το κείμενο με ένα φιλί στις συμμαθήτριες και στους συμμαθητές και θα ευχηθώ να μην τους πάρει από κάτω να συνεχίσουν δυναμικά και με πολλά όνειρα την ζωή τους. Θα κρατήσω αυτήν την μέρα στην καρδιά μου και θα ευχηθώ να μην αφήσουμε την παιδικότητά μας να χαθεί όσα χρόνια και να περάσουν!!

Vasso Dafni