ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ

Χριστούγεννα μιας χρήσης

ή η κατάντια του να κάνεις πολιτική στου κασίδη το κεφάλι

του Γιώργου Αρκτούρου

Photo by Kevin Frayer/Getty Images, Πεκίνο, 30-1-2020 μ.Χ.

Έτσι, λοιπόν, μιας και φτάσαμε ως εδώ, και μιας και το δεύτερο συνεχόμενο μαύρο έτος (αν μπορούμε φυσικά να εξαιρέσουμε τα χρόνια των Μνημονίων) μας αφήνει πίσω του, ή το αφήνουμε πίσω μας (εξαρτάται σε ποιόν απευθύνεσαι), λέω να κάνω τον δικό μου απολογισμό. Όταν ακούγαμε για έναν νέο ιό, από την -όχι και τόσο μακρινή μας- Κίνα, δεν ξέρω τί σκεφτόταν ο καθένας μας. Προσωπικά, δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη εκτίμηση για την Κίνα, ως κράτος, συνεπώς δεν λαμβάνω και τις πληροφορίες που έρχονται απ' αυτήν ως έγκυρες. Η αλήθεια μου; Απλά, δεν ασχολήθηκα με την υβριδική τρομοϋστερία. Πίστεψα ότι είμαστε σε άλλο επίπεδο, τουλάχιστον ως Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και γενικά ως "δυτικός κόσμος". Και έπεσα έξω, φυσικά. Ήταν 9 ή 10-3-2020, και ήμουν στο ΙΕΚ που σπούδαζα. Δεν περίμεναν, καν, να ολοκληρωθεί η εβδομάδα, ως αρμόδιο Υπουργείο. Κλείνουμε, μας είπαν, και μας έδιωξαν. Μάλιστα, η απόφαση ήρθε απόγευμα, για να ισχύσει από την επόμενη μέρα. Ο δ/ντής, όμως, το πήρε πάνω του (για την ακρίβεια, κατουρήθηκε πάνω του), και μας ξαπόστειλε προτού βραδιάσει (τα ΔΙΕΚ λειτουργούν μέχρι αργά το απόγευμα). Από εκεί και πέρα, όλα πήραν την κάτω βόλτα. Τις πρώτες μέρες, ήμουν απλά ένας άλλος ταύρος εν υαλοπωλείο. Ήθελα να σπάσω, να βρίσω, να φωνάξω. Με ποιό δικαίωμα, αναρωτιόμουν, μου στερήθηκε η μόνη δι-έξοδος που είχα; Γιατί, εκτός απ' το ΙΕΚ, πουθενά αλλού δεν πήγαινα, και ούτε και μπορούσα να πάω. Με ποιό δικαίωμα μου στερήθηκε η δυνατότητα να σπουδάσω, μέσα στο εργαστήριο, να κάνω την πρακτική μου άσκηση, και να τελειώσω στην ώρα μου; Την ώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, κι ενώ έχω ολοκληρώσει -τυπικά- τις σπουδές μου, η πρακτική μου ακόμα δεν έχει γίνει. Κι αν δεν την κάνω, φρόντισαν να μπορέσουν να μας διαγράψουν, μέχρι τις 31-12-2022. Μάλιστα. Αυτό το αποφάσισαν κάποιοι υπουργοί, εν μέσω πανδημίας. Στο σπίτι μου, το ψυγείο μισοάδειο. Και ποιος χέστηκε; Δημόσια υγεία, κυρίες και κύριοι. Εσείς που επικροτούσατε (και επικροτείτε ακόμα) τις πολιτικές των μεγάλων καναλιών, θα μου απαντήσετε πώς γίνεται να είσαι υγιής, όταν πεινάς; Αλλά, φευ, δεν πεινάσατε και ποτέ. Δεν σας έτσουξε το στομαχάκι σας, ούτε και πάγωσε ο χοντροβολεμένος πισινός σας. Δεν πειράζει. Δημόσια υγεία. Δημόσια υγεία είναι, προφανώς, να βλέπεις τον άνθρωπό σου να λιώνει απ' τον καρκίνο, να ξέρεις και να ξέρει ότι είναι το τελευταίο του Πάσχα, τα τελευταία του Χριστούγεννα, αλλά να μην μπορεί να τα ζήσει όπως αυτός γουστάρει. Να δουλεύει μια ζωή, να πληρώνει πρώτα και κύρια τις ασφαλιστικές του εισφορές, για να τον πετάνε κάτι τσογλανάκια, τα δικά σας τα κομματικά παιδιά, έξω από το πλησιέστερο νοσοκομείο. Τράβα σπίτι να πεθάνεις, κι αν σ' αρέσει. Αυτονόητα και δίκαια γίνεται διαλογή των ασθενών, μας είπε ο "ακαδημαϊκός" κος. Θ. Λύτρας. Ναι, αυτός που και καλά πήγε κόντρα στην κυβερνητική πολιτική. Μόνο που πόνταρε στο τρίτο ημίχρονο. Αλλά, τί πειράζει; Δημόσια υγεία να 'χουμε. Τα προσωπικά του ας τα λύσει ο καθένας μόνος του. Ε, και λοιπόν, γιατί δεν μας αφήνετε στην ησυχία μας; Αφού, ούτως ή άλλως, ο καθένας μόνος του παλεύει για να ζήσει, κι αν είναι τυχερός, μπορεί και να πάρει αυτό που του αξίζει. Ξέρετε κάτι; Είναι και αντιφατικό, και είναι και κακόγουστο, όλο αυτό που συμβαίνει. Από τον Δεκέμβριο του 2019, οπότε και "ανακαλύφθηκε" ο νέος ιός, στην Κίνα, μέχρι και σήμερα, 24-12-2021, παραμονές Χριστουγέννων, έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια. Στις 23-1-2020, ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος, νομικός και συγγραφές Michael Fumento, γράφει στην "New York Post": "A CNN reporter broadcasts from Wuhan, China, on the recent viral outbreak. There is nobody near who could possibly infect him ­— unless the cameraman has Guinness Book of Records' coughs and sneezes. So why does he insist on wearing a blue surgical mask while talking?". Αυτό ήταν και το προτελευταίο του άρθρο στην "New York Post". Έχουμε ξαναζήσει τέτοιες υστερίες, αν θέλουμε ν' ανοίξουμε το κάδρο της ιστορίας του ανθρώπου, λέει ο Μ. Fumento. Αλλά, τέτοια και τόση υστερία, εν έτει 2020, σημαίνει -λέω εγώ- τουλάχιστον ότι οι προηγούμενες κρίσεις όχι μόνο και κύρια δεν θωράκισαν τα δημόσια συστήματα των σύγχρονων κρατών, αλλά ούτε καν δίδαξαν. Δεν δίδαξαν συμπεριφορές, πρότυπα, σωστά και λάθη. Τίποτα. Ξεχάσαμε ποιοί και πώς διαχειρίστηκαν την Η1Ν1, το 2009-10. Και τους βάλαμε πάλι στο κεφάλι μας. Τους κάναμε και Σωτήρες. Μάλιστα. Κάθε απόγευμα στις 6 μμ. Ο ένας πρώην καταδικασμένος καταχραστής του Δημοσίου να σου κουνάει το δάχτυλο, κι ο άλλος ο πρωτοψάλτης να στο παίζει επιδημιολόγος. Το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο παρέδιδε τηλεοπτικά μαθήματα πολιτικής ανικανότητας και οπισθοδρόμησης. Απλώς, όταν μιλάμε για "κινεζοποίηση", ας μην έχουμε στο μυαλό μας κάτι που πρόκειται να γίνει. Σε τί διαφέρεις, σήμερα, από τον μέσο Κινέζο; Αυτόν, ναι, που τρέχει πανικόβλητος στο πλησιέστερο supermarket, για να προμηθευτεί μάσκες και αντισηπτικά. Πριν τελειώσουν. Λοιπόν, τα ίδια έκανες κι εσύ. Έτρεξες σαν σίφουνας να πάρεις χαρτιά υγείας, και χρυσοπλήρωσες τις κακόγουστες πράσινες μάσκες μιας χρήσης. Την φοράς, και την πετάς βγαίνοντας από το ΚΕΠ, ή την τράπεζα, όπου βρεις. Έκανες καμιά καταγγελία, για την αισχροκέρδεια ας πούμε; Μπα, δεν βαριέσαι. Εσύ θα βγάλεις το φίδι απ' την τρύπα; Κι εξάλλου, "όλα είναι κανονισμένα". Δρομολογημένα. Βούλωσ'το, λοιπόν, και πέρνα κι αυτά τα Χριστούγεννα προτάσσοντας το σημείο του κορμιού σου που θα σου ζητηθεί για θερμομέτρηση, το πιστοποιητικό με τις κατά τ'άλλα ευαίσθητες προσωπικές σου πληροφορίες, και την διπλή ή και τριπλή σου μάσκα. Δεν πάει να μην αναπνέεις με μία μάσκα. Δύο σου είπαν; Τρεις εσύ. Τρεις; Τέσσερις εσύ. Αλλά, ρε Έλληνα, μην μου βάλεις κανα πλαστικό μπουκάλι στην κεφάλα σου. Γιατί, ούτως ή άλλως, ένας όρθιος κουβάς είσαι. Ένας τενεκές ξεγάνωτος. Τί θα θυμάσαι, ρε, από τα Χριστούγεννα του 2020 και του 2021; Να στο πω αλλιώς. Έτσι λογάριαζες τα Χριστούγεννά σου, πριν το 2020; Να φας, να πιείς, και να πας για ύπνο; Αυτό σημαίνει Χριστού-γεννα; Άνοιξε, ρε, τα albums σου. Κοίτα πόσα έχεις να θυμάσαι, από τα μοναδικά Χριστούγεννα του 1988, του 1996, του 2000 και του 2009, ακόμα. Κι ας ήρθαν τα Μνημόνια, το 2010. Εσύ συνέχισες να ζεις. Και να ελπίζεις. Τώρα; Έχεις κάποιες ελπίδες, τώρα που μιλάμε, και μας τις κρύβεις; Κι εν πάση περιπτώσει, αν εσύ και μερικοί όμοιοί σου θεωρείτε ότι έχετε την διάθεση και την ικανότητα να πετάξετε δύο ολόκληρα χρόνια από τις ζωές σας στα σκουπίδια, πιστεύοντας ότι ίσως θα μπορέσετε να τα αντικαταστήσετε, λυπάμαι, αλλά δεν το πιστεύουν όλοι αυτό. Όχι, κύριοι. Όταν βγάζετε κυβέρνηση, κι όταν γίνεστε κυβέρνηση, οφείλετε να οδηγήσετε την χώρα. Όχι τις προσωπικές μας ζωές. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο εμείς και στο εγώ, που την έχετε περάσει. Έχουμε ωριμάσει από αυτό, αλλά δεν θα σας το συγχωρέσουμε. Και θα σας το αποδείξουμε.

You'll never fool us again.

Merry Last Christmas

Photo by Kevin Frayer/Getty Images, Πεκίνο, 26-2-2020 μ.Χ