"ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ" ΤΑ ΚΙΝΗΤΑ ΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

Σύμφωνα με τον Υπουργό Παιδείας, τα κινητά τηλέφωνα στα σχολεία θα επιτρέπονται αλλά μόνο μέσα στην τσάντα των μαθητών ενώ δεν θα πρέπει να γίνεται εμφανής η κατοχή τους. Με λίγα λόγια, οι μαθητές θα το έχουν μαζί τους για ώρα ανάγκης αλλά δεν θα μπορούν να το χρησιμοποιούν όσο βρίσκονται στο σχολείο.

Ρεπορτάζ του Mega έδειξε πόσο εξαρτημένοι είναι οι μαθητές από τα κινητά τους τηλέφωνα, κάτι που όχι μόνο αποσπά την προσοχή τους αλλά δημιουργεί και άλλα προβλήματα αφού τα κινητά έχουν πλέον πρώτο ρόλο στο bullying ανάμεσα στους νέους.

Παιδιά τσακώνονται και οι συμμαθητές τους τραβάνε βίντεο, ενώ πολλά παιδιά βιντεοσκοπούν ακόμα και τους καθηγητές. "Τα κινητά έχουν γίνει σχεδόν η δεύτερη φύση των παιδιών και φαίνεται δύσκολο να τα αποχωριστούν κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου" αναφέρει το ρεπορτάζ του Mega.

Τι μας φαίνεται παράξενο σε όλα αυτά; Μάλλον το θεωρούμε φυσιολογικό! Από την στιγμή που δίνουμε σε ένα μικρό παιδί το «θαύμα της τεχνολογίας» για να μας αφήσει ήσυχους.

Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε δώσει στο παιδί το κινητό, να δει ένα βίντεο, ένα παιδικό, για να «ησυχάσει», όπως νομίζουμε.

Το παιδί βλέπει την οικογένεια να ασχολείται με αυτό: να πληρώνει, να μιλάει, να παραγγέλνει, να σβήνει το αιρ-κοντίσιον, να κανονίζει διακοπές..

Οπότε γιατί αναρωτιόμαστε και λέμε «τι φταίει;». Εμείς οι ίδιοι βγάλαμε τα μάτια μας και έφτασαν τα πράγματα στο σημείο να βλέπουμε όλα αυτά που βλέπουμε.

Μάλιστα υπάρχουν σχετικές εφαρμογές: το τι μαγειρεύεις, τι φοράς, τι τραγουδάς, που είσαι και τι τρως, πως νιώθεις..

Το κινητό και το διαδίκτυο είναι προέκταση του χεριού μας.

Το παιχνίδι το χάσαμε. Τι να σώσουμε τώρα; Πως να συμμαζέψουμε τους ανήλικους που χτυπούν, σπάζουν κ.ά. Και μάλιστα όλα αυτά να βιντεοσκοπούνται!

Οι δεσμοί της οικογένειας έχουν χαλαρώσει γιατί αυτό επιτάσσει η γρήγορη εποχή που ζούμε. Οι γονείς τρέχουν σαν παλαβοί για να τα προλάβουν όλα: σχολείο, φροντιστήρια, δραστηριότητες παιδιών.. Πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο συμβάλλουν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Το πόσο μένει το παιδί στο σπίτι παρέα με την οικογένεια, είναι άλλο θέμα!

Και όλα αυτά μέσα σε μια χαοτική κοινωνία που τρέχει με χίλια! Μέσα σε όλα είναι η ακρίβεια που πια αδύναμοι στεκόμαστε απέναντι της.

Κόβουμε από εδώ, κόβουμε από εκεί, δεν πολύ-βγαίνουμε πια, δεν αγοράζουμε πια όλα αυτά που θέλουμε.

Σκεφτείτε το λίγο: όλα χτίστηκαν σιγά σιγά και έχουμε φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα. Και κανείς δεν υποστηρίζει ότι τα κινητά δεν μας χρειάζονται. Τα κινητά τηλέφωνα,  το διαδίκτυο και οι εφαρμογές ορίζουν και καθορίζουν τη ζωή μας. Συμφωνούμε ότι τα χρειαζόμαστε. Όμως μια λέξη οφείλουμε να έχουμε όλοι στο νου μας: όρια!

Κανείς δεν μπορεί να δώσει συμβουλές σε κανέναν. Όλοι κάνουμε λάθη. Οι συμβουλές που δίνουν οι ειδικοί δεν είναι για όλους. Καθένας είναι ξεχωριστή προσωπικότητα. Και κάθε οικογένεια έχει διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά προβλήματα.

Ας προσπαθήσουμε λογικά να δούμε την πραγματικότητα και ας σκεφτούμε το μερίδιο της ευθύνης μας. Ας προσπαθήσουμε να  πατάμε που και που φρένο στις παράλογες απαιτήσεις της τεχνολογίας, ας βάλουμε όρια πρώτα στον εαυτό μας (ως ενήλικες) και κατόπιν στους μικρότερους. Ίσως τότε μπορέσουμε και βρούμε λύσεις.