«#ΜΕ ΤΟΟ» ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΉ ΜΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

«#ΜΕ ΤΟΟ» ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΉ ΜΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Τι θα πει ο όρος «κοινό μυστικό»; Είναι κάτι που θεωρείται μυστικό αλλά το γνωρίζουν πολλοί.

Στις μικρές κοινωνίες πολλά είναι τα «κοινά μυστικά». Ειδικά αυτά που έχουν να κάνουν με ευαίσθητα θέματα, ειδικά αυτά που μιλάνε για πρόσωπα και καταστάσεις που ξεφεύγουν από την λογική.

Μικρές, κλειστές κοινωνίες, κλειστά στόματα, με θύματα μαθητές και μαθήτριες. Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά τέτοιου είδους ειδήσεις και ανατριχιάζουμε για λίγο, φτύνουμε στον κόρφο μας, λέμε «μακριά από εμάς». Πράγματα που έπρεπε να μας σοκάρουν και να αλλάξουν όλη την κοσμοθεωρία μας, έφτασαν σήμερα να τα θεωρούμε «κανονικά».

Διαβάζουμε ή ακούμε πως «η είδηση συγκλόνισε την τοπική κοινωνία». Αμ δε που τη συγκλόνισε! Δεν χαμπαριάζει πολλές φορές η κοινωνία, γιατί αν συγκλονιζόταν ή αν χαμπάριαζε δεν θα θεωρούσε «κανονικά» όλα όσα συμβαίνουν.

Και είναι αλήθεια πως συμβαίνουν σε κάθε κοινωνία, κάτι που με τρόμο μάθαμε πως συμβαίνει και στην δική μας.

Σε κάθε μια ιστορία μαθαίνουμε πως κάποιος, κάτι, ήξερε. Πάντα κάποιος κάτι είχε δει. Αλλά φαίνεται πως αυτός ο κάποιος δεν σοκαρίστηκε αρκετά. Απλά σκέφτηκε «που να μπλέκεις τώρα; Κάτσε στ΄ αυγά σου!».

Τι έγινε βρε παιδιά, συνήθισε τ΄ αυτί μας να ακούει ευαίσθητες ειδήσεις; Τι είναι αυτό που θα μας σοκάρει αληθινά αρκετά για να κάνουμε κάτι;

Ακούμε λοιπόν την  «είδηση» ότι καθηγητής θωπεύει μαθήτριες, τις φωτογραφίζει, τις αγγίζει «πατρικά», αλλά όταν αυτά τα λένε μαθήτριες (αν τα πούνε, στην καλύτερη των περιπτώσεων) αυτά μεταφράζονται ότι «μάλλον παρεξήγησαν» ότι μάλλον ήταν «πατρικό το χάδι».

Ότι ο τάδε καθηγητής έχει θέμα, είναι «άρρωστος» και ας «το δούμε ανθρώπινα» και άλλα τέτοια!

Μα τι να δούμε ανθρώπινα; Κατανοούμε τι λένε κάποιοι; Αν συνέβαινε στο παιδί τους αυτό δηλαδή πως θα αντιδρούσαν;

Οπότε κάτι ανάλογο έπεσε στην αντίληψη μας και γνωρίζουμε πολλά πράγματα και πρόσφατα αλλά και παλαιότερα. Πράγματα που δεν έφτασαν στην αίθουσα των δικαστηρίων διότι πάντα υπήρχε «ο τρόπος» να αποσυρθεί ή να μην γίνει καν μήνυση. Κανένας δεν τολμούσε να μιλήσει, μαθήτριες έκλαιγαν, φοβόντουσαν να μιλήσουν και όλα αυτά που βλέπουμε στις ταινίες!

Το θέμα βρίσκεται στην φάση των ανακρίσεων. Αν συλλεχθούν τα απαραίτητα στοιχεία τότε ίσως να προχωρήσει η διαδικασία.

Ειλικρινά ταλαιπωρηθήκαμε πολύ για να γράψουμε κάτι, πως θα το γράψουμε και τι μπορεί να υποψιαστεί ο καθένας και η καθεμιά που θα διαβάσει κάτι ανάλογο. 

Με τις αποκαλύψεις στον χώρο του θεάτρου κλπ. και τις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας, με τις εξελίξεις να είναι ραγδαίες, πολλοί μιλούν για κίνημα #metoo στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα κοινωνικό κίνημα, με διάφορες παραλλαγές σε τοπικές και διεθνείς ονομασίες, κατά της σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης όπου οι άνθρωποι δημοσιοποιούν καταγγελίες για σεξουαλικά εγκλήματα.

Όπως διαβάζουμε η φράση “Me Too” αρχικά χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το πλαίσιο (στα social media το 2006),  από το θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης και ακτιβίστρια Ταράνα Μπερκ. Παρόμοια με άλλα κοινωνικά κινήματα που επιδιώκουν δικαιοσύνη και ενδυνάμωση, και αυτό βασίζεται στην ανάγκη να σπάσει η σιωπή. Ο σκοπός του Me Too, όπως αρχικά τον εξέφρασε η Μπερκ και αργότερα και άλλοι που υιοθέτησαν αυτήν την τακτική, είναι να ενδυναμώσει τις γυναίκες μέσω της ενσυναίσθησης και της αλληλεγγύης, μέσω της δύναμης των αριθμών, ιδιαίτερα για νέες και ευάλωτες γυναίκες, παρουσιάζοντας δημοσίως πόσες γυναίκες επιβίωσαν από σεξουαλική επίθεση και παρενόχληση, ιδιαίτερα στον χώρο εργασίας.

Από εκείνη την ημέρα της πρώτης  αποκάλυψης, πολλά έχουμε ακούσει. Κάποια από όλα αυτά ακολούθησαν την πορεία που έπρεπε. Κάποια άλλα όμως δεν έχουν γίνει καν γνωστά. Έχουν μείνει στην φράση «κοινό μυστικό».

Και πραγματικά θέλουμε να δημιουργήσουμε τύψεις και ενοχές σε όλους όσους συμμετέχουν στο «κοινό μυστικό». Σε όσους και όσες κάτι έχουν ακούσει, κάτι έχουν δει, κάτι τους έχει πει το παιδί τους, που δεν πολύ-έδωσαν σημασία…  Και να προτείνουμε σε όλους και όλες να μιλάνε.

Και καιρός είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να έχουν αυτοπεποίθηση, να μην φοβούνται και να μας λένε  όλα όσα τους συμβαίνουν. Και εμείς από την πλευρά μας να το συζητάμε περαιτέρω γιατί μπορεί να ανακαλύψουμε ότι τα «πατρικά χάδια» μπορεί να έχουν συμβεί και στα παιδιά άλλων.

Καταλαβαίνετε τώρα τι κοινωνία έχουμε φτιάξει; Καταλαβαίνετε ότι έχουμε χάσει το παιχνίδι; Καταλαβαίνετε ότι πρέπει να φροντίσουμε να έχουμε ουσιαστική επικοινωνία με τα παιδιά μας; Εμείς ως ενήλικες είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε αν ένα χάδι είναι «πατρικό» ή αν μια φωτογραφία είναι αθώα ή όχι. Είμαστε σε θέση άραγε; Ή εύκολα θα πούμε «για να μην μπλέξουμε», «έλα τώρα, παρεξήγησε..», όπως απάντησε πρόεδρος συλλόγου γονέων και κηδεμόνων!