....

ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ : ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ - ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

 

 

Ο καλός φίλος Θανάσης Νικολάίδης και υπέροχος άνθρωπος. 

Τον είχαμε γνωρίσει προσωπικά πριν πολλά χρόνια με τον οποίο πολλές φορές είχαμε συζητήσει για όλα όσα συνέβαιναν στην πολιτική σκηνή.

Όλα τα άρθρα που έγραφε ανελλειπώς, μας στα έστελνε για δημοσίευση και στην δική μας ιστοσελίδα .

 

Παρακάτω ένα ποίημα που μας το έστελε ο γιός του Γιώργος

 

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ


Τόσες ελπίδες θέριεψαν, καθώς πάνω στα βράχια,
σαν ανεμώνη άνθισες. Μα ήρθε ξεροβόρι.
Χριστέ, αλλάξαμε  στρατί, στην καταχνιά, στ’ αγιάζι,
Χριστέ, Σου ξεστολίσαμε τη φτωχική τη φάτνη.
Τα πάθη τ’ αχαλίνωτα, στα δίσεκτα τα χρόνια,
συναγερμοί, ξεσηκωμοί, της γης οι αρματωμένοι
ξεθώριασαν και τ’ όνειρο κοντά Σου να βρεθούμε.
Αστροπελέκια, κεραυνοί, ανταριασμένη η πλάση,
πόλεμος, δάκρυα, μοναξιά, φύλακες, δεσμωτήρια,
μίσος, φωτιά και σίδερο, κάστρα και πολεμίστρες.
Γονιοί που νεκροφίλησαν και μάτια που στερέψαν’
σημάδεψαν τη ζήση μας. Είμαστε τόσο μόνοι…
Μεσσία αμεσουράνητε, θεόσταλτε Σωτήρα,
δροσιά του ανθού κι αυγερινέ, ξεδιψαστή οδοιπόρου,
βασιλικού ακροβλάσταρο κι αντίδωρο Θεού,
να μου’ δειχνε και μένανε της Βηθλεέμ το αστέρι
προσκυνητάρι μακρινό, το φτωχικό καλύβι.
Και δώρο την αγάπη μου αντί χρυσό και σμύρνα
να Σου ‘ φερνα γονατιστός, Θεέ μου, βασιλιά μου.
Δίπλα Σου πόσο θα’ θελα να γεννηθώ, Χριστέ μου,
και της γεννήτρας Παναγιάς να ‘χα κι εγώ το χάδι.
Λίκνο το λίκνο Σου, Χριστέ, μα κι ο σταυρός δικός μου.
Στα μέρη τ’ αγιόβατα μαζί να περπατούσα
και μια του φωτοστέφανου να μ’ άγγιζε αχτίνα,
να μου ‘φερνε την Άνοιξη, το φως και τη γαλήνη,
στης Άγιας το ξημέρωμα νύχτας των Χριστουγέννων.
Και με το γλυκαπάντημα, νιογέννητε Χριστέ μου,
μαζί ζωής ξεκίνημα καινούριο ν’ αρχινούσα,
μ’ όλης της γης τους ταπεινούς, δύστυχους, πεινασμένους.
Βαρκάρης μας στις τρικυμιές, μ’ αστροφεγγιά, με νέφη
και βάλσαμο τα λόγια Σου ν’ αγγίζαν’ τις ψυχές μας.
Να γαληνεύαν’ οι καρδιές, να θέριευαν οι ελπίδες
για μια ζωή χαρούμενη, παντοτινή κι αιώνια.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΙΩΣ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ


Σας  εύχομαι ολόψυχα      Κ Α Λ Α     Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α !


ΓΙΩΡΓΟΣ  ΙΩΣ.  ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ

 

 


 

Παρακάτω η ανάρτηση που κάναμε αφιέρωμα έναν χρόνο μετά τον θάνατό του 29-3-2013

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ (VIDEO)

Ένας  χρόνος χωρίς τον ΘΑΝΑΣΗ  ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

…» Κάστρο μου δυσκολόπαρτο, κάστρο μου προδομένο,

ατσάλι μου αλύγιστο, αητέ μου λαβωμένε,

αστέρι μου αβασίλευτο, ζωής μου αλφαβητάρι,

στο κρύο χώμα πρόσεχε και μή μου ξεπαγιάσεις.»….

(Απόσπασμα από ποίημα του Θανάση Νικολαΐδη)

Αυτή την φορά δεν έκανα ένα συμβολικό ολιγόλεπτο βίντεο με χαρά όπως συνήθως.  Ήταν πιότερο ένα μικρό «χρέος» , μια  «οφειλή», ένα ελάχιστο δείγμα της απεριόριστης αγάπης, κατανόησης  και συμπαράστασης που είχαμε ο ένας για τον άλλον. Και όχι φυσικά γιατί δεν ήθελα. Απλά γνώριζα εκ των προτέρων ότι θα είχα δυσκολίες.

Και αμέσως ήρθαν ταέντονα και ανελέητα συναισθηματικά σφυροκοπήματα που διέκοπταν και έκαναν την συνέχιση της επεξεργασίας του βίντεοόλο και δυσκολότερη. Με ατέλειωτες διακοπές,  που συχνά έπρεπε να κλείνω τις μπάρες της μουσικής και της φωνής και να δουλεύω μόνον τις εικόνες.«Στυγνά και  επαγγελματικά»ας πούμε. Μέχρι να το τελειώσω.

Το έκανα στην μνήμη του αγαπημένου μου αδελφού Θανάση, που εδώ και ένα χρόνο είναι συνεχώς παρών μεν, αλλά αλίμονο, μόνον στην σκέψη μας …

Εξάλλου γιατί να χαιρόμουν ;  Μήπως γιατί όλες οι φωτογραφίες και τα αποσπάσματα των βίντεοπου ο ίδιος  τραβούσα και που επιλεκτικά ξεχώρισα από πολλές άλλες για το μοντάζ αυτό,θαμου φέρνανε στον νου τις στιγμές εκείνες; Μήπως γιατί ακόμα βλέποντάς τα όλα, θα θυμόμουν ακριβώς τον τόπο, την μέρα ή ίσως καιτην στιχομυθία εκείνης της στιγμής μαζί του; Τίποτε από τα δύο. Ηταν απλώς η ΑΠΟΥΣΙΑ του, που θέλησα έτσι να την κάνω ΠΑΡΟΥΣΙΑ και να την μοιραστώ για λίγο μαζί σας.Μάζεψα το υλικό αυτό,κάποιες φωτογραφίες και βίντεο, που πρόχειρα και για να περνάει η ώρα  κάποτε έκανα,  ανάμεσα σε καλαμπούρια και συζητήσεις για τα πάντα. Έκανα το μοντάζ,προσπαθώντας με τούτα απεγνωσμένα να τον φέρω  για μερικά λεπτά πιο κοντά μας. Σε μένα και σε όλους εσάς, που διαβάζατε τα καθημερινά του άρθρα στο διαδίκτυο και στην «ΑΥΡΙΑΝΗ»,δείχνοντάς του μ΄αυτό την αγάπη και την εκτίμησή σας, για την οποία χαιρόταν.Γιατί την ΑΞΙΖΕ. Και σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους, εσάς τους αναγνώστες και φίλους του γι΄αυτό.Το ίδιο κάνει και ο ΘΑΝΑΣΗΣ. Που τον θυμάστε. Από τον Παράδεισο  όπου βρίσκεται.

 

 

 

ΘΑΝΑΣΗ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ!
 

 

 

 

ανταλλάξει

 

Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments