Δύο οικο­γέ­νει­ες θα­λασ­σο­δέρ­νο­νται μέ­σα στα αφρι­σμέ­να κύ­μα­τα της Ιστο­ρί­ας, από το 1880 έως το 1923. Από την επα­να­στα­τη­μέ­νη Κρή­τη στην επο­νεί­δι­στη ήτ­τα του 1897, από τους νι­κη­φό­ρους Βαλ­κα­νι­κούς Πο­λέ­μους στον Εθνι­κό Δι­χα­σμό, από την τρα­γω­δία στον Πό­ντο στη Μι­κρα­σι­α­τι­κή Κα­τα­στρο­φή. Από την ουτο­πία των Δρα­γού­μη και Σου­λι­ώ­τη για το πο­λυ­ε­θνι­κό κρά­τος της «Ανα­το­λι­κής Φυ­λής» στον αφα­νι­σμό της αν­θού­σας ομο­γέ­νει­ας των «αλη­σμό­νη­των πα­τρί­δων». Και όλα αυτά βι­ω­μέ­να από τους πραγ­μα­τι­κούς και φα­ντα­στι­κούς ήρω­ες του βι­βλίου, Έλ­λη­νες και Τούρ­κους, απλούς αν­θρώ­πους και ιστο­ρι­κά πρό­σω­πα.

Ο Ανέ­στης από τις Μουρ­νι­ές των Χα­νί­ων και ο Γι­άν­νης από τη Στέρ­να της Ανα­το­λι­κής Θρά­κης προ­σπα­θούν να επι­βι­ώ­σουν μα­ζί με τις οικο­γέ­νει­ές τους, κά­τω από το βλέμ­μα του γγε­λου της Ιστο­ρί­ας, που πα­ρα­κο­λου­θεί τις εκα­τόμ­βες των νε­κρών να στοι­βά­ζο­νται στα πό­δια του, χω­ρίς να μπο­ρεί να επέμ­βει. Οι δύο οικο­γέ­νει­ες πο­ρεύ­ο­νται πα­ράλ­λη­λα, κου­βα­λώ­ντας και το ασή­κω­το βά­ρος των ψυ­χών των προ­γό­νων τους, που τους ζη­τούν επι­τα­κτι­κά να ακού­σουν τη φω­νή των τά­φων και να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τα ανεκ­πλή­ρω­τα όνει­ρά τους. Δί­πλα τους όμως πο­ρεύ­ο­νται και οι αγέν­νη­τες ψυ­χές των επι­γό­νων τους, που επι­θυ­μούν να ζή­σουν ειρη­νι­κά τις ζω­ές τους, χω­ρίς αίμα, πό­νο και δά­κρυ. Ποι­ος θε­ός θα τους βο­η­θή­σει να τα κα­τα­φέ­ρουν και τα δύο; Τη δι­καί­ω­ση των πό­θων που απαι­τούν οι πρό­γο­νοι και το κα­τα­λά­γι­α­σμα των πα­θών που επι­θυ­μούν οι επί­γο­νοι;

Ανά­με­σα σε αυτές τις Συ­μπλη­γά­δες, θα πο­ρευ­θούν κυ­νη­γη­μέ­νοι από την Ιστο­ρία, που θα τους δι­δά­ξει ότι κα­μία δι­καί­ω­ση δεν υπάρ­χει για τους νε­κρούς. Μό­νο οι ζω­ντα­νοί δι­και­ώ­νο­νται, όταν εκ­πλη­ρώ­νουν το χρέ­ος τους απέ­να­ντι στον Δη­μι­ουρ­γό για τη συ­νέ­χι­ση της ζω­ής επά­νω στη Γη.

Λασκαράκης Γιάννης
Ο Γι­άν­νης Λα­σκα­ρά­κης γεν­νή­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη το 1944, με­γά­λω­σε στην Κα­βά­λα και ζει στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη. Ερ­γά­στη­κε ως το­πο­γρά­φος-πο­λι­τι­κός μη­χα­νι­κός. Ήταν εκ­δό­της της εφη­με­ρί­δας Η Γνώ­μη και δι­ε­τέ­λε­σε πρό­ε­δρος του Συν­δέ­σμου Ημε­ρη­σί­ων Πε­ρι­φε­ρει­α­κών Εφη­με­ρί­δων. Τι­μή­θη­κε με το βρα­βείο ειρή­νης και φι­λί­ας Αμπ­ντί Ιπε­κτσί το 1996. Βρα­βεύ­τη­κε από τον Πρω­θυ­πουρ­γό του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ για την ορ­γά­νω­ση της κι­νη­το­ποί­η­σης υπέρ της επι­σκευ­ής και του εξο­πλι­σμού του παι­δι­κού νο­σο­κο­μείου της Στε­πα­να­κέρτ και της ενί­σχυ­σης του ελ­λη­νι­κού χω­ριού Μεχ­μα­νά (1995). Υπήρ­ξε αντι­δή­μαρ­χος Αλε­ξαν­δρού­πο­λης και εκ­πρό­σω­πος των ελ­λη­νι­κών δή­μων στο Γνω­μο­δο­τι­κό Συμ­βού­λιο της Κο­μι­σι­όν για τις το­πι­κές και πε­ρι­φε­ρει­α­κές αρ­χές (1988-1991). Δι­ε­τέ­λε­σε μέ­λος της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του ΠΑ­ΣΟΚ (1977-1990). Είναι ιδρυ­τι­κό μέ­λος του σω­μα­τείου «Δι­ά­ζω­μα» για την υπο­στή­ρι­ξη και ανά­δει­ξη των αρ­χαί­ων θε­ά­τρων και μνη­μεί­ων.

Δήλωσαν για το βιβλίο

«Πά­ντα αισθα­νό­μουν δέ­ος για την ιστο­ρι­κή αφή­γη­ση.

Πώς άρα­γε είναι δυ­να­τόν να προ­σεγ­γί­σεις ταυ­τό­χρο­να τις πη­γές, τους αν­θρώ­πους, τις συν­θή­κες των γε­γο­νό­των, την αλή­θεια εν τέ­λει.

Και το σπου­δαι­ό­τε­ρο: πώς άρα­γε ο ιστο­ρι­κός-αφη­γη­τής μπο­ρεί ν¹ απαρ­νη­θεί τα πά­θη του, τις εμ­μο­νές του και να προ­σεγ­γί­σει την αλή­θεια;

Με αυτές τις βι­ω­μα­τι­κές κα­τα­βο­λές ξε­κί­νη­σα την ανά­γνω­ση του ιστο­ρι­κού μυ­θι­στο­ρή­μα­τος του καρ­δι­α­κού μου φί­λου, Γι­άν­νη Λα­σκα­ρά­κη, με τίτ­λο Κυ­νη­γη­μέ­νοι από την ιστο­ρία.

Με ευρη­μα­τι­κό όχη­μα τον Ανέ­στη από τις Μουρ­νι­ές των Χα­νι­ών και τον Γι­άν­νη από τη Στέρ­να της Ανα­το­λι­κής Θρά­κης, ο αφη­γη­τής βου­τάει την πέν­να μέ­σα στα βα­θιά και τα­ραγ­μέ­να κύ­μα­τα της σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας του ελ­λη­νι­κού έθνους και μά­λι­στα στα πιο δύ­σκο­λα και κρί­σι­μα χρό­νια: 1880 έως 1923, από την επα­να­στα­τι­κή Κρή­τη έως τον με­γά­λο δι­χα­σμό και τη Μι­κρα­σι­α­τι­κή κα­τα­στρο­φή.

Και κα­θώς πο­ρευ­ό­μουν εκ­στα­τι­κός μέ­σα από τον Ανέ­στη και τον Γι­άν­νη ξε­πη­δού­σε στα­δι­α­κά μέ­σα μου ένα φως.

Τό­σα και τό­σα βι­βλία δι­χα­σμού και αγώ­νων ιστο­ρι­κών έχω με­λε­τή­σει τα τε­λευ­ταία 20 χρό­νια.

Απα­ντή­σεις όμως δεν πή­ρα για το τί ση­μαί­νει Πο­λυ­ε­θνι­κό Ανα­το­λι­κό Κρά­τος; Ποι­ος ήταν ο Οθω­μα­νός πρί­γκι­πας Σα­μπα­χα­τίν; Πως ένα εκ­συγ­χρο­νι­στι­κά πο­λι­τι­κό-κοι­νω­νι­κό ρεύ­μα, ένας ουτο­πι­κός Δαυ­ίδ, τόλ­μη­σε να τα βά­λει με τον Γο­λι­άθ του κυ­ρί­αρ­χου εθνι­κι­σμού της επο­χής, όπου δε­σπό­ζει ο αλυ­τρω­τι­σμός και η συ­γκρό­τη­ση του έθνους-κρά­τους.

Αυτό το φως που ανα­βλύ­ζει από τις σε­λί­δες του βι­βλίου με εξύ­ψω­σε πνευ­μα­τι­κά να κα­τα­νο­ή­σω την Ουτο­πία του Ρή­γα και του Ίω­να Δρα­γού­μη και να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω πως και οι με­γά­λοι ηγέ­τες κά­νουν ολέ­θρια λά­θη. Όπως ο Βε­νι­ζέ­λος, που αντί να πο­ρευ­τεί προς την Ανα­το­λι­κή Θρά­κη επέ­λε­ξε το όνει­ρο της αρ­χαί­ας Ιω­νί­ας, με τα γνω­στά επα­κό­λου­θα.

Γι­άν­νη, νό­μι­ζα ότι σε γνώ­ρι­ζα κα­λά με­τά από 40 χρό­νια.

Τώ­ρα όμως πραγ­μα­τι­κά σε γνώ­ρι­σα». — Σταύ­ρος Μπέ­νος