H ΘΑΜΥΡΙΣ ΚΑΙ Ο ΝΤΟΥΡΝΟΣ

Με μεγάλωσαν μιά Θάμυρις και ένας Ντούρνος. Στον χαρακτήρα τους ανόμοιοι και στο φρόνημα επηρεασμένοι απο την διδαχή που έλαβαν. Ακουγε ο ένας την παιδική μουσική του άλλου

και έβγαζε σπυριά. Οι συγγενείς τους ανόμοιοι, ο ορίζοντας που τους πλαισίωνε, αλλοιώς ερμηνευμένος. 

 

Έμαθα να τους παρατηρώ και να τους συμπαθώ σημειακά. Αδύνατον να πάρω το μέρος του ενός χωρις επιπτώσεις. Ένοιωθα, όποτε με γοήτευε μιά συμπεριφορά και μιά Αφήγηση του ενός, ότι απο τον άλλον έκλεβα τον αέρα, ότι του προκαλούσα ασφυξία.

 

Και τώρα που ζω με τις αναμνήσεις που με γεμίζουν, προτιμώ να θεωρώ Θαμυρικό το ένα μου χέρι και Ντουρνέικο το άλλο. Δεν έχω συγκροτηθεί σε ενιαίο σώμα ,αλλα μέσα σε ένα  δέρμα φτιαχτό, που το επινόησα απο τα χρώματα και τις ελλείψεις της άλλης όχθης.

 

Είμαι διφυής. Απλως παραμένω ενιαίος επειδή αμφότεροι είχαν με τη θάλασσα μιά απόμακρη, αισθητικά αποδεκτή σχέση, ενώ στις ράχες των βουνών έβρισκαν κάποια ομοιογένεια.

 

Θάμυρις και Ντούρνος είναι ψευδώνυμα, γιά να μη μετατρέψω σε πολιτική, μιά σωματική διχόνοια. Γι΄αυτο και άν με ρωτήσετε ποιανού λαού αισθάνομαι μέτοχος, ανενδοίαστα πάλι με ψευδώνυμο θα απαντήσω.

 

Είμαι ένας Ζντούπατης που παρακολουθεί εντόπιους και ξενάκια, πρόσφυγες και ριζωμένους, να μη χωνεύονται και να κοιτάζουν πίσω απο τις γρίλλιες της γιούρτης και της ζάντρουγκας, της καλύβης και του λοφτ που πλαισίωνε την ζωή τους, ένα θέαμα που τους άφηνε εμβρόντητους.