Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΜΕ ΚΤΕΛ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΡΟΤΣΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ

Απλός καί πάμπτωχος ό Δεσπότης Αντώνιος. Δέν είχε Μερσεντές μέ οδηγό, αλλά ανέβαινε καί στίς καρότσες τών αγροτικών γιά τίς μετακινήσεις του. Όταν τά έργα μιλούν από μόνα τους τότε τά σχόλια περιτεύουν…

Αιτία, ένα γράμμα…

“Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ, Καλημέρα,

Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα. Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.

Εκείνο πού θά ήθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα.

Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.

Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα.

Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός.
Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου».

Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε. Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».

Πήγαμε, κάποτε με του δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης. «Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιο διακόνημα ».

Μου διηγήθηκε κάποιος:

Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»; Λέει αυτός Σιάτιστα». «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε».

Του λέει ο Δεσπότης.

«Στην καρότσα με παίρνεις;

Λέει «Ναι».

Ανέβηκε στην καρότσα ό Δεσπότης. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα. Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα. Ρωτάει ο άνθρωπος.

«Ποιος είναι;»

«Ο Δεσπότης», τού λένε.

Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα». Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του.

Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!

Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου…

Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ένας Φιλομόναχος Επίσκοπος».

Μόλις το πάρω θα στο στείλω. Χαιρέτα όλους. Εύχου – Εύχομαι.

Δικός σου,
Παπα-Γιώργης Μπετσάκος
Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006

( Ο ” πιο ταπεινός δεσπότης της Εκκλησίας”, όπως τον αποκάλεσαν πολλοί άφησε την τελευταία πνοή του στο “Μποδοσάκειο” νοσοκομείο Πτολεμαΐδας σε ηλικία 85 ετών, μετά από τρίμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο θάνατος του, προκάλεσε μεγάλη οδύνη στον λαό της Σιάτιστας και της ευρύτερης περιοχής της ιεράς Μητρόπολης ).

============================================

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος Κόμπος γεννήθηκε το 1920 στο Άργος Αργολίδος. Ηταν απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κάτοχος μεγάλης θεολογικής παιδείας, συμπλήρωσε της σπουδές του στα Πανεπιστήμια Οξφόρδης και Παρισίων.

Διετέλεσε καθηγητής και Διευθυντής Ιερατικών Σχολών. Κατά τα έτη 1971-74 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Διάκονος εχειροτονήθη εις τας 3.12.67, πρεσβύτερος δε εις τας 4.12.67. Την 23ην Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.

Εξέδωσε αξιόλογα επιστημονικά έργα. Δημοσίευσε βιβλιοκρισίας και άρθρα εποικοδομητικά εις διάφορα περιοδικά. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17/12/2005.

Μιά μαρτυρία…

Ήταν ένας σεμνός ηλικιωμένος κληρικός, ψηλός, αδύνατος, ασκητικός, πού ταξίδευε με το καραβάκι στη γραμμή “Δάφνη-Αγία Άννα.

Στη διαδρομή ήταν λιγομίλητος, συμμαζεμένος. Το καραβάκι πέρασε τα μοναστήρια και έφτασε τον αρσανά της Ι. Μονής Αγίου Παύλου, όπου ο ταξιδιώτης κληρικός έκανε, όπως και σε κάθε μοναστήρι, το σταυρό του.

Πέρασαν από το μουράγιο της Ν. Σκήτης και σε λίγο αντίκρισαν την Αγία Άννα και έκανε πάλι με ευλάβεια το σταυρό του.
Εδώ ήταν ο προορισμός του ευλαβούς κληρικού. Σηκώθηκε από τη θέση του μαζί με τους άλλους και μόλις το καραβάκι έπιασε στο μουράγιο οι περισσότεροι κατέβηκαν εκεί. Κατέβηκε και αυτός.

Γύρισε όμως το κεφάλι του προς τα πίσω και είδε έναν νεαρό ιερομόναχο να αγωνίζεται να βγάλει από το καραβάκι ένα σωρό πράγματα που είχε. Δεν χάνει ευκαιρία και τον ρωτάει..

-Να σε βοηθήσω, πάτερ;

–Να είναι ευλογημένο γέροντα, απαντά ο νεαρός ιερομόναχος, κι αμέσως ο ηλικιωμένος κληρικός παρά την ηλικία του με νεανικό φρόνημα, βοήθησε σβέλτα στη μεταφορά των πραγμάτων από το καραβάκι στο μουράγιο. Τελείωσαν, και ο μοναχός ευχαρίστησε τον άγνωστο κληρικό και εκείνος ξεκίνησε από την άκρη του μουράγιου για να πάρει στη συνέχεια τον ανήφορο…

Τότε τον γνώρισαν μερικοί και έτρεξαν κοντά του. Έβαλαν μετάνοια κατά το συνηθισμένο…

– Ευλόγησον, Δέσποτα!

– Ο Κύριος.

– Ευλογείτε, Σεβασμιότατε!
– Ο Κύριος.

Ο μοναχός τα έχασε!

Τόση ώρα λοιπόν τον βοηθούσε ένας Δεσπότης να βγάλει τα πράγματα από το καΐκι; Ποιος νά ήταν άραγε αυτός ο ταπεινός παπάς, όπως έμοιαζε;

Έτρεξε, έβαλε μετάνοια, πήρε ευχή, ζήτησε συγχώρεση που δέχθηκε να γίνει βοηθός του ένας Δεσπότης, κι εκείνος δεν αντέδρασε καθόλου, θεωρώντας το γιά κάτι φυσικό καί ανθρώπινο τό νά προσφέρεις βοήθεια στόν διπλανό σου…

Ποιός Δεσπότης όμως ήταν;

Ήταν ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος.

Μη μου πείτε τώρα, ότι έχουμε πολλούς σαν κι΄ αυτόν ;

Μιά ακόμη μαρτυρία…( από ένα forum )

“…Γειά σας φίλοι μου!

Να σας πω και εγώ λίγα περιστατικά γιά τον μακαριστό Αντώνιο!

Ο επίσκοπος κ. Αντώνιος σπάνια χρησιμοποιούσε αυτοκίνητο, και συνήθως πήγαινε με λεωφορείο σε όλες τις Συνόδους της Εκκλησίας.

Με αποτέλεσμα πολλοί Ιεράρχες τον πείραζαν και τον φώναζαν “ο Επίσκοπος των ΚΤΕΛ”.

Μια φορά πανηγύριζε ένα χωριό κοντά στη Σιάτιστα και θα προεξείχε ο Μητροπολίτης. Οδηγό τότε δεν είχε. Οπότε κάνει ωτο-στόπ και στο δρόμο σταματάει ένα τρακτέρ που κουβαλούσε άχυρα με καρότσα.

Ο οδηγός έτσι φτωχό και χωρίς κάτι να δείχνει πως είναι Μητροπολίτης τον πέρασε για απλό μοναχό και του είπε, πως μόνο πίσω στα άχυρα έχει θέση…

Ο Αντώνιος δέχτηκε με χαρά!

Όταν έμπαιναν στο χωριό μέ τόν Δεσπότη πάνω στα άχυρα, κάποιοι χωρικοί τον αντιλήφθηκαν και άρχιζαν να φωνάζουν.

“Ο Δεσπότης ήρθε !….Ο Δεσπότης ήρθε ! ”

Οί καμπάνες άρχισαν να χτυπάνε δυνατά και ο οδηγός του τρακτέρ τα έχασε, αλλά μετά από λίγο κατάλαβε τι γινόταν…

Ένα ακόμη γεγονός ήταν, πως είχε ένα κήπο που όλο σκάλιζε φορώντας κάτι παλιά ράσα. Έτσι, όταν μια παρέα από γνωστούς καί φίλους του πήγαν να τον δουν, δέν τόν κατάλαβαν νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός…

–Πού είναι ο Δεσπότης; τόν ρωτάνε.

–Τί τον θέλετε; τούς λέει.

–Να πάρουμε την ευχή του.

–Να πάω να τον φωνάξω., τούς λέει.

Πήγε, έβαλε ένα άλλο καθαρό ράσο, και γύρισε κοντά τους…

Τέλος από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω, πως είχε την αθωότητα και αγνότητα μικρού παιδιού, και πολύ μεγάλη αγάπη γιά όλο τόν κόσμο, πού τήν καταλάβαινες από τήν συμπεριφορά του…

Οί τελευταίες στιγμές του, κι΄ ένα θαυμαστό γεγονός !

Ο γνωστός διορατικός γέροντας Γαβριήλ πού βρίσκεται λίγο έξω από τίς Καρυές, διαβεβαίωσε ότι όταν κοιμήθηκε ο Μακαριστός Αντώνιος έγινε τέτοιο “γλέντι” στον Παράδεισο που είχε να γίνει από την εποχή τής κοίμησης του Αγίου Νεκταρίου!

Άς δούμε τώρα την περιγραφή πού έδωσε ένας πιστός χριστιανός, σχετικά με τις τελευταίες ώρες του Μητροπολίτου Αντωνίου:

«…Βρέθηκα », λέει, «με το μοναχό, στα χέρια του οποίου κοιμήθηκε ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος. Τον παρακάλεσα να μου περιγράψει τις τελευταίες στιγμές της κοιμήσεώς του, και μού είπε»:

«Ο Μακαριστός κατά τις τελευταίες ημέρες ήταν σε άσχημη κατάσταση και είχε δυσκολία ακόμη και στο να μιλήσει. Τον είχαμε πάει στην Αθήνα όπου εκεί έκανε εγχείρηση αφαίρεσης του στομάχου λόγω του καρκίνου που είχε. Την επόμενη ημέρα μετά την εγχείρηση μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο τον είδαμε να κλαίει έντονα κοιτάζοντας τον Εσταυρωμένο σε μια εικόνα μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου

“Τι έπαθες Δέσποτα;” τον ρωτήσαμε. Με δυσκολία ψέλλισε “θα σας πω… θα σας πω…” αλλά μετά από εκεί πλέον δεν μπορούσε να μιλήσει.

Προφανώς κάτι είδε που τον συγκλόνισε…

Μετά, τον φέραμε στο γυναικείο μοναστήρι στο Μικρόκαστρο αλλά δεν ήθελε να τον περιποιούνται οι μοναχές και έτσι καθόμασταν δίπλα του εναλλάξ διάφοροι μοναχοί. Είχα μια αδιόρατη διαίσθηση ότι θα κοιμηθεί στα χέρια μου. Δεν ξέρω γιατί…

Η υγεία του επιδεινώθηκε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο Μποδοσάκειο στην Πτολεμαΐδα. Κάποια μέρα δεν υπήρχε άλλος μοναχός να πάει στον Μακαριστό και ο Γέροντας είπε σ’ εμένα να πάω μιας κι έτυχε να είμαι δίπλα του εκείνη την στιγμή.

Πήγα στο νοσοκομείο. Ο Μακαριστός ήταν στην εντατική αλλά επειδή ήταν κι άλλοι ασθενείς μέσα δεν ήθελα να είμαι εκεί και παρέμενα στον διάδρομο. Μετά από ώρα η προϊσταμένη με φώναξε και μου είπε ότι ο Δέσποτας τελείωσε…

Με θλίψη μπήκα μέσα κι ασυναίσθητα του έπιασα το χέρι και προσευχόμουνα για περίπου είκοσι λεπτά. Σε κάποια στιγμή πετάχτηκα πάνω συνειδητοποιώντας ότι έπρεπε να ειδοποιήσω την Μητρόπολη και το Μοναστήρι για την κοίμησή του.

Τότε έρχεται κατά πάνω μου έντρομη η προϊσταμένη, μια σκληρή γυναίκα και μου λέει :

–“Πάτερ τι κάνατε όση ώρα τού κρατούσατε το χέρι;”

–“Τι συμβαίνει;” την ρώτησα.

–“Πάτερ αυτό που έγινε είναι εκπληκτικό! Ενώ όταν σας φώναξα όλες οι ενδείξεις από τα μηχανήματα βεβαίωναν ότι ο Δέσποτας είχε πεθάνει από την στιγμή που του πιάσατε το χέρι άρχισαν πάλι να δείχνουν ενδείξεις ανθρώπου εν ζωή!!!

Δεν το πιστεύω! Είμαι συγκλονισμένη… Μόλις του αφήσατε το χέρι οι ενδείξεις στό μηχάνημα ξαναμηδενίστηκαν…””

Αυτός ήταν ο Μακαριστός Μητροπολίτης Αντώνιος Σισανίου, καί την ευχή του νά ‘χουμε…”

Από τήν μαρτυρία ενός μοναχού…

Όταν ζούσε ο γέροντάς μου, ο οποίος γνώριζε τον Άγιο Σιατίστης αρκετά καλά προτού αυτός γίνει Μητροπολίτης, μου ανέφερε τον Άγιο Σιατίστης Αντώνιο Κόμπο ως τον κορυφαίο των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας. Έτσι όταν κοιμήθηκε ο γέροντάς μου, πήρα τηλέφωνο τον Άγιο Σιατίστης για να τον επισκεφθώ…

Μου είπε, να πάω σε κάποιες ημέρες, στις 22 Ιουνίου 2004, επειδήεκείνες τις ημέρες είχε πολλές υποχρεώσεις. Ξεκίνησα από το σπίτι μου με το αυτοκίνητό μου, και κατά τις έντεκα το πρωΐ ήμουν έξω από την Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης. Πρώτη μου φορά που επισκεπτόμουν Μητροπολίτη.

Μπαίνω σε ένα μικρό σχετικά δωμάτιο με λίγα γραφεία, που μάλλον υπόγειο θύμιζε, και ζήτησα τον Σεβασμιώτατο. Σε ένα ίσως λεπτό της ώρας έρχεται σε αυτό το υπόγειο ένας ταπεινός Χαριτωμένος Γέροντας, σκυφτός από την ηλικία, που θύμιζε μάλλον Γέροντα μοναχό, παρά τους Επισκόπους που συνήθως βλέπουμε στις μικρές οθόνες.

Αυτός ο ταπεινός Γέροντας ήταν ο Σεβασμιώτατος!

Ήρθε για να με προϋπαντήσει, έναν τυχαίο νέο, που ούτε καν τον γνώριζε. Αφού μέοδήγησε στο γραφείο του στον επάνω όροφο, εξομολογήθηκα, και μετάάρχισε να με νουθετεί με τα σοφά και πνευματικά του λόγια. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, και θέλω να το καταθέσω, είναι ότι μου μίλησε ότι έχουμε την αίρεση του Οικουμενισμού στην Εκκλησία μας.

Και όταν τον ρώτησα, αν πούμε π.χ. ότι ο τάδε Επίσκοπος είναι Αιρετικός Οικουμενιστής, τότε αυτό είναι Ομολογία Πίστεως;

Ο Άγιος Γέροντας, δεν ήταν θετικός ( δεν συμφωνούσε δηλαδή με την διατύπωση αυτή ) στην παραπάνω μου ερώτηση, και κατάλαβα ότι οιΆγιοι έχουν την διάκριση και πληροφορούνται από τον Θεό για τις όποιες ενέργειές τους, ειδικά στα θέματα της Εκκλησίας Του…

Το παρακάτω κείμενο είναι από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”:

Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή της πόλης». Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό.

Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας… το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.

Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Μητροπολίτης από τις «Νέες Χώρες», τρέφει θαυμασμό για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, «είναι άγιος άνθρωπος», λέει.

«Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση των «ΝΕΩΝ», ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία.

«Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική. Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι». Όταν καλείται να σχολιάσει το ότι δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους μητροπολίτες, περιορίζεται να πει πως «πρέπει να έχουμε ακτημοσύνη, καρτερία και παρθενία, αυτές είναι οι αρετές του μοναχού».

« Άγιος άνθρωπος…»

Οι κάτοικοι της Σιάτιστας κάνουν λόγο για «άγιο άνθρωπο», που είναι κλειστός, δεν δίνει δικαιώματα και ζει όπως οι καλόγεροι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι έχει περιορισμένη παρουσία στα κοινά, τονίζοντας πάντως ότι αποτελεί «στάση ζωής» για τον ίδιο.

«Είναι κάτι παραπάνω από καλός. Δεν είναι διακοσμητικός, αρνείται τα λούσα και τις πολυτέλειες, ούτε αυτοκίνητο δεν έχει», είπε ο κ. Γιώργος Ράμος, που διατηρεί περίπτερο στη Σιάτιστα.

Ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης απαντά με χαμόγελο σε όλα. Όταν όμως καλείται να σχολιάσει τα σκάνδαλα που συνταράσσουν το τελευταίο διάστημα την Εκκλησία της Ελλάδος, παίρνει αποστάσεις.

«Δεν θα κρίνω κανέναν, εγώ είμαι πιο αμαρτωλός απ’ όλους, δεν μπορώ να πω τίποτε. H Ιεραρχία αποφάσισε να γίνει κάθαρση», λέει και κλείνει εκεί το θέμα.

«Ευτυχώς έχουμε δωρεές». Όσο για τις περιουσίες των Μητροπόλεων, ο ίδιος αποκαλύπτει, χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί, ότι τα ετήσια έσοδα από τους ναούς δεν υπερβαίνουν τις 4.000 ευρώ. «Ευτυχώς έχουμε και κάποιες δωρεές και φροντίζουμε τα παιδιά να σπουδάσουν· με πενταροδεκάρες και φραγκοδίφραγκα χτίσαμε μοναστήρια», λέει.

H Μητρόπολη Σιατίστης πληρώνει το ενοίκιο δύο φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, ενώ χορηγεί μηνιαίο βοήθημα 100 ευρώ σε φοιτητές που κατάγονται από την περιοχή.

Είναι πρόθυμος να ξεναγήσει στα διαμερίσματα της Μητρόπολης, ενώ παράλληλα ικανοποιεί όλα τα αιτήματα υπαλλήλων και μοναχών. H μοναχή Ειρήνη, από το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, που επισκέφθηκε τη Μητρόπολη για δουλειές του μοναστηριού, λέει: «Δεν τον βλέπετε, πόσο ταπεινός είναι; Ακόμη και τα ράσα του τα πλένει ο ίδιος, δεν αφήνει κανέναν να τον βοηθήσει».

«Είναι κατ’ ουσίαν ασκητής, ζει γι’ αυτό που τάχθηκε, που δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα», υποστήριξε ο υπάλληλος της Μητρόπολης κ. Ζήσης Γούτας. Ο Μητροπολίτης ασχολείται και με τις δουλειές, εξυπηρετώντας τον κόσμο που έρχεται να τον συναντήσει. «Δεν αρνείται σε κανέναν να ασχοληθεί με το πρόβλημά του».

H μεγάλη αγάπη του είναι τα «κουτσοχώρια», όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τα ορεινά χωριά της περιφέρειάς του, αυτά των 20 και 30 κατοίκων.

«Πήγαινα σε ένα χωριό με στρατιωτικό αυτοκίνητο και τα υπόλοιπα τα περπατούσα με τα πόδια», λέει. Αισθάνεται ακμαίος για να συνεχίσει τις περιοδείες του σε όλες τις ενορίες της Μητρόπολης, παρά τα χρόνια του. «Όταν ύστερα από χρόνια δεν θα μπορώ άλλο, θα αποσυρθώ στο μοναστήρι, εκεί είναι η ζωή μου», καταλήγει.»

[ΤΑ ΝΕΑ , 05/03/2005 , Σελ.: N18 Κωδικός άρθρου: A18182N181, ID: 458191]

«Δεν με πειράζει που δεν έχω αυτοκίνητο, όπως οι άλλοι μητροπολίτες, ούτε που με αποκαλούν δεσπότη των τρόλεϊ. Μπορεί να κουράζομαι αλλά, δόξα τω Θεώ, ακόμη κρατιέμαι γερά στα πόδια μου».»

[ΤΑ ΝΕΑ , 22/11/2001 , Σελ.: N04, Κωδικός άρθρου: A17199N043, 14Μαρτίου, 2009 στο 12:49 πμ

========================

Οι τελευταίες στιγμές του μακαριστού Μητροπολίτου Σιατίστης κυρού Αντωνίου και οι εμφανίσεις του μετά την κοίμησή του…

Λίγο πριν αρρωστήσει, φαίνεται ότι διαισθάνθηκε το τέλος του και ζήτησε από τον παπα-Στέφανο να πάνε στο Εξομολογητήριο. Τον έβαλε να καθήσει στο γραφείο και του είπε να φορέσει πετραχήλι.

Ο Δεσπότης γονάτισε μπροστά στον παπα-Στέφανο, παρά τις αντιρρήσεις του και εξομολογήθηκε.

Μετά ζήτησε να του διαβάση την συγχωρητική ευχή. «Αφού εξομολογήθηκα πρέπει να μου διαβάσεις και την ευχή», είπε.

Πήγε στον γιατρό για εξέταση και του βρήκε διάσπαρτο καρκίνο στην κοιλιακή χώρα από πολλά χρόνια. Όμως δεν είχε πόνους, μέχρι τότε αισθανόταν υγιής και ευκίνητος.

Εγχειρήσθηκε και έλεγε ότι κατά την εγχείρηση είδε θαυμαστά πράγματα από την βασιλεία του Θεού και ευχαριστούσε τον Θεό που τον αξίωσε να τα δει. Μετά την ανάρρωσή του από την εγχείρηση προσευχόταν με υψωμένα τα χέρια του και έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυά του.

Σε γνωστό του που τον επισκέφθηκε το πρωί του αγίου Νικολάου του έσφιξε το χέρι και είπε: «Ο Κύριος απεφάσισε να με πάρει. Να πεις σε όλους ότι τους αγαπώ και θα προσεύχομαι από ψηλά».

Τον επισκέφθηκε υψηλό πολιτικό πρόσωπο όταν ήταν άρρωστος και του φίλησε το χέρι. Είπε σε άλλους: «Πρώτη φορά ασπάζομαι χέρι ρασοφόρου γιατί τον θεωρώ άγιο».

Τα τελευταία χρόνια αγαπούσε συχνά να επαναλαμβάνει στα κηρύγματά του το «αγαπάτε τους εχθρούς ημών και αγαθοποιείτε», αναφερόμενος στο παράδειγμα του αγίου Διονυσίου που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Ηυδόκησε ο Θεός να κοιμηθεί ο Σεβασμιώτατος την ημέρα της εορτής του αγίου Διονυσίου, στις 17-12-2005.

Στον τάφο του περνούν πολλοί, προσκυνούν και ζητούν πνευματική βοήθεια, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι έχει παρρησία στον Θεό. Προσκύνησαν δύο σε περίοδο χειμώνος και αισθάνθηκαν παρατεταμένη ευωδία, χωρίς να κάψουν θυμίαμα και χωρίς να υπάρχουν λουλούδια.

Τον είδε γνωστός του σε όνειρο μετά την κοίμησή του και ο Σεβασμιώτατος του είπε: «Κοντά σας είμαι. Σας βοηθώ. Να, βλέπεις αυτήν την κυρία; Έχει πρόβλημα και πρέπει να την βοηθήσω», και του έδειξε μία μεσήλικη γυναίκα.

Άλλος την τεσσαρακοστή ημέρα από την κοίμησή του τον είδε σε όνειρο και του είπε: «Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Παρακαλώ την Παναγία να σου χαρίσει μια άριστη σύζυγο», πράγμα που συνέβη μετά από λίγο καιρό.

Παρουσιάστηκε σε πνευματικοπαίδι του σε όνειρο και του είπε: «Ετοιμάσου, θα έρθω να σε πάρω». Δεν κατάλαβε την σημασία και ενώ ήταν υγιής, χωρίς κάποιο πρόβλημα, εκοιμήθη σε λίγους μήνες.

Ο απλός και ταπεινός Ιεράρχης, όπως αθόρυβα έζησε και αγωνίστηκε έτσι αθόρυβα έφυγε απ’ αυτήν την ζωή, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο πνευματικό έργο, την φωτεινή ζωή του και την διδακτική του ταπείνωση.

Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

Σιατίστης Αντώνιος: Όταν οι κάτοικοι της Σιάτιστας μιλούν για τον μακαριστό Μητροπολίτη κυρό Αντώνιο Κόμπο κάνουν λόγο για έναν άγιο άνθρωπο, που έκανε περιοδείες στα απομακρυσμένα χωριά με τα πόδια, επέλεγε τα φθαρμένα ράσα αντί για τα άμφια, και νουθετούσε με το βλέμμα και το παράδειγμά του.

Στις 17 Δεκεμβρίου του 2005 αναχωρούσε για την Ουράνια Βασιλεία ένας αγιασμένος ασκητής επίσκοπος, ένας συνεχιστής της παράδοσης των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, αρχαίων και συγχρόνων. Μιας «χρυσής γραμμής ατελεύτητης» από τους Αποστολικούς Πατέρες ως τον Αγιο Νεκτάριο και τον προσφάτως αγιοκαταταχθέντα Αγιο Καλλίνικο Εδέσσης. Ο λόγος για τον μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρό Αντώνιο Κόμπο.

Γεννήθηκε στο Αργος, από γονείς φτωχούς, αλλά ιδιαίτερα ευσεβείς, που μετέδωσαν και στα παιδιά τους την ίδια ευσέβεια. Ο ίδιος ανέφερε για την μητέρα του πως, όταν σε ηλικία 92 ετών εκοιμήθη, ευωδίασε όλο το δωμάτιο και η ευωδία εκείνη διατηρήθηκε για πολλή ώρα.

Έχοντας παιδιόθεν δίψα για τη γνώση, αφού τελείωσε το Γυμνάσιο συνέχισε τις σπουδές του στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος και το 1945 συνέχισε τις σπουδές του, στη Θεολογική Σχολή αυτή τη φορά, υπηρετώντας συγχρόνως και τη στρατιωτική του θητεία. Εξ απαλών ονύχων ζούσε συνειδητά την εκκλησιαστική ζωή, έχοντας ως Πνευματικό του τον Μητροπολίτη Κορινθίας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κυρό Μιχαήλ.

Στην Πατμιάδα
Το 1951, έχοντας πλέον αποφοιτήσει από την Θεολογική Σχολή, διορίστηκε καθηγητής στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή. Στη συνέχεια υπηρέτησε στο Γυμνάσιο Αρεοπόλεως και στις Εκκλησιαστικές Σχολές Κορίνθου, Κατερίνης, Ξάνθης και Λαμίας.

Μεταξύ των ετών 1959-1961 δέχθηκε υποτροφία για μετεκπαίδευση στην Οξφόρδη και στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και στην Παιδαγωγική.

Παιδιόθεν η άγια αυτή ψυχή είχε τον πόθο της ιεροσύνης, που όμως συνεχώς ανέβαλλε να τον πραγματοποιήσει, φοβούμενος μήπως δεν είναι άξιος. «Διερωτώμην αν όντως διαθέτω τα αληθινά ή μερικά τουλάχιστον των αληθινών τοιούτων προσόντων προς αποδοχήν τοιαύτης υψηλής κλήσεως», είχε πει κάποτε, ερωτηθείς σχετικά. Ωστόσο το 1967 πείσθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Ξάνθης κυρό Αντώνιο, ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο και ιερέα τον Δεκέμβριο του 1967.

Μεταξύ των ετών 1971-1974 υπηρέτησε στην Μητρόπολη Αιτωλίας ως ιεροκήρυκας. Η απλότητα και η ασκητική του βιοτή, ο εξόχως βαθύς θεολογικός του λόγος και η ακάματη προσφορά του ως Λειτουργού και Πνευματικού, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά (για τα οποία, σημειωτέον, πάντοτε έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη, και ως κληρικός και ιεροκήρυκας αλλά και μετέπειτα, ως Επίσκοπος), είχαν κινήσει την αγάπη και τον θαυμασμό των απλών ανθρώπων προς το πρόσωπό του.

Το όνειρο
Κάποια μέρα, μια ευλαβική, απλή γυναίκα του λαού, του είπε: «Πάτερ, ετοιμάσου για Δεσπότης! Είδα τον Άγιο Νεκτάριο στον ύπνο μου και μου είπε ότι σε αγαπά πολύ γιατί τρέχεις στα χωριά και βοηθάς τον κόσμο, όπως εκείνος και γι’ αυτό θα χειροτονηθείς Επίσκοπος στη Δυτική Μακεδονία»!

Ο π. Αντώνιος της απάντησε ότι δεν μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. «Ούτε γραμμένος είμαι σε κατάλογο υποψηφίων προς Αρχιερατεία, αλλά ούτε και γνωρίζω κανέναν Μητροπολίτη στη Σύνοδο», της είπε. Όμως η γυναίκα εκείνη είδε ξανά το ίδιο όνειρο και το ανέφερε και πάλι στον π. Αντώνιο, για να λάβει προφανώς την ίδια απάντηση.

Την περίοδο εκείνη ήταν χηρεύουσα η Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης, σχεδόν για μια διετία. Ο υποψήφιος κληρικός που επελέγη από την Ιερά Σύνοδο είχε απορριφθεί από την τότε κυβέρνηση με το αιτιολογικό ότι είχε ασχοληθεί με την πολιτική. Η Ιερά Σύνοδος εξέλεξε άλλον, αλλά και κείνος απορρίφθηκε, ως μη αρεστός στην τοπική κοινωνία.

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Σεραφείμ είπε τότε αγανακτισμένος: «Μα καλά, δεν υπάρχει ένας που να μην ασχολείται με την πολιτική και να είναι αρεστός στην κοινωνία;». Ο τότε Μητροπολίτης Αιτωλίας Θεόκλητος πρότεινε τον π. Αντώνιο. Η πρότασή του έγινε δεκτή. Η πρόρρηση του αγίου Νεκταρίου επαληθεύθηκε! Στις 22 Μαΐου 1974 ο π. Αντώνιος, χωρίς να το επιδιώξει, χωρίς να το έχει καν σκεφτεί, εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.

Μαγείρευε και καθάριζε ο ίδιος και δεν είχε κινητό
Ως Επίσκοπος πλέον, ο π. Αντώνιος συνέχισε να ζει την ίδια λιτή και ασκητική ζωή και να δείχνει τον ίδιο και μεγαλύτερο ζήλο που έδειχνε και ως ιερέας για το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Δεσπότης Χριστός. Σύντομα κέρδισε τον σεβασμό, την αγάπη και τον θαυμασμό του λαού του Θεού, αλλά ακόμη και των κοσμικών ανθρώπων.

Δημοσιεύματα κοσμικών εφημερίδων γράφουν γι’ αυτόν με θαυμασμό αυτά που πληροφορούνται από τους γύρω του: «Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό. Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας…το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος.

Οι πρωτοβουλίες ανάδειξης ιστορικών μοναστηριών, η αρετή της απλότητας και το ταπεινό και αθόρυβο τέλος του
«Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. «Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση του δημοσιογράφου, ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία. «Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική. Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι».

Οι ίδιοι οι κάτοικοι της Σιάτιστας κάνουν λόγο για έναν Άγιο άνθρωπο, που ζούσε σαν καλόγερος. Δεν ξεχώριζε από τους κληρικούς του, τον διέκρινε κανείς από τα φθαρμένα του ράσα, την ευγένεια και τα λεπτά του χαρακτηριστικά: «Νουθετούσε με το βλέμμα, με το παράδειγμά του, με το πνευματικό του ανάστημα.

Η τροφή σχεδόν απουσίαζε από το καθημερινό του πρόγραμμα! Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό κάποιο Πάσχα, που προσκλήθηκε στο Μικρόκαστρο για φαγητό: «Α, όχι, ευχαριστώ, έφαγα», απάντησε. «Μα πότε φάγατε; Σας έφερε κάποιος φαγητό»; Για να λάβουν την αφοπλιστική απάντηση: «Οχι, αλλά είχε περισσέψει μισή μουσταλευριά από την Μ. Παρασκευή. Την έφαγα σήμερα».

Ζώντας και ο ίδιος ως μοναχός, έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τα μοναστήρια, γνωρίζοντας καλά ότι ο Μοναχισμός αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Εκκλησίας. Χάρη στις δικές του προσπάθειες ανακαινίστηκαν και επαναλειτούργησαν οι ιστορικές Ιερές Μονές Κοιμήσεως Θεοτόκου κοντά στο χωριό Σισάνι, η Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου στη Σέλιτσα, η Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Ζηκιβίστας, η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας στον Βυθό.

Επαναλειτούργησαν
Η Ι. Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Δρυοβουνίου επίσης αναβίωσε, με την εγκατάσταση ανδρώας Αδελφότητας, απαρτιζόμενης από ευλαβείς λογίους μοναχούς, που εργάστηκε με ιδιαίτερο ζήλο για την ανακαίνιση της Μονής. Τέλος, επεσήμανε την ανάγκη ανακαίνισης της Ι. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Μικροκάστρου. Με δικές του πρωτοβουλίες εγκαταστάθηκε εκεί γυναικεία αδελφότητα, η οποία, όπως διείδε ο π. Αντώνιος, έγινε μια πραγματική πνευματική κυψέλη, προπύργιο πνευματικό της Θεοσώστου επαρχίας του.

Συνήθιζε τα τελευταία χρόνια να επαναλαμβάνει στα κηρύγματά του τον λόγο του Κυρίου: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, … καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς». Ως παράδειγμα ανέφερε τον Αγιο Διονύσιο που συγχώρεσε τον δολοφόνο του αδελφού του. Και επρόκειτο να εγκαταλείψει τον εφήμερο βίο κατά την ημέρα της μνήμης του Αγίου, στις 17 Δεκεμβρίου του 2005. Έφυγε από τη ζωή αυτή ταπεινά και αθόρυβα, έτσι όπως έζησε και αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή, αφήνοντας πίσω του τους καρπούς ενός τεράστιου πνευματικού έργου. Στη συνείδηση του λαού του Θεού η αγιότητά του είναι αναγνωρισμένη και πολλοί προσκυνούν τον τάφο του, ζητώντας τις προς Κύριον μεσιτείες τους για τα προβλήματά τους.

Ήθελε να διακονήσει, όχι να διακονηθεί
Όπως είχε γράψει σε σχετικό αφιέρωμα στη μνήμη του ο Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας καθηγητής κ. Μπούσιας, ο ίδιος ο ουρανοπολίτης Επίσκοπος επαναλάμβανε συχνά τον λόγο του Αποστόλου: «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος». Ζούσε για τον Χριστό και έσπευδε να Τον συναντήσει, όπως ο νοσταλγός απόδημος σπεύδει στην πατρίδα, για να συναντήσει τους δικούς του ανθρώπους. «Δεν έχουμε», σημειώνει ο κ. Μπούσιας, «καλύτερο παράδειγμα σύγχρονης αγιότητος από τον ταπεινό και αφιλοχρήματο, τον ακτήμονα, νηστευτή, προσευχόμενο π. Αντώνιο. Σήμερα που ο κόσμος έχει ανάγκη από βιωματική πίστη, αφού έχει βαρεθεί τα πολλά λόγια, ο Επίσκοπος Αντώνιος προβάλλεται ως πρότυπο, γιατί πραγματικά είχε βρει «τὴν πρᾶξιν εἰς θεωρίας ἐπίβασιν». Ηταν αυτό που έλεγε. Ηλθε να διακονήσει και όχι να διακονηθεί. Ήταν πραγματικά ένα δώρο του ουρανού στη γη».

Έκανε ώτο-στοπ και ανέβηκε σε καρότσα Ι.Χ.
Η απλότητα ήταν μία ακόμα αρετή του μακαριστού κυρού Αντωνίου: Το πολυτελές και εντυπωσιακό τον άφηνε αδιάφορο, δεν δεχόταν ποτέ να ψαλλεί η φήμη του, δεν διέθετε αυτοκίνητο. Είναι επίσης χαρακτηριστικό το περιστατικό που πήγε να λειτουργήσει κάποια Κυριακή στο Βόιο και για την επιστροφή του στη Σιάτιστα κατέφυγε σε… ωτοστόπ! Κάποιος οδηγός σταμάτησε να τον εξυπηρετήσει, χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν. «Πού πας παππούλη;» τον ρώτησε. «Στη Σιάτιστα», απάντησε. «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε». «Στην καρότσα με παίρνεις»; ρώτησε ο Μητροπολίτης. «Ναι», απάντησε ο οδηγός. Και επιβιβάστηκε στην καρότσα. Όταν έφτασαν στη Σιάτιστα, ο οδηγός είδε έκπληκτος τους ανθρώπους να σταματούν μπροστά στον επίσκοπο, να τον βοηθούν να κατέβει, να του ασπάζονται το χέρι! «Ποιος είναι;» Ρωτάει ο άνθρωπος. «Ο Δεσπότης», του απάντησαν. Και ο οδηγός εδιηγείτο αργότερα το περιστατικό κλαίγοντας. «Έβαλα τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα»…

Γιάννης Ζαννής

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”