Ο ΕΔΕΣΣΑΙΟΣ ΔΗΜ. ΓΚΟΥΤΖΑΜΑΝΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ ΣΤΟΝ ΕΡΑΣΤΗ ΤΟΥ ΠΙΝΤΕΡ

Ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στον Εραστή του Πίντερ στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

Ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης, ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο εμβληματικό έργο του Χάρολντ Πίντερ «Ο Εραστής», μία από τις προτάσεις του καλλιτεχνικού Μαΐου στην Αθήνα.

Δημήτρη, πώς επέλεξες ένα τόσο δύσκολο έργο για την πρώτη σου σκηνοθεσία; Σκηνοθετείς και πρωταγωνιστείς;
Όλα τα έργα έχουν τις δυσκολίες τους. Σε κάθε παράσταση αυτό που έχει σημασία είναι να μεταφέρεις την ανθρώπινη εμπειρία στη σκηνή. Ο Πίντερ το κάνει αυτό με έναν αινιγματικό τρόπο, γι’ αυτό το λόγο όμως είναι τόσο γοητευτικά τα έργα του. Θεωρώ ότι «Ο Εραστής» μεταφέρει την ανθρώπινη εμπειρία επί σκηνής με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Είναι αλήθεια ότι το να σκηνοθετείς και να παίζεις παράλληλα είναι δύσκολο. Ωστόσο, οι δυσκολίες είναι μέσα στο παιχνίδι και η αναμέτρησή σου με αυτές σε εξελίσσει.

Για ποιο λόγο επέλεξες αυτό το έργο;
Πιστεύω πως ο σκοπός της τέχνης είναι η επικοινωνία, ο καλλιτέχνης οφείλει να απευθύνεται στον κόσμο και να τον αφουγκράζεται. «Ο Εραστής» είναι ένα πάρα πολύ καλό κείμενο. Πρόκειται για ένα πολύ ξεχωριστό έργο που ενώ ξεκινά με τη σχέση ενός ζευγαριού, θίγει ζητήματα που απασχολούν την ανθρώπινη ύπαρξη στη ρίζα τους. Αυτό νομίζω είναι και η ουσία. Μία παράσταση πρέπει να ψυχαγωγήσει τον θεατή με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης. Όταν αυτό συμβαίνει, θεωρώ πως η παράσταση είναι ουσιαστική και μας πηγαίνει ένα βήμα μπροστά.

Εσύ δηλαδή πώς αντιμετώπισες αυτό το κείμενο;
Σκοπός του ανεβάσματος του «Εραστή» είναι να μιλήσει σε τρία βασικά επίπεδα: Το πρώτο είναι να εκμεταλλευτεί τη γραφή του κειμένου και να προσφέρει ένα όμορφο ταξίδι στον θεατή. Να ειπωθεί μια όμορφη ιστορία με χιούμορ, σασπένς και ανατροπές. Το δεύτερο επίπεδο αφορά τις σχέσεις του ζευγαριού. Το ζευγάρι των ηρώων μας γίνεται καθρέφτης των δικών μας σχέσεων. Βλέπουμε τις συγκρούσεις, τα παιχνίδια εξουσίας, την αγάπη και την κατανόηση. Οι συσχετισμοί και οι αντιστοιχίες με την προσωπική μας ζωή είναι αναπόφευκτες. Το τρίτο επίπεδο αφορά πιο «υπαρξιακά» ζητήματα, ποια είναι η στάση μας απέναντι στον θάνατο; Ποιοι είμαστε πραγματικά και πώς σχετίζεται η ταυτότητά μας με τους ρόλους που υιοθετούμε σε σχέση με τους άλλους; Η ζωή μας για να έχει νόημα πρέπει να οργανώνεται γύρω από έναν στόχο, έχουμε ανάγκη να λύσουμε κάποιο πρόβλημα, το οποίο αν δεν υπάρχει το δημιουργούμε. Η παράσταση, λοιπόν, φιλοδοξεί να επικοινωνήσει με τον θεατή γύρω από αυτούς τους τρεις βασικούς άξονες.

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες στο ανέβασμα της παράστασης;
Πολλές, από πρακτικές μέχρι καλλιτεχνικές. Ευτυχώς όμως, είχα στο πλευρό μου μια πολύ ικανή ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων που αποτελείται από νέους, αλλά και από έμπειρους καλλιτέχνες. Μέσα από τις γόνιμες συγκρούσεις, αλλά και τη συμφωνία φτάσαμε σ” ένα αποτέλεσμα που θεωρώ ότι μας δικαιώνει.

Ποιο ήταν το μότο σου σε αυτή τη διαδικασία;
Αν δεν σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν κάνεις.

Κάποιες πληροφορίες για την παράσταση;
Είναι από τις 14 Μαΐου και για έξι παραστάσεις, Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:30, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Κείμενο και φωτογραφίες: Γιάννης Τόμτσης