Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ λαός οι Άγγλοι της «Θαλασσοκράτειρας». Με τις παραξενιές και τα στοιχήματα (για το παραμικρό) του τελευταίου «παρακατιανού», με το «τσάι» στην ώρα του και ανυπερθέτως, μέχρι τις ιδιορρυθμίες των λόρδων-απομεινάρια μιας παρακμασμένης αυτοκρατορίας. Η Βρετανία των αποικιών και του…Εμφυλίου μας. Οι Άγγλοι της Αντίστασής ΜΑΣ προς όφελός ΤΟΥΣ. Οι ηθικοί αυτουργοί της Μικρασιατικής μας συμφοράς και αυτουργοί των «Δεκεμβριανών», της Γιάλτας και της Βάρκιζας.

ΚΡΑΤΟΥΝ τις παραδόσεις, γνωρίζουν την ιστορία τους και είναι οι βασιλιάδες «στοιχείο» της. Με την παλιά τους εξουσία και τον σημερινό συμβολισμό τους. Γι αυτό και…τρελάθηκαν οι Άγγλοι με τα πριγκηπικά τους γεννητούρια. Μεταδόθηκε η «τρέλα», κόλλησαν μυαλά στο «αγόρι ή κορίτσι», έπεσαν στοιχήματα και ξένο χρήμα στα ταμεία τους, με κάθε προέλευσης μυστήριο ξενύχτη και ξενύχτισσα να περιμένει ξεροσταλιάζοντας στο λιοπύρι. Για τον νεογέννητο πρίγκιπα, έναν ακόμα γαλαζοαίματο στην αρμαθιά των βασιλιάδων.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους παραπάνω με τις εθνικές τους παραδόσεις και πάμε στην «ημετέρα» μετεμφυλιακή Ελλάδα της φτώχιας και της αγραμματοσύνης. Προχωράμε στον Σάχη και την Σοράγια της μακρινής Περσίας, της δεκαετίας του ’50. Κολλημένη στο ραδιόφωνο και με το αυτί κολλητό στον «σπήκερ» η ελληνίδα-κυράτσα συντόνιζε τους χτύπους της καρδιάς της με τη μελαγχολία της άτεκνης Βασίλισσας. «Θα κάνει παιδί η Σοράγια; Μη την εγκαταλείψει ο Σάχης;».

ΜΙΛΑΜΕ για περίεργη ταύτιση και ηθική συμπαράσταση ανθρώπων που δεν έχουν στον Ήλιο μοίρα και αγωνιούν για τα «βάσανα» των βασιλιάδων. Για ρακένδυτους που καμαρώνουν δίπλα σε χρυσοφορεμένους, πεινώντες που χορταίνουν στη θέα των χορτάτων. Για έναν περίεργο ψυχισμό προλετάριων που αρέσκονται στα δεσμά τους.

ΔΕΝ είμαστε, λοιπόν, οι Άγγλοι των παραδόσεων και των βασιλιάδων, που βασίλευαν και δεν κυβερνούσαν. Είμαστε οι έλληνες της μετεμφυλιακής Ελλάδας όπου το’ χαν καμάρι οι τσαρουχάδες να τσοντάρουν απ’ την ανέχεια τους για το γαμήλιο δώρο της Σοφίας, όταν συγγενέψαμε με τους Ισπανούς. Δεν μιλάμε για ήθη και παραδόσεις που οφείλουμε να κρατήσουμε αναπαράγοντας ανώδυνες εικόνες του παρελθόντος. Οι εθνικές αναμνήσεις, στην Ελλάδα, πληγώνουν. Μιλάμε για μιαν Ελλάδα που την κυβέρνησαν βασιλιάδες. Με την εξουσία του Παλατιού αναπαραγόμενη και με τους μισούς έλληνες να παρακολουθούν τους άλλους μισούς, μη τους βγει κουβέντα «αντιβασιλική» και φρόνημα δημοκρατικό.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους Άγγλους με τα…εθνικά τους γεννητούρια και τις παραξενιές. Πιάνουμε τις γκρίζες (και μαύρες) σελίδες της νεότερης Ιστορίας μας, φιλοτεχνημένες απ’ την πολιτική της «φίλης, συμμάχου κλπ».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΘΥΜΙΖΕ…λίγο βραδιά Γρ. Λαμπράκη (κατ’ αναλογία) κι ας απέχουμε μισόν αιώνα από τότε. Πλήθος, φωνές, διαμαρτυρίες κι ένα χέρι μακρύτερο. Δεν κράταγε κλομπ, κι αν κράταγε μαχαίρι κι ήταν σίγουρος πως δεν τον βλέπουν, θα το έμπηγε στα πλευρά του Υπουργού.

ΔΕΝ έχουμε λόγους να…λατρεύουμε τον κ. Γεωργιάδη. Τον ραπίσαμε, πολιτικά, όταν με τη μικρή ομάδα των «συναγωνιστών» του (Βελόπουλο, Θ. Πλεύρη και…Τσεκουράτο) αποστάτησαν «δι’ ίδιον όφελος» αφήνοντας σύξυλο τον Γ. Καρατζαφέρη. Ωστόσο, η επίσκεψή του, ως Υπουργού, στο «Αττικό» δεν συνιστούσε…ατιμωτική πράξη.

«ΕΝ τω δήμω αμαθία τε πλείστη και αταξία και πονηρία» και οι μέρες είναι άγριες. Όμως, ο τραμπούκος κάθε βαθμίδας-θλιβερό απομεινάρι του παρελθόντος-έπρεπε σήμερα να ασφυκτιά ανάμεσα στον πολιτισμό και το φιλότιμο του έλληνα.

ΚΑΙ τι εννοούμε; Πως παραγίναμε αφιλότιμοι και λιγόστεψε η «μπέσα». Γιατί, αν για παράδειγμα σου απαγάγουν το παιδί, θα εκλιπαρείς να σου «καρφώσουν» τον κακοποιό. Αν όμως ο διπλανός σου ρίχνει γροθιά στον Άδωνη, «εγώ καρφί δεν γίνομαι» (το λες με στόμφο) και κάνεις την πάπια. «Δεν είδες και δεν άκουσες», όπως κι οι χωροφύλακες τριγύρω στον Λαμπράκη.

ΝΑ ξεχωρίσουμε, λοιπόν, την καταγγελία απ’ το κάρφωμα (ανάλογα με ποιον συμπλέεις ή ταυτίζεσαι) και περιμέναμε λιγότερη ανανδρία απ’ τους συγκεντρωμένους. Να βγει ένας άντρας απ ‘το πλήθος και να γραπώσει τον τραμπούκο απ’ τον γιακά. Να τον ταρακουνήσει θυμίζοντάς του πως δεν συγκεντρώθηκαν για να…δείρουν. Αυτός θα’ ταν άνδρας-ο τραμπουκάκος του πλήθους και της ανωνυμίας παραμένει τραμπούκος. Θα φορέσει την κουκούλα για τη μολότοφ στη «Μαρφίν», θα εκτελούσε πατριώτες γερμανοφορεμένος, θα πούλαγε την πατρίδα του με το πρώτο σκαμπίλι του ανακριτή.

Η απόκρυψη της αλήθειας είχε και συνέχεια. Συνδικαλιστές και εκπρόσωποι των εργαζομένων «καταδικάζουν» (αορίστως) τη βία, αλλά δεν ψάχνουν για τον/τους ενόχους, δεν «συνετίζουν» τα πλήθη, δεν κοντράρονται με τον…ψηφοφόρο τους. Δεν μου αρέσει, λοιπόν, ο Υπουργός, τον ραπίζω. Δεν έβγαλε «συμφέρουσα» απόφαση ο δικαστής, του βάζω βόμβα. Νικήθηκε η ομάδα μου, τα κάνω λίμπα…

ΚΑΙ τι απόμεινε για να λιγοστέψουν τα (μικρά, μεγάλα, μέτρια) θηρία της «ζούγκλας»; Ό,τι «υποσχέθηκε» ο κ. Γεωργιάδης. Θα αποκαλύψει τους πιθανούς αυριανούς τραμπούκους, αν τυχόν χειροδικήσουν σε βάρος του και θα τους παραπέμψει. Για νόμιμο και κατά νόμον κρέμασμα» του κάθε «παλληκαρά» που χτυπάει και κρύβεται.

ΕΙΝΑΙ το σωστό, είναι η λύση. Για να μην παίζει ο κάθε αγροίκος και θρασύδειλος ανθρωπάκος με την αξιοπρέπεια του διπλανού του. Για να λιγοστέψουν οι δειλοί και να περισσέψουν οι άντρες. Μην εξελιχθεί σε τραμπούκο ο…τραμπουκάκος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ περίσσεψαν οι φρουροί, δεν μας φτάνουν οι χωροφύλακες. Πίσω απ’ τους πολιτικούς; Πολλοί λουφάρουν στη Βουλή; Γραφιάδες σε ευάερα γραφεία με το μολύβι της γραφειοκρατίας, όταν συνάδελφοί τους βράζουν στο λιοπύρι με το δάκτυλο στη σκανδάλη;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ακόμα κι άλλους τόσους να είχαμε δεν μας…προλάβαιναν. Τον κάθε κακομαθημένο, πολυμήχανο και ατιμώρητο μικρο-μεγαλοκομπιναδόρο που τα καταφέρνει και νιώθει ευτυχής. Για την εξυπνάδα του και για τη…βλακεία του διπλανού του. Και, βέβαια, για τη ραθυμία του Κράτους, αδύναμου να τον εντοπίσει.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ένα Κράτος επιμελώς αδιάφορο. Δεκαετίες χωρίς μηχανογράφηση κι ήταν σκόπιμο και…αποτελεσματικό. Για ν’ απλώσει η γραφειοκρατία τα πλοκάμια της και να ξεζουμίζεται ο πολίτης απ’ τους μικροεκβιαστές με τη σφραγίδα. Να αρμέγεται (κατάχλωμη) η (Γ)Ελλάδα κι αυτοί να συνεχίζουν το πάρτι.

ΚΙ από ελεγκτικούς μηχανισμούς; Κι εδώ αδιαφορία στελέχωσης και υλικοτεχνικής υποδομής. Ακούσαμε για υψηλόβαθμους δικαστικούς που δεν τους παραχώρησαν γραφείο και γραμματέα. Για το ΣΔΟΕ που φορτώθηκε τους ελέγχους χιλιάδων επαγγελματιών και δεν προλαβαίνει να ξετρυπώσει τους «ποντικούς» ούτε μιας πόλης. Είναι, θα μου πεις, ο φόβος. Υπάρχει, ωστόσο, και η «λήξη». Με την απομάκρυνση των ελεγκτών του ΣΔΟΕ, ξανά η απόδειξη ατύπωτη (ή του διπλανού τραπεζιού μπροστά σου), ξανά η επαγγελματική αλητεία στη τσέπη ημεδαπών και αλλοδαπών, και το Κράτος στη γωνιά να επαιτεί.

ΠΑΜΕ στον επαγγελματία και δη της εστίασης. Ανάμεσα σε «επαγγελματίες» που τσέπωναν το 23% , δεν το απέδιδαν, ωστόσο, τσίριζαν για τους ανύπαρκτους δρόμους και τα νοσοκομεία χωρίς…γάζες. Βρήκε το πάτημα (για τους πολλούς μιλάμε) να προσαρμόσει προς τα πάνω τις τιμές κι αυτές παρέμειναν σκαρφαλωμένες, καρφωμένες και…ψηλοθωρούσες. Την πελατεία που θα τα σκάει κι αυτός θα τα τσεπώνει. Μάγκικα, (νεο)ελληνικά και απατεωνίστικα.

ΜΑΣ ξάφνιασαν με την αποφασιστικότητά τους (οι κυβερνώντες), μας ξαφνιάζουν και με την αναποφασιστικότητά τους. Με τα μισόλογα των «πιλοτικών» και τα δειλά των σχεδιασμών. Λες κι έχουν απέναντι πειθαρχημένους…σαντουιτσάδες, καφετζήδες και ταβερνιάρηδες. Λες και τα αφεντικά των παραπάνω εργαζομένων θα τσακιστούν να καταβάλουν τον ΦΠΑ.

ΕΚΕΙ, λοιπόν, που θα’ πρεπε να είναι αυστηροί και άτεγκτοι είναι εφεκτικοί και αναποφάσιστοι. Με καταγραφές τιμοκαταλόγων (που δεν θα γίνουν), με τις μπλε καρτούλες (που δεν θα επικολληθούν), με τις μερίδες λιποβαρείς (είναι βέβαιο). Το 10% (της έκπτωσης) ανήκει στο Κράτος και μη γελιόμαστε ποντάροντας σε «συμφωνίες κυρίων» κ. ά. φαιδρά. Μόνο στη θέα κάποιων «κρεμασμένων» θα το βάλουν στα πόδια οι «λαγοί».

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΟ ΚΠΕ ΕΔΕΣΣΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ:

΄Τα θεματικά Δίκτυα του ΚΠΕ Έδεσσας Γιαννιτσών στην υπηρεσία της Εκπαίδευσης για την Αειφορία΄.

Είναι η Έδεσσα της ιστορίας.

Την αναφέρει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της ‘Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου’

Είναι η Έδεσσα που δεσπόζει στο ύψωμά της άγρυπνος φρουρός και από εκεί κοιτάζει με βλέμμα κάπως υπεροπτικό την πανέμορφη θέα που απλώνεται στα πόδια της.

Αποτελούσε στρατηγικό κόμβο στη μακραίωνη πορεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακριβή και περιλάλητη.

Είναι η Έδεσσα των ανθρώπων που αγωνίζονται να κρατήσουν όρθιο τον κόσμο που κινδυνεύει να καταρρεύσει μες τη μουντή ελληνική πραγματικότητα του σήμερα.

Είναι η Έδεσσα του πράσινου, της περιβαλλοντικής ευωχίας και της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Αυτή η περιβαλλοντική εκπαίδευση έγινε πράξη στο τετραήμερο 6 έως 9 Ιουλίου 2013.

Σάββατο απόγευμα έγινε η έναρξη και ήταν γεμάτο το βραδινό, μέχρις αργά πήγαν οι ενημερώσεις, ο καθείς των ομιλητών κατηύθυνε επιλεκτικά τους ακροατές στο θέμα που αναφερόταν, στις εικόνες και στους δρόμους που είχε πορευτεί πριν ο ίδιος κάνοντάς τους κοινωνούς και συνταξιδιώτες στις δικές τους εμπειρίες και γνώσεις, σε δρόμους άγνωστους ίσως, σε πορείες μακρινές ίσως, ελκυστικές και φωτεινές όμως.

Ήταν ένα χαρακτηριστικό καλοκαιρινό απόγευμα τούτο το σαββατιάτικο του Ιουλίου, φορτωμένο φως και πανδαισία χρωμάτων.

Μέχρι την Έδεσσα η πορεία μεθυστική, καινούργιοι τόποι, καινούργιες εμπειρίες για να ανοίξουν μια πόρτα διάπλατα σε αισθήσεις πρωτοφανέρωτες.

Το Κανναβουργείο, που είναι το Κανναβουργείο;

Όταν κάποιος προσπαθεί να βρεθεί για πρώτη φορά σε χώρους άγνωστους, φυσικό είναι να βρεθεί σε πορεία δύσκολη και να ζητά πυξίδα.

Ρωτά και ξαναρωτά, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το βρει.

Ακόμη κι όταν το βρίσκει, για κάποιον καινουργιοφερμένο είναι δύσκολο να βρει το χώρο που ζητά, μέχρι να εμφανισθεί κάποιος που θα τον καθοδηγήσει.

Ύστερα η μεγάλη αυλή με την καταπληκτική θέα τον ξαφνιάζει, όταν κάποτε φτάνει αργοπορημένος.

Ήταν ένα χαρακτηριστικό καλοκαιρινό απόγευμα τούτο το σαββατιάτικο του Ιουλίου, φορτωμένο φως και πανδαισία χρωμάτων.

Μέχρι την Έδεσσα η πορεία μεθυστική, καινούργιοι τόποι, καινούργιες εμπειρίες για να ανοίξουν μια πόρτα διάπλατα σε αισθήσεις πρωτοφανέρωτες.

Το Κανναβουργείο, που είναι το Κανναβουργείο;

Όταν κάποιος προσπαθεί να βρεθεί για πρώτη φορά σε χώρους άγνωστους, φυσικό είναι να βρεθεί σε πορεία δύσκολη και να ζητά πυξίδα.

Ρωτά και ξαναρωτά, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το βρει.

Ακόμη κι όταν το βρίσκει, για κάποιον καινουργιοφερμένο είναι δύσκολο να βρει το χώρο που ζητά, μέχρι να εμφανισθεί κάποιος που θα τον καθοδηγήσει.

Ύστερα η μεγάλη αυλή με την καταπληκτική θέα τον ξαφνιάζει, όταν κάποτε φτάνει αργοπορημένος.

Ήταν ένα χαρακτηριστικό καλοκαιρινό απόγευμα τούτο το σαββατιάτικο του Ιουλίου, φορτωμένο φως και πανδαισία χρωμάτων.

Μέχρι την Έδεσσα η πορεία μεθυστική, καινούργιοι τόποι, καινούργιες εμπειρίες για να ανοίξουν μια πόρτα διάπλατα σε αισθήσεις πρωτοφανέρωτες.

Το Κανναβουργείο, που είναι το Κανναβουργείο;

Όταν κάποιος προσπαθεί να βρεθεί για πρώτη φορά σε χώρους άγνωστους, φυσικό είναι να βρεθεί σε πορεία δύσκολη και να ζητά πυξίδα.

Ρωτά και ξαναρωτά, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το βρει.

Ακόμη κι όταν το βρίσκει, για κάποιον καινουργιοφερμένο είναι δύσκολο να βρει το χώρο που ζητά, μέχρι να εμφανισθεί κάποιος που θα τον καθοδηγήσει.

Ύστερα η μεγάλη αυλή με την καταπληκτική θέα τον ξαφνιάζει, όταν κάποτε φτάνει αργοπορημένος.

Όλα ήταν οργανωμένα καλά, οι ανάγκες όλων καλύφτηκαν επαρκώς, η οργάνωση των λεπτομερειών άκρως ικανοποιητική, έτσι που να φύγουν όλοι ικανοποιημένοι, όταν ήρθε κάποτε η ώρα της αναχώρησης.

Σε αναμονή του επόμενου σεμιναρίου, για περισσότερες ιδέες και γνώσεις, κρατούμε τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Γιάννης Παπαγεωργίου

Φιλόλογος – Δημοσιογράφος

Μουσικό Σχολείο Κατερίνης

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΠΙΑΣΕ μπόρα κι ήρθε χιονιάς. Στοίβα το χιόνι έξω απ’ την πόρτα κι ο νοικοκύρης δεν άρπαξε το φτυάρι. Βγήκε κι άρχισε να τσιρίζει. Και να βρίζει. Για το Κράτος και τις υπηρεσίες του, για τα μέσα που του λείπουν, για τους ανθρώπους του που τεμπελιάζουν.

ΧΡΟΝΙΑ στη Νομαρχία και ο…μηχανικός μας ήρθε στη θάλασσα (για μπάνια) περνώντας από πεδιάδες και κατσάβραχα. Με το τζιπ της Υπηρεσίας του. Και με βενζίνη μας. Των φορολογουμένων για την καλοπέρασή του. Κι άρχισε η κουβέντα με τα κρετσέντα και τις κορώνες του φίλου μας. Για το Κράτος και τις ατέλειές του. Για τους κλέφτες του δημοσίου (εξαιρώντας τον…εαυτό του) κι όλοι γελάσαμε με την ψυχή μας. Ύστερα τρέξαμε για βουτιές.

Ο δρόμος με τη λακκούβα να χάσκει τρομάζει τον ημεδαπό και τον αποτρέπει για τουρισμό στην Ελλάδα της αφροντισιάς (και πού να βρεθούν λεφτά για τη λακκούβα;). Στη θέα των σκουπιδιών αηδιάζει κι αυτός κι εμείς και, βέβαια, δεν ψάχνει τις αιτίες (απεργίες και απεργοί σε μέρες κρίσης), που θα’ πρεπε να ανασκουμπωθούμε για δουλειά.

ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ οι ρυπαντές, λιγόστεψαν οι καθαριστές, αλλά τα κόμματα από τώρα σκέφτονται για το «χρίσμα» στον πιο κομματικό υποψήφιο δήμαρχο. Με τον έλληνα να πειθαρχεί όταν βρεθεί στην Ευρώπη, κι όταν μας ξανάρθει, να πουλάει μάγκα και ασικλίκι. Και, βέβαια, να μην πληρώνει φόρους. Πού, λοιπόν, να βρεθούν λεφτά για να ανταποκριθεί το Κράτος (των φοροφυγάδων) στις υποχρεώσεις του;

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ φοροκλοπής και δεν ίδρωσε τ’ αυτί μας. Το κόμμα, η ψήφος, η «ιδεολογία», τα…δανεικά. Κι ήταν μαγκιά να (φορο)κλέβεις και κατόπιν να τσιρίζεις για το Κράτος που απουσιάζει, για τις υπηρεσίες του που υπολειτουργούν, για τους ανθρώπους του που λουφάρουν. Και δεν το’ χαμε έγνοια να γεμίσουν με τον οβολό μας τα άδεια ταμεία. Από ατομικό μας συμφέρον, ωστόσο, κι από μια πονηρή σκέψη. Πως μακροχέρηδες και λαμόγια θα τ’ άδειαζαν, πριν ακόμα γεμίσουν. Και γίναμε μικροί φοροκλέφτες, ανάμεσα σε μεγάλους.

ΚΑΙ βγήκε ο Πρωθυπουργός για έκκληση προς τους κάθε τάξεως και παρατάξεως φοροφυγάδες. Να εκλιπαρεί για αποδείξεις! Για φρένο στους ασύδοτους και ανεξέλεγκτους που δεν πληρώνουν, για να πληρώνουν οι «ελεγχόμενοι». Έκκληση για το αυτονόητο κι είναι καθολική (μας) ντροπή και αίσχος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ για οικογενειοκρατία στο Κοινοβούλιο. Ονόματα επαναλαμβανόμενα κι απ’ τον…παππού στον εγγονό, στο ανίψι ενίοτε, κι όρεξη να’ χεις να ψηφίζεις. Άρπαξαν το βουλευτιλίκι ισοβίως - αξεσουάρ προσοδοφόρο και «ένδοξο» - και ο «υπήκοος» έσπευδε να το ανανεώνει με την ψήφο του. Χωρίς να χολοσκάει για τα ψιλά και τα…χοντρά, αν π.χ. ο εκλεκτός του δεν πήγε φαντάρος.

ΠΕΡΑΣΑΝ χρόνια και τα πολιτικά μας ήθη…εξελίχθηκαν. Τέλος η ονοματοκρατία, ναι οι νέοι στη Βουλή. Ανανέωση σε πρόσωπα, ωστόσο, η νοοτροπία παραμένει. Και η πρακτική. Κανένας τους δεν «εμέσησε το χρήμα» ως ιδανικό τα σύγχρονης ζωής μας. Βουλευτική αποζημίωση, λοιπόν, αύξουσα κατά τις ανάγκες και τη…βουλιμία τους, «σεμνά και ταπεινά» μη δώσουν στόχο, και το μάτι στους…δικαστικούς. Μη φανεί πως είναι «ήσσων» η νομοθετική τους εξουσία, μη τους πιάσει πανικός με την μισθολογική τους αβεβαιότητα δίπλα σ’ εκείνην της επανεκλογής. Και οι «τετραετίες». Κουτσουρεμένες στον ταραχώδη πολιτικό μας βίο, αβέβαιες κι αυτές στην αδιάλειπτη διαδοχή τους.

ΓΙ αυτό έψαξαν ως Σώμα, «επαγγελματίες» και σινάφι. Το μελέτησαν και κατέληξαν: Συνδέουμε το παραδάκι (αποζημίωση το λένε) με τον μισθό ανωτάτου δικαστικού, κατοχυρώνουμε το δικαίωμα(!;) συνταγματικά και κοιμόμαστε ήσυχοι. Κι ύστερα; Οι «υπήκοοι» δεν αντιδρούν, βροχή τα προνόμια και η έμπνευση οργιάζει. Απ’ το γκαράζ της βουλής ταξιδεύει σε πολλαπλές συντάξεις, αποζημιώσεις και επιτροπές, τριγυρνά σε «δεδουλευμένα» που τους…χρωστάμε, αιωρείται πάνω από μάζες που αδημονούν κι αυτές για το ρουσφέτι τους κι ύστερα αράζει για αναπαμό στα τζακούζι του θράσους και της καλοπέρασής τους.

ΞΕΣΠΑΣΕ κρίση και…τη δώρισαν σε μας. Σκέφθηκαν τη υναίκα του Καίσαρα που «πρέπει να φαίνεται και τιμία» (το άλλο σκέλος το αγνόησαν) κι έκαναν πίσω. Θεαματικά και στα μικρά. Προσωρινά, μέχρι να κάνει ξαστεριά. Επίμονα στα προνόμια κι ακόμα η «μη ευθύνη υπουργών» εξασφαλίζει ατιμωρησία των παλιών και ασυλία των μελλόντων (να αμαρτήσουν).

ΜΑΣ «στοιχίζουν» κάνα εικοσάρι χιλιάρικα το μήνα έκαστος/εκάστη κι ας φύγουμε απ’ την ύλη. Τους περιμέναμε πολιτισμένους κι ανεβασμένους κι αυτοί/αυτές τσακώνονται σοβαρά για τα αστεία αστειευόμενοι για τα σοβαρά και σιωπώντες για τα μείζονα. Με τα «θα σας κρεμάσουμε» της…νέας γενιάς και με τα «γουναράδικά» τους. Κι αν το ψάξεις, μπορεί να ανακαλύψεις πως και οι σημερινοί δεν πήγαν φαντάροι, στην πλειοψηφία τους. Έχει, βλέπεις, και τον ψυχισμό του ο…αφάνταρος. Να υπηρετήσει την πατρίδα του απ’ τα κοινοβουλευτικά έδρανα πατσίζοντας το χρέος του.

ΤΑ παραπάνω είναι λίπασμα στο χωράφι της ΧΑ. Τροφή στα «παλληκάρια» της.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ χόρτασε το χειροκρότημα. Χαζογελούσαν «καλεσμένοι», χαχάνιζαν ασταμάτητα κυράτσες στην πρώτη γραμμή του «Τσαντιριού», χειροκροτούσαν…σχολεία, ξεσάλωνε ο Λάκης. Ωστόσο, το κενό μέσα του μεγάλωνε και μια σκέψη περνάει απ’ το μυαλό του. «Κάτι άλλο γράφω πέρα κι έξω από χάχανα, το φιλτράρω μη μείνει ψήγμα δημόσιας αιδούς και τηλεοπτικής αλητείας, κλείνω το στόμα της ασύλληπτης χυδαιολογίας μου και ανοίγει ο δρόμος για το Eθνικό».

ΕΤΣΙ (μπορεί να σκέφθηκε) ο κ. Λαζόπουλος και το έργο του «Τω αγνώστω τραγωδώ» πήρε τον δρόμο του. Δίπλα σ’ εκείνο του κ. Φιλιππίδη και μέσω του κ. Χατζάκη. Απ’ τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα ο τελευταίος και το (αθέατο) κύκλωμα καλά κρατεί. Δεν το ξέρουμε-το εικάζουμε απ’ την επιμονή του σε Λαζόπουλους για την Εθνική μας σκηνή. Απλή φιλία και γνωριμία; Δεσμοί «αίματος» μεταξύ τους και αγνόηση των εκτός κλίκας και παρέας;

ΝΑ σκέφθηκαν άραγε οι «δημιουργοί» και διακινητές του (θεατρικού) προϊόντος πως το Εθνικό δεν είναι για Λαζόπουλους; Και τι μ’ αυτό; Να υπολόγισαν οι «κρίκοι της αλυσίδας» πως υπάρχει κι ένας κρίκος κεντρικός που δεν καταλαβαίνει από κυκλώματα και «ονόματα», αντιδρά και σηκώνει «στοπ» στους δισυπόστατους της αγοράς και της εθνικής μας αξιοπρέπειας στην τέχνη;

ΚΙ αντί να κάνουν πίσω οι κύριοι, κλείνουν το μάτι μεταξύ τους, ρίχνουν το μάτι στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού (και κατά νόμον υπεύθυνου για το ρεπερτόριο) ονόματι Χατζάκης, νιώθουν τη προστασία του πάνω τους και «ασελγούν». Πάνω στη σκέψη μας πως οι Λαζόπουλοι των «τσαντιριών» δεν κάνουν για τα εθνικά «σαλόνια», με τις ατάκες της προστυχιάς στα χείλη. Αντί να παραιτηθεί ο κ. Χατζάκης, επιμένει στις επιλογές του. Κόντρα σε ένα όνομα που δεν σηκώνει συμβιβασμούς και καλαμπούρια.

ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ο κ. Ξαρχάκος και οι παραπάνω δεν «ανταποκρίνονται». Δεν «απαντούν» με μια παραίτηση απ’ την αξίωσή τους να παιχτούν τα έργα είτε «έργα» τους-δεν τα είδαμε, δεν τα «λογοκρίνουμε» προληπτικά. Επιμένουν απαιτώντας να πάει «το βουνό στον Μωάμεθ», τρίβουν τα χέρια και προσδοκούν. Να ενδυθούν τον μανδύα της (κρατικής) σοβαρότητας οι αγοραίοι Λαζόπουλοι της πλάκας.

ΚΙ όταν τα καλαμπούρια τους θα’ χουν εξατμισθεί, η τέχνη του Ξαρχάκου θα αιωρείται πάνω τους κι ας μην τη βλέπουν. Κάτι θα μας λέει το όνομά του όταν των άλλων σβήσουν απ’ τη λίστα της τέχνης.

ΑΥΤΑ τα ολίγα «τω κυκλώματι» και δη «τω γνωστώ Λαζοπούλω». Τέλος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ αθάνατο κύκλωμα, στην Ελλάδα. Η παρέα. Η κλίκα. Οι ομόφρονες στο κακό (ενίοτε και στο…καλό), με την «ισχύ εν τη ενώσει». Κι αν αποπειραθεί «παρείσακτος», βρίσκει τα…μέλη του κυκλώματος ενωμένα σαν γροθιά. Μη πατήσει «βάρβαρος» (με γνώσεις, ήθος και ταλέντο), θα τον αχρηστέψουν. Θα βρουν τη μέθοδο, τον τρόπο, μυστικά βυσσοδομώντας είτε φανερά σνομπάροντας, μη χαλάσουν σχέδια και ναυαγήσουν σχεδιασμοί.

ΚΙ αν θέλεις (παρα)δείγμα κυκλώματος «ομοειδών» που λειτουργούν σαν κρίκοι αλυσίδας αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοστηριζόμενοι, πάτα το κουμπάκι για κανάλια του είδους. Θα τους δεις παραταγμένους, θρασείς και φλύαρους, γυναικωτούς και τιποτένιους. Τσιρίζουν για το τίποτα ανάγοντας το ευτελές σε θέμα και η επωδός είναι «κάνω τηλεόραση». Φύσει (είτε θέσει και προσποιητά) κίναιδοι, με την ακροαματικότητα τονωτική για την επιμονή στη μόστρα. Κατάφατσα με λατρευτές του είδους που επιμένουν κι αυτοί/αυτές στο τηλεοπτικό τίποτα κάποιων καναλιών της ιδιωτικής μας τηλοψίας. Ο ένας «καθαρίζει» από δουλειά (εύρεση εργασίας) για τον άλλο(η) κι αν πεις να απολύσεις έναν/μία τους, θα κινηθούν για συμπαράσταση «κουνάμενοι», δυναμικά και αλληλέγγυοι.

ΠΟΛΛΑ είπαμε για το κύκλωμα και πάμε στα «εθνικά» μας καλλιτεχνικά. Με τους καπάτσους ιδιώτες να τρυπώνουν απ’ τις χαραμάδες. Δεν βρισκόμαστε στις δεκαετίες που εναλλάσσονταν στην εξουσία σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι και κάποιοι «καλλιτέχνες» αμφιβόλου ποιότητας και «παντός καιρού» μονοπωλούσαν τα τηλεοπτικά μας Πάσχα και Χριστούγεννα. Διανύουμε περίοδο (και) καλλιτεχνικής κρίσης, με την ελευθεροστομία σε βαθμό χυδαιότητας και την αισθητική μας αφημένη σε χέρια περίεργων των κυκλωμάτων.

«ΜΗ δότε τα άγια τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά. Μπάσαμε Νταλάρες (συμβολικά ο όρος-όνομα κι ας μας το συγχωρήσει ο λαϊκός βάρδος) στο Ηρώδειο και μπουζούκια στο «Μέγαρο». Έτσι καταλύονται τα κάστρα, βεβηλώνονται οι ναοί και, να θυμηθούμε το σοφό «αν δεν μπορείς να πλήξεις άμεσα τον βασιλιά, φτιάξε κι άλλους βασιλιάδες».

ΕΙΧΑΜΕ τον ταλαντούχο Λάκη Λαζόπουλο των «10 μικρών Μήτσων» και κατάντησε βασικός συναυτουργός και φορέας της τηλεοπτικής αλητείας. Κι αν η χυδαιότητα του παραπάνω σύγχρονου…Αριστοφάνη ενίοτε διαλανθάνει της προσοχής του ΕΡΣ, η μαθητιώσα νεολαία την εισπράττει…χύδην. Με οργανωμένες καθόδους στις εκπομπές του και με αναρτημένα πανό της «προέλευσής» του μαθητόκοσμου. «Τάδε Γυμνάσιο και τα παιδιά παραληρούν για τον ανταποδοτικό χαιρετισμό και τη συμπάθεια (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ το δημόσιο. Μακριά απ’ τις έγνοιες να στήσουν δικό τους «μαγαζί» με τα παρελκόμενα και την αγωνία του (κεφάλαιο για άδεις, υποδομή, λαδώματα, γρηγορόσημα…).

ΔΗΜΟΣΙΟ, λοιπόν, με τα προνόμιά του και την ανεμελιά του εργαζόμενου και «εργαζόμενου». Ανεύθυνου για την πορεία και αμέτοχου σε τυχόν ζημιά του. Με τον προϋπολογισμό χρηματική πηγή και το Κράτος εγγυητή.

ΑΡΠΑΞΑΝ το Κράτος με τα υπάρχοντα και την υποδομή του, ένιωσαν λεύτεροι που κανένα μάτι δεν τους παρακολουθούσε (συχνά μόνο το κόμμα μετρούσε) κι άρχισαν να το αποικοδομούν. Μεθοδικά και με ρέγουλα, ενθαρρυμένοι απ’ την ατιμωρησία. Το ρίχνω στο φακελάκι και φύλλο δεν κουνιέται, μπολιάζεται ο διπλανός με ολίγη διαφθορά που θα γίνει μεγίστη και πάει το δημόσιο. Σάπισε. Στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά με την πρακτική του ιδιώτη πάνω στη δημόσια περιουσία.

ΤΟ νοσοκομείο δεν χρειάστηκε να μπάσει ιδιώτη. Έχρισε ιδιώτη τον λειτουργό του ΕΣΥ και καθάρισε. Με τη σιγουριά του μισθού και της μονιμότητας, αλλά και το μπλοκάκι των αποδείξεων γεμάτο, με ένα μέρος των εισπράξεων στο νοσοκομείο. Λες και θα μπορούσαν να ‘ξοφληθούν τα αστρονομικά ποσά της υλικοτεχνικής υποδομής του με πενταροδεκάρες. Όλα νόμιμα σ’ αυτή τη σύζευξη-συνύπαρξη του δημοσίου με τον ιδιώτη, ταυτιζόμενους στο ίδιο πρόσωπο.

ΚΑΤΑ τα άλλα, αν διανοηθείς να μπάσεις «βέρους» ιδιώτες (με δεσμεύσεις και κανόνες) στα νοσοκομεία, έχεις ξεπουλήσει τη δημόσια υγεία (διάβαζε καταλύεις το κάστρο, τους παίρνεις τη μπουκιά απ’ το στόμα, επί το χυδαιότερον).

ΤΟ ίδιο (και χειρότερο) ισχύει για τον διορισμένο εκπαιδευτικό που διαφημίζει την πραμάτεια στο δημόσιο σχολείο-πάρεργο και το βράδυ ιδιωτεύει. Στη διάθεσή του ο πανάκριβος εργαστηριακός εξοπλισμός και άχρηστος ως αχρησιμοποίητος, μέχρι την…κιμωλία εξασφαλισμένη δημοσία δαπάνη. Με το χτύπημα του κουδουνιού τρυπώνει σε σπίτια, ενώ θα μπορούσε ν’ ανοίξει δικό του «μαγαζί». Φροντιστήριο ιδιωτικό, με τις δαπάνες και τις υποχρεώσεις του. Δεν το αποτολμά, συνεχίζει να ιδιωτεύει (εντός του σχολείου) κι αν του μιλήσεις για ιδιωτικό σχολείο (με κανόνες και δεσμεύσεις), τσιρίζει για το…ξεπούλημα.

ΑΥΤΟ είναι το δημόσιο, εκεί το καταντήσαμε (στο όνομα του σοσιαλισμού τραβηγμένου απ’ τα μαλλιά) και ανεχόμαστε τον κάθε διεφθαρμένο να το αρμέγει συνεχίζοντας. Κι αν κάποιος μιλήσει για εταιρίες που θα αναλάβουν τα…σκουπίδια, μας κεντάει ο οίστρος (αλογόμυγα) της αγανάκτησης.

Ο ιδιώτης περιμένει (το’ πε ο κ. Μπουτάρης προειδοποιώντας) και μη παριστάνουμε τον ανήξερο κι ανυποψίαστο.