19η ΜΑΪΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ – 353.000 ΈΛΛΗΝΕΣ ΝΕΚΡΟΙ (VIDEO)

Οι Αρμένιοι, κυριολεκτικά την επομένη της γενοκτονίας των συμπατριωτών τους, κατέστρωσαν το «Σχέδιο Νέμεσις» που προέβλεπε την παραδειγματική τιμωρία των ιθυνόντων που σχεδίασαν και διέταξαν την εξόντωση των αρμενικών πληθυσμών της Ανατολίας.

Αφού εκτέλεσαν 26 πρωτεργάτες της γενοκτονίας, εργάστηκαν μεθοδικά, στα πλαίσια μιας στρατηγικής που περιλαμβάνει τέσσερις φάσεις:

• Η πρώτη, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970, αφορά την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης για το θέμα μέσα από μια σειρά ενεργειών στις οποίες συμπεριλαμβανόταν και η ένοπλη δράση εναντίον στελεχών του τουρκικού κράτους –κυρίως διπλωματών– που προπαγάνδιζαν το ανήκουστο διεθνώς, ότι δηλαδή οι Αρμένιοι ήταν εκείνοι που διέπραξαν σφαγές και γενοκτονία εναντίον των Τούρκων και όχι το αντίθετο.
• Η δεύτερη φάση, μετά την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης, είναι η δημιουργία ομάδων πολιτικής επιρροής, με στόχο την αναγνώριση της γενοκτονίας από τα κοινοβούλια κρατών.
• Η τρίτη είναι η φάση της διεκδίκησης αποζημιώσεων μέσω δικαστικών διαδικασιών που θα ξεκινούσαν αρμενικής καταγωγής πολίτες μεγάλων χωρών, εναντίον ασφαλιστικών εταιρειών αλλά και εναντίον της ίδιας της Τουρκίας, που σφετερίζεται μέχρι σήμερα τις περιουσίες των Αρμενίων.
• Η τέταρτη φάση είναι η διεκδίκηση εδαφών, είτε μέσω της διεκδίκησης των περιουσιών σε ατομικό επίπεδο είτε μέσω μαζικής διεκδίκησης από ομάδες Αρμενίων, ακόμα και από το ίδιο το αρμενικό κράτος.

Η εμβληματική φωτογραφία του αρμενικού ξεριζωμού (Armenian National Institute / Armin T. Wegner)

Σημειωτέον ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς τη συμμετοχή του αρμενικού κράτους, το οποίο άλλωστε ανακήρυξε την ανεξαρτησία του μόλις το 1991.

Το πού ακριβώς βρίσκεται η υπόθεση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι θέμα ειδικής ενημέρωσης από τους αρμόδιους φορείς του αρμενικού κινήματος.

Πάντως, να υπογραμμίσουμε ότι η υπόθεση αυτή σε μεγάλο βαθμό κρατιέται μακριά από το κράτος της Αρμενίας και αποτελεί κυρίως ζήτημα των ανά τον κόσμο αρμενικών κοινοτήτων, της λεγόμενης διασποράς.

Ανάλογη στρατηγική είχαν και οι εβραίοι, επιλέγοντας την ελληνική λέξη «Ολοκαύτωμα», η οποία παρεμπιπτόντως έχει άλλη έννοια και σημαίνει την εθελούσια θυσία προς χάριν του εθνικού συμφέροντος – όρα για παράδειγμα το «Ολοκαύτωμα τις Ιεράς Μονής Αρκαδίου». Με τη λέξη αυτήν, και με μια στρατηγική αναγνώρισης της γενοκτονίας των εβραίων από τους Ναζί και στη συνέχεια την ποινικοποίηση της άρνησης, κατόρθωσαν σε μεγάλο βαθμό να εκπληρώσουν τους στόχους που έθεσαν.

Άουσβιτς... (φωτ.: EPA)

Όσον αφορά την Ελλάδα, ενώ ιστορικοί όπως ο Βαλαβάνης, ο Ενεπεκίδης, ο Λαμψίδης μιλούσαν για γενοκτονία από το 1924, σε επίπεδο κοινωνίας και πολιτικής ξυπνήσαμε –ή μάλλον μας ξύπνησαν οι Αρμένιοι– τη δεκαετία του 1980, για να αναγνωριστεί ομόφωνα από το ελληνικό Κοινοβούλιο το 1994 η 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, και το 1998 η 14η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Εκκρεμεί η αναγνώριση της 6ης Απριλίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Θράκης, αν και όποτε γίνει και αν δεν καταργηθούν στην πράξη οι άλλες δύο αναγνωρίσεις. Γιατί είναι γνωστό ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν κύκλοι που όχι μόνο επιθυμούν, αλλά και επιδιώκουν την κατάργησή τους, γιατί θεωρούν το όλο θέμα ως «εφεύρημα ακραίων κύκλων οι οποίοι το χρησιμοποιούν για να μην εξομαλυνθούν ποτέ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις».

Και δεν εννοούμε τον Φίλη, αυτός ήταν ο –πολιτικά– αφελής της παρέας. Υπάρχουν άλλοι που κινούνται υπογείως, όπως έχουν μάθει δεκαετίες και όπως επιβάλλει ο ρόλος και το… στάτους τους.

Αυτή είναι η κατάσταση σε αδρές γραμμές που επικρατεί στο μείζον ζήτημα του ξεκληρισμού των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος, με βάση σαφώς καθορισμένο σχέδιο, που υλοποιήθηκε με εγκληματική ψυχραιμία από όλους όσους κυβέρνησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Τουρκία, μέχρι τα πρόσφατα χρόνια.

Γιατί η πολιτική της Γενοκτονίας δεν τελείωσε το 1923, με την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης. Συνεχίστηκε το 1942 με το Βαρλίκ Βεργκισί, το 1955 με τα Σεπτεμβριανά, το 1964 με τις απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης, το 1974 με την εισβολή στην Κύπρο, με την «εξαέρωση» των 20.000 εγκλωβισμένων στα Κατεχόμενα, με τις απαράδεκτες διεκδικήσεις στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Κωνσταντινούπολη, Σεπτέμβριος 1955

Όσο για τη στρατηγική, μην ψάχνετε κάτι τέτοιο. Για να αναζητήσεις στρατηγική, πρέπει να υπάρχει ενότητα και ένα κέντρο που να την σχεδιάσει. Αντί αυτού έχουμε ομάδες σφετεριστών συμβόλων, κλεφτών, απατεώνων και εξουσιομανών που συντηρούν το διχασμό και διαλύουν τα πάντα.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πρόσωπα και ομάδες που εργάζονται με σχέδιο, ζήλο και αυτοθυσία, για το θέμα. Όμως όταν ο παρονομαστής του κλάσματος είναι μηδέν…

Σ’ αυτή την δύσκολη πραγματικότητα, το pontos-news.gr αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του, ξεπερνώντας παθογένειες και προκαταλήψεις που ταλαιπωρούν το χώρο δεκαετίες τώρα, προσπάθησε –και θα συνεχίσει να το κάνει– καταρχάς να αναδείξει το μείζον θέμα της Γενοκτονίας, να καταγγείλει και να κατακεραυνώσει απόπειρες ακύρωσης της αναγνώρισης, και να αποτελέσει μια πλατφόρμα προβολής όλων των ιδεών και των απόψεων που υπάρχουν για το θέμα, χωρίς χειραγωγήσεις και χωρίς αποκλεισμούς.

Ας ελπίσουμε ο αγώνας δεκάδων ανθρώπων που εργάζονται νυχθημερόν στον τομέα αυτόν της έντιμης και ανεξάρτητης ενημέρωσης να φέρει αποτέλεσμα στο ζήτημα της ενότητας και της κοινής στρατηγικής.

Λίγα χρόνια μετά την έναρξη του 20ου αιώνα, η περιοχή του Πόντου, ήταν μια περιοχή ευμάρειας με πλούσιο εμπόριο και 700.000 Έλληνες κατοίκους που ζούσαν στην περιοχή για αιώνες. Τα ελληνικά σχολέια έφταναν τα 1401 και οι Έλληνες είχαν φέρει ανάπτυξη στην περιοχή, ενώ αποτελόυσαν το 40% του πληθυσμού.

Ο σουλτάνος ανατράπηκε το 1908 από το κίνημα των Νεότουρκών. Αυτό αρχικά έφερε αισιοδοξία και ελπίδα στις μειονότητες. Γιατί θεώρησαν πως το κοσμικό κράτος που υποστήριζαν, δεν θα ήταν τόσο προσκολλημένο στην θρησκεία και θα είχαν έναν πιο «δυτικό» αέρα, πράγμα που ίσως έδινε άλλη πνοή στην χώρα και το έμποριο με το εξωτερικό. Όμως έκαναν λάθος. Και έμελλε να ανακαλύψουν πολύ σύντομα το σκληρό πρόσωπο του κινήματος των Νεότουρκων, που έφερε μαζί με τον «δυτικό» αέρα και ένα βίαιο κύμα εθνικισμού.

Οι Νεότουρκοι επωφελούνται από το ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν απασχολημένες με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η Ελλάδα με το «Κρητικό ζήτημα», και ξεκίνησαν την πρώτη φάση της εθνικιστικής τους πρακτικής με τους ελληνικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής. Τους εκδίωξαν, τους ανάγκασαν να αλλαξοπιστήσουν, με λίγα λόγια ή τους έδιωξαν ή προσπάθησαν να τους «τουρκέψουν».

Οι Τούρκοι εγκαινίασαν τα «Τάγματα εργασίας» με κύριο πρόσχημα την ασφάλεια της χώρας. Έστελναν τους ελληνοπόντιους στην ασιατική ενδοχώρα, όπου δουλεύαν κάτω από τραγικές συνθήκες, σε λατομεία και ορυχεία. Οι Πόντιοι αντέδρασαν, ανέβηκαν στα βουνά και έγιναν αντάρτες μαζί με τους Αρμένιους.

Ακολούθησε η γενοκτονία των Αρμενίων το 1916 και ο δρόμος εξολόθρευσης των Ποντίων είχε ανοίξει για τα εθνικιστικά σχέδια του Κεμάλ Ατατούρκ. Η τραγωδία δεν άργησε να γίνει. Τρία χρόνια αργότερα, Ο Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ξεκινά την γενοκτονία των Ποντίων. Ήταν 19 Μαΐου του 1919. Καθοδηγούμενος από τους Γερμανούς και του Σοβιετικούς συμβούλους του, κατέσφαξε κυριολεκτικά τον Ποντιακό ελληνισμό. Μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή, τα θύματα της γενοκτονίας έφτασαν τις 200.000. Μερικοί ιστορικοί μιλούν για πάνω από 300.000 θύματα. Οι πόντιοι που γλίτωσαν, κατέφυγαν στην Ρωσία και στην Ελλάδα, βοηθώντας και αυτοί στην αναζωογόνηση του ελληνικού κράτους.

Στην Τουρκία η 19η Μαΐου είναι εθνική εορτή. Εκτός από τα γενέθλια του Κεμάλ (επειδή δεν γνωρίζουν ακριβώς την ημερομηνία γέννησής του στην Θεσσαλονίκη), οι Τούρκοι γιορτάζουν την συγκεκριμένη αργία «για την ιδρυτική πράξη της εποποιίας του Ατατούρκ, την πράξη της ρήξης με την οθωμανική εξουσία, η οποία κατηγορείται το 1919 από τους Τούρκους εθνικιστές ως υπεύθυνης της ήττας».

Η ελληνική κυβέρνηση σε μια ακόμα επίδειξη καθυστέρησης, τραγικής στο συγκεκριμένο ζήτημα, ανέδειξε το 1994 την 19η Μαΐου ως «Ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού».