ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ : ΚΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΤΑ ΛΙΓΑ ΣΠΙΤΙΑ

Η ιστορία της κομμουνιστικής Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας εντός και εκτός χώρας είναι γεμάτη με ρήξεις, εσωκομματικές συγκρούσεις και διασπάσεις. Σύμφωνα με τις ηγεσίες αυτοί(ές) που διαγράφονται είτε έχουν παραβιάσει το καταστατικό (συνήθως το ερμηνεύουν οι πλειοψηφίες όπως τις βολεύει), είτε κάνουν του κεφαλιού τους και δεν εφαρμόζουν τις αποφάσεις του κόμματος, οι οποίες έχουν προκύψει από δημοκρατικές διαδικασίες, είτε παίζουν βρόμικα παιχνίδια και υπηρετούν σχέδια των πολιτικών και ταξικών αντιπάλων του κόμματος, είτε αμφισβητούν ευθέως την εκλεγμένη ηγεσία, είτε έχουν στήσει ομάδες (φράξιες τις λένε στην Αριστερά) και προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο του κόμματος με αθέμιτα μέσα.

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν μεγάλη παράδοση στις διαγραφές. Τα πρώτα χρόνια, επειδή η ιδεολογική διακήρυξή του ήταν πολύ ευρύχωρη, βρήκαν καταφύγιο πολίτες με πολύ διαφορετικές αντιλήψεις. Κεντρώοι, φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, λενινιστές, τροτσκιστές, ελευθεριακοί στην ίδια στέγη. Ολοι ανακάλυπταν στα ιδρυτικά κείμενα του ΠΑΣΟΚ κάτι που τους γοήτευε, τους έδινε προοπτική, ερέθισμα για να ενταχθούν και να αγωνιστούν. Η συνύπαρξη βεβαίως δεν ήταν ειρηνική. Για κάποιο διάστημα, ο διευθυντής της ορχήστρας Ανδρέας Παπανδρέου διηύθυνε αυτό το ετερόκλητο πλήθος προσφέροντάς του την ψευδαίσθηση ότι το κίνημα ήταν ο προνομιακός χώρος για την υλοποίηση των μύχιων επιθυμιών του.

Οπως αναφέρει ο Γιάννης Βούλγαρης στο βιβλίο του «Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, 1974-1990» (Θεμέλιο), «το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κόμμα σε διαδικασία παρατεταμένης διαμόρφωσης με πολλές ψυχές και με διπλή συνείδηση». Στην πορεία προς την εξουσία λύθηκαν (με καρατομήσεις ή αποχωρήσεις) τα περισσότερα προβλήματα τέτοιου τύπου, δημιουργήθηκαν άλλα και γι’ αυτό είχαμε διαγραφές και την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση. Ο ιδρυτής του ανέχτηκε στην αρχή τις διαφορετικές προσεγγίσεις και για το κόμμα και για τη χώρα και για τον ρόλο του (προσωρινό πρόεδρο τον αποκαλούσαν ορισμένοι γιατί δεν είχε γίνει συνέδριο), στη συνέχεια όμως, για να μην υπονομευθεί η πορεία του ΠΑΣΟΚ προς τη νίκη, ή αργότερα που ήταν στα πράγματα, για να μην απειληθεί η συνοχή της κυβέρνησης και η ενότητα του ΠΑΣΟΚ, δεν δίστασε να θέσει εκτός κόμματος με συνοπτικές διαδικασίες όσους και όσες ασκούσαν κριτική, ξεπερνώντας κατά την κρίση του τα όρια που ο ίδιος είχε βάλει. Εχει μείνει στην ιστορία η περίφημη φράση του «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος». Για την ακρίβεια ο Ανδρέας τον είχε θέσει εκτός κινήματος.

Στην παρούσα φάση το ΠΑΣΟΚ ούτε στην κυβέρνηση είναι ούτε φαίνεται ότι μπορεί να πιάσει τον στόχο της πρωτιάς στις εκλογές ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι Ανδρέας Παπανδρέου. Το κόμμα πάει άσχημα στις δημοσκοπήσεις, ο προσφάτως αναβαπτισμένος πρόεδρός του πιάνει χαμηλά νούμερα στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός, οι θυμωμένοι με τη Δεξιά πολίτες πριμοδοτούν άλλα κόμματα, η θεωρία ότι το ΠΑΣΟΚ θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, ασκώντας θεσμική αντιπολίτευση, καταθέτοντας κοστολογημένες προτάσεις, αποφεύγοντας τον τοξικό λόγο, επιμένοντας στην αυτόνομη κάθοδό του στις εκλογές και απορρίπτοντας τις προτάσεις για συνεργασία με κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, δεν επιβραβεύεται και έτσι οι εσωκομματικοί αντίπαλοί του έχουν αρχίσει, μόλις λίγους μήνες μετά την ήττα τους στις εσωκομματικές εκλογές, να αμφισβητούν και τις επιλογές του και τον ίδιο προσωπικά.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να αποφασίσει πώς θα τους αντιμετωπίσει; Περιμένοντας το συνέδριο για να πάει εκεί σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Με επιθέσεις φιλίας ελπίζοντας ότι θα συνετιστούν και δεν θα τραβήξουν τα πράγματα στα άκρα; Λειτουργώντας πιο συλλογικά ώστε να εξουδετερώσει στα όργανα τον επαπειλούμενο φραξιονισμό; Τιμωρώντας παραδειγματικά μερικούς(ές) για να στείλει το μήνυμα προς όλους(ες) ότι δεν πρόκειται να δεχθεί να αναπτυχθεί αντάρτικο; Μια πρώτη ένδειξη θα έχουμε από το ποια θα είναι η τύχη της Κατερίνας Μπατζελή.

Ανάγωγα

Και ο διαταραγμένος με το αλυσοπρίονο Μιλέι της Αργεντινής και ο… ισορροπημένος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τραμπ, δεν εξαπάτησαν κανέναν. Ο,τι κάνουν το είχαν προαναγγείλει πριν εκλεγούν.