«ΈΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ»! - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 25ΧΡΟΝΟΥ «ΗΡΩΑ» ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ (ΦΩΤΟ)

έξω από το σχολείο του. Μπορεί η ζωή να του γύρισε την πλάτη αυτός όμως συνεχίζει να της χαμογελά καθώς όπως λέει δεν πιστεύει σε κανένα Θεό και καμία μοίρα, παρά μόνο στη δύναμη του ανθρώπου.

Από τον Θεολόγο Ηλιού
Ο 25χρονος, Δημήτρης Αντωνίου πριν 9 χρόνια τραυματίστηκε σοβαρά έξω από 7ο  Λύκειο Καλαμαριάς, όπου ήταν μαθητής. Το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2006, το σχολείο ήταν υπό κατάληψη από τους μαθητές και έξω στο πεζοδρόμιο βρισκόταν ο Δημήτρης με δυο ακόμα φίλους του. Ένα αμάξι κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα επί της οδού Ανδριανουπόλεως, έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω στους τρεις μαθητές.

«Όλα είναι μαύρα εκείνη την νύχτα»

Οι δυο τραυματίστηκαν ελαφρώς αλλά ο Δημήτρης υπέστη συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και αναγκάστηκε να γίνει ακρωτηριασμός του δεξιού χεριού του.  «Όλα είναι μαύρα εκείνη την νύχτα» για τον Δημήτρη, όσο για αυτόν που οδηγούσε το αμάξι δηλώνει στο Seleo.gr: «Δεν έχω κάτι μαζί του, δεν τον ξέρω κιόλας, δεν υπήρχε ποτέ, απλά την μια στιγμή ήμουν όρθιος, την άλλη ήμουν ξαπλωτός. Και να βρεθεί, και να μπει φυλακή δεν αλλάζει κάτι». Ωστόσο ο κατηγορούμενος  είχε εντοπιστεί και το δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης 4,5 ετών, αλλά εξαφανίστηκε και θεωρείται φυγόποινος.



Το πρώτο του βιβλίο

Σήμερα ο Δημήτρης Αντωνίου, μετέτρεψε το γεγονός που του συνέβη και τον ανάγκασε να είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, σε δημιουργία και έμπνευση. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Έτσι είναι η ζωή» και περιέχει 10 διηγήματα, μερικά αληθινά και άλλα φαντασίας, που μεταδίδουν μηνύματα για την διαφορετικότητα, την βία, την αγάπη και όχι μόνο. «Δεν περίμενα αυτή την ανταπόκριση από το βιβλίο, άκουσα από άτομα που δεν με γνωρίζανε ότι με κάποιες ιστορίες δακρύσανε κιόλας». Σπούδασε φυσική στο Α.Π.Θ. και ολοκληρώνει τις μεταπτυχιακές του σπουδές πάνω στην οικονομική θεωρεία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Όμως σημαντικό ρόλο στην επιλογή του να γίνει οικονομολόγος έπαιξε και η κατάσταση της χώρας μας, καθώς θέλει να βοηθήσει δίνοντας λύσεις  στους ανθρώπους. Γενικά του αρέσει να βοηθάει ανθρώπους, όσο μπορεί με απλές κινήσεις, αφήνοντας τα ρέστα στον καφέ που θα πιεί, αγοράζοντας έναν φακό από πλανόδιο που έχει ανάγκη αλλά και με κάθε ευκαιρία που θεωρεί σημαντική.



Η μετάβαση από το πριν στο μετά του ατυχήματος ήταν ήπια, τα ίδια πράγματα αγαπούσε και πριν, τα ίδια πράγματα αγαπάει και τώρα. Δεν διαγράφει τίποτα από την μνήμη του και τα φέρνει στο μυαλό του, ώστε να σκέφτεται για πόσο ασήμαντα πράγματα αγχώνεται τώρα. «Όταν λερώνεται το παντελόνι μου και στεναχωριέμαι, θυμάμαι όλα τα δύσκολα που πέρασα και σκάω στα γέλια». Είχε αναθεωρήσει από πριν πράγματα για την ζωή, λόγω προβλημάτων που υπήρχαν στο σπίτι αλλά δεν μου έκρυψε την δύσκολη περίοδο που πέρασε τον πρώτο καιρό. «Τον πρώτο χρόνο δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, ήθελα να ζυγίσω τα πράγματα, να δω ποια είναι η θέση μου στον κόσμο. Σκεφτόμουν αν αξίζει να ζήσω ή όχι. Αντικειμενικό ζύγισμα. Και τελικά αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια και να μου δώσω κι άλλο χρόνο». Όταν ένιωσε έτοιμος όμως, ανοίχτηκε περισσότερο από παλαιότερα στους ανθρώπους. Σημαντικός παράγοντας στην ζωή του είναι οι φίλοι του, οι οποίοι είναι συνέχεια μαζί του και έχουν δημιουργήσει μια ομάδα, η οποία ονομάζεται «C’ est la vie» και κάνουν γκράφιτι. Αν και μετά την οικογένεια, οι φίλοι είναι ο,τι πιο σημαντικό για τον Δημήτρη, τους μιλάει με σκληρή ειλικρίνεια και πάντα τους λέει αυτό που νιώθει. Για αυτό χαίρεται και τους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους.



«Αν δεν ήμουν εκείνη την νύχτα έξω απο το σχολείο, απλά θα ήμουν όρθιος»

Το ατύχημα τον έκανε να αποκτήσει μεγάλη υπομονή και τον έχει προετοιμάσει για όλα όσα μπορεί να του φέρει η ζωή. Η συνείδηση του τον έκανε να μην τον τρομάζει καμία εξέλιξη, επειδή πιστεύει ότι όποιο δρόμο και να διαλέξει για αυτόν είναι το ίδιο.  Όλοι έχουμε ανησυχίες και στεναχώριες, ο καθένας διαφορετικές αλλά ίσες. Αυτό το στηρίζει λέγοντας : «Έχω ένα φίλο που τον χώρισε η κοπέλα του και έχει τρελαθεί, μου τα λέει και νιώθει άσχημα συγκρίνοντας τα προβλήματα μας. Έχει απόλυτο δίκιο όμως να παραπονιέται, γιατί εγώ δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ αυτό που περνάει. Και καλά να ήμουν πάλι θα υπήρχαν ανησυχίες, φόβοι και χαρές στην ζωή μου, απλά για άλλους λόγους». «Αν δεν ήμουν εκείνη την νύχτα έξω απο το σχολείο, απλά θα ήμουν όρθιος», μου είπε.

Ο Δημήτρης, πρόκειται για έναν άνθρωπο που θέλει συνεχώς κάτι να κάνει και να γεμίζει τον χρόνο του. Έτσι προέκυψε και το πρώτο του βιβλίο, που αρχικά ήταν ανάγκη να εκφράσει αυτά που νιώθει. Αλλά και το δεύτερο βιβλίο του που θα είναι μυθιστόρημα, με τόπο την Γαλλία και πρωταγωνιστή έναν καλό άνθρωπο…


Αγαπημένη του ασχολία είναι να κάθεται στο μπαλκόνι του και μέσω της φαντασίας να ζει καταστάσεις. «Φαντάζομαι σήμερα αν ήμουν καλά τι θα έκανα, ίσως πήγαινα για μπάνιο, φαντάζομαι να πηγαίνω για μπάνιο. Μετά περνάει λίγη ώρα, βλέπω ένα πουλάκι να κάθεται, λέω αν ήμουν πουλάκι τι θα έκανα, πάλι φαντάζομαι. Νιώθω όμορφα όση ώρα φαντάζομαι». Αναρωτήθηκα όμως, αν είναι βάναυσο να φαντάζεσαι πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, η απάντηση του ήταν ότι του αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία και όχι πίκρα.


Θεωρεί τον άνθρωπο το μεγαλύτερο θαύμα στο κόσμο και του αρέσει να κάθεται σε ένα χώρο παρατηρώντας τους ανθρώπους. Μπαίνει στην διαδικασία να φαντάζεται τις ιστορίες που μπορεί να κρύβει ο καθένας τους, γιατί «ο κάθε άνθρωπος είναι ένα σύμπαν από μόνος του».


Ήρωες είναι αυτοί που θυσιάζουν πράγματα για άγνωστους , όπως ο Nelson Mandela. «Η μητέρα μου θυσιάζεται για μένα, προφανώς γιατί είμαι ο γιος της, δεν θα το έκανε για κάποιον άγνωστο». Ενώ το «παράπονο» του από την κοινωνία είναι ότι:  «Για μένα ο κόσμος νοιάζεται υπερβολικά, επειδή κάθομαι σε ένα καρότσι και δεν μου αρέσει αυτό. Δηλαδή αν είμαι καλά δεν αξίζω την ευγένεια τους, την προσοχή τους, πρέπει να έχω κομμένο χέρι για να είναι καλοί. Θέλω να είναι καλοί και εξυπηρετικοί με όλους. Μπαίνουν δυο φίλοι μου σε ένα μαγαζί και δεν τους εξυπηρετούν, ενώ με το που μπαίνω εγώ αμέσως έρχονται να με εξυπηρετήσουν».