Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΕ 365 ΗΜΕΡΕΣ (VIDEO 4K)

Ο Παναγιώτης Φιλίππου κατέγραψε τους ελληνικούς ουρανούς για 365 μέρες, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό time-lapse βίντεο, με τίτλο Greek Skies, το οποίο αφιέρωσε στη μνήμη του πατέρα του.

Ο πατέρας του Παναγιώτη, πέθανε από καρκίνο, ενώ από την ίδια νόσο είχε χτυπηθεί και ο ίδιος ο Παναγιώτης. Όπως αναφέρει στο προσωπικό του blog, οι γιατροί του έδιναν τρεις έως έξι μήνες ζωής, όμως ως εκ θαύματος, όχι μόνο βρήκε τη δύναμη να μην τον πάρει από κάτω, αλλά κατόρθωσε τελικά να νικήσει τον καρκίνο.

Για την καταγραφή των νυχτερινών ουρανών της Ελλάδας χρειάστηκαν 55.000 φωτογραφίες, 825 ώρες λήψεων, 8.400 χιλιόμετρα, 650 ώρες επεξεργασίας. Το βίντεο απέσπασε το βραβείο Best of the Fest των Hollywood International Independent Documentary Awards (HIIDA), καθώς συμμετείχε στην επίσημη επιλογή των Los Angeles Independent Film Festival Awards για τον μήνα Δεκέμβριο.

Στους τίτλους του βίντεο αναφέρει πως τα κατάφερε χάρη στον πατέρα του, καθώς το ανοσοποιητικό του σύστημα τον κατέστειλε. «Τα κατάφερα μπαμπά, το βίντεο είναι έτοιμο» γράφει, «Μπαμπά, το βίντεο αυτό είσαι εσύ, εσύ είσαι οι «Greek Skies».

ο 2014 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου στο Λος Άντζελες είδα πως η Ελλάδα στο εξωτερικό έχει δυστυχώς μια διαφορετική εικόνα από αυτήν που θα έπρεπε. Μιλώντας εκεί αλλά και σε άλλες πολιτείες με ανθρώπους Έλληνες στην Αριζόνα, στο Σικάγο, Καναδά αλλά κι από μέρη στα οποία υπάρχει έντονο ελληνικό στοιχείο είδα κι ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη ευγενική αγανάκτηση του Έλληνα του εξωτερικού να εκφράζεται στα λόγια τους. Γιατί στην Ελλάδα δεν κάνουμε κάτι να την φέρουμε κοντά τους! Σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου μιλώντας με ανθρώπους, μου είπανε πως το ελληνικό στοιχείο αυτό που λείπει, εκμεταλλεύεται αρνητικά περισσότερο από τους ξένους και καθόλου από Έλληνες. Σε μια τέτοια συζήτηση με ρώτησαν κατά πόσο θα ήταν εφικτό να γίνει κάτι ελληνικό κι αν θα είχε απήχηση στην Ελλάδα. Φεύγοντας από Αμερική επιστρέφοντας στην δουλειά μου στο Βουκουρέστι κι έχοντας πολλά στο μυαλό μου επέστρεψα Ελλάδα για λίγες μέρες ξεκούρασης. Δυστυχώς η μοίρα αλλά και πολλά άλλα με οδήγησαν κοντά στους γονείς μου όπου έμελλε να δω τον πατέρα μου να φεύγει από καρκίνο του πνεύμονα μέσα σε λίγους μήνες μέσα από τα χέρια μου ανήμπορος να τον βοηθήσω. Νιώθω ευλογημένος που με τη βοήθεια του γέροντά μου και πνευματικού μου κατάφερα και διακόνισα τον πατέρα μου μέχρι την τελευταία κατοικία του. Στον πατέρα μου χρωστάω το ότι ασχολήθηκα με την φωτογραφία αφού στα 7 μου κιόλας χρόνια μου αγόρασε την πρώτη μου Kodak που αποτέλεσε για μένα την αρχή μιας αιώνιας αγάπης με πολλά διαλείμματα ανάμεσα βέβαια ανά έτη, αλλά άσβηστη μέσα στην καρδιά μου. Γνωρίζοντας το ότι ο πατέρας μου φεύγει, οι τελευταίες καλές στιγμές μαζί του ήταν αυτές που πρέπει και εύχομαι στον καθένα μας να μπορεί να ζήσει με τους γονείς του. Του έφερνα φωτογραφίες από κάθε μέρος το οποίο πεταγόμουν κι έκανα scout για το επικείμενο πρότζεκτ μου και στα μάτια του έβλεπα ευγνωμοσύνη και κατανόηση κι αγάπη όσο αδύνατο κι αν ήταν να εκφραστεί από έναν πατέρα σε τέτοιες στιγμές που ναι μεν γνώριζε αλλά ήθελε να παραμείνει δυνατός για το παιδί του. Ο χαμός του ήρθε όσο κι αν ήταν επικείμενος από τους ιατρούς ως κάτι για μένα απίστευτο. Η αρνητικότητα μου και το ότι δεν μπορούσα να το αποδεχτώ μου κόστισε αρκετά τόσο ώστε η υγεία μου να επηρεαστεί, όπου και χρειάστηκε να πάρω αναρρωτική άδεια από την εργασία μου στο εξωτερικό. Έτσι έμεινα Ελλάδα και ξεκίνησα το πρότζεκτ που συζητούσα στην Αμερική αλλά πλέον με σκοπό να τηρήσω την σιωπηρή υπόσχεση μου στον πατέρα μου να το ολοκληρώσω ενάντια στις πιθανότητες πως ένα άτομο μόνο του δεν μπορεί να κάνει ένα πρότζεκτ τέτοιο με 90 κιλά εξοπλισμό και υπό τα κακά κείμενα της εποχής μας τα captital controls και πολλά άλλα που υψώσαν ένα μεγάλο τείχος. Εδώ θα ήθελα να δηλώσω με μια γλυκιά πικρία πως καμιά ελληνική εταιρεία πέραν μιας (βλέπετε στα credits του βίντεο) δεν μας στήριξε, αντιθέτως επιβεβαιώθηκαν τα λεγόμενα των ανθρώπων που γνώρισα στην Αμερική πως μόνο εταιρείες εξωτερικού δείχνουν ενδιαφέρον για την ανάδειξη της Ελλάδας. Τα σχόλια και οι απαντητικές επιστολές των εταιρειών ήταν αποκαρδιωτικά, από δυσπιστία έως σημείο χλευασμού και λυπάμαι πάρα πολύ σαν Έλληνας που ζω κι εργάζομαι στο εξωτερικό να πρέπει να δηλώνω αυτό για την μητέρα πατρίδα μου. Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να με κάνουν να σταματήσω. Απευθύνθηκα σε μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού οι οποίες αφού μελέτησαν το πρότζεκτ και το πορτφόλιο μου απάντησαν θετικά. Και έτσι ξεκίνησε ο μεγάλος δρόμος για να προβάλλουμε τους ελληνικούς ουρανούς στο εξωτερικό. Όπως γράφω και στην αφιέρωση, ούτε το χαμηλό ανοσοποιητικό ήταν αυτό που μπορεί να σε βάλει κάτω ούτε η λύπη ούτε τα cc ούτε τίποτα. Αν όλα γίνονται μαύρα εμείς πρέπει να συνεχίζουμε, να αλλάξουμε το πλάνο κι όχι τον τελικό μας στόχο. Έτσι λοιπόν ενώ το πρότζεκτ ξεκίνησε σαν Mount Athos Timelapse όπου και είχαμε εξασφαλίσει διαμονή άδεια για φωτογράφιση, δεν το ακύρωσα. Αντιθέτως το πλάνο άλλαξε και μέσα από αυτή την αλλαγή βγήκε κάτι πολύ όμορφο.