ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ: ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΓΑΤΑΚΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Πρωτοχρονιά, στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό. Λίγο το χιόνι, μπόλικο όμως το κρύο και η συννεφιά. Μετά από ένα καλό γεύμα,

άλλωστε γι’ αυτό έρχονται τέτοιες μέρες, βγήκα έξω στην αυλή να πάρω αέρα. Μαζί, να χαιρετήσω και τον πολυπόθητο ήλιο, που εκείνη τη στιγμή, βρήκε μια τρύπα και ξεμύτησε απ’ τα σύννεφα.

Ψάχνοντας λοιπόν κατάλληλο μέρος να τον απολαύσω, έπεσα σ’ ένα μοναδικό θέαμα, που σπάνια ίσως συμβαίνει σε μας τα «ανθρώπινα όντα» τα τελευταία χρόνια. Κάτω από την αστρέχα ενός τοίχου της αποθήκης μας, όπου ο ήλιος έπεφτε πλημμύρα, πάνω σε κουρέλια και ξερόφυλλα, άθελά τους εκεί μαζεμένα από τον τρελό αέρα, ήταν ξαπλωμένο και λιαζόταν ένα γατάκι. Ένα μικρό ασπρόμαυρο γατάκι, πολύ πρόσφατης κοπής, ας πούμε του τελευταίου μήνα. Ξαπλωμένο ανάσκελα στο ζεστό και άνετο στρωματάκι του, άπλωνε την κορμάρα του, το κορμάκι του ήθελα να πω και τέντωνε τα πόδια ψηλά στα ουράνια, με τέτοια τεμπελιά, που θα το ζήλευε ο μεγαλύτερος πασάς του ’21 ή σήμερα ο πλουσιότερος και ευτυχέστερος Εμίρης του Κουβέιτ. Επιπλέον, αφημένο στις αγκάλες του Μορφέα, μάλλον δεν έβλεπε και δεν άκουγε τίποτα απ’ ό,τι γινόταν γύρω του. Ούτε φυσικά και μένα, που ήμουνα ακριβώς δίπλα του, ένας αδιάκριτος και δυσάρεστος επισκέπτης, που ήρθε στο παλάτι του σε εντελώς ακατάλληλη ώρα. Ένας οργανισμός στην απόλυτη κατάσταση του «νιρβάνα».

Κάπου-κάπου βέβαια, «κουρασμένο» απ’ αυτή τη στάση και κατάσταση, πολύ χαδιάρικα, γύριζε πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά, κουνώντας τ’ αυτιά και παίζοντας την υγρή μουσουδίτσα του, στην οποία φύτρωναν πονηρούλικα και φρέσκα μουστάκια.

Και …μέσα σ’ αυτή την «ταλαιπωρία» νά και μια περίεργη μύγα. Πού βρέθηκε η αναθεματισμένη μέσα στο χειμώνα, «απορίας άξιον» για μένα. Την ίδια απορία βέβαια, μπορεί να είχε και το ίδιο, αλλά πού και πώς να την πει. Την εξέφραζαν όμως τα πόδια του, που μερικές φορές τινάζονταν, εντελώς στα τυφλά να την πιάσουν, το στοματάκι του, που άνοιγε μήπως την παγιδέψει ανάμεσα στα σαγόνια αλλά και η ουρίτσα του, που κουνιόταν ρυθμικά για να τη διώχνει. Να πάρει ευχή..! Σ’ αυτό τον κόσμο, ούτε ένα γατάκι δεν μπορεί να ησυχάσει από την πολύ …ξεκούραση. Και το χάιδευε ο ήλιος! Και άλλο τόσο αυτό λουζόταν στη ζεστασιά των ακτίνων του. Τρισευτυχισμένη, αμέριμνη, ατάραχη ζωή, σ’ έναν προσήλιο και κάτασπρο τοίχο, ζωή που θέλουν να έχουν μόνο, όσοι θέλουν να βλέπουν τον κόσμο, όμορφο και πλούσιο μέσα στη φτώχια και την μισέρια του. Οι κακοτοπιές και τα μικροατυχήματα, όπως εδώ της ενοχλητικής μύγας δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Κλείνεις τα μάτια σου και κάνεις πως δεν τα βλέπεις ή τέλος πάντων τα ξεχνάς.

Μπροστά σε ό,τι έβλεπα, με χίλιες προφυλάξεις μήπως κάνω θόρυβο, τράβηξα από εκεί κοντά ένα σκαμνάκι και έκατσα απέναντι στον μικρό μαχαραγιά. Κοιτάζοντάς τον, δεν μπορούσα όπως σας είπα να χορτάσω το μεγαλείο της μακάριας και τρισευτυχισμένης ζωής του. Ξάπλα, άπλα, ναζιάρικες κινήσεις και χαδάκια, που θυμίζουν βρέφη μέσα στην κούνια τους. Ματάκια κλειστά, κρυμμένα μέσα σε δύο χαραμάδες, κόκκινη γλωσσίτσα να βγαίνει που και που για να γλείψει τη μύτη σαν γλυφιτζούρι και τέλος πρωτόγνωρη τσαχπινιά και ξενοιασιά.

Και ύστερα λένε, πως στη ζωή για να περνάς καλά, πρέπει να έχεις λεφτά, τιμές και δόξα. Τρίχες! Δεν θέλει τίποτα απ’ αυτά! Μόνο λίγο ήλιο θέλει, κανά κουρέλι για να σκεπάζεσαι, ανησυχητική ησυχία για να κοιμάσαι, άντε και καμιά μύγα να μπαίνει στα ρουθούνια σου, έτσι, μόνο και μόνο για να τη διώχνεις, κουνώντας χέρια και πόδια, μη τυχόν βρε αδελφέ πιαστεί η μέση σου από το πολύ ραχάτι ή πάθουν αγκύλωση οι αρθρώσεις σου. Αυτά μόνο και την περνάς ζάχαρη, ζωή χαρισάμενη που λέμε.

Καθώς πέρναγαν όλα τα παραπάνω από το μυαλό μου, σκεφτόμουν πόσο ματαιόδοξοι είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι. Και όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο μου ερχόταν να ξεκαρδιστώ στα γέλια. Κρατιόμουνα όμως, μη τυχόν και προσβάλω τον εαυτό μου, μια και εγώ ανήκω στο «ένδοξο» γένος των ανθρώπων. Στο τέλος όμως δεν άντεξα και άρχισα να γελάω, ευτυχώς από μέσα μου. Γέλια με δάκρυα, πνιγμένα στο λαρύγγι, μη φωνάξω και χαλάσω την ηρεμία του τοπίου, με κέντρο για όλα τα λεφτά, το γατάκι. Άλλωστε, πού θα έβρισκα καλλίτερη εικόνα για ψυχαγωγία! Τύφλα να είχε ο Βέγγος στην ταινία του «ο πράκτορας 007».

Και ενώ κόντευα να σκάσω απ’ τα γέλια, αισθάνθηκα πίσω μου κάτι να με τραβάει. Σοβαρεύτηκα και γύρισα να δω ποιος ήταν. Διαπίστωσα, ότι ήταν ένα νήπιο, που το’σκασε και αυτό από την παρέα, την οποία και εγώ πριν λίγο άφησα μέσα στο σπίτι. Όλο περιέργεια, με ρώτησε ευγενικά και ντροπαλά τι κάνω και όταν του έκανα νεύμα με το δάχτυλο στο στόμα να μη φωνάζει, μου επανέλαβε την ερώτηση πολύ κοντά στο αυτί.

- Καλά, του είπα και εγώ κοντά στο αυτάκι του.

- Το γατάκι τι κάνει, μου λέει.

- Ξέρω κι εγώ, του λέω, μάλλον κοιμάται.

- Όχι, ακούω αμέσως να μου απαντάει με το αθώο στοματάκι του και με σιγουριά μεγάλου. Δεν κοιμάται, γιατί κουνάει τα πόδια και την ουρά του...

- Έχεις δίκαιο, του απαντάω πάλι εγώ, έκπληκτος για την παρατηρητικότητά του. Τότε …μπορεί να σκέφτεται. Και πάνω σ’αυτό που είπα, μ’ έπιασε πάλι το τρελό γέλιο. Άραγε έκανα τη σκέψη, τι μπορεί να σκέφτεται ένα γατάκι; Πάντως όχι τις επικείμενες εκλογές, έδωσα μόνος από μέσα μου την απάντηση. Και συνέχισα. Σιγά μην έχει ταυτότητα και εκλογικό βιβλιάριο το γατάκι! Ε! τότε, είπα ξανά από μέσα μου, θα σκέφτεται την κρίση που όλοι μας έχουμε στο κεφάλι. Μπα δεν νομίζω, ξαναέδωσα την απάντηση. Αυτή έχει σταθμεύσει μόνο στο ανθρώπινο κεφάλι και όπως κόλλησε, άντε να τη ξεκολλήσεις…

Μου ήρθε πάλι να γελάσω, αλλά υπήρχε κίνδυνος να ξεφτιλιστώ μπροστά στο μωρό. Κοτζάμ άντρας να γελάει μόνος του μ’ αυτά που σκέφτεται! Έτσι, με πολύ δυσκολία κρατήθηκα. Ωστόσο όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσα να κρατήσω τις σκέψεις μου. Το βρήκα, είπα σε κάποια στιγμή, πάλι από μέσα μου. Μπορεί να σκέφτεται τις τραπεζικές του καταθέσεις, που θα τις φάει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν γίνει κυβέρνηση. Αλλά και πάλι… άντε στο καλό! Έχουν βιβλιάρια καταθέσεων και χρήματα στις τράπεζες οι γάτες; Εδώ κι αν είναι να ξεκαρδιστείς στα γέλια και να πλαντάξεις στα κλάματα. Αυτό μας έλειπε τώρα! Να δούμε σικάτες γάτες με Dolce and Gabbana ταγιέρ και δερμάτινες τσάντες Armani στον ώμο, να κάνουν αναλήψεις και καταθέσεις στα ταμιευτήρια! Τέλος πάντων, μια τρελή σκέψη έκανα ο φτωχός και «απέριττος» ανθρωπάκος. Αλλά επιμένω, τι μπορεί να σκέφτεται. Πάντως, όχι το σχολείο του, γιατί δεν πηγαίνει μια και είναι μικρό. Το χαλασμένο αυτοκίνητό του αποκλείεται, γιατί δεν οδηγεί και δεν έχει αυτοκίνητο. Και αφού δεν έχει αυτοκίνητο, άρα δεν μπορεί να σκέφτεται τα απλήρωτα τέλη κυκλοφορίας, την ασφάλειά του, ούτε κανένα ληξιπρόθεσμο πρόστιμο της Τροχαίας. Αλλά πάλι για σταθείτε ρε παιδιά, το βρήκα! Εκείνο το ΕΝΦΙΑ, πολύ φοριέται τώρα τελευταία στην Ελλάδα. Το πληρώνουν ακόμα και οι πέτρες, οι γάτες δηλαδή θα το αποφύγουν.! Τζάμπα θα αναπνέουν και θα κινούνται στα κεραμίδια όλης της επικράτειας; Και αφού λοιπόν καί οι γάτες πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, εύκολα εννοείται, ότι θα πληρώνουν χαράτσια, ΦΠΑ, φως νερό τηλέφωνο και μάλιστα κινητό τηλέφωνο. Και όλα αυτά βέβαια παραφουσκωμένα, μπας και το κράτος ορθοποδήσει στον ορίζοντα, φορολογώντας ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε!

Αχ! κουτέ άνθρωπε! Τίποτα απ’ όλα τα προηγούμενα δεν πληρώνουν τα συμπαθέστατα αυτά ζωάκια! Αυτά είναι τερτίπια για «κατώτερα όντα», που μπαίνουν από κάποιους της ίδιας «συνομοταξίας» και οι οποίοι έχουν υψηλό το αίσθημα της ευθύνης και «ανευθυνότητας» πρώτα για την Πατρίδα ΜΑΣ και ύστερα για ΜΑΣ του ιθαγενείς της. Και αν θέλεις να μάθεις ποιοι είναι αυτοί, ψάξε να τους βρεις στα «χαζοκάδρα» που λέγονται TV, το πρωί, το απόγευμα το βράδυ τα μεσάνυχτα, όλο το 24ωρο. Θα τους γνωρίσεις από την «κόψη του μυαλού τους τη …τρομερή» για να μη χρησιμοποιήσω κανένα άλλο επίθετο.

Δεν ξέρω πόση ώρα, ανακατεύονταν οι παραπάνω σκέψεις, μέσα στο άσπρο από τα χρόνια κεφάλι μου. Το παιδί πάντως, συνέχιζε να είναι κοντά μου, θαυμάζοντας το γατάκι για τις χάρες του και εμένα …καλλίτερα που δεν έμαθα ποτέ… Χωρίς να με κοιτάζει, μου είπε πάλι, δείχνοντας με το χεράκι του.

- Θείε είδες τι σκεφτόταν το γατάκι;

Λες και γύριζα από όραμα, κοίταξα τώρα συνειδητά στον τοίχο. Ο μικρός μου ήρωας, το γατάκι, συνέχιζε να είναι εκεί, ξαπλωμένος σαν μπέης, έχοντας όμως τώρα δίπλα και τη μάνα του, που την βύζαινε.

- Ναι – ναι, λέω στο μωρό, κάπως βέβαια «πειραγμένος», που δεν σκέφτηκα από την αρχή, τί θα μπορούσε να σκέφτεται ένα γατάκι, άπειρο στα δημοσιονομικά θέματα και τελείως άσχετο από νομικές υποχρεώσεις. Άντε τώρα να πείσεις τον εαυτό σου, ότι τα παιδιά και τα «γατιά», είναι πιο προσγειωμένα στο νόημα της ζωής, από όλους εμάς τους «σοφούς» της ηλικίας μου και βάλε… Γι’ αυτό προτείνω από ‘δω και πέρα, μέσα τα κεφάλια. Μετρηθήκαμε, ζυγιστήκαμε και βρεθήκαμε λίγοι…

9-1-2015

ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ