ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΣΑΠΙΔΗΣ : 14η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Ήταν Αύγουστος θυμάμαι, η ψυχή του παππόυ μου βάραινε εκείνο το βράδυ, ενώ μου εξιστορούσε το πόνο και το δάκρυ της καταστροφής που έζησε.
Το πρόσωπο του συσπάστηκε απ’ τις βαθιά χαραημένες του μνήμες που πετάχθηκαν ξαφνικά μπροστάτου σαν ναταν τώρα! Μου είπε. Τότε που τόσοι άνθρωποι σφαγιάστηκαν. Άλλοι ξεριζωμένοι ατον δρόμο πεταμένοι, δίχως γυρισμό πένθιμα αναπολούσαν ττην ζωή τους.
Η προσφυγιά τον είχε φέρει στην όμορφη φιλική Έδεσσα μας. Έγινε η νέα Πατρίδα του. Δουλέψαμε εδώ και εκεί γιέ μου, και από ότι βλέπεις, χώρίς τα απαραίτητα, προκόψαμε. Και ευχήθηκε από την καρδιά του, η εποχή αυτή να μη γυρίσει ποτέ πια. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία της Μικρασιατικής καταστροφής. Δεν είναι μαύρα στίγματα σε λευκές σελίδες, είναι ανθρώπινες ματωμένες μνήμες που δε ξεχνιούνται. Σαν πυρωμένη πρόκα λαβώνουν τη καρδιά, δε σβήνουν δε λησμονιούνται.
Ένα τέτοιο πυρωμένο αποτύπωμα κουβαλάει ο καθένας στην καρδιά του.
Αυτό είναι που οδηγεί τη μνήμη μας, στη χαμένη Πατρίδα.
Μ’ αυτό το ανεξίτηλο σημάδι επισκέφτηκα κι’ εγώ αυτή τη φιλόξενη ενημερωτική σελίδα, να μνημονεύσω με ευλάβεια τις αγνές ψηχές χιλιάδων προγόνων μας που σφαγιάστηκαν και άλλοι χάθηκαν στην ατελείωτη μαρτυρική πορεία του λευκού θανάτου.   
Σχέδιο βαρβαρότητας των νεότουρκων για να γενοκτονίσουν τον Μικρασιατικό Ελληνισμό, με την  βοήθειατων τότε μεγάλων και ισχυρών, οι οποίοι εδημιούργησαν  το δράμα της Μικρασιατικής καταστροφής. Και κάτι ακόμα, που τόνιζε ο Παππούς… Τη πίκρα της εγκατάλειψηςαπ’ τους τότε Έλληνες κυβερνήτες, του Μικρασιατικού Ελληνικού λαού. Βλέπε διχόνοια.
Να μοιρολογήσω Τιμώντας τις Μάνες , που δάγκωναν τα χείλη τουςκαι με το λίγο αίμα μαζί με το πικρό δάκρυ που τους απέμεινε, πότιζαν τα παιδιά τους να ξεδιψασουν.
Μεσ’ την εγκατάλειψη, τη πείνα και το βάρβαρο σχέδιο εξόντωσης τους.  <<σην στράταν την αγύριστον>> μοιρολογούν τα αδέρφια μας οι πόντιοι.
Να απευθυνθώ και να απευθυνθούμε απ’ αυτήν τη φιλόξενη γωνιά και να ακουστούμε σ’ όλους τους πολιτισμένους λαούς του Κόσμου ότι ζητάμε μόνο ένα απ τους γουρδογκέλτες.
Να ομολογήσουν οι θύτες, ότι διέπραξαν γενοκτονία. Γιατί?
Για να απελευθερωθούν οι χιλιάδεςαγνές ψυχές των προγόνων μας, που μένουν θλιβερά απαρηγόρητες ακόμα εκεί, στα Ιερά χώματα της Ιωνικής γης.
Η μνημοσήνη των ψυχών και η παρηγοριά τους, μας οδηγεί α εδραιώσουμε το πέρασμα προς την ιστορική αθανασία για την συνέχεια της πραγματικής αλήθειας, για εμάς για τους απογόνους μας και τα παιδιά τους.
Πάντα ταπεινά τολμώ να σκεφτώ. Ψηλά και πάνω τώρα εσείς τα νειάτα ι εμείς, οι συνετοί ηλικιωμένοι. Εμπρός στην ζωή στο μέλλον, στην ειρήνη στην αγάπη, και στην μνημοσύνη της πικραμένης αγάπης που θα διαβάσετε τλωρα αυτό το θρηνητικό ποιήμα …

Αγαπούσε νιο με χάρη
απ’ το Φανάρι παλληκάρι
Τ’ όνομα της Μικρασία
Πονεμένη ιστορία.

Λευκές ελπίδες τα προικιά της
γαλανά τα όνειρα της.
Στεφάνι της Αγιάς Σοφιάς τ’ αστέρια
Κλωνάρι ελιάς στα δυό της χέρια.

Πρόσωπο ζηλευτό γαλήνιο
Κορμί πελάγου η γλυκιά του
Φωτεινό χαμόγελο του ήλιου
Αχτίδα σκοτεινή θανάτου.

Τους εστήσανε στις έξι
Τους σημάδεψαν πριν φέξη
Πίσω λιμάνι ματωμένο
Από νιάτα καμωμένο.

Ιστορία μεγαλείο
Η Μικρά σχισμένη στα δύο
Τελευταίο φιλί, θανάτου
Πλήρους χαμ΄’ογελο η γλυκιά του.,

Μάτια σβησμένα αστέρια
Στα δύο χέρια περιστέρια
Άσπρα μπλε τα όνειρα της
Ματωμένη φορεσιά της.

Με σεβασμό
Κωσταντίνος
 Χασαπίδης
Έδεσσα