....

Home / Απόψεις

Απόψεις

Ο ΞΑΡΧΑΚΟΣ ΚΑΙ ... ΟΙ ΑΛΛΟΙ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Τετάρτη, 17 Ιούλη, 2013 - 19:15

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ αθάνατο κύκλωμα, στην Ελλάδα. Η παρέα. Η κλίκα. Οι ομόφρονες στο κακό (ενίοτε και στο…καλό), με την «ισχύ εν τη ενώσει». Κι αν αποπειραθεί «παρείσακτος», βρίσκει τα…μέλη του κυκλώματος ενωμένα σαν γροθιά. Μη πατήσει «βάρβαρος» (με γνώσεις, ήθος και ταλέντο), θα τον αχρηστέψουν. Θα βρουν τη μέθοδο, τον τρόπο, μυστικά βυσσοδομώντας είτε φανερά σνομπάροντας, μη χαλάσουν σχέδια και ναυαγήσουν σχεδιασμοί.

ΚΙ αν θέλεις (παρα)δείγμα κυκλώματος «ομοειδών» που λειτουργούν σαν κρίκοι αλυσίδας αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοστηριζόμενοι, πάτα το κουμπάκι για κανάλια του είδους. Θα τους δεις παραταγμένους, θρασείς και φλύαρους, γυναικωτούς και τιποτένιους. Τσιρίζουν για το τίποτα ανάγοντας το ευτελές σε θέμα και η επωδός είναι «κάνω τηλεόραση». Φύσει (είτε θέσει και προσποιητά) κίναιδοι, με την ακροαματικότητα τονωτική για την επιμονή στη μόστρα. Κατάφατσα με λατρευτές του είδους που επιμένουν κι αυτοί/αυτές στο τηλεοπτικό τίποτα κάποιων καναλιών της ιδιωτικής μας τηλοψίας. Ο ένας «καθαρίζει» από δουλειά (εύρεση εργασίας) για τον άλλο(η) κι αν πεις να απολύσεις έναν/μία τους, θα κινηθούν για συμπαράσταση «κουνάμενοι», δυναμικά και αλληλέγγυοι.

ΠΟΛΛΑ είπαμε για το κύκλωμα και πάμε στα «εθνικά» μας καλλιτεχνικά. Με τους καπάτσους ιδιώτες να τρυπώνουν απ’ τις χαραμάδες. Δεν βρισκόμαστε στις δεκαετίες που εναλλάσσονταν στην εξουσία σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι και κάποιοι «καλλιτέχνες» αμφιβόλου ποιότητας και «παντός καιρού» μονοπωλούσαν τα τηλεοπτικά μας Πάσχα και Χριστούγεννα. Διανύουμε περίοδο (και) καλλιτεχνικής κρίσης, με την ελευθεροστομία σε βαθμό χυδαιότητας και την αισθητική μας αφημένη σε χέρια περίεργων των κυκλωμάτων.

«ΜΗ δότε τα άγια τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά. Μπάσαμε Νταλάρες (συμβολικά ο όρος-όνομα κι ας μας το συγχωρήσει ο λαϊκός βάρδος) στο Ηρώδειο και μπουζούκια στο «Μέγαρο». Έτσι καταλύονται τα κάστρα, βεβηλώνονται οι ναοί και, να θυμηθούμε το σοφό «αν δεν μπορείς να πλήξεις άμεσα τον βασιλιά, φτιάξε κι άλλους βασιλιάδες».

ΕΙΧΑΜΕ τον ταλαντούχο Λάκη Λαζόπουλο των «10 μικρών Μήτσων» και κατάντησε βασικός συναυτουργός και φορέας της τηλεοπτικής αλητείας. Κι αν η χυδαιότητα του παραπάνω σύγχρονου…Αριστοφάνη ενίοτε διαλανθάνει της προσοχής του ΕΡΣ, η μαθητιώσα νεολαία την εισπράττει…χύδην. Με οργανωμένες καθόδους στις εκπομπές του και με αναρτημένα πανό της «προέλευσής» του μαθητόκοσμου. «Τάδε Γυμνάσιο και τα παιδιά παραληρούν για τον ανταποδοτικό χαιρετισμό και τη συμπάθεια (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).

ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ - Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Δευτέρα, 15 Ιούλη, 2013 - 19:49

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ το δημόσιο. Μακριά απ’ τις έγνοιες να στήσουν δικό τους «μαγαζί» με τα παρελκόμενα και την αγωνία του (κεφάλαιο για άδεις, υποδομή, λαδώματα, γρηγορόσημα…).

ΔΗΜΟΣΙΟ, λοιπόν, με τα προνόμιά του και την ανεμελιά του εργαζόμενου και «εργαζόμενου». Ανεύθυνου για την πορεία και αμέτοχου σε τυχόν ζημιά του. Με τον προϋπολογισμό χρηματική πηγή και το Κράτος εγγυητή.

ΑΡΠΑΞΑΝ το Κράτος με τα υπάρχοντα και την υποδομή του, ένιωσαν λεύτεροι που κανένα μάτι δεν τους παρακολουθούσε (συχνά μόνο το κόμμα μετρούσε) κι άρχισαν να το αποικοδομούν. Μεθοδικά και με ρέγουλα, ενθαρρυμένοι απ’ την ατιμωρησία. Το ρίχνω στο φακελάκι και φύλλο δεν κουνιέται, μπολιάζεται ο διπλανός με ολίγη διαφθορά που θα γίνει μεγίστη και πάει το δημόσιο. Σάπισε. Στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά με την πρακτική του ιδιώτη πάνω στη δημόσια περιουσία.

ΤΟ νοσοκομείο δεν χρειάστηκε να μπάσει ιδιώτη. Έχρισε ιδιώτη τον λειτουργό του ΕΣΥ και καθάρισε. Με τη σιγουριά του μισθού και της μονιμότητας, αλλά και το μπλοκάκι των αποδείξεων γεμάτο, με ένα μέρος των εισπράξεων στο νοσοκομείο. Λες και θα μπορούσαν να ‘ξοφληθούν τα αστρονομικά ποσά της υλικοτεχνικής υποδομής του με πενταροδεκάρες. Όλα νόμιμα σ’ αυτή τη σύζευξη-συνύπαρξη του δημοσίου με τον ιδιώτη, ταυτιζόμενους στο ίδιο πρόσωπο.

ΚΑΤΑ τα άλλα, αν διανοηθείς να μπάσεις «βέρους» ιδιώτες (με δεσμεύσεις και κανόνες) στα νοσοκομεία, έχεις ξεπουλήσει τη δημόσια υγεία (διάβαζε καταλύεις το κάστρο, τους παίρνεις τη μπουκιά απ’ το στόμα, επί το χυδαιότερον).

ΤΟ ίδιο (και χειρότερο) ισχύει για τον διορισμένο εκπαιδευτικό που διαφημίζει την πραμάτεια στο δημόσιο σχολείο-πάρεργο και το βράδυ ιδιωτεύει. Στη διάθεσή του ο πανάκριβος εργαστηριακός εξοπλισμός και άχρηστος ως αχρησιμοποίητος, μέχρι την…κιμωλία εξασφαλισμένη δημοσία δαπάνη. Με το χτύπημα του κουδουνιού τρυπώνει σε σπίτια, ενώ θα μπορούσε ν’ ανοίξει δικό του «μαγαζί». Φροντιστήριο ιδιωτικό, με τις δαπάνες και τις υποχρεώσεις του. Δεν το αποτολμά, συνεχίζει να ιδιωτεύει (εντός του σχολείου) κι αν του μιλήσεις για ιδιωτικό σχολείο (με κανόνες και δεσμεύσεις), τσιρίζει για το…ξεπούλημα.

ΑΥΤΟ είναι το δημόσιο, εκεί το καταντήσαμε (στο όνομα του σοσιαλισμού τραβηγμένου απ’ τα μαλλιά) και ανεχόμαστε τον κάθε διεφθαρμένο να το αρμέγει συνεχίζοντας. Κι αν κάποιος μιλήσει για εταιρίες που θα αναλάβουν τα…σκουπίδια, μας κεντάει ο οίστρος (αλογόμυγα) της αγανάκτησης.

Ο ιδιώτης περιμένει (το’ πε ο κ. Μπουτάρης προειδοποιώντας) και μη παριστάνουμε τον ανήξερο κι ανυποψίαστο.

ΑΠΟ ΡΑΚΙΝΤΖΗ ΑΡΞΑΣΘΕ...

Σάββατο, 13 Ιούλη, 2013 - 17:20

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΑ προβλήματα δεκαετιών συμπυκνωμένα σε 2-3 λέξεις: Κινητικότητα, διαθεσιμότητα, απόλυση. Η αλληλουχία που φέρνει συνειρμούς φριχτούς και κάνουν τον κ. Μητσοτάκη να μην κοιμάται.

ΔΕΝ προλάβαμε και μας πήρε η κατρακύλα. Δεν κάναμε την αλλαγή «αυθορμήτως» και πλάκωσαν ξένοι. Μετανάστες και εξουσιαστές. Κι έγινε η ανέμελη (με δανεικά) ζωή μας άγχος και αγωνία. Ποιον και πώς «κινείς», «διαθέτεις» και απολύεις; Κι αν είναι αδυσώπητο να προχωρήσεις από πού ξεκινάς; Απ’ τους βολεμένους χωμένους απ’ το παράθυρο; Και, βέβαια, είναι σωστό και δίκαιο να τους αντικαταστήσεις, αλλά είναι και τραγικό να τους πετάς στο δρόμο. Το παιχνίδι είχε δυο παίκτες κι είναι άδικο ο ένας να παραμένει στο πόστο του αγκαλιά με την ηδονική εξουσία και την (αδήλωτη) χαρά του νικητή.

ΚΑΙ, βέβαια για να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση ως εξουσία, οφείλεις πρώτα να πείσεις. Για τα κίνητρα και με το παράδειγμά σου. Ατομικό, ομαδικό και…συντεχνιακό. Σαν τι; Να βάλεις τάξη στο κοινοβούλιο καταργώντας βουλευτικές έδρες και τα…παρελκόμενά τους. Σε πρόσωπα και κονδύλια. Ν’ αλλάξεις, με τη διαδικασία του επείγοντος «θεσμούς» και νόμους που έκαναν ελκυστικό το «επάγγελμα» και την πολιτική καριέρα.

ΚΙ αν κλαδέψεις (ποιος να το κάνει;) τα προνόμια των παραπάνω και μειώσεις δραστικά τον αριθμό τους, το «κακό» θα πιάσει και τον κλάδο των «εργαζομένων» της βουλής. Υπεράριθμων και κατ ‘εξοχήν ρουσφετολογικά διορισμένων, ωστόσο, συνταγματικά(!) κατοχυρωμένων(!!). Και τι μας λένε οι «άρχοντες» και δια ξένης χειρός πολέμιοι της αταξίας στον δημόσιο βίο μας; Πως μπορούμε να κάνουμε χωρίς φύλακες στα σχολεία και χωροφύλακες στους δρόμους, αλλά αν απολύσουμε έναν «εργαζόμενο» της βουλής, θα’ χουμε…συνταγματική εκτροπή.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ τον κ. Ρακιντζή και ανατριχιάζουμε προκαταβολικά, πιάνοντας τη μύτη μας. Για τη διαφθορά που μας πνίγει, για τη δύναμη των φαύλων που καλύπτουν και προστατεύουν…φαυλότερους. Για το τέλειο (και αθάνατο) «σύστημα» που αμύνεται, μη χάσουμε την πρωτιά στη διαφθορά, τον τίτλο, το βραβείο. Από’ κει λοιπόν έπρεπε ν’ αρχίσουμε τις επιλογές. Με του κ. Ρακιντζή τα πορίσματα και χωρίς καθυστέρηση.

ΑΝ (παρα)μείνουμε στις κραυγές π.χ. των δημάρχων πως όλα λειτουργούσα ρολόι στον δήμο τους, θα ξαναβγούν ανανεώνοντας τη θητεία τους και ξανά τα ίδια. Θα παραμένουν ανείσπρακτα τέλη στο δήμο τους για λόγους ψηφοθηρικούς, θα «σπάζουν» έργα, θα προσλαμβάνουν φίλους και συγγενείς. Τι άλλο; Το κόμμα θα καμαρώνει για τον εκλεκτό του, ωστόσο, η λακκούβα θα χάσκει. Κι αν πλησιάζει ο Σεπτέμβρης της ΔΕΘ, θα μπογιατίζεται η άσφαλτος για τη διαδρομή της πρωθυπουργικής μερσεντές.

ΘΑ μας έπειθαν, μόνο αν έλεγαν και καμιάν αλήθεια αναποδογυρίζοντας το νόμισμα και για την αρνητική του όψη. Δεν δούλευαν δα όλα…ρολόι, όπως μας τα παρουσιάζουν.

Pages