Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΤΗ Γερμανία «πόνταραν», μεταπολεμικά, οι Αμερικάνοι. Εκεί όπου άφησε τα «ιδεολογικά» του ίχνη ο φασισμός, και τα ερείπιά τους οι Συμμαχικές βόμβες. Σε λαό ηττημένο και τρομαγμένο, ωστόσο, μοναδικά στην Ευρώπη πειθαρχημένο. Χωρίς, σήμερα, να σκιάζεται να «εκθέσει» τα αίσχη του στο Νταχάου και αλλαχού.

ΚΑΙ άλλους λαούς της Ευρώπης μπούκωσαν με δολάρια οι ΗΠΑ, αλλά όχι για τις πληγές του πολέμου. Για αντικομουνισμό και το’ χαν καμάρι οι «παρακατιανοί» της Ευρώπης. Ροκάνισαν μυστικά κονδύλια «αξιωματούχοι» και χαφιέδες και το’ ξερε ο… χρηματοδότης. Για να στηθεί τείχος στην Ευρώπη και να γίνει παγκόσμια «ιδεολογία» ο αντικομουνισμός.

ΚΑΠΟΥ εκεί στη γωνιά κι εμείς ως Έλληνες τσαρουχάδες, που θα μας στρατολογούσαν στη μακρινή Κορέα για τους ίδιους λόγους. Να «φάμε» τους…«κίτρινους» πριν (δήθεν) μας φάνε.

ΚΙ ύστερα, σήμερα, τώρα; Τι κάνεις χωρίς τον αντικομουνισμό να σε κρατάει ξάγρυπνο μην «έρθουν οι Ρώσοι» και το χέρι οπλισμένο μη σε προλάβουν τρομοκράτες; Καιρός για συναίνεση, αλλά δεν τη βλέπουμε. Όπως δεν την είδαμε ποτέ στην Ιστορία μας, ως έλληνες της διχόνοιας και του διχασμού. Ώρα να ξορκίσουμε τη διχόνοια με την κρίση να μας υποδεικνύει το δρόμο, ωστόσο, δεν τον περπατάμε, μη φανεί πως κέρδισε στον καυγά ο «εχθρός».

ΝΑ ξαναπάμε στη σύγχρονη Γερμανία που «κυβερνά» την Ευρώπη, κυβερνάει κι εμάς. Τα «βρήκαν» χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλιστές και, σε τακτό χρόνο, έχουν κυβέρνηση(!). Δεν αίρουν την κηδεμονία της στην Ευρώπη οι μακρινοί της (υπο)στηριχτές - αλλιώτικα θα’ πρεπε να διευθετούν αμέσως και…αυτοπροσώπως οι ΗΠΑ τα ευρωπαϊκά (και εξόχως τα ελληνικά) προβλήματα.

ΔΕΝ πάμε στα βαθιά, αναζητώντας την κακοδαιμονία μας στους ξένους. Θα το κάνουμε, αφού εξαντλήσουμε τη δικιά μας κρίση και κριτική στα καθημερινά και τρέχοντα. Σε επίπεδο βουλής, τηλεόρασης και γειτονιάς. Δεν τα βρίσκουμε στα απλά, μη ψάχνεις για συναινέσεις στα μείζονα. Κι αν δεν τα βρίσκουμε στα απλά, τι περιμένεις για τα δύσκολα; Μα κι αν ακόμα «βρέξει» απ’ τον ουρανό (διάβαζε δανεικά), θα φαγωθούν πριν ακουμπήσουν στο τραπέζι.

ΑΣ πορευτούμε, λοιπόν, με…Ναταλίες και Λαζόπουλους, Τατιάνες και Μενεγάκες. Πολύ μας πέφτουν.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ σε ιδιωτική επιχείρηση και σε απέλυσαν. Τα μαζεύεις και περιμένεις, μέχρι το μαγαζί να σε ξαναχρειαστεί. Δεν αρπάζεις το μυστρί για «χτίσιμο» στην είσοδο, δεν το διανοείσαι για κατάληψη. Κι αν τρελάθηκες και επιμένεις, σε παίρνει αστυνομία κι είναι το αυτονόητο. Κι από εργασία; Πέρασες στη μαύρη λίστα των ανεπιθύμητων για εργασία, μιας κι έχει τους νόμους του το Κράτος, η κοινωνία τις ανοχές της και η λογική τα όριά της.

ΔΕΝ απολύθηκε ακόμα κανένας του δημοσίους και τα μαχαίρια βγήκαν. Ακονισμένα απ’ τους επιτήδειους των πρωινάδικων για ν’ ανεβάσουν τα νούμερα κι ας είναι δείχτης ντροπής. Για τα ποσοστά τους οι πολιτικοί, για το μεροκάματο οι τηλεπαρουσιαστές και οι «θεές» τον χαβά τους. Με τον μηρό τους αυτές, με τις δήθεν ερωτήσεις αυτοί και οι κραυγές των ογκανιζόντων (για το κόμμα και τα ψηφαλάκια τους) να διχάζουν και να φανατίζουν.

ΚΑΙ τι κάνει ο «δημόσιος» μπροστά στην κινητικότητα είτε με την υποψία της διαθεσιμότητας; Αυτό που έμαθε καλά απ’ τα μαθητικά του κι ακόμα να το κατανοήσει πως συνιστά ποινικό αδίκημα η αυθαίρετη κατάληψη δημόσιας περιουσίας. Δεν είναι μαγαζί του, δεν το’ φτιαξε ο ίδιος, δεν ίδρωσε και άρα δεν αγωνιά για την τύχη του.

ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ τον αγωνιώντα μην απολυθεί, δεν εννοούμε την πρακτική του. Την μεγίστη περιφρόνησή του για τη δημόσια ιδιοκτησία που μαρτυράει την αντίληψή του για τα κοινά. Και τι που δεν είναι πρακτική του «κουτόφραγκου»; Ωστόσο, αναγκασμένοι να συμβιώσουμε με τους παραπάνω εταίρους, είμαστε υποχρεωμένοι να ευθυγραμμιστούμε. Κι αν ο ντόπιος «επαναστάτης» επιμένει στο…μυστρί, ο γεωργός με το τρακτέρ στο δρόμο και ο καταληψίας στο τσιφλίκι του, το λόγο έχει η αστυνομία. Είναι το αυτονόητο και μη μας κακοφαίνεται. Όπως για τον απρόσκλητο που θα στρατοπεδεύσει στην αυλή σου.

ΕΙΔΑΜΕ πού μας κατάντησε ασυδοσία που την περάσαμε για ‘λευτεριά. Βλέπουμε τον νεοέλληνα απείθαρχο και μόνο που δεν…καμαρώνουμε. Και μόνο αν η…μαγκιά του αγγίξει τη δικιά μας τσέπη, την ιδιοκτησία και το βιος, θα του πάρουμε το κεφάλι. Αυτοπροσώπως, και με τη δημοκρατία τσαλακωμένη στη γωνιά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΠΑΖΩΣΑΝ ρέματα και το έγκλημα ήταν αστικό, κοινωνικό και πολιτικό. Έκανε καριέρα ο πολιτικός, απέκτησε αυθαίρετο ο «αστός» εξ επαρχίας, άδειασαν τα χωριά και γέμισαν οι πόλεις αυθαίρετα και αταξία. Παραπήγματα (προς νομιμοποίηση) και κτίσματα χωρίς πρόβλεψη για δρόμο και περάσματα. Είχε την άδεια ο «ιδιοκτήτης», τους λαδωμένους οι πολεοδομίες και οι πόλεις τον κίνδυνο «επί θύραις».

ΚΑΙ η ευθύνη των πολιτών; Πετάει ο περαστικός το πακέτο στη σχάρα, δεν δίνει πεντάρα για το φραγμένο φρεάτιο, το μυαλό του δεν πάει στο κακό. Κι όταν αυτό (το κακό) έρθει απ’ τον ουρανό, τρέχει αλαφιασμένος. Θυμάται τα φραγμένα φρεάτια και τα μπαζωμένα ρέματα, φωνασκεί, κραυγάζει, καταριέται.

ΕΒΡΕΞΕ ραγδαία (και) η Ρόδος ανοχύρωτη μετράει τις πληγές της. Δεν πήγε το μυαλό μας πως θα’ ταν σαν τις «άλλες» η τουριστική Ρόδος. Παντού τα πάντα. Ελληνικά και αστόχαστα. Και ψάχνουμε εκ των υστέρων για υπεύθυνους που δεν είναι ένας. Καθένας με το λιθαράκι του στην αταξία κι όλοι μαζί με τη νοοτροπία του αραχτού στην παραλία, που δεν πολυσκοτίζεται για τα πιθανά «ακραία καιρικά φαινόμενα» του χειμώνα.

ΝΑ «πυροβολήσεις» τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη; Αποδίδεις μερικώς το δίκαιο και σου ξεφεύγουν οι άλλοι. Να τραβήξεις απ’ το αυτί τον κατασκευαστή της γέφυρας; Δε βγάζεις άκρη. Μόνο τη νοοτροπία προσπάθησε ν’ αλλάξεις. Με το μαλακό που θα σκληραίνει με το χρόνο, για να γίνει ποινή και τιμωρία της πρόληψης και της συμμόρφωσης. Σε μιαν Ελλάδα που καμώνεται πως δεν βρίσκει ενόχους, κι αυτοί την κοροϊδεύουν χωμένοι στη διαπλοκή και με την πανοπλία της ατιμωρησίας.

ΔΕΝ σκέφτεται έτσι ο ευρωπαίος και να το παραδεχθούμε. Δεν είναι γεμάτα τα γραφεία των υπηρεσιών του(ς) με κηφήνες που βαριούνται ακόμα και να…διατάξουν για τον καθαρισμό των φρεατίων, προληπτικά και σε χρόνο ανύποπτο.

ΚΑΙ τώρα; Μετά τη Ρόδο και το δράμα της, τις κραυγές και τα αναθέματα; Περιμένουμε το «επόμενο», χωρίς κάτι να έχουμε διδαχτεί απ’ το «προηγούμενο». Κι αν μας ταράξουν τον ύπνο τα νερά, θ’ αλλάξουμε πλευρό. Δεν χτύπησε ο κίνδυνος τη δικιά μας πόρτα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑ το μέλλον και για τα παιδιά τους. Για τους επιγενόμενους του σιναφιού και χωρίς να τους έχουμε πάρει χαμπάρι. Το νοιάστηκαν και το κατοχύρωσαν συνταγματικά. Τον μισθό τους 5.700 ευρώ (ψευδεπίγραφα «βουλευτική αποζημίωση») κ. ά….ψιλά. Παραδάκι (τακτικό) για το γραφείο, καύσιμα και αυτοκίνητο, εισιτήρια, τηλέφωνα και ξενοδοχιάτικα για τη διαμονή στα…ξένα της Αθήνας, παραδάκι έκτακτο για τις…υπερωρίες σε συμβούλια και επιτροπές και με αιχμή του αίσχους τα (καταργημένα) διόδια! Τόσες «μάχες» λεκτικές για τα διόδια του λαού, τόση αποτελεσματικότητα για πάρτη τους…

ΓΙΑ τι άλλο συζητούν, αγωνιούν και μάχονται; Για το κόμμα και τα ποσοστά του. Για ν’ αρπάξουν ψήφους απ’ τον αντίπαλο, σταυρό απ’ τον διπλανό τους.

ΓΙΑ τι ΔΕΝ συζητούν και δεν δίνουν πεντάρα; Για την Ελλάδα που αγκομαχάει, για την παιδεία που χειμάζεται και για τους διχασμένους έλληνες, «Διοικητικούς» και «Κυβερνητικούς». Και γιατί δεν ξεσπαθώνουν για τους απεργούς…διαρκείας (που πληρώνονται κανονικά); Γιατί τους τοποθέτησαν οι ίδιοι! Αυτοπροσώπως είτε εμμέσως, παλαιότερα είτε προσφάτως.

ΚΑΙ τι να πουν, τι να ομολογήσουν τα παλικάρια και οι νιες; Να επαναλάβουν το κλασικό «κατόπιν ενεργειών μου»; Το’ καναν υπούλως και δολίως χωρίς να δίνουν στόχο και μόνο η ένοχη σιωπή τους μαρτυράει την ενοχή τους. Έκαναν οι πολιτικοί το…καθήκον τους, τα σκέπασαν και σήμερα δεν βγάζουν άχνα για τα κλειστά πανεπιστήμια. Μην ανοίξουν λίστες και βγει βρώμα.

ΟΙ παραπάνω «πατέρες του Έθνους» θορυβήθηκαν με τις πρόσφατες αντιδράσεις του κόσμου. Για την άρση των (800) φοροαπαλλαγών που θα ξεζουμίσουν τους πολίτες. Και τι απόμεινε; Να καταργήσουν και τη δικιά τους φοροαπαλλαγή, σε καιρούς χαλεπούς. Να τσακωθούν και μια φορά σε βάρος της τσέπης τους.

ΑΜ δε! Αυτοί κι αυτές δεν (αυτο)φορολούνται-μόνο φορολογούν. Μπόρα είναι θα περάσει και ξανά (προ)ετοιμασία για φεϊγβολάν και αφίσες προεκλογικές. Και, βέβαια, μη μας αντιτείνουν πως δεν θέλουμε το κοινοβούλιο(!). Αυτούς δεν γουστάρουμε ως καριερίστες και αρπακτικά, με την πολιτική αλητεία καμουφλαρισμένη και αμείωτη.

ΚΑΠΟΤΕ κάποιοι (λιγοστοί) τα βρόνταγαν αγανακτισμένοι. Σήμερα, βροντάει στη τσέπη τους το παραδάκι και η ανοσμία τούς κρατάει μακριά απ’ τη σαπίλα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΠΙΤΙΑ χωρίς ηλεκτρικό! Στο σκοτάδι άνθρωποι και «ημείς…άδομεν». Με τη ΔΕΗ να κάνει τη δουλειά της κόβοντας το ρεύμα, ωστόσο, δεν την έκανε για τα «εσωτερικά» της, όσο ήταν καιρός και έρρεε το χρήμα και η διαφθορά. Με στολή παραλλαγής και με τους εργαζόμενους εναερίτες ανάκατους με τους κηφήνες των γραφείων (άτροπους, κατά πλειοψηφία και απλησίαστους).

ΔΙΕΥΘΥΝΤΑΔΕΣ διπλασιασμένοι κατ’ αριθμό και αστρονομικά αμειβόμενοι είχαν το εφάπαξ και την ηγεμονική τους σύνταξη, διέθεταν και τον προσωπικό οδηγό τους που…ποτίζονταν κι αυτός με 10-15 χιλιάρικα το μήνα. Για να προλαβαίνει το «αφεντικό» από συμβούλια σε δεξιώσεις. Γιατί το λέμε; Για να τους τα πάρουν πίσω, μερικώς. Όπως (δι)έπραξαν με τον τελευταίο χαμηλοσυνταξιούχο, αναδρομικά και υποχρεωτικά. Κάτι αν ψάξουν στον «πόθεν έσχες» και τις φορολογικές τους δηλώσεις. Να η παρατυπία, να και το πρόστιμο. Αρκετό για ν’ ανάψουν τα φώτα σε φτωχόσπιτα όπου αναπνέουν άνθρωποι σαν τρωγλοδύτες.

ΔΕΝ θα το κάνει η ΔΕΗ, δεν θα βάλουν το χέρι στη τσέπη οι κ. κ. τέως «Γενικοί». Και οι συνδικαλιστές που κατέβαζαν τους διακόπτες και κάποιοι από δαύτους «φτιάχτηκαν» οικονομικά και εξαφανίστηκαν;           Έκαναν κι αυτοί το…χρέος τους αποπειρώμενοι να ξεσηκώσουν τον κόσμο και αποχώρησαν στη σκιά, ξεδοντιασμένοι απ’ την αδιαφορία του κόσμου.

ΚΑΙ τι θέλαμε απ’ τα τους αστέρες του συνδικαλισμού; Να το πάρουν απόφαση πως δεν πείθουν τώρα, γιατί δεν αγωνίστηκαν «τότε». Κι αν το έσχατο όπλο της απεργίας είναι εργαλείο τους σήμερα, τους θυμίζουμε πως δεν βγήκαν ποτέ τους στο δρόμο με πανό, αφίσες και κραυγές για το φακελάκι και τα βιογραφικά των πλαστών χαρτιών, για την προμήθεια και τις κλεψιές, για τους μπασμένους απ’ το παράθυρο.

ΕΙΝΑΙ λίγο αργά για μελοδραματισμούς. Δεν θέλουμε απολυμένο, δεν θέλουμε και διορισμένο με πλαστά χαρτιά. Κι αν κάποιοι «Διοικητικοί» αρνήθηκαν να δώσουν τα στοιχεία για αξιολόγησή τους, κάτι…βρωμάει. Κατέβηκαν σε απεργία (πληρωνόμενοι) και προκαλούν (με τις συνεπωνυμίες τους στον εισαγγελέα). Κι εμείς; Καλούμε την Κυβέρνηση να…διευκολύνει την κατάσταση. Να στείλει σπίτι τους οριστικά και αμετάκλητα τους απείθαρχους, απειθάρχητους στο νόμο και παράνομους (με δικαστικές αποφάσεις). Δεν θα τους «κλάψει» κανένας, πέραν εκείνου που τους διόρισε.

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΚΤΟΣ μνημονίου η Παιδεία!» Το φωνάζουν και το εννοούν. Εμείς δεν το εννοούμε και περιμένουμε την…έξωθεν βοήθεια. Όχι για απολύσεις που θα δημιουργήσουν δράματα. Για άλλα, διαρθρωτικά, βελτιωτικά και…ευρωπαϊκά επιμένουμε. Για μνημόνιο που θα μας βάλει σε τάξη. Ατομικά, συντεχνιακά και εθνικά.

ΕΙΜΑΣΤΕ ευρωπαίοι και θα συνταιριάσουμε την πρακτική μας με εκείνη των εταίρων μας. Για ένα δημόσιο που ελέγχει τους ιδιώτες επιβάλλοντάς του κανόνες, αλλά πρωτίστως τον εαυτό του. Με ασφαλιστικές δικλίδες και φραγμούς για ρουσφέτι και άλλες αλητείες. Με κοινοβούλια όπου συμφωνούν στο αυτονόητο και καθολικά συμφέρον κι όπου δεν ξεχωρίζεις κόμματα από κραυγές και τσακωμούς.

ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΜΕ, λοιπόν, μη κάτι αλλάξει και το δημόσιο δεν παραμείνει όπως το ξέρουμε (αμαρτωλό), το ζούμε και το υποφέρουμε. Με τους «λειτουργούς» και τα δεδομένα του. Με την απαίσια μπόχα από τα ελάχιστα που βγαίνουν καθημερινά στη φόρα. Και, βέβαια, δεν έμεινε χώρος αμόλυντος, χωρίς το πάνω χέρι στους βρωμιάρηδες, με την ατιμωρησία ούριο άνεμο για…αναβάθμιση των ανομημάτων τους.

ΚΟΠΙΑΣΕ για την Ευρώπη, ρίξε τη ματιά στην είσοδο π.χ. του Πανεπιστημίου της Βιέννης και δες τι φαντάζει πεντακάθαρο στη μόστρα. Αγάλματα και προτομές ελλήνων σοφών της αρχαιότητας! Παραμέσα…ντρέπεσαι να προχωρήσεις, μη λερώσεις με τις πατούσες σου το χώρο, μη σπεύσει ο φύλακας. Το ίδιο σε μουσεία, θέατρα, πάρκα και λεωφόρους.

ΚΟΠΙΑΣΕ και στα «ημέτερα»-ναούς της γνώσης-με την κομματική αφίσα τη μια πάνω στην άλλη ντεκόρ για υποδοχή, προχώρα στα ενδότερα και ψάξε για «σχέσεις» καθηγητών και φοιτητών. Μερίμνησε η…δημοκρατία μας και η (παραταξιακή) ψήφος του φοιτητή διαμορφώνει την καριέρα του καθηγητή και το «αντάλλαγμα» συντομεύει τις «σπουδές» του (κομματισμένου) φοιτητή.

ΠΟΛΥ θα θέλαμε ένα μνημόνιο, για να μας «δέσουν». Για να’ ναι η κατάληψη (δημόσιας περιουσίας) άγνωστη λέξη, όπως στην Ευρώπη των κουτόφραγκων, όπου οι άριστοι σπεύδουν για μεταπτυχιακό και οι μετριότητες (με τα 2/άρια και 3/άρια τους στις Πανελλαδικές, συνεχιστές της αποστήθισης και θιασώτες της ήσσονος προσπάθειας) γεμίζουν τα στέκια της ανεργίας.

ΕΝΑ μνημόνιο «διαρθρωτικό» για μιαν ελπίδα. Αλλιώς, τα ίδια και επί τα αυτά, ωστόσο, απείρως δυσκολότερα χωρίς τα…δανεικά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΝ το πόνο τους, έχουν και την…πλάκα τους. Για τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων μιλάμε και την επιμονή τους πως χωρίς αυτούς/κι αυτές δεν γίνεται. Δεν κινείται τίποτα χωρίς τους «μικρούς τυράννους» πίσω απ’ το κουρτινάκι. Γραφειοκράτες μέχρι μυαλού οστέων και διαπλεκόμενους με κατόχους της πανεπιστημιακής έδρας.

ΑΠ’ τον μπαμπά στο γιο η «έδρα» κι άμα θέλεις. Αλλιώς, περίμενε στο «γκισέ». Με τα στεγανά τους οι «Διοικητικοί», με την διαπλοκή τους οι…καθηγητικοί κι όλοι μαζί ένα τείχος, μη το προσπεράσει «βάρβαρος». Μη μορφωθούν τα παιδιά μας, κι αν θέλεις δείγμα γραφής, μη το ψάχνεις στους ξενιτεμένους (φοιτητές) με τη σφραγίδα της δωρεάς (κατά Γεώργιο Παπανδρέου). Ψάξε τους στη «μάζα» της αποστήθισης, που ένα τριάρι στις «Πανελλαδικές» είναι αρκετό για βαθμός πρόσβασης. Κι αν αρμέγεται ο φορολογούμενος χωρίς αντίκρισμα και ανταποδοτικό όφελος;

ΚΑΙ πάμε στους λεγόμενους διοικητικούς. Δεν θέλουμε κανένας τους να μείνει άνεργος και με τα έπιπλά του στο δρόμο. Ωστόσο, θέλουμε δικαιοσύνη και αποκατάσταση των αδικημένων, που δεν είχαν μέσον, δεν είχαν «μπάρμπα» κι απόμειναν εκτός. Για να μας δουλεύουν οι «εντός».

ΔΕΝ θέλουμε πολλά, δεν είμαστε με την (όποια) κυβέρνηση. Με το δίκαιο και την αλήθεια είμαστε. Γι αυτό και ζητάμε και απαιτούμε. Στη φόρα οι πάντες και τα πάντα! Εδώ και τώρα, ονόματα με ημερομηνίες και υπογραφές!

ΤΑ στοιχεία τους, για να προσεγγίσουμε την αλήθεια. Ονοματεπώνυμο και τρόπος πρόσληψης και διορισμού. Παραπέρα, και σε πρώτη δόση, θα βγάλουμε συμπεράσματα για το μέσον και τον άνθρωπό τους. Κι αν δεν μπορείς να αποκαλύψεις το μέσον, συμπεραίνεις απ’ τη συνωνυμία. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό για πλήρη αποκάλυψη της αλητείας, να αναλάβει μια επιτροπή. Όχι από εκείνες που ξέρουμε, και με αποκλεισμό των διαπλεκόμενων.

ΠΡΙΝ κλείσουμε, να θυμηθούμε τους συνδικαλιστές (και μη) των παραπάνω υπεράριθμων και δημοσία δαπάνη τρεφόμενων, που δεν το υποψιάζονται πως η απεργία τους ίσως γίνει μπούμερανγκ. «Θα’ χουν να κάνουν με την κοινωνία όσοι επιμείνουν εναντίον μας».

ΤΟΣΗ…κοινωνία που πιάνουν σειρά τα πλήθη, διαγκωνιζόμενα, για συμπαράσταση στον «αγώνα» τους.a

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ είχαν το Θεό τους. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι. «Μου διορίζεις το παιδί; Σου φέρνω ψηφαλάκια. Δεν μου το διορίζεις; Πάω στον αντίπαλο, κι άμα λάχει, περνάω στο απέναντι…ιδεολογικό στρατόπεδο». Το παιδί προσλαμβάνεται κι αρχίζει καριέρα. Ξανά τρέξιμο προς «το φυλάξαι τ’ αγαθά».

ΕΤΣΙ πέρασαν οι δεκαετίες της αμφίπλευρης βρωμιάς κι ήρθε η σήψη. Μόνο η αναγνώριση των ανομημάτων και το «ήμαρτον» δεν ακούστηκε. Αμύνονται οι αμαρτωλοί δηλώνοντας καθολική άγνοια και αθώοι του αίματος, αμύνονται και οι φορείς του «συστήματος», μη κάτι αλλάξει.

ΚΑΝΕΝΑΣ κανέναν δεν διόρισε με το ζόρι. Ο ενδιαφερόμενος κίνησε γη και ουρανό για τον μίτο μιας γνωριμίας για βόλεμα. Ξενύχτησε στο γραφείο του βουλευτή, αξίωσε απ’ τον υπουργό τον κοντοχωριανό του, βολεύτηκε και το’ χε καμάρι. Για τις «αποδοτικές» γνωριμίες του.

ΟΛΑ χάθηκαν στην άβυσσο της υποκρισίας κι όλοι βαράνε. Τους σημερινούς που «απαρνήσαντο» εαυτούς κι είναι αγνώριστοι. Το κράτος που βάλθηκε να κοιτάξει τον εαυτό του. Οι αντιπολιτευόμενοι που καλούνται να συγκυβερνήσουν για την Ελλάδα και το αρνούνται, λυσσάζοντας για δικές τους καρέκλες. Με αρωγούς καλαμπουρτζήδες τύπου Λυριτζή που μιλάει για νοσοκομεία χωρίς γάζες, αλλά δεν μας εξηγεί πού πήγαν τα (δανεικά) λεφτά, τότε που υπήρχαν στο τραπέζι, αλλά το ξαλάφρωνε (και ο ίδιος), τσεπώνοντας χιλιάρικο τη μέρα. Για τις εξυπναδούλες και τα καλαμπούρια του, που συνεχίζει σε ιδιωτικό κανάλι, χαϊδεύοντας αηδώς το μούσι του. Και η κα Τσαπανίδου; Τα ίδια, συν την…ωραιοπάθεια και τη λογοδιάρροια.

ΝΑ πάμε στους κατεξοχήν φυτευτούς του δημόσιου βίου μας. Θυμίζουν «εργαζόμενους» της Βουλής και παραπέμπουν στην ένοχη σιωπή αυτών που τους διόρισαν. Τα Πανεπιστήμια (της Αθήνας) κλειστά, ο Πρύτανης «ποιεί την νήσσαν» χωρίς να παραιτείται και οι φοιτητές κάνουν αυτό που ξέρουν (καλά) να κάνουν. Καταλήψεις! Κι ούτε ένας τους βγαίνει να καταγγείλει εκλεκτικές συγγένειες καθηγητών και φοιτητών επ’ ωφελεία αμφοτέρων.

ΤΟ γράψαμε για δημάρχους που βόλεψαν το σόι τους. Το ξαναλέμε για τους «Διοικητικούς» σε πόστα «κληρονομικώ δικαιώματι». Είναι μια λέξη μαγική, με πολλά ονόματα. Συνεπωνυμίες! Δημοσιεύστε την και, μετά τον εξευτελισμό τους(;)…προτιμείστε τους συνεπώνυμους.

ΜΙΑ θέση στο δημόσιο-αυτό είναι όλο! Πάση θυσία και δια παντός μέσου. Με το μέσον…ενδιάμεσο για βόλεμα. Κι ύστερα; Μονιμότητα για αναπαμό, σιγουριά και αταραξία. Κι αν του ζητήσουν επαναξιολόγηση με επανάκριση των κρυμμένων (είτε ανύπαρκτων) προσόντων του; Κατεβαίνει στους δρόμους! Με τα…συντρόφια και με κραυγές. Το προσωπικό του συμφέρον και η ιδιοτέλεια θα σκεπαστούν απ’ την αφίσα των σοσιαλιστικών του διακηρύξεων.

ΚΑΙ πέρασαν τα χρόνια με ξεσηκωμούς και απεργίες, τη χώρα να τρικλίζει, με τον ορρό της με δανεικά. Στη δημιουργία της κρίσης ευθύνονται και «ημέτεραι δυνάμεις», αλλά δεν την ορίζουν. Ξεσπάει, εν πολλοίς εισαγόμενη, κατά το συμφέρον των διαμορφωτών της και προσαρμοσμένη στα δεδομένα μας. Ποντάρουν οι ξένοι στα…κουσούρια μας (διάβαζε διχασμός), όπως κι οι πρόγονοί τους και οι…πρόγονοί μας.

«ΔΕΝ απολύει το ΕΣΥ-ο ΕΟΠΥΥ θα επαναξιολογήσει». Τ’ άκουσαν οι ενδιαφερόμενοι κι όρμησαν να κατασπαράξουν τον Υπουργό. Για να τελειώσει ο γιατρός την καριέρα του ο γιατρός ως…συνταγογράφος. Η Πολιτεία τον σπούδασε περιμένοντας τα «ανταποδοτικά» του σε επιστήμη και προσφορά. Για τον λαό που κόπτεται, για το ΕΣΥ που χαιρέτισε, για το νοσοκομείο χωρίς…φακελάκι.

ΩΣΤΟΣΟ, το σινάφι και το…κόμμα άλλα κελεύουν. Σε καιρούς κρίσης και με τα νώτα στην Ελλάδα που ξεψυχάει. Μπροστά το κόμμα και η…προκοπή. Με την πολιτική καριέρα απλωμένη φανερά και τις μύχιες σκέψεις για τον εαυτό του/της. Μη το ψυλλιαστούν πως τρέχει «από κόμματος εις κόμμα» για να σώσει το πολιτικό του τομάρι.

ΔΕΝ βρέθηκε κόμμα-πυροσβέστης για τις απεργίες και την αναταραχή. Ούτε αρχηγός και κόμμα να συγκυβερνήσουν για την Ελλάδα. Κάποιοι, κάπου, κάποτε συνεργάστηκαν με τον…διάβολο κι ακόμα το φυσάνε. Ύστερα προσδοκούσαν «κέρδη». Σήμερα συμμαχούν στα τυφλά. Με οποιονδήποτε τους φέρει σταυρούς και έδρες. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας!

ΔΕΝ διδάχτηκαν κάτι απ’ την «ιστορική» αποστασία και τις συνέπειές της. Για αυτό τους συνιστούμε ν’ αρπάξουν τη μεζούρα για το μέτρημα του οπορτουνισμού.

ΟΙ αποστασίες στήνονται εν κρυπτώ. Αυτοί το προχώρησαν φανερά και αναίσχυντα. Καλούν και προσκαλούν για συμπαράταξη πετώντας στα σκουπίδια τις αρχές και την ιδεολογία των αντιπάλων τους κι ο ξεπεσμός είναι φοβερός.

Θανάσης Νικολαΐδης

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΑΜΕ τις αντιρρήσεις μας για την ιδιωτική τηλεόραση. Στο βάθος…καμαρώναμε. Για τα μονοπώλια της αποκλειστικής ενημέρωσης με την…κρατική ύλη και την προπαγάνδα που θα ‘ταν παρελθόν. Έπεσαν στις χώρες του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού, σηκώθηκαν και οι απαιτήσεις μας για ελεύθερη(;) έκφραση. Στην ψυχαγωγία που θα ‘φερνε πολιτισμό και τον πλουραλισμό.

ΣΤΗΝ πατρίδα μας των άκρων και της υπερβολής, η ιδιωτική μας τηλοψία ανέβηκε τα σκαλιά, κατεβάζοντας τον πήχη. Στην ψυχαγωγία και την ενημέρωση και με τα ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια ανενεργά. Για υπερβάσεις επιτήδειων που είχαν στην άκρη το πρόστιμο-πρόβλεψη. Το’ βγαζαν από μερικών δευτερολέπτων διαφήμιση, για αυτό και είχαν ξεσαλώσει. Καναλάρχες και «δημιουργοί».

ΝΑ’ ρθουμε στα χτεσινά της γιορτής για το Πολυτεχνείο. Άλλοτε κάτι μας παρουσίαζαν (και) τα ιδιωτικά κανάλια, μέχρι που εξατμίστηκε το ενδιαφέρον τους, βάσει δαπάνης και τηλεθέασης. Κυρίως, για λόγους …ξεπεσμού. Στηθήκαμε για τα ντοκιμαντέρ που μας ταξίδευαν στο παρελθόν μπολιάζοντας τη σκέψη μας με ό,τι έπρεπε να θυμόμαστε και είδαμε…

ΚΑΙ τι δεν είδαμε, ανήμερα της επετείου. Από ράλι και πλέμπα της κινηματογραφικής μας πινακοθήκης, μέχρι την εξοντωτική σαχλαμάρα της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας. Με τις «θεές» να επιδεικνύουν τα κάλλη τους και τους μαντράχαλους να φλυαρούν, ένα…κουπάκι του τηλεκοντρόλ δρόμο από κίναιδους αραδιαστούς για κουτσομπολιό και…μηνύματα κωδικοποιημένης ανωμαλίας.

ΚΑΙ μας απόμεινε το κρατικό κανάλι. Με το ιστορικό του αρχείο που δεν σβήστηκε με το «μαύρο» κι ούτε λεηλατήθηκε με την πρόσφατη αναταραχή. Παλιότερα και σε ανύποπτο χρόνο, είχε συλήσει, μερικώς, την ΕΡΤ το βέβηλο χέρι του ιδιώτη, ξαλαφρώνοντάς την από κα΄ποιους θησαυρούς.

ΑΥΤΗ, λοιπόν, η ΔΤ κρατήθηκε στο ύψος της, κρατώντας το επίπεδο που βρίσκονταν ανέκαθεν. Προσάρμοσε τις εκπομπές της στο πνεύμα και το κλίμα της ημέρας κι απ’ το «Πολυτεχνείο» πέρασε στον βίο και την πολιτεία των χουντικών. Με τον κ. Πατακό «οίκοι» (αντί στο κελί) να επιμένει με γεροντικό γινάτι στο «δίκαιο της Επανάστασης».

ΠΑΡΑΤΑΜΕ την ανεμελιά των ιδιωτικών μας καναλιών, αντιπαρερχόμαστε τα ανούσια με στοιχεία τηλεοπτικής αλητείας που μας σερβίρουν και περιμένουμε. Τη Δημόσια Τηλεόραση με τη σοβαρότητα και τις εγγυήσεις της.

H ζώσα μνήμη μας

Ό,τι έχει υπάρξει αληθινά δε γίνεται να χαθεί.

Πώς μπορώ να μιλήσω και να γράψω και να γεμίσω τα 40 χρόνια που πέρασαν από τότε. Όταν το τότε της εξέγερσης είναι το τώρα του αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς.

Το εξεγερσιακό πνεύμα υπάρχει και σήμερα στους νέους, υπάρχει ως παρακαταθήκη ιστορική και συμβολική. Το Πολυτεχνείο έχει μπει στη ζωή τους και όταν ακόμη δε γνωρίζουν το τι και πώς έγινε και τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα. Όταν τολμούν και κάνουν συγκρίσεις και αναλογίες και λένε πως τότε η χούντα είχε πηλήκιο, για να της το αφαιρέσετε και τώρα έχουμε πολλές χούντες και πώς να τις πολεμήσουμε;

Τα παιδιά φωνάζουν το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία: Η χούντα δεν τελείωσε το '73». Πολλά έχουν γίνει και πολλά έχουν αλλάξει και ο φόβος του Πολυτεχνείου συνέβαλλε σ’ αυτό. Μόνο που η σκληρή πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην έχουμε εκείνη τη δικτατορία, αλλά τώρα την υφιστάμεθα με δημοκρατικώ τω τρόπω. Το επιτάσσει η τροϊκανή οικονομική χούντα. Ζούμε την ψευδαίσθηση μιας ελεγχόμενης, αντιπροσωπευτικής και ολιγαρχικής δημοκρατίας ως να υπάρχουμε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο και ένας εθνικοταξικοπατριωτικός απελευθερωτικός αγώνας, για να μην ξεπουλήσουν την πατρίδα μας που οι ίδιοι ομολογούν ότι έχουν εκχωρήσει μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας μας και την ακεραιότητά της, απ’ τη στιγμή που την ξεπουλούν και την υποθηκεύουν και υποδουλώνουν τις επόμενες γενιές.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι ακόμη ένας μύθος. Είναι ένα ιστορικό γεγονός που χώρισε τη μεταπολεμική ιστορία στο πριν και στο μετά και λειτουργεί και εμπνέει σήμερα τους νέους και ως σύμβολο που τους δείχνει το δρόμο να αλλάξουν την πραγματικότητα που δεν τους αρέσει και να φτιάξουν τη δική τους. Γιατί να μην πιστέψουν όταν πιστέψουν πως η ουτοπία βρήκε τον τόπο της με την πραγμάτωσή της στο Πολυτεχνείο.

Το αυθόρμητο να αυτοοργανώνεται, να προκύπτει η αυτονομία, η άμεση δημοκρατία με συνελεύσεις, με ανακλητούς εκπροσώπους, αντιπροσώπους με συντονιστική επιτροπή, με το ραδιοφωνικό σταθμό, «η φωνή των εξεγερμένων» και με όλα τα αναγκαία της συνύπαρξης και της αναγνώρισης και την πίστη πως μπορούμε να γκρεμίσουμε τη δικτατορία. Αλλά και την πίστη στη σύγκρουση ενάντια στο καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα που τη δημιουργεί.

Δεν κάναμε μια στροφή στην Πατησίων, για να καταλάβουμε το Πολυτεχνείο. Ξεπλύναμε την ντροπή και την ανοχή που υπέδειξε ο ελληνικός λαός γι΄ αυτό φωνάξαμε «6 χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουνε 7», «έξω το ΝΑΤΟ κάτω ο ιμπεριαλισμός» που στήριξαν τη χούντα, «λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία», «εργάτες – αγρότες και φοιτητές», «συμπαράσταση λαέ».

Τρία χρόνια προϋπήρξαν, για να δημιουργηθεί το φοιτητικό κίνημα με συντροφιές, με παρέες, με έρωτες, αλλά και με την ανάγκη να κατακτήσουμε την ελευθερία και το δικαίωμα στο ψωμί και στη ζωή.

Για μας η ελευθερία ήταν κάτι πιο πολύ από το ψωμί. Τα παιδιά το νοσταλγούν ως να το έζησαν και αυτό είναι μια ελπίδα πως θα κάνουν τα δικά τους Πολυτεχνεία. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Δεν έχει ιδιοκτήτες. Ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν μνήμη και γνώση, συνεχίζοντας τον αγώνα, γιατί όποιος αγωνίζεται δεν έχει καιρό να απελπιστεί. Είναι η ζώσα μνήμη, είναι το κεντρί και το αγκάθι στα μαλακά της υπνώσουσας κοινωνίας. Είναι επικίνδυνο, γιατί πραγματικά και συμβολικά δείχνει το δρόμο τον ανυπότακτο σε κάθε μορφή τυραννίας. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για να πάρουν εφόδια και δύναμη, να εκτιναχτούν διά του παρόντος στο μέλλον.

Είχαμε γίνει πολιτικό υποκείμενο για 3 μέρες. Είχε φύγει το παιχνίδι από τα χέρια τους. Οι πολιτικοί ήταν αυτοί που εξέθρεψαν τη χούντα, γι’ αυτό όταν έπεσε, με την τραγωδία της Κύπρου, έπεσε στα μαλακά και στην αγκαλιά τους. Η εικόνα να ορκίζει ο Γκιζίκης ως Πρόεδρος της χουντικής δημοκρατίας τον Καραμανλή, τα λέει όλα. Και έτσι αρχίζει η στρεβλή μεταπολίτευση που έφερε την πατρίδα μας στη σημερινή κρίση. Τα νέα παιδιά που είναι στην ανεργία και στην ξεφτίλα θα δημιουργήσουν τα δικά τους κύτταρα και θα τα λένε «Πολυτεχνεία». Ακόμη και ας μην έχουν σχέση με εκείνο το γεγονός. Γιατί ζούνε την τυραννία της επιβίωσης και της ανάγκης, που είναι χειρότερη από μια ορατή δικτατορία. Η βία της ανεργίας, των αυτοκτονιών, της κοινωνικής κατάθλιψης έχει γίνει μια κατάσταση που δηλητηριάζει και αποσαθρώνει την κοινωνία μας. Υπάρχει βία στα μάτια των ανθρώπων, απόγνωση, απογοήτευση. Αυτά τα σημάδια αν γενικευτούν, πού θα κρυφτούν οι άλλοι; Οι άλλοι φοβούνται περισσότερο, γιατί είναι αναμενόμενη η σύγκρουση. Γιατί όταν ο ένας τρώει και ο άλλος κοιτάει, τα κακό από εκεί ξεσπάει.

Υπάρχει μια προσπάθεια, χρόνια τώρα, να συκοφαντήσουν τη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν ήμασταν «η γενιά».

Ήμασταν μια μειοψηφία, μια φλόγα, για να βάλουμε φωτιά στο σκοτάδι που είχε φέρει η χούντα στην πατρίδα μας. Σπάσαμε το γύψο, απελευθερωθήκαμε. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν να σταθούν οι σωτήρες μας. Γι’ αυτό πρέπει να ξεφορτωθούμε και τους σημερινούς «σωτήρες». Είναι υποβολιμαίο ότι κάποιοι εξαργύρωσαν από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Το απαξιώνουν σκόπιμα οι άκαπνοι ή αυτοί που θα ήταν εναντίον μας, αν ήταν τότε εκεί. Χρησιμοποιούν 10-20 ανθρώπους από εμάς που πήραν δημόσιες θέσεις και πάνε να μας ταυτίσουν όλους. Δε σέβονται ούτε τους νεκρούς, ούτε τους τραυματίες, ούτε τους ανώνυμους. Δεν ήμασταν ελεγχόμενοι. Διαμορφώσαμε την εξεγερσιακή κατάσταση από μόνοι μας. Αποτρέψαμε τη φιλελευθεροποίηση της χούντας με το Μαρκεζίνη μασκαρά και την προσπάθεια του γεφυροποιού Αβέρωφ να έχουμε μια δημοκρατία «αλλά τούρκα», να είναι οι στρατιωτικοί από πίσω και οι πολιτικοί ως μαριονέτες μπροστά. Σπάσαμε ακόμη και την καθολικότητα που ήθελε να έχει επάνω μας η παραδοσιακή αριστερά.

Δεν ήλεγχαν αυτό που κάναμε. Πήγαμε κόντρα και στους πολιτικούς και αποδείξαμε πως μπορεί να γίνει πραγματικότητα όχι μόνο το όνειρο, αλλά και η πίστη μας να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί δεν ήμασταν μόνοι μας. Οι νέοι εκείνης της εποχής από τη Ν.Κορέα μέχρι την Ιταλία, το Βελιγράδι, την Πράγα, τη Γαλλία, την Αμερική είχαν εξεγερθεί γι’ αυτό και φωνάζαμε «απόψε θα γίνει της Ταϋλάνδης». Γιατί και στη μακρινή Ταϋλάνδη, τις ίδιες ώρες, είχαν εξεγερθεί και είχαν ανατρέψει το καθεστώς. Γι’ αυτό και φωνάζουμε σήμερα το σύνθημα πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, που θα χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους, σκεπτόμενους ανθρώπους. Και φτάσαμε στο σημείο μια και έχει απαξιωθεί όλο το πολιτικό κατεστημένο, αλλά δυστυχώς και η πολιτική, να μας σπρώχνουν στην απόγνωση και στην απογοήτευση. Ακόμη και αν θέλουν να μας υποτάξουν εμείς να φωνάζουμε πως είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμη και μάταια, παρά να ζει μάταια.

Δημήτρης Παπαχρήστος

17.11.2013

ΠΗΓΗ: http://www.zougla.gr

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΒΓΑΛΕ τους ήρωές του το «Πολυτεχνείο», έβαλε και τους καπηλευτές του σε πόστα εξουσίας. Οι πολλοί δεν έσπευσαν. Δεν «’ξαργύρωσαν». Τα νεκρά και ζωντανά παλληκάρια του τιμήθηκαν, όσο ήταν καιρός.

ΚΙ ύστερα πλάκωσε ο καπιταλισμός. Στη νέα παγκόσμια μορφή του και με τα «ιδανικά» του αντί ιδανικών.

Η δημοκρατία, στην Ελλάδα του διχασμού και της διχόνοιας, ξεμούδιασε γοργά κι άρχισε να μεταλλάσσεται. Η λευτεριά να ξαναγίνεται σκλαβιά. Με τα πολιτικά πάθη, σαν εκείνα μετά την Απελευθέρωση. Κατά το…ταπεραμέντο «επαναστατών» του δρόμου με λάβαρα και κοτσιδάκι. Κοκουλοφόρους πετροβολητές «άνετους» ανάμεσα στα ΜΑΤ, Αστυνομία αμήχανη και κάποιους ροπαλοφόρους ενίοτε «δραστήριους» εκεί όπου δεν πρέπει.

Μ’ αυτά κι αυτά και με τις δεκαετίες να τρέχουν, φτάσαμε (καταντήσαμε) να περιμένουμε την επέτειο σαν έναν μικρό εφιάλτη. Για λόγους δημόσιας τάξης, τη μέρα που θα’ πρεπε να τη γιορτάζουμε αγκαλιασμένοι. Με τους εν δυνάμει ταραξίες στην κρύπτη τους, μέχρι να χαθούν οριστικά.

ΩΣΤΟΣΟ, έχει τον πονοκέφαλό της η Αστυνομία και οι αστυνομικοί την ταλαιπωρία τους. Για τη γιορτή μη ξαναγίνει μνημόσυνο νεομαρτύρων, με τη φόρα που πήραμε. Πήρε τα μέτρα της, λοιπόν, (η Αστυνομία) κι ήταν καθήκον της. Ζώστηκε η Αθήνα από ζωσμένους κι είναι φυσικό και επιβαλλόμενο.

ΩΣΤΟΣΟ, απέναντι ο καχύποπτος, γκρινιάρης και αντιρρησίας σε ρόλο…δημοκράτη. Τσιρίζει για την «αστυνομοκρατία», λες και το’ θελε να (ξανα)καεί η Αθήνα. Για τον «καταπιεσμένο» πολίτη, ενώ μόνο οι μπαχαλάκηδες νιώθουν καταπιεσμένοι.

ΣΚΛΗΡΑ, λοιπόν, αστυνομικά μέτρα, προληπτικά και προστατευτικά και μη ξορκίζουν το…κακό οι «επαναστάτες». Μέχρι να μονοιάσουμε(!) για τον γιορτασμό και για τις μνήμες, που θα’ πρεπε να μας κρατούν ενωμένους, σφυρηλατώντας το αντιφασιστικό μας φρόνημα.

ΕΤΣΙ που πάμε, και με τη μνήμη του Πολυτεχνείου σε άτσαλα χέρια γιορταστών κατά βούληση και παράταξη, θα ξεχαστεί η θυσία των παλληκαριών, η Χούντα και τα «παλληκάρια» της και ο ρόλος των υπερπόντιων «φίλων, συμμάχων κλπ.». Μας την επέβαλαν για την Κύπρο, κυρίως, αξιοποιώντας τη συνθήκη της Ζυρίχης που συνυπογράψαμε με τους Τούρκους για να ξαμολήσουν τον Αττίλα τους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑ δεκαετίες έβλεπαν τα…τζάκια. Με τη νομενκλατούρα στην πολιτική, να «παραδίδει» ο πατέρας στο γιο, στην κόρη. Είχε τα «στεγανά» της η Βουλή, με την κοινοβουλευτική έδρα εκτός…ονείρων του φτωχού, άσημου και ασήμαντου.

ΜΕΧΡΙ που ο σοσιαλισμός των…προθέσεων άνοιξε τις πόρτες. Φτωχόπαιδα του λαού κι άλλοι της πιάτσας βρέθηκαν ξαφνικά στο ναό της δημοκρατίας και λειτούργησαν με πάθος. Στην πορεία, το πρόσεξαν πως ο διπλανός τους, ξύπνιος και ψηφοθήρας, με τις μεθόδους και την πρακτική του, θα τους φάει στη στροφή. Πως στο κονάκι του συνωστίζονται «πιστοί» και…αγνοί ψηφοφόροι, για να τους διορίσει το παιδί. Τον μιμήθηκαν, τον ξεπέρασαν κι όλοι τους έγιναν ένα. Σύνολο πολιτών και πολιτικών, με αναβιωμένο τον παλαιοκομματισμό, σε μορφή σύγχρονη και καμουφλαρισμένη.

ΚΙ αφού αράξανε και είδαν τον κόσμο «αφ’ υψηλού», καιρός για τα του οίκου τους. Από τι ξεκινάς, στην εποχή των «ιδανικών» μας; Απ’ το μισθό που τον λες αποζημίωση, κάτι ανταποδοτικό των υπηρεσιών σου πάει να πει και σε τιμές…σταθερές. Τον συνδέεις με εκείνον των δικαστικών και ατενίζεις το μέλλον με σιγουριά και αισιόδοξα. Με τη βουλευτική σύνταξη βοηθητική και υποστηρικτική των ονείρων του. Τα «δεδουλευμένα» του σε αναζήτηση στη θολούρα και πριν ξεσπάσει κρίση και…λεμόνια σε τροχιά εναντίον του, με ξεσηκωμένες τις πέτρες.

ΚΑΙ τι (άλλο) έκανε ο νεοφώτιστος ανάμικτος με τους παλιούς έμπειρους και…περπατημένους; Προνόμια! Με ανέσεις στην καθημερινότητα της δουλειάς του που θυμίζουν…τζακούζια, γκαράζ και παιδικούς σταθμούς. Κι από βόλεμα συγγενών και «ημετέρων»; Φτιάξαν’ το νόμο βολικό και, χωρίς «εσωτερικές» αντιπαλότητες, τον επικαλούνται για «εξωτερικές» επιθέσεις.

ΚΙ ύστερα; Πώς φυλάσσεται αυτός ο έμψυχος θησαυρός μη τον τρυπήσει αφύλαχτον βόλι «τρομοκράτη»; Στα υπαίθρια γλέντια του και στα υπόστεγα των ομιλιών του, σε γάμους και βαφτίσια και, βέβαια, έξω απ’ το (εξοπλισμένο δημοσία δαπάνη) γραφείο του…αστυνομικοί!

ΜΕΤΡΗΣΑΜΕ την αγωνία τους για το κόμμα. Το πάθος τους για την ψήφο. Και, βέβαια, παρατηρήσαμε πως αλλάζουν κόμμα, αλλά διατηρούν την έδρα!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΑ γελοιογραφία τούς ξεσήκωσε. Ήταν στα ΝΕΑ και από «αντιφρονούντα», εικόνα όσο χίλιες λέξεις. Ξεσήκωσαν τον κόσμο για το άσεμνο (δυο «καλλιτέχνιδες» να στριφογυρίζουν το κορμί της περί την κεραία) θέαμα και την…αδικία. «Παρθένοι» κατά νου και αμάθητοι σε κάτι τέτοια, πλησίστιοι για εξουσία και λογοκριτές των άλλων, «την μίαν πήραν τους μη ιδόντες».

ΚΙ εμείς που περιμέναμε αλλού τις ευαισθησίες του ΣΥΡΙΖΑ, σκεφθήκαμε και θυμηθήκαμε.

Α) Του κ. Λαζόπουλου τα «βολικά» προς τους κουλτουριάρηδες του παρελθόντος ενοποιημένους(;) σε κόμμα, που καμώθηκαν πως ενοχλούνται από σεξιστικά κ.ά. τους συρμού και της (υπερ)ευαισθησίας.

Πόσες κομματικές ανακοινώσεις βγάλατε, σκασμένοι στα γέλια για τα…σεξιστικά περί τους κομματικούς σας αντιπάλους; Και πώς να ισορροπήσει η ζυγαριά, με ένα σκίτσο απ’ τη μια και στην άλλη τόνοι «καλλιτεχνικής» αλητείας που τη ρουφάτε αχόρταγα;

Β) Δεν είναι αναγκαίο να είσαι ήρωας, ως αδερφός ήρωα. Τι πολύ-πολύ να σε εγγράψουν σε ένα κόμμα για «εκμετάλλευση» και να νομίζεις πως η αναγνώριση είναι προσωπική. Αυτό έκανε ο κ. Στάθης Παναγούλης και νιώθει ευτυχής. Και παλικάρι εξ…ανακλάσεως, λυχνάρι χωρίς δικό του φως, αστέρι ετερόφωτο.

«ΝΑ λιντσάρουν τους αντιπάλους του» γούσταρε, αυτό ξεστόμισε, γι αυτό παρότρυνε τα πλήθη που τον άκουσαν και τα…πλήθη που δεν τον ακολούθησαν. Πλήρης ανθρωπιάς και δημοκρατικών πεποιθήσεων. Και, πριν οι εντυπώσεις σβήσουν, χωρίς ίχνος μεταμέλειας και συγγνώμη, βαρύς, ανέκφραστος και αψυχολόγητος, μας…πρόλαβε με το δεύτερο: «Χτίστε φυλακές-θα σας χρειαστούν».

ΑΠΟ τότε ψάχνουμε για ευαισθησίες των ανθρώπων που προτίθενται να κυβερνήσουν. Με εκλογές, ενώ καλούνται να το κάνουν από σήμερα. Να συμμετάσχουν στην (όποια) κυβέρνηση, με τον (όποιο) πρωθυπουργό. Άνθρωποί τους να αναλάβουν, από αύριο, υπουργεία, αντί καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια.

ΜΕ ένα δύσκολο υπουργείο υπό την κα Κωνσταντοπούλου και τότε (είναι βέβαιο) θα καλεί σε…βοήθεια. Για την απειρία της και για το φρόνημα, ασύμβατο με εκείνο εκείνων που ανέλαβαν, σε καιρούς χαλεπούς και ασύμφορους για ψηφαλάκια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΔΑΜΕ (στην Αθήνα) τις συνέπειες της (μικρής) νεροποντής. Σκηνές «ετήσιες», συνήθεις, αναμενόμενες. Με τον πολιτισμό μας στάσιμο και τον ενδιαφέρον μας για τα κοινά θαμμένο στα ιδιωτικά μας. Πάλι καλά που οι σχάρες ήταν σκεπασμένες με σκουπίδια και δεν τις είχαν κλέψει. Υποχώρησε η άσφαλτος, αποκαλύφθηκε το σκουπιδαριό στην πορεία των ομβρίων, αποκαλύφθηκε και ο…πολιτισμός του νεοέλληνα.

ΠΕΡΑΣΑΜΕ φευγαλέα τη ματιά αναζητώντας «ενόχους». Σε χρόνο ανύποπτο, που θα’ πρεπε έγκαιρα να νοιαστούν για την κατάσταση των αγωγών και των ρεμάτων. Και, βέβαια, τους δράστες της «αποψίλωσης δια πυρός» (κοινώς εμπρηστές) των φαλακρών βουνών και πέριξ λόφων, μην τους ψάχνεις. Αυτοί θα (προ)ετοιμάζουν τον επόμενο εμπρησμό, όσο τα νερά θα κατρακυλούν για την πόλη, πριν εισβάλουν ανενόχλητα στα σπίτια.

ΣΑΡΩΣΕ (η ματιά μας) δημαρχεία, υπουργεία και άλλα κέντρα τοπικής εξουσίας. Είδε γραφεία με αραχτούς να φλυαρούν για το ποδόσφαιρο. «Εργαζόμενους» που τρύπωσαν σε δημαρχεία ως «ταπεινοί» οδοκαθαριστές κι αναβαθμίστηκαν σε «διοικητικό», την άλλη μέρα. (Το όνειρο του έλληνα: Μια καρέκλα σε γραφείο, ισοβίως). Οι ίδιοι που «προσκύνησαν» για πρόσληψη, πριν ξεκινήσουν για στάση, αποχή και απεργία.

ΠΟΙΟΣ…τρελός «υπεύθυνος» θα σπεύσει για τις σχάρες των ομβρίων; Γιατί να κινηθούν τα αντανακλαστικά του, που κανένας ανώτερος δεν του φόρτωσε το φτυάρι, δεν τιμωρήθηκε ως υπεύθυνος για τα πλημμυρισμένα υπόγεια και τα υπέργεια «αστικά» ποτάμια;

ΥΣΤΕΡΑ (πάντα σε χρόνο ανύποπτο) έπιασε η ματιά τον…Δήμαρχο. Σκυμμένο με το επιτελείο του πάνω σε σχέδια για την πόλη του. Για δρόμους με πλακόστρωση, πάρκα και παιδικές χαρές. Κι ήταν το άγχος του(ς) μην υπερβεί το όριο η δαπάνη (και πώς την κατατέμνεις μη σε υποψιαστούν για το κίνητρο, μίζες και μοιρασιές…).

ΚΙ ύστερα ταξίδεψε η ερευνητική ματιά στα χορικά ύδατα των «κουτόφραγκων», με τη…βλακεία τους να σπεύδουν εγκαίρως για τη συντήρηση των δρόμων και των αγωγών. Σε…οπισθοδρομικούς που δεν πετάνε το άδειο πακέτο στη σχάρα και με «κόκκινο» σε σταυροδρόμια.

ΚΑΙ ποιοι είναι οι παραπάνω κουτοί; Είναι αυτοί που μας δανείζουν!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΒΡΕΞΕ και…τρομάξαμε. Κάποιοι απελπίστηκαν. Με το μαγαζί τους βουτηγμένο στο νερό, και είναι η αρχή. Με τον χειμώνα να’ ρχεται πιο «βάρβαρος» στην ανοχύρωτη πόλη και την Πυροσβεστική να μην προλαβαίνει ν’ αδειάσει τα νερά.

ΤΑ ίδια, λοιπόν, «ετήσια» και τακτικά, με τον πολίτη θύμα και θύτη των ακραίων φυσικών φαινομένων κι ας είναι συνήθη και φυσικά. Έτσι τα είπαν και…καθάρισαν «Διοίκηση» και Κράτος με τις Υπηρεσίες και τους ανθρώπους του. Κι απόμεινε ο πολίτης να ξεπλένει τα λασπωμένα κοιτώντας θλιμμένα. Έχει κι αυτός τις προσωπικές του ευθύνες, κουβαλάει τις «αμαρτίες» του με την αδιαφορία (για τα κοινά) να του βαραίνει την πλάτη, αλλά φεύγουμε προσωρινά (θα επανέλθουμε) και ταξιδεύουμε χιλιάδες μίλια μακριά.

ΣΤΙΣ Φιλιππίνες με τα θύματα θαμμένα στα χαλάσματα. Εκεί, η διεθνής βοήθεια (λειψή και με το σταγονόμετρο) φτάνει αργά και καθυστερημένα. Από δρόμους δύσβατους, που μπορούσε να τους κάνει βατούς με την τεχνολογία που διαθέτει και με τη βούληση που δεν έχει. Λες και η Δύση των χορτάτων, της αφθονίας και της καλοπέρασης δεν το γουστάρει να επιβιώσει η (Άπω)Ανατολή της φτώχιας και της δυστυχίας.

ΚΑΙ από «αντανακλαστικά» ΟΗΕ και ενεργοποίηση των τμημάτων του; Καμία 25/αριά εκατομμύρια δολάρια και βλέπουμε. (Όσο το αντίτιμο 4-5 βιντεοκασετών της «38/χρονης» στα χέρια του «Κομιστή», στην Ελλάδα των Ζαχόπουλων).

ΚΑΙ από ΝΑΤΟ; «Δεν είναι δικιά του δουλειά να βοηθάει σε φυσικές καταστροφές». Δουλειά του είναι να προκαλεί ανθρώπινες καταστροφές. Με συνέπεια και ακρίβεια. Με την ακρίβεια των «Σκαντ» (και των «Πάτριοτ» για αντιπερισπασμό), που ξεκινούσαν στην ώρα τους για να σκοτώσουν στην ώρα τους. Με την ακρίβεια (σε δολάρια) των βομβών του να φτάσουν στο Ιράκ, πριν σκάσουν σε κεφάλια αμάχων. Εκεί, δεν υπήρχαν δύσβατοι δρόμοι και καθυστερήσεις, δεν υπήρξε φειδώ στη δαπάνη.

ΚΑΙ πλήρωναν οι λαοί. Εκόντες άκοντες και υποχρεωτικά ενταγμένοι σε παγκόσμιους οργανισμούς και Βορειοατλαντικά Σύμφωνα. Και να θυμίσουμε πως το ΝΑΤΟ (μας) έχει σκοπό τη συνεργασία μεταξύ των χωρών-μελών σε τομείς : στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό(!), κοινωνικό(!!), μορφωτικό(!!!).

Του Θανάση Νικολαΐδη

Εν μέσω αστυνομικών και…επαναστατών. Ένιωσε αγωνίστρια για κλάσματα του δευτερολέπτου η κα Κωνσταντοπούλου, έβαλε τα δυνατά της και εξέβαλε φωνήν μεγάλην. «Βοήθεια!» με την ξερή φωνή (συνιστάται για βασανιστήριο), ξερή κι αυτή στη φάτσα, χωρίς μια σύσπαση να φανερώνει τρόμο, και με αγανάκτηση ιερή. Για το καθεστώς και την…Αστυνομοκρατία.

ΚΑΙ είναι τόση η αστυνομοκρατία, που δεν τολμάς να μιλήσεις στον διπλανό (αντικαθεστωτικά), να βγεις στο δρόμο με πανό, να γράψεις συνθήματα σε τοίχους (ακόμα και να…μουντζουρώσεις πινακίδες της τροχαίας), να πετάξεις τα σκουπίδια σε ανοιχτές χωματερές…

ΑΓΚΑΖΕ, την άλλη μέρα, με την κα Μακρή-ειρηνική συμπόρευση και φευγαλέα «ιδεολογική» συνύπαρξη- για την εισαγγελία, κι ύστερα ντόρος περί το συμβάν και θόρυβος.

ΚΑΤΙ θα είδε (δεν γεύτηκε) από αστυνομική βία η κα Κωνσταντοπούλου και το παρεξήγησε. Το μεγέθυνε και το άπλωσε στην καθημερινότητα κι ας ήταν κρούσμα με κάποιους βάρβαρους των ΜΑΤ να χτυπάνε πεσμένους καταγής κι ανυπεράσπιστους. Τα ΜΑΤ, περί το Ραδιομέγαρο, θύμιζαν παρατεταγμένες μπαλαρίνες οπλισμένες με ρόπαλα και ασπίδες, άπραγες και ανενεργές. Κι όταν τα…πλήθη πάτησαν την κόκκινη γραμμή, μπήκαν εμπόδιο, με τα κλομπ χαμηλωμένα, χωρίς κλωτσιές, βρισιές και ροπαλιές.

ΚΑΤΙ, λοιπόν, θυμήθηκε από αστυνομική βία, καπάκωσε τον εαυτό της με την κάπα του αντιστασιακού κι ας ήταν αραχνοΰφαντο περιτύλιγμα. ατένισε την…συναγωνίστρια στα κάγκελα και ένιωσε να απογειώνεται. Χωρίς να το υποψιάζεται τα…ρίγη που προκάλεσε με την ξινή και αποκρουστική κραυγή της.

ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ αντιΠΑΣΟΚ ο γεννήτοράς της κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος του ΣΥΝ και παραλίγο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μιλούσε αλλά δεν εκνεύριζε. Άκουγε τον συνομιλητή του. Τον υπολόγιζε, κατέγραφε τα λεγόμενά του. Η εν λόγω κυρία στυλώνει κάπου τα μάτια της (αλλά κι αν τα κινούσε, θα τα παρεμπόδιζαν οι παρωπίδες), ρίχνει τις λέξεις σαν από ριπή χωρίς χρώμα, κλείνει τ’ αυτιά στον συνομιλητή και δεν μορφάζει ακόμα κι αν την τσινήσεις με βουκέντρα.

ΚΙ αν βρεθεί έλληνας που δεν βασανίζεται ακούγοντάς την, θα’ ναι το ίδιο τυχερός με εκείνους που…επιβίωσαν «συνεργαζόμενοι» μαζί της σε εξεταστικές επιτροπές κλπ. Ευτυχής ο κ. Μαρκογιαννάκης. Τυχερός ο κ. Γεωργιάδης. Τη γλύτωσαν φτηνά. Χωρίς νοσηλείες και…ψυχοφάρμακα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

Επιμένουν. Στο κόμμα και την προκοπή του. Στο «μαγαζί» με τις εισπράξεις κι είναι το επάγγελμα, η ίδια η ζωή τους. Ελκυστικό με τα προνόμιά του(ς), σίγουρο με τις συντάξεις του. Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί τσακώνονται. Η Ελλάδα σβήνει κι άρπαξαν την πρόταση μομφής για σωσίβιο. Τόσος ζήλος. Τόσο πάθος…

ΚΑΙ, βέβαια, κανένας τους δεν μιλάει για το παρελθόν και συγκεκριμένα. Για την κομματική αλητεία που διευκόλυνε τον μέσο έλληνα να αυξήσει το εύρος των παρανομιών του. Σε καθεστώς βολικό γι αυτόν, που το φιλοτέχνησαν αυτοί. Οι πολιτικοί και τα κόμματα. Όπως σκέφτονταν, ενεργούσαν και νομοθετούσαν.

ΑΝΤΙ, λοιπόν, να συμμαζευτούν και κάποιοι από δαύτους να κάνουν δημόσια χαρακίρι, μιλούν για…πόλους, που θα’ πρεπε να γίνουν τρεις. Την ώρα που, καλώς είτε κακώς, ένας είναι παγκόσμια ο πόλος με ψευδεπίγραφο τον δεύτερο και ανύπαρκτο τον τρίτο.

ΩΣΤΟΣΟ, η κουβέντα περί πόλων είναι βολική. Ροκανίζεται ο χρόνος, φτιάχνεται σκηνικό έντονης κομματικής διαμάχης με κορώνες και κραυγές και το παλιό σκηνικό ξεχνιέται. Περνάει στη λήθη και στην ιστορία.

ΕΜΕΙΣ επιμένουμε. Υπήρχαν κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία δυνάμει της ψήφου ανθρώπων που σήμερα τα πυροβολούν. Και η αντιπολίτευση; Οι «ιδεολόγοι» που ξεσήκωναν τον κόσμο μη κάτι σιάξει και προχωρήσει; Και οι συνδικαλιστές-μπροστάρηδες; Με τα πανό αποβραδίς κι έτοιμοι να σου ξεριζώσουν το λαρύγγι, αν τολμούσες. Τους ρωτάς αν βγήκαν ποτέ στο δρόμο για τη διαφθορά που μας έπνιγε και σου απαντούν πως έστειλαν…χαρτί διαμαρτυρίας για το φακελάκι και τους μιζαδόρους. Την ίδια ώρα που στα πειθαρχικά συμβούλια, «καθάριζαν» υπέρ του φακελάκια και απατεώνα του δημοσίου.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ να απολογηθούν. Να αναλύσουν καταστάσεις συνοψίζοντας τις αιτίες της κατάντιας μας κι αυτοί βρήκαν την άγια χαρά τους, με ατάκες και εξυπναδούλες, «άδοντες, των οικιών ημών εμπιπραμένων». Και γιατί όχι; Δεν καίγονται τα δικά τους σπίτια. ‘Άλλα σπίτια καίγονται κι αυτοί υπερασπίζονται με πάθος το κόμμα και στο βάθος…επάγγελμα. Με τα προνόμια, τις ατέλειες και βόλεμά ισοβίως.

ΧΩΡΙΣ ΕΝΑΣ τους να παραιτείται από ντροπή και αγανάκτηση, από αηδία αλλά και αξιοπρέπεια.