Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΕ παντού εισχωρήσει η διαφθορά. Δεν έμεινε απ’ έξω ο χώρος της υγείας. Όσο κι αν είναι τραγικό να την εμπορεύεσαι. Ως ¨λειτουργός» με τις αμαρτίες σου, είτε ασφαλισμένος που ρημάζεις το ταμείο σου.

«Ο λαός στην εξουσία»! Καλό το σύνθημα στον καιρό του και συνέπαιρνε μάζες στις αναζητήσεις της, ωστόσο, παρεξηγημένο (όπως τόσα), στην Ελλάδα της «δημοκρατίας». Ένιωσε ο ραγιάς λεύτερος και το ’πιασε πως όλα του ανήκουν. Σε ένα βράδυ ό,τι στερήθηκε δια βίου, του το’ δωσαν και το άρπαξε.

ΝΑ πάμε στην υγεία με τους θύτες (όλοι μας) και τα θύματα (όλοι μας) κι ας μην τους διακρίνεις, ως μωσαϊκό προσώπων, οργανισμών και φορέων. Έτρεχε κι ο τελευταίος για (δωρεάν) αναλύσεις κάθε 15/νθήμερο. Ο γιατρός «έγραφε» λυσσασμένα. Γέμιζαν τα παραϊατρικά κέντρα «πελάτες», οι ιδιωτικές κλινικές παρέτειναν τη νοσηλεία αρμέγοντας ταμεία και οι εταιρίες έστηναν πάρτι, αγκαλιά με τα…ακίνδυνα πιράνχας.

ΓΝΩΣΤΑ, βιωματικά και χιλιοειπωμένα. Αυτό που δεν έχουμε το κουράγιο να απαντήσουμε είναι στο «ποιος πληρώνει». Ψάξαμε για «αθώο του αίματος» (των ταμείων) σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Απ’ τον πονηρό που έτρεχε στους «καλύτερους γιατρούς», ως την καθηγήτρια με το βιβλιάριο υπό μάλης στο…μάθημα. Απ’ τον φαρμακοποιό με τη βίλα και τη μερσεντές, μέχρι τον καρουδάκι του ΕΣΥ που διάβηκε ταχύτατα τα σκαλιά της κοινωνικής καταξίωσης βάσει των «ιδανικών» της εποχής μας. Παραπέρα, δεν προχωράς. Το τείχος είναι αδιαπέραστο και μόνο με «κοριούς» στα πέριξ των υπουργείων, θα’ βγαζες λαβράκια.

ΣΗΜΕΡΑ, στον πανικό του άδειου ταμείου και την αγωνία των χρεών, χτυπούν όλοι τα στήθια απελπισμένα. Με την υποκρισία να χτυπάει κι αυτή «κόκκινο». Και, βέβαια, ο κάθε βαθμίδας σπάταλος «χρήστης και λειτουργός Υγείας» του παρελθόντος αντιπαρέρχεται το πρόβλημα με…ευκολία. Εξοργίζεται με το 5/άρι και 25/άρι για εισαγωγή και νοσηλεία σε νοσοκομείο, για το ευρώ ανά σελίδα (τριών φαρμάκων) προς εξόφληση χρεών του ΕΟΠΥΥ στους φαρμακοποιούς και…καθαρίζει.

ΦΙΛΕ μου, κανένας δεν γουστάρει να πληρώνει. Επιβάλλεται. Σε όλο το φάσμα των χρηστών, λειτουργών και «λειτουργών» Υγείας.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΗΣΕ τον κόσμο ο Χίτλερ, ηττήθηκε, (κατα)δικάστηκε, πλήρωσε κατά το «δίκαιο των νικητών» και τη μοίρα του ηττημένου και η Ιστορία κατέγραψε τη ναζιστική θηριωδία. Ωστόσο, άλλο είναι το δίκαιο της Γερμανίας. Το έσβησαν τα εγκλήματα των φασιστών, το πήραν μαζί τους οι εγκληματίες πολέμου.

ΟΙ Άγγλοι δεν μας…ήρθαν μεταπολεμικά. Έσπευσαν να πιάσουν από νωρίς «δουλειά» στην Αντίστασή μας (προς χάρη τους), προβλέποντας το μέλλον και ποντάροντας στον (μεταπελευθερωτικό) διχασμό μας. Αριστεροί και δεξιοί πατριώτες στο βουνό να πολεμήσουν τον κατακτητή, ωστόσο, ανυποψίαστοι για τους Άγγλους πράκτορες στα πόδια τους και για τα (μεταπολεμικά) σχέδια της «Πονηράς Αλβιώνος».

Η συνέχεια είναι γνωστή, αλλά δεν φαντάζουν ως ανθέλληνες οι «Σύμμαχοι». Είχε τον τρόπο της η «Θαλασσοκράτειρα» να μη προδίδονται απ’ τα «έργα» οι προθέσεις της. Μας δημιούργησαν τα «Δεκεμβριανά»-προοίμιο της μεγάλης σφαγή μας. Μεταξύ μας! Αν εξαιρέσουμε την (περιορισμένη) δράση Άγγλων κομάντος στα «Δεκεμβριανά», δεν εκτέλεσαν «αυτοπροσώπως» αμάχους, δεν έκαψαν χωρία μας, στον Εμφύλιο.

ΑΥΤΟ είναι «τέχνη», διπλωματία και πολιτική. Την πληρώνεις με εκατόμβες αλληλομαχομένων (ελλήνων) και ο ηθικός αυτουργός δεν «εκτίθεται». Ξεφεύγει απ’ την κρίση και την κριτική ενός λαού που τον ρήμαξε από μακριά. Αυτή είναι η Βρετανία του Τσώρτσιλ , (με ρόλο ακόμα απ’ τη Μικρασιατική μας τραγωδία).

ΓΙΑΤΙ γράφουμε τα παραπάνω; Για να’ ρθουμε στα σημερινά. Δεν είναι περίεργο, ανιστόρητο και καταδικαστέο να συμμερίζεσαι το δίκαιο της Γερμανίας έναντι των «Συμμάχων». Η παρεξήγηση και το λάθος αρχίζει απ’ τον ναζισμό, αν τον υιοθετείς ως «ιδεολογία» και πρακτική. Χρειάζεται μεγάλη δόση…απανθρωπιάς για να ονειρεύεσαι πάνω στ’ αχνάρια των εγκληματιών των «φούρνων».

ΑΝ, λοιπόν, τα…παλληκάρια της Χρυσής Αυγής διέθεταν δυο δράμια μυαλό, θα πρόβαλλαν το δίκαιο της Γερμανίας (αν αυτό θέλουν να πουν) έναντι των Άγγλων που μας κατασπάραξαν από μακριά. Κατά την άποψη και το φρόνημά τους-το φρόνημα δεν διώκεται. Ωστόσο, δεν πρόκειται για «ιδεολογική» τους συμπαράταξη. Για απομίμηση και αντιγραφή μεθόδων πρόκειται, γι αυτό ανησυχούμε. Γι αυτό και λειτούργησαν τα αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης που μπουζόυριασε τους «συλλέκτες όπλων», συνεργάτες φονιάδων «παρείσακτους» στο ναό της δημοκρατίας.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ πρακτική κι ας το δούμε με παραδείγματα. Η ανεργία οδηγεί τον υποψήφιο στο περιβάλλον του δημάρχου. Επιστρατεύει γνωστούς και φίλους, υποβάλλει τα καλύτερα βιογραφικά του, «προσκυνάει» μεσάζοντες, υπόσχεται σκληρή δουλειά, αν διοριστεί, και…ώ του θαύματος. Τα παρακάλια απέδωσαν!

ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ στους εργαζόμενους του Δήμου, ρίχνει ματιές τριγύρω ζυγιάζοντας τους σίγουρους, εξασφαλισμένους και «εργαζόμενους», κρύβει την αίτησή του για «σκουπιδιάρης» (πριν αναβαθμιστεί σε γραφιά) και, απ’ την άλλη μέρα, ξεκινάει τον «αγώνα». Απεργία! Στάση εργασίας! Αποχή! Κατάληψη!!! Αγκαλιά με τους παλιούς και έμπειρους και με τον συνδικαλιστή να του εμπνέει το δίκαιο του εργαζομένου και να του χαράσσει τα βήματα.

ΣΩΡΟΣ έξω τα σκουπίδια μπουκώνουν μύτες, ορίζουν τον πολιτισμό μας και υπογραμμίζουν την πρακτική μας, ωστόσο, ο βολεμένος (πάσχει από ανοσμία) βλέπει πάνω τους το ψωμί του και τις «αρχές» του κόμματος. Κι έγινε η Ελλάδα απέραντη χωματερή. Με τα καινούρια σκουπίδια πάνω στα παλιά, την παλιά αφίσα αφημένη επί τόπου μη χάσουμε τις φάτσες αοιδών στα σκυλάδικα.

ΚΑΙ τι κάνει ο απόφοιτος λυκείου, με τις ιατρικές σχολές κορεσμένες; Πανικόβλητος στο φάσμα της ανεργίας που προβάλλει, κάνει το κουμάντο του. Επιλέγει στρατιωτικές σχολές και αστυνομία. Χωρίς δαπανηρές σπουδές και στρατιωτικό, με εξασφαλισμένη εργασία και με κάποια «αίγλη» και ισχύ. Ως εδώ καλά και κατανοητά. Γίνεται αστυνομικός, πιάνει δουλειά, βολεύεται σε γραφείο και σε απόσταση ασφαλείας απ’ τον κακοποιό του δρόμου.

ΕΚΕΙ, τον τριγυρίζουν συνάδελφοι «ιδεολόγοι». Ορκίστηκε πίστη στο σύνταγμα, αλλά το «μικρόβιο» κυκλοφορεί. Με τον καιρό και, αγανακτισμένος με τους πολιτικούς, απλώνει «γραμμή» με τους ΧΑυγίτες. Τους διευκολύνει, τους πληροφορεί, βγάζει μυστικά της υπηρεσίας του ατιμωρητί. Δεν έχει κάτι να χάσει, αν ο φασισμός (ξανα)κάνει 2-3 βόλτες παραπάνω στην Ελλάδα των ηρωισμών και των αθλιοτήτων. Μη ξαναρχίσουμε τα «δεν είναι όλοι» (ούτε ένας θα’ πρεπε να είναι). Είναι αυτονόητο πως η πλειοψηφία των (νέων) στα σώματα ασφαλείας είναι και πιο μορφωμένοι και πολιτισμένοι από εκείνους του παρελθόντος που μας ξυπνούσαν με τανκς και εμβατήρια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ήταν, αλλά λειτούργησε σαν μιζαδόρος. Δεν ήταν πολιτική πράξη η συγκεκριμένη ενέργεια του κ. Τσοχατζόπουλου, δεν είχε καμιά σχέση με το κόμμα και την πολιτική. Βρέθηκε στην ανάγκη (με χειροπέδες…) και βροντοφώναξε: «Με διώκουν πολιτικά!». Επίκληση απελπισίας με τόνο υποκρισίας. Λες και οι προμήθειες απ’ τις αγοροπωλησίες του δημοσίου έχουν τη σφραγίδα του κόμματος, λες και αντίπαλοι, εμπαθείς και εκδικητικοί, περίμεναν την ευκαιρία…

ΚΑΠΟΙΟΣ…άγνωστος κατέθεσε στο όνομα του κ. Μαντέλη περ. 200 χιλιάρικα «για τις σπουδές των παιδιών του». Τα εισέπραξε ασμένως ο τ. Υπουργός. Αύριο, κι αυτός θα διώκεται…πολιτικά.

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ, αφήνουμε τους πολιτικούς. Πάμε στους θαμώνες της «Παράγκας», με τα πρωτοφανή αίσχη περί τα στημένα στο ποδόσφαιρο (και όχι μόνο). Παντοδύναμος στο χώρο ο κ. Μ. Ψωμιάδης και το’ χες καμάρι να σε χαιρετήσει. Ταρακουνήθηκε η Παράγκα και, πριν καταρρεύσει(;), είδαμε το πρωτοφανές. Με χειροπέδες και στη «στενή» ο Μάκαρος. Χωρίς ηθικούς συμπαραστάτες και μπράβους στο κατόπι του. Και χτύπησε η έκπληξή μας στο ταβάνι, όταν ακούσαμε πως «η δίωξή του είναι πολιτική»! Του το σφύριξαν, μόδα είναι, το’ πε χωρίς δισταγμό κι ήταν σαν να του’ ριξαν (τρύπιο) σωσίβιο στη φουρτούνα.

ΚΙ ερχόμαστε στα τωρινά, τα συνταρακτικά. Μπλεγμένοι με φόνους και άλλα έργα θαυμαστά οι «αξιωματούχοι» ΧΑυγίτες, έσπευσαν να (μας) προκαταλάβουν. «Πολιτική η δίωξή μας» και…καθάρισαν. Τους είχαν…άχτι οι κομουνιστές, τους έβαλαν σημάδι οι δημοσιογράφοι, τα κόμματα, οι…δικαστές.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ πράξη, λοιπόν, να κάνεις οπλαποθήκη το σπίτι σου και να οπλοφορείς παράνομα, να μετέχεις σε δολοφονία ως ηθικός αυτουργός και να σου δίνει αναφορά ο μαχαιροβγάλτης, να παρέχεις προστασία απ’ αμοιβή…Να βρίζεις πολίτες και πολιτικούς, θεσμούς και λειτουργούς; Κι αυτό πολιτική πράξη, άρα η δίωξή τους είναι…πολιτική(!).

ΔΕΝ είναι δεξαμενή απείρου χωρητικότητας η πολιτική (και τα κόμματα) για να απορροφά τα κάθε λογής αδικήματα. Κι αν δεν αφήσεις απ’ έξω τα ποινικά και την ευθύνη τους, μετέτρεψες την Ελλάδα σε απέραντο κήπο, με τα γαϊδουρλάγκαθα να’ χουν το πάνω χέρι.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΦΗΝΟΥΜΕ (χωρίς να ξεχνάμε) τη ναζιστική θηριωδία. Πάμε στα θηρία της «ημετέρας» Χούντας. Με τις αξίες, τα συνθήματα και τους…βασανιστές της. Όλοι στο πόστο τους περιμένοντας τη «λεία» και στο…Πλυσταριό έκαναν υπερωρίες. Με τη μηχανή να σκεπάζει τις οιμωγές και τους «Έλληνες-Χριστιανούς» επί το έργον.

ΑΠΟ μια ταράτσα είχε ο φοιτητής ξετυλίξει ένα πανό με τη λέξη «δημοκρατία» και το’ βαλε στα πόδια. Τα τσακάλια τον ανακάλυψαν και τον τάραξαν στο ξύλο. Σακάτεψαν τον Μουστακλή, σκότωσαν τον Τσαρουχά, βασάνισαν γυναίκες, αλλά ο Αρχηγός «υπόσχονταν» πως θα κρεμαστεί στο Σύνταγμα, αν υπάρχουν βασανιστήρια και ο Πατακός επέμενε πως…δεν τρέχει τίποτα.

ΜΕΤΑ 3-4 δεκαετίες οι βρικολάκιασαν τα φαντάσματα, καβάλησαν το καλάμι, αλλά δεν ίππευσαν. Φαντάσου τους, λοιπόν, με τα ηνία της εξουσίας και σε πόστα δοτά απ’ την «επανάσταση» που…δημιουργεί δίκαιο. Αφήνουμε τη φαντασία μας να ακροβατεί σε περπατημένα μονοπάτια όπου ο ντόπιος φασισμός έγραψε την ιστορία του. Υπόθεση κάνουμε και θα ξανάρθουμε στα σημερινά. Πάει για δήμαρχος ο κ. Κασιδιάρης, αλλά ας τον φαντασθούμε…Υπουργό μιας κυβέρνησης που ονειρεύεται με τους…συναγωνιστές του. Γρονθοκόπησε γυναίκα «εν ειρήνη», φαντάσου τον αξιωματούχο σε χουντοκαθεστώς.

ΕΙΔΑΜΕ κι άλλους «αγωνιστές». Μελετήσαμε το ήθος, το φρόνημα και την αγωγή τους. Την κόρη του κ. Μιχαλολιάκου, όλο πολιτισμό και…ευγένεια, τους τραμπούκους σαν έξω από σκυλάδικο, παλικαράδες με τα (κρυμμένα) όπλα έτοιμους να στραγγαλίσουν τη δημοκρατία.

ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ, λοιπόν, τους όρους και ξαναβάζουμε μπρος τη φαντασία. Έστω μια κυβέρνηση της αρεσκείας των ΧΑυγιτών με τους αμέτρητους διάσπαρτους χαφιέδες έξω από δικαζόμενους δημοκράτες. Βγαίνουν οι τελευταίοι απ’ το δικαστήριο βρίζοντας, μοιράζουν γροθιές και απειλές, μπατσίζουν κάμερες. Τι θα’ καναν τα όργανα της χούντας που τόσο νοστάλγησαν; Θα’ πεφταν πάνω τους λυσσασμένοι ΕΣΑτζήδες. Η κακοποίηση θα’ ρχιζε απ’ το δρόμο και, στην είσοδο, θα τους παραλάμβαναν «επαγγελματίες», χαρμάνηδες για ξύλο.

ΜΕ δημοκρατία και σκότωσαν άνθρωπο. Φαντάσου τους «εν δόξη και εξουσία». Γι αυτό, ας «οπλίσει» η δημοκρατία. Πριν την πυροβολήσουν κατάστηθα και τη ρίξουν καταγής.

«Ο κομουνισμός απέθανε, ζήτω η τρομοκρατία!». Το’ παν οι Αμερικανοί, το εφάρμοσαν οι λαοί κι έγινε αντιτρομοκρατία ο αντικομουνισμός-τρόπος ζωής και «ιδεολογία». Για να κοιμούνται με το δάκτυλο στη σκανδάλη οι λαοί και ν’ αγοράζουν όπλα, με την ανασφάλειά τους οι πολίτες που τους σημαδεύουν κάννες και οι προϋπολογισμοί να εγκρίνουν κονδύλια.

ΕΙΧΕ τη μορφή της η «τρομοκρατία» στην πατρίδα των εμπνευστών της, πήρε και τη δικιά της στην ημετέρα-παράρτημα ιδεολογικής και συμμαχικής συμπόρευσης. Άγριο το χέρι του Κουφοντίνα και οι Ξηροί έπρεπε να εξουδετερωθούν. Με τι νόμο; Τον υπάρχοντα που αντιμετώπιζε τους τρομοκράτες σαν τους κοινούς εγκληματίες ράθυμα και χαλαρά;

ΜΙΑ-δυο, λοιπόν, και γεννιέται στα μυαλά των πολιτικών μας η ιδέα του αντιτρομοκρατικού (νόμου). Κάτι σαν ιδιώνυμο εκτός εποχής, αλλά με πρωτοφανή αυστηρότητα και αγριότητα των οργάνων επιβολής του. Για τον εαυτό τους τον εμπνεύστηκαν, για πάρτη τους τον δρομολόγησαν χωρίς χρονοτριβή και αναβολές. Πως δήθεν κινδύνευαν. Οι άλλοι, μη πολιτικοί, συνήθεις και «παρακατιανοί» εκτεθειμένοι στο καλάσνικοφ, αλλά μη…συμπεριλαμβανόμενοι στην αντιτρομοκρατική προστασία.

Ο νόμος (τους) δεν καταλαβαίνει από προσωπικά δεδομένα. Προβλέπει «κοριούς» και καταγραφή τηλεφωνημάτων και συνομιλιών-όλα στη φόρα.

ΜΕ τον αντιτρομοκρατικό, οι συμμορίτες βγήκαν στη φόρα. Με τη δράση και τα «έργα» τους. Με ονόματα, τηλέφωνα και διευθύνσεις σπιτιών-οπλοστασίων. Στραπάτσο τα σχέδια και οι μισοί στη «στενή». Ακέφαλη η οργάνωση και μη τα βάλεις με το Κράτος (όταν θέλει), με τη δημοκρατία που δεν εκδικείται αλλά δεν δέχεται απειλές και εκπτώσεις. Φτάνει να ξαγρυπνά δίπλα της ο πολίτης μη τη χάσει.

ΕΚΑΝΕ, λοιπόν, το θαύμα του ο αντιτρομοκρατικός νόμος και τρίβουμε τα μάτια μας, ωστόσο, κλείνουμε με μια παρατήρηση-ευχή και διαπίστωση. Γιατί δεν βγάζουν νόμο παρακολούθησης των πολιτικών μας σε ώρες «δουλειάς»;. Γιατί όχι «κοριούς» στα γραφεία υπουργών και καταγραφή συνομιλιών τους περί τις μίζες και προμήθειες; Αν το ΄καναν, θα προλαβαίναμε «υποβρύχια» και «Βατοπέδια», Ζαχόπουλους, Άκηδες και Μαντέληδες.

«ΜΙΛΟΥΣΑΝ» με μαχαίρια και πιστόλια. Η δημοκρατία τους συμπεριφέρεται αυστηρά, αλλά δίκαια. Δεν μέτρησε η παλικαριά τους, δεν πήγαν μακριά τα βήματά τους. Αμάθητοι να βαδίζουν σε κοινοβούλια, στραβοπάτησαν. Κι ήταν τα πρώτα δείγματα ύφους, είδους και «ιδεολογίας». Με τη απειλή και τη βρισιά και νόμισαν πως κόσμος τους λάτρεψε από απέχθεια στους πολιτικούς, αλλά το μαχαίρι στην καρδιά ενός αθώου είναι απεχθέστερο.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ απ’ τα μικράτα του. Εθισμός στο «ψεύδεσθαι» για μικρά και ασήμαντα, πριν...μεγαλώσουν, όταν η ανάγκη θα χτυπάει την πόρτα της ζωής. Και δεν μιλάμε για την εκπαίδευση των αγορασμένων και αποστηθισμένων. Αυτό είναι σύμφυτο με την εκπαιδευτική διαδικασία κι όλοι…χαίρονται. Για το «άριστα» στο σχολείο απ’ τη…βιομηχανία παραγωγής «αριστούχων», με την…φιλότιμη προσπάθεια του διορισμένου εκπαιδευτικού και προς τέρψη του γονιού.

ΜΕΤΑ τις δραστηριότητες (καταλήψεις, αποχές…) των «μικρών ηρώων» του γυμνασίου, ακολουθεί η λυκειακή «μόρφωση» της…πενταήμερης. Και «κλείνει» απ’ το Πάσχα το λύκειο. Για να διαβάσουν στο σπίτι τα παιδιά. Με απουσίες «κρατημένες», που θα δικαιολογηθούν με ψεύτικο χαρτί. Όλοι γνωρίζουν την (μικρο)απάτη, αλλά επιμένουν. Σε σχολείο-εφαλτήριο για το άλμα στη ζωή. Με εθισμό στο ψέμα, και μη μας σοκάρει η Ελλάδα της ρεμούλας και της διαφθοράς.

ΦΕΥΓΟΥΜΕ απ’ τα σχολικά. Πάμε στον μέσο πολίτη με το…βιβλιάριο υπό μάλης, από ιατρείου σε ιατρείο και από μαγνητικής σε αξονική. Έχει επίγνωση της απάτης ο «ασθενής», αρπάζει την ευκαιρία (για υπερσυνταγογράφηση) ο γιατρός, το’ ξεραν οι ελεγκτές (κι αυτοί στο κόλπο) κι όλα πήγαν μια…χαρά. Άδειο το ταμείο, πλημμύρα τα χρέη και το δημόσιο τραβάει τα μαλλιά του.

ΩΣΤΟΣΟ, όλα έχουν τη λήξη τους και του πάρτι κάποτε σβήνουν τα φώτα. Πρωινή στο ΣΚΑΪ η Υπουργός Υγείας κι απέναντι ο κ. Λυριτζής. Για το 25/άρι της εισαγωγής σε νοσοκομείο ο λόγος και κανένας δεν χαίρεται. Μόνο τα ταμεία αναστενάζουν και τα πιράνχας του παρελθόντος(;) χαϊδεύουν τις οικονομισιές τους. Κάτι επιβάλλεται να προχωρήσει και πάει να γίνει. Από εκείνους που μπορούν και τρέχουν από ταβέρνα σε ταβέρνα (αφήνοντας στα πιάτα τη μισή παραγγελία), για την περίθαλψη εκείνων που ψάχνουν στα σκουπίδια.

Ο κ. Λυριτζής ανθίσταται σθεναρά. Πειστικά, σαν να μετέχει στη φτώχια, αδύναμος για το 25/άρι και την…αδικία. Εξυπναδούλες του τ. χρυσοπληρωμένου της ΝΕΤ, αλλά κουβέντα για τη φορολογική του δήλωση ως προς τα 300 χιλιάρικα το χρόνο που τσέπωνε και τώρα…καθαρίζει για τους πένητες.

ΞΑΝΑ τα ίδια, μια απ’ τα ίδια. Συζητητές με το κομματικό ταμπελάκι, καμαρωτοί για την…προώθηση της «ιδεολογίας», αποτελεσματικοί διεκπεραιωτές της άγρας ψήφων, προσεχτικοί μη κάνουν τη γκάφα. Ξέρεις από πριν τι θα πουν, προδικάζεις τη θέση τους έχοντας διαβάσει τη σκέψη τους απ’ το παρελθόν της κομματικής φανατίλας και του ξεπεσμού. Απ’ τα πράσινα καφενεία και τους γαλάζιους συνδικαλιστές, τους κόκκινους τους ροζ-σύνολο παρδαλό, γελοίο που όριζε τα βήματα του πολίτη και τις επιλογές του πολιτικού.

ΤΑ κόμματα ανθίστανται. Οι πιστοί επιμένουν. «Ο δικός μου, ο δικός σου, οι δικοί μας». Τα έγχρωμα καφενεία που δεν άσπρισαν. Με τους έξω να τρυπώνουν κατά βολική επιλογή τους δηλώνοντας «ανεξάρτητοι». Όρος πολυφορεμένος από κατεξοχήν κομματικούς, που θεωρούν τον ψηφοφόρο «μύωπα», που δεν μπορεί να διακρίνει προθέσεις τυλιγμένες στην υποκρισία. Και πέρα απ’ τους «πράσινους, ροζ και γαλάζιους»; Είχαμε (και έχουμε) της (λεγομένης) αριστεράς τα παλικάρια (και τις νιες) με τα συνθήματα πάνω απ’ το μπόι τους, αλλά με τη σέσουλα το «δυτικό» χρήμα στη φαρδιά τους τσέπη.

ΛΕΣ να έφτασε η ώρα για…αποτοξίνωση; Περιορισμό και μερική κατάργηση των κομμάτων στις γνωστές δομές και λειτουργία τους; Δεν το βλέπουμε, στην Ελλάδα όπου το κόμμα εισχωρούσε στους συλλόγους…γονέων και κηδεμόνων, στις συνελεύσεις για τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας.

ΚΑΤΙ σχεδιάζεται και περιμένουμε το «τεστ». Σύντομα εκλογές ΟΤΑ και ενιαίο ψηφοδέλτιο, για επιλογή προσώπων μέσα από διαφορετικά κόμματα και «ιδεολογίες». Και δεν θα είναι μόνο η πρακτική διευκόλυνση του ψηφοφόρου για πολυσυλλεκτικότητα. Είναι και το μήνυμα πως πρέπει και οφείλουν να συνεργάζονται. Κόμματα, πολιτικοί και παρατάξεις. Οι πολιτικοί μας κάθε επιπέδου. Οι μόνιμα «μαλωμένοι» κοκορομαχούντες και σιωπηρά συνεργαζόμενοι για το κοινό τους συμφέρον. Για τα προνόμια που γέννησαν δυσαρεστημένους που πήραν των ομματιών τους εκλογικά και δείχνουν τα δόντια τους απ’ την αντίπερα όχθη.

ΕΙΔΑΜΕ την κατάντια μας απ’ τον κομματισμό που γεννάει διχόνοια, καιρός για σύζευξη, συναινέσεις και συνεργασία. Να σώσουμε την Ελλάδα κι έχουμε καιρό για τσακωμούς από εκείνους τους αιώνιους της φυλής, με τα καλά και τα άσχημά της.

ΤΟΥΣ είδαμε ενωμένους και αναθαρρήσαμε. Μια γροθιά απέναντι στους Χρυσαυγίτες (που μοιράζουν γροθιές) και «ο φασισμός δεν θα περάσει»...

ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΕΣ και ομοιότητες με τη δολοφονία Γρ. Λαμπράκη; Πολλές. Με τη βασική διαφορά πως οι δολοφόνοι του βουλευτή ήσαν δραστήρια μέλη του αθέατου παρακράτους. Σε συζευκτική σχέση με την Αστυνομία του Κράτους, σε μιαν εποχή ιδεολογικής αναμέτρησης των ισχυρών.

Και φέτος, όπως κάθε χρόνο, η πόλη των Γιαννιτσών τίμησε στις 14 του Σεπτέμβρη τη θυσία των 120 παιδιών της, που εκτελέστηκαν πριν από 69 χρόνια, μετά από φρικτά βασανιστήρια, από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα κατοχής και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Στη φετινή όμως εκδήλωση στον Ομαδικό Τάφο συνέβησαν κάποια γεγονότα, που πρέπει να εκτιμηθούν με ψύχραιμη αλλά όχι πολιτικά ουδέτερη ματιά, για να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα.

Η Χρυσή Αυγή

Το πρώτο και πιο απαράδεκτο γεγονός ήταν η οργανωμένη παρουσία της Χρυσής Αυγής για δεύτερη χρονιά φέτος στην εκδήλωση. Μια ομάδα Χρυσαυγιτών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ήταν από τα Γιαννιτσά, με επικεφαλής βουλευτή τους, εμφανίστηκαν με τις μαύρες μπλούζες τους, τα ξυρισμένα κεφάλια και τα χυδαία συνθήματά τους, με στρατιωτικό βηματισμό, στο χώρο του μνημείου.

Για ποιον άραγε λόγο;

Για να καταδικάσουν το φασισμό και το ναζισμό;

Μα το κόμμα τους είναι μια νεοναζιστική οργάνωση, που υμνεί τον Χίτλερ, αρνείται το Ολοκαύτωμα, αντιγράφει τις μεθόδους των ναζί και χρησιμοποιεί τα σύμβολά τους (αγκυλωτό σταυρό, φασιστικό χαιρετισμό, τον οποίο και χρησιμοποίησε μέλος της μπροστά στον Ομαδικό Τάφο, κ.λπ.)!

Για να καταδικάσουν το δωσιλογισμό και τους προδότες συνεργάτες των Γερμανών;

Μα οι ίδιοι υπερασπίζονται τη δράση των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας και είναι πολιτικοί απόγονοί τους (ένα από τα συνθήματά τους ήταν: «τιμή σε χίτες και ταγματασφαλίστες»)!.

Για να τιμήσουν μήπως τους νεκρούς συμπολίτες μας;

Αυτοί όμως δεν πέθαναν τυχαία, από φυσιολογικό θάνατο, αλλά δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν από τους φασίστες. Ας σκεφτούμε, πώς θα φαινόταν στην παγκόσμια συνείδηση να καταθέσει στεφάνι στο Άουσβιτς ή το Νταχάου ή το Μαουτχάουζεν ένα νεοναζιστικό κόμμα. Δεν θα αποτελούσε ύβρη; Δεν θα ήταν βεβήλωση των τόπων αυτών του μαρτυρίου εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό ακριβώς ήταν και η παρουσία και η κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο.

Και τούτο δεν πρέπει να επαναληφθεί. Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας για όλη την πόλη μας!

Το γεγονός της παρουσίας της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο, σε μια δημόσια δηλαδή εκδήλωση, και ο τρόπος με τον οποίο η παρουσία αυτή εκφράστηκε (απειλές από τις προηγούμενες ημέρες, εμφάνιση με τον γνωστό παραστρατιωτικό τρόπο, χυδαία, εμετικά φασιστικά και ρατσιστικά συνθήματα κ.λπ.) αποκαλύπτουν γενικότερα τον στρατηγικό σχεδιασμό αυτής της οργάνωσης, που κατά τα ναζιστικά πρότυπα βασίζεται σε τρεις άξονες:

α) Στην προσπάθεια κατάληψης του δημόσιου χώρου, με τελικό στόχο την κυριαρχία σ’ αυτόν και την αποβολή καθενός που δεν συμφωνεί μαζί της.

β) Στην πρόκληση φόβου με φραστική, ψυχολογική και υλική βία, ώστε να μην υπάρχει αντίσταση στις επιδιώξεις της.

γ) Στην καλλιέργεια κλίματος έντασης και δημιουργία επεισοδίων με αριστερές ομάδες, με στόχο να φανεί στην κοινή γνώμη πως δεν πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα στο φασισμό και τη δημοκρατία, αλλά πως τάχα είναι μια διαμάχη μεταξύ εθνικιστών και αριστερών (στην οποία διαμάχη θεωρούν βέβαιη την υποστήριξη τους από τις δυνάμεις καταστολής), ώστε ένα μέρος της κοινωνίας να φοβηθεί, να αποστασιοποιηθεί και να παθητικοποιηθεί, γεγονός που βολεύει τα σχέδιά τους.

(Αναφερόμαστε βέβαια μόνο στη δημόσια και επίσημη δράση της και όχι στις κρυφές δολοφονικές επιθέσεις μελών της εναντίον μεταναστών, προσφύγων, αριστερών κ.λπ.).

Η στρατηγική αυτή της Χρυσής Αυγής πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψη από το αντιφασιστικό κίνημα, για να οργανώσει κατάλληλα τον τρόπο αντίδρασής του.

Ο Δήμαρχος Πέλλας

Πρωταρχική ευθύνη για την παρουσία της νεοναζιστικής οργάνωσης στη φετινή εκδήλωση έχει η Δημοτική Αρχή και προσωπικά ο Δήμαρχος Γρηγόρης Στάμκος.

Ακόμη και αν δεχθεί κανείς αυτό που ισχυρίστηκε σε αντιπροσωπεία φορέων της πόλης που τον επισκέφτηκε λίγες ημέρες πριν για το ζήτημα αυτό, ότι δηλαδή πέρσι δε προσκάλεσε τη Χρυσή Αυγή στην εκδήλωση (πάντως ουδέποτε διέψευσε δημόσια σχετική καταγγελία), το βέβαιο είναι ότι ανέχθηκε την παρουσία της και την κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της, πράγμα που επιβεβαιώθηκε και από τη φετινή του στάση.

Ο Δήμαρχος αρνήθηκε να τοποθετηθεί δημόσια, αρνήθηκε να πάρει υπεύθυνη πολιτική θέση ως πρώτος πολίτης αυτής της πόλης, αρνήθηκε να αποδοκιμάσει τη Χρυσή Αυγή και να δηλώσει πως είναι ανεπιθύμητη η παρουσία της στην εκδήλωση τιμής και μνήμης του Ομαδικού Τάφου. Αντίθετα με το απαγορεύσει (για πρώτη φορά φέτος), ως διοργανωτής της εκδήλωσης, να καταθέσουν στεφάνι όλα τα κόμματα, επικαλούμενος το πρωτόκολλο (το οποίο βέβαια ο ίδιος ο Δήμος διαμορφώνει), εξομοίωσε ανόμοια πράγματα, έκανε απαράδεκτους πολιτικούς συμψηφισμούς, κράτησε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους φασίστες και τους αντιφασίστες και έτσι ουσιαστικά ευνόησε τους Χρυσαυγίτες.

Το τι θα κάνουν τα κόμματα γι’ αυτή τη δημαρχιακή απόφαση είναι κάτι που αφορά τα ίδια. Επίσης το ποιοι καταθέτουν στεφάνι σε μια εκδήλωση είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητηθεί με σοβαρότητα και ψυχραιμία, ώστε να αποφευχθεί η κατάθεση να γίνεται πασαρέλα για προβολή διαφόρων «παραγόντων». Η φετινή όμως απόφαση του Δημάρχου δεν υπηρετεί έναν τέτοιο σκοπό. Ήταν πρόφαση, για να αποφύγει την ευθύνη να τοποθετηθεί πολιτικά εναντίον της Χρυσής Αυγής. Ήταν μια στάση Πόντιου Πιλάτου. Το νίψιμο των χεριών του Πιλάτου όμως ούτε τη σταύρωση του Ιησού απέτρεψε ούτε τον ίδιο απάλλαξε από τις ευθύνες.

Μια δημόσια δήλωση του Δημάρχου ότι οι νεοναζιστές είναι ανεπιθύμητοι στην εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου και βέβαια η έμπρακτη υποστήριξη αυτής της δήλωσης, θα είχε ως αποτέλεσμα να μη τολμήσουν αυτοί να βεβηλώσουν την ιστορική μνήμη της πόλης, την οποία πρώτος ο ίδιος έχει καθήκον να προστατεύει, πράγμα που δεν έκανε και θα είναι για πάντα υπόλογος γι’ αυτό.

Όλα τα παραπάνω του τα επισήμανε η αντιπροσωπεία των φορέων που τον επισκέφθηκε, ώστε να μη μπορεί να επικαλεστεί άγνοια ή αμέλεια. Φαίνεται όμως πως για τον σημερινό Δήμαρχο μετράνε οι ψήφοι των νεοναζιστών στις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Κρίμα!

Η Αστυνομία

Μαζί με την ευθύνη του Δημάρχου τεράστια είναι και η ευθύνη της Αστυνομίας για τον τρόπο διαχείρισης του ζητήματος, διαχείριση που προφανώς έγινε με άνωθεν εντολές και έχει την πολιτική κάλυψη του αρμόδιου Υπουργού.

Πριν απ’ όλα βέβαια πρέπει να αναφερθεί πως και μόνο το γεγονός της παρουσίας τόσο μεγάλης αστυνομικής δύναμης σε μια εκδήλωση της πόλης, η οποία, παρά την προσπάθεια που κατά καιρούς έχει γίνει, για να χάσει το ουσιαστικό της περιεχόμενο και να καταστεί μια τυπική τελετή, είναι ακόμη ζωντανή στη συνείδηση των Γιαννιτσωτών, γιατί οι μνήμες και οι φρικτές εικόνες είναι ακόμα ζωντανές, και μόνο λοιπόν το γεγονός της μαζικής παρουσίας των δυνάμεων καταστολής είναι αρνητικό και ίσως μελλοντικά αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα για τη συμμετοχή του λαού σ’ αυτήν.

Από εκεί και πέρα ο τρόπος που σχεδίασε η Αστυνομία την όλη «επιχείρηση διατήρησης της τάξης» (!) ήταν απαράδεκτος. Ήταν τρόπος, που ενώ τυπικά φαινόταν αντικειμενικός, ουσιαστικά εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις των νεοναζιστών. Ειδικότερα η Αστυνομία:

α) Αντί να κρατήσει τους Χρυσαυγίτες μακριά από το χώρο του Ομαδικού Τάφου, τους επέτρεψε να φτάσουν σχεδόν μπροστά στο μνημείο, αν και γνώριζε ότι η προκλητική τους παρουσία εκεί θα προκαλέσει αντιδράσεις.

β) Όχι μόνο επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να καταθέσει στεφάνι, αλλά και την προστάτεψε να το κάνει, φερόμενη ουσιαστικά ως σύμμαχός της, όπως και προστάτεψε στη συνέχεια το στεφάνι της από την οργή του κόσμου.

γ) Δημιούργησε απίστευτη ένταση με την εχθρική της στάση προς τους σύνολο των πολιτών, που καθολικά αποδοκίμαζαν την κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της Χρυσής Αυγής: άνδρες των ΜΑΤ με πλήρη εξάρτυση (κράνη, ασπίδες κ.λπ.), με το πρόσωπο γεμάτο μίσος, το στόμα σφιγμένο και το βλέμμα να καρφώνει στα μάτια τον «εχθρό λαό», διαπαιδαγωγημένοι να βλέπουν κάθε διαμαρτυρόμενο πολίτη σαν αντίπαλο, έσπρωχναν ηλικιωμένους ανθρώπους και γυναίκες, τραβούσαν χέρια, χρησιμοποιούσαν τις ασπίδες σαν όπλα επιθετικά, μουρμούριζαν λόγια ακατάληπτα… .

δ) Κράτησε για πολλή ώρα μακριά από τον Ομαδικό Τάφο τους πολίτες των Γιαννιτσών, εμποδίζοντάς τους να αποθέσουν ένα κόκκινο γαρίφαλο στο μνημείο, ακόμη και όταν οι Χρυσαυγίτες είχαν αποχωρήσει.

ε) Προχώρησε σε προσαγωγές στο Αστυνομικό Τμήμα δύο αντιφασιστών συμπολιτών μας (με χειροπέδες!). (Οι προσαχθέντες με την αντίδραση όλου του κόσμου γρήγορα αφέθηκαν ελεύθεροι). Εννοείται πως από τους νεοναζιστές δεν ενοχλήθηκε κανείς.

Όλα τα παραπάνω, εκτός βέβαια από την κυβερνητική πολιτική κάλυψη, μαρτυρούν και τις υπόγειες σχέσεις μεγάλου μέρους των δυνάμεων καταστολής με τη Χρυσή Αυγή, πράγμα άλλωστε που φάνηκε και από τα πολύ ψηλά ποσοστά, που έλαβε το νεοναζιστικό κόμμα σε εκλογικά τμήματα της Αθήνας, όπου ψήφισαν μόνο αστυνομικοί.

Όλα τα παραπάνω επίσης φανερώνουν την ανάγκη να κοπεί με το μαχαίρι κάθε σχέση της Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή, τη ανάγκη της κατάργησης των ΜΑΤ και της δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης των σωμάτων ασφαλείας, ώστε να υπηρετούν το λαό και τη δημοκρατία και να μη συμπεριφέρονται σαν αντίπαλοί τους.

Ο «πανηγυρικός» της ημέρας

Η ομιλία του εκπροσώπου της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρίας «Φίλιππος» Βασιλείου Τραούδα, συνταξιούχου αστυνομικού, δεν θα άξιζε καν να σχολιαστεί, αν σε κρίσιμα ζητήματα δεν ήταν τόσο προκλητικά ελλιπής και «στρογγυλεμένη». Επρόκειτο για μια ομιλία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της λεγόμενης αναθεωρητικής ιστοριογραφίας.

Οι Γερμανοί ήταν κατακτητές, αλλά οι λέξεις ναζισμός και φασισμός σπάνια ακούστηκαν, τα ναζιστικά εγκλήματα ήταν αντίποινα στον αγώνα των ανταρτών της Αντίστασης και των «ομοϊδεατών» τους (sic), η Αντίσταση υπήρχε, αλλά έτσι γενικά και αόριστα, χωρίς αντιστασιακές οργανώσεις (ούτε μια φορά δεν αναφέρθηκε το Ε.Α.Μ., ο Ε.Λ.Α.Σ., ο Ε.Δ.Ε.Σ….), χωρίς καμιά αναφορά στα κόμματα πού πρωτοστάτησαν στη δημιουργία τους (θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανείς να ακουστεί το όνομα του Κ.Κ.Ε.), οι προδότες, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι ήταν απλώς Έλληνες (!) συνεργάτες των Γερμανών και φυσικά κανένας λόγος δεν έγινε ούτε για τον Πούλο ούτε για τον Σκαπέρδα ούτε για τα Τάγματα Ασφαλείας ούτε για τις άλλες ένοπλες γερμανοντυμένες συμμορίες, που έδρασαν στον καιρό της κατοχής.

Συμπερασματικά, η φετινή ομιλία στον Ομαδικό Τάφο κάλλιστα θα μπορούσε να έχει εκφωνηθεί τον καιρό της χούντας.

Η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.

Δυο λόγια για την Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. (Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή), που εκφράζει κυρίως δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έκανε δυναμική εμφάνιση στη φετινή εκδήλωση.

Η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. αρνήθηκε να συμπράξει με το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γιαννιτσών και τους φορείς της πόλης στην από κοινού αντιμετώπιση του ζητήματος της παρουσίας της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο, επικαλούμενη πως έχει τη δική της αντίληψη για την αντίδραση απέναντι στο φασισμό.

Εμφανίστηκε στο χώρο της εκδήλωσης οργανωμένα, με πανό, σημαίες, ντουντούκες και συνθήματα (την ίδια πρακτική ακολούθησε δυστυχώς και το Κ.Κ.Ε.), ξεχωρίζοντας έτσι από το πλήθος των πολιτών που έρχονται κάθε χρόνο στον Ομαδικό Τάφο χωρίς κομματικές ή άλλες ταμπέλες.

Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση, που είναι μια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του δωσιλογισμού, δηλαδή μια εκδήλωση πολιτική με την ευρύτερη σημασία του όρου, είναι ταυτόχρονα και ένα μνημόσυνο, στο οποίο συμμετέχουν και οι συγγενείς εκτελεσμένων (γι’ αυτό και δεν έπαψαν οι συγκεντρωμένοι κάτω από το πανό της να φωνάζουν συνθήματα κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης). (Το αν πρέπει να γίνεται ή όχι κάποια θρησκευτική τελετή σε κάθε είδους δημόσιες εκδηλώσεις είναι άλλης τάξης συζητήσιμο ζήτημα. Από τη στιγμή όμως που γίνεται και εσύ συμμετέχεις, οφείλεις τον στοιχειώδη σεβασμό).

Όσο για «τις κραυγές και τους ψιθύρους», που ακούγονταν την ώρα του εθνικού ύμνου, καλό θα ήταν όσοι «υπερεπαναστάτες» συμμετείχαν σ’ αυτή την ασχήμια, να θυμηθούν τους αγωνιστές της Αριστεράς, που έψαλλαν περήφανοι τον εθνικό ύμνο σε εξορίες και φυλακές και μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Είναι ντροπή να αφήνουμε να καπηλεύονται τον ύμνο στην ελευθερία οι νεοναζί αρνητές της ελευθερίας.

Κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν από το μπλοκ της (όπως αυτό για τα «κονσερβοκούτια» ή το άλλο για τη «δουλειά που δεν τέλειωσε στο Μελιγαλά» κ.λπ.) όχι μόνο δεν εξέφραζαν το σύνολο του αντιφασιστικού κόσμου αλλά ήταν απολύτως διχαστικά.

Η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. έπεσε στην παγίδα της φραστικής (μερικές φορές στα όρια του χυδαίου) αντιπαράθεσης με τους Χρυσαυγίτες και της πρόκλησης τεχνητής έντασης, που αυτοί επίτηδες καλλιεργούν, για να δώσουν την εντύπωση πως πρόκειται απλώς για μια διαμάχη μεταξύ χρυσαυγιτών και αριστερών, τακτική για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω. Η ένταση αυτή και η αίσθηση ότι μπορεί να γίνουν επεισόδια καλλιεργεί το φόβο και την ανασφάλεια, απομακρύνει τους απλούς πολίτες από το δημόσιο χώρο, ενισχύει τη «θεωρία των δύο άκρων», που τόσο έντεχνα προσπαθεί να επιβάλλει η Κυβέρνηση για τους δικούς της λόγους, και αντικειμενικά ευνοεί τη Χρυσή Αυγή. Αν αυτό (ανεξάρτητα από προθέσεις) γίνει αιτία στην επόμενη εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου να συμμετάσχουν λιγότεροι άνθρωποι (ήδη και φέτος κάποιοι αποχώρησαν, ενώ πολλοί έμειναν μακριά από το χώρο του μνημείου) θα πρόκειται για μια μεγάλη αστοχία του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο - ειρήσθω εν παρόδω,- δεν μπορεί να μονοπωλείται (κοινώς να καπελώνεται) από κανέναν.

Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γιαννιτσών

Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γιαννιτσών (στο οποίο ανήκει ο συντάκτης αυτού του άρθρου) προσπάθησε έγκαιρα να οργανώσει τη συλλογική αντίδραση ολόκληρης της τοπικής δημοκρατικής κοινωνίας ενάντια στην παρουσία της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο, θεωρώντας το ζήτημα αυτό ιδιαίτερα σημαντικό για τον αντιφασιστικό αγώνα στην πόλη μας.

Κινήθηκε σε επίπεδο και θεσμικό και κινηματικό για την επίτευξη του στόχου αυτού, με μέσα την οικοδόμηση της πιο πλατιάς αντιφασιστικής συμμαχίας, τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή του λαού στην εκδήλωση, το σπάσιμο του φόβου και την αποφυγή της έντασης που καλλιεργούν οι νεοναζιστές, αλλά ταυτόχρονα και το σεβασμό στους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση συγγενείς των θυμάτων.

Προσκάλεσε σε σύσκεψη τους μαζικούς φορείς της πόλης για την από κοινού αντιμετώπιση του ζητήματος και χάραξε μαζί τους την τακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί.

Πραγματοποίησε συνάντηση με τον Δήμαρχο Πέλλας, τον έθεσε προ των ευθυνών του και του απηύθυνε ανοιχτή επιστολή, ζητώντας του να μην επιτρέψει τη προσβολή της ιστορικής μνήμης της πόλης από τους φασίστες.

Κάλεσε τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά, αγωνιστικά και ειρηνικά στην εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου με προκήρυξη, την οποία δημοσίευσε στα ΜΜΕ και ανάρτησε στο διαδίκτυο. Τοιχοκόλλησε αφίσες και μοίρασε την προκήρυξη.

Αποφάσισε να πάρει μέρος στην εκδήλωση χωρίς πανό και τηλεβόες και, αντί για στεφάνι, να μοιράσει γαρίφαλα στους συγκεντρωμένους για κατάθεση στον Ομαδικό Τάφο.

Αποφάσισε, τέλος, σε περίπτωση απόπειρας για κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της Χρυσής Αυγής, μέλη του να σταθούν μπροστά στο μνημείο, και, χωρίς βία, εφαρμόζοντας την τακτική της παθητικής αντίστασης, να εμποδίσουν τη βεβήλωσή του από τους νεοναζιστές.

Τι πέτυχε από όλα αυτά, τι μπορούσε να έχει επιτευχθεί, πού έχουμε ευθύνες εμείς και πού άλλοι, τι πρέπει να γίνει από εδώ κι εμπρός;

α) Στο κάλεσμα του Αντιφασιστικού Μετώπου δεν ανταποκρίθηκαν δυστυχώς όλοι οι φορείς της πόλης. Ο Δικηγορικός Σύλλογος Γιαννιτσών, η Β΄ Ε.Λ.Μ.Ε., ο Σύλλογος εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο Σύλλογος εφοριακών Πέλλας –Ημαθίας αρνήθηκαν, ο καθένας με διαφορετική αιτιολογία, να υπογράψουν την ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο και την προκήρυξη προς τους πολίτες. Αδιαφορία; Υποτίμηση του φασιστικού κινδύνου; Φόβος; Υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων; Ό,τι κι αν ισχύει, είναι ανησυχητικό.

Τιμητικά αξίζει να αναφερθούν οι φορείς που συνυπέγραψαν τα παραπάνω κείμενα και να εξαρθεί κυρίως η στάση αυτών του δημόσιου τομέα, μέλη των οποίων με το νέο πειθαρχικό δίκαιο θα μπορούσαν να βρεθούν μπλεγμένα με μια ενδεχόμενη μήνυση από τη μεριά της Χρυσής Αυγής, τακτική που εφαρμόζει συστηματικά τελευταία: Εργατικό Κέντρο Γιαννιτσών, Εργοστασιακό σωματείο εργαζομένων Ελληνικής Υφαντουργίας, Συνδικάτο οικοδόμων και συναφών επαγγελμάτων πόλης και επαρχίας Γιαννιτσών, Σωματείο εμποροϋπαλλήλων και ιδιωτικών υπαλλήλων Γιαννιτσών και περιφέρειας, Σωματείο εργαζομένων στην Ε.Γ.Σ. Γιαννιτσών, Σύλλογος εργαζομένων Δήμου Πέλλας, Σωματείο εργαζομένων στη Δ.Ε.Υ.Α. Πέλλας, Ένωση συνταξιούχων Ι.Κ.Α. Γιαννιτσών και περιφέρειας.

β) Δεν έγινε κατορθωτό να πειστεί ο Δήμαρχος Πέλλας να αποκλείσει τη Χρυσή Αυγή από την εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου. Για τις τεράστιες δικές του ευθύνες έγινε αναφορά προηγουμένως. Αλλά και το αντιφασιστικό κίνημα (κι εδώ δεν εννοούμε μόνο το Αντιφασιστικό Μέτωπο, αλλά και τα πολιτικά κόμματα, τις δημοτικές παρατάξεις, τους φορείς της πόλης κ.λπ.) σίγουρα θα μπορούσε να πιέσει περισσότερο προς μια τέτοια απόφαση (με την πρόκληση π.χ. συζήτησης για το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, με τη συλλογή υπογραφών, με δημοσιεύσεις, με κινητοποίηση κ.λπ.).

γ) Η παρουσία του κόσμου φέτος στην εκδήλωση ήταν μεγαλύτερη από άλλες χρονιές, αλλά όχι όση θα έπρεπε να είναι. Ανεξάρτητα από τις αδυναμίες του Αντιφασιστικού Μετώπου για το ότι π.χ. δεν μπόρεσε ίσως να διαδώσει το μήνυμά του σε όλη την πόλη, για το ότι δεν κατόρθωσε να πείσει και να κινητοποιήσει περισσότερους κ.λπ. (κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει), κάποια στιγμή ο κάθε δημοκρατικός πολίτης έχει χρέος να δει και την προσωπική του ευθύνη. Αν δεν αντιδράσει τώρα απέναντι στη φασιστική απειλή, αν δεν στρατευθεί τώρα μαζί με άλλους πολλούς στον αγώνα εναντίον της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, αν ανεχθεί τις ιδέες και τις πρακτικές της, τότε ας μην ξαφνιαστεί, αν κάποια μέρα βρεθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

δ) Τη μέρα της εκδήλωσης στον Ομαδικό Τάφο είναι βέβαιο πως οι περισσότεροι πολίτες που παραβρέθηκαν εκεί συμφωνούσαν με τις απόψεις και την τακτική του Αντιφασιστικού Μετώπου. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κατορθώθηκε –για διάφορους λόγους- να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν, ώστε σαν ένα πλατύ, μεγάλο, ειρηνικό λαϊκό ποτάμι, μια ήρεμη αλλά αποφασισμένη δύναμη, να πλησιάσει στο χώρο του μνημείου, να σταθεί μπροστά στις δυνάμεις καταστολής και απέναντι στους νεοναζί και να δείξει πως όλος ο λαός -και όχι μόνο μια δυναμική μειοψηφία- βρίσκεται απέναντι στο φασισμό.

ε) Τελικά η Χρυσή Αυγή, με την προστασία της Αστυνομίας και μέσα στη γενική αποδοκιμασία (γενική; οι «επίσημοι» φρόντισαν γρήγορα-γρήγορα να αποχωρήσουν, για να μην υποχρεωθούν να πάρουν θέση), κατέθεσε στεφάνι και βεβήλωσε τον Ομαδικό Τάφο. Κι αυτό είναι μια αποτυχία και προσβολή για όλους μας και για ολόκληρη την πόλη. Η απόφασή μας να σταθούμε μπροστά στο μνημείο, για να το προστατέψουμε, δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί. Ας μην κατηγορούμε όμως γι’ αυτό τους εαυτούς μας. Τα κιγκλιδώματα, οι αστυνομικές δυνάμεις, τα ΜΑΤ καθιστούσαν αντικειμενικά αδύνατο κάτι τέτοιο. (Το στεφάνι της Χρυσής Αυγής πετάχτηκε στη συνέχεια στα σκουπίδια, εκεί που είναι και η θέση του νεοναζιστικού αυτού κόμματος).

Εμείς -και σαν συμπέρασμα από όσα έγιναν φέτος στην εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου,- εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην οικοδόμηση μιας πλατιάς αντιφασιστικής συμμαχίας, στη δημιουργία ενός μεγάλου, μαζικού, αντιφασιστικού κινήματος, όπως το έχουμε διατυπώσει και στην ιδρυτική μας διακήρυξη.

Η παρουσία ενός τέτοιου κινήματος, δηλαδή χιλιάδων ειρηνικών και αποφασισμένων πολιτών στον Ομαδικό Τάφο, θα έκανε τη Χρυσή Αυγή να μην τολμήσει καν να σκεφτεί την εμφάνισή της εκεί, θα έκανε τον Δήμαρχο να πάψει να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, θα έκανε τα κιγκλιδώματα και την Αστυνομία να πάνε στην άκρη, θα έκανε δηλαδή την εκδήλωση της 14^ης Σεπτεμβρίου μια πραγματική λαϊκή αντιφασιστική εκδήλωση τιμής και μνήμης, όπως και της αξίζει να είναι.

Θέμης Αχτσιόγλου

(Το παραπάνω άρθρο εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές απόψεις του συντάκτη του).

ΕΙΧΑΜΕ «Πολυτεχνείο». Έχουμε καταλήψεις. Απ’ τον ξεσηκωμό κατά παράνομων «τότε», στην παρανομία κατά νόμιμων, σήμερα. Κι αν προστατεύει ο νόμος τη δημόσια περιουσία, οι σύγχρονοι «επαναστάτες» το(ν) αγνοούν. Σε χώρα «κουτόφραγκων», τυχόν καταληψίες τους βγάζουν σηκωτούς. Χωρίς κουβέντες περιττές και κλαψουρίσματα. Εδώ, «ιδρώσαμε» για το άσυλο που δεν ήταν…άσυλο.

ΤΑ σχολεία, λοιπόν, σε χέρια σχολιαρόπαιδων και εν δυνάμει καταληψιών. Ξοπίσω τους κρυμμένοι «αρχιτέκτονες», ψαράδες σε θολά νερά και προσδοκώντες. Τι; Να πέσει το κάστρο και ν’ αρπάξουν τα κλειδιά. Για μιαν απ’ τα ίδια και για επανάληψη των ίδιων αιτίων που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

ΕΙΝΑΙ καιρός για δουλειά, ανοχή και αναμονή. Με τη ματιά μας πάνω σε αναξιοπαθούντες που περιμένουν το ατομικό και κοινωνικό μας ενδιαφέρον. Για κοινή προσπάθεια κι όποιος θέλει ας πάρει το τιμόνι.

ΩΣΤΟΣΟ, εμείς τι κάνουμε σε ώρες κρίσιμες και μέρες κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική; Βγάζουμε απ’ την ψυχή μας ό,τι απόμεινε από διχαστική μανία, τη βουτάμε στη λύσσα των πολιτικών για εξουσία και πορευόμαστε. Στο άγνωστο που θα’ ναι συνέχεια του γνωστού. Με τα προβλήματα να μας βαραίνουν τα πόδια και περνώντας για τροχάδην το σημειωτόν.

ΤΟΥΣ μιλάς για προβλήματα και το δάχτυλο στριφογυρίζει δείχνοντας ενόχους. Για άδεια ταμεία που δεν τα γεμίζουν εισφορές, και σου μιλούν για μελλοντική «αποκατάσταση» και επιστροφή στο παρελθόν. Επιμένεις πως «καιροί ου μενετοί» και επιμένουν σε λογοπαίγνια και εξυπναδούλες.

ΝΑ ξαναπάμε στο πρόβλημα των ημερών, που δεν είναι πρόβλημα. Γιατί; Γιατί δεν απολύονται καθηγητές-μετατάσσονται. Δεν παραμένουν σε πόστα λούφας επιτήδειοι (αποσπασμένοι κλπ) και ξαναμπαίνουν(;) στην τάξη. Και ξεσηκώνονται οι (ξε)βολεμένοι, ξεσηκώνουν και «συμμάχους». Τα παιδιά για τα οποία «σκίζονται» και τα «μορφώνουν». Αρμέγοντας το γονιό με το (παράνομο) ιδιαίτερο κι αντάλλαγμα τον βαθμό για το «άριστα».

ΚΑΙ τι να κάνει ο εκπαιδευτικός που αδικείται από μισθό, μιας και η πατρίδα μας τον θέλει ανέκαθεν φτωχό; Να βγει μπροστάρης για δουλειά! Πέρα από κόμματα. Και, βέβαια, με τη βασική σκέψη πως το (όποιο) εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν φτιάχτηκε γι αυτόν.

ΚΑΝΕΝΑΣ καθηγητής/καθηγήτρια να μην απολυθεί! Είναι άδικο, ανήκουστο και τραγικό. Όπως τους διόρισαν, έτσι να τους «συντηρήσουν».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑ τον Ανδρέα Παπανδρέου θα μιλήσει η Ιστορία. Οι άνθρωποι «μίλησαν» με το ξέσπασμα του 48%. Από σωρευμένη καταπίεση των «νικητών» του Εμφυλίου. Με τη μεθόδευση και τη στάση τους, που, βέβαια, δεν είναι αλλιώτικη από εκείνην των «άλλων», αν επικρατούσαν. Κι αν θυμηθούμε τη δημοκρατία των «άλλων» στις (λαϊκές)…δημοκρατίες τους, λέμε ποτέ πια εμφύλιος-του νικητή η καταπίεση δεν έχει χρώμα και ιδεολογία.

ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τον Ανδρέα και βάλαμε σε τάξη της μνήμης μας τ’ απομεινάρια. Σε μια σειρά που ξεκινάει απ’ τη δημοκρατία στο χώρο όπου γεννήθηκε και με τον φόβο του χωροφύλακα παρελθόν, για να φτάσει στην ασυδοσία της παρεξηγημένης δημοκρατίας απ’ τον νεοέλληνα, που (επ)έφερε τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης. Σε συνθήκες χαλάρωσης και ατιμωρησίας. Για να εισβάλουν στον κρατικό μηχανισμό και σε πόστα «προσοδοφόρα» άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν κόπιασαν στη ζωή τους για μόρφωση, δεν ίδρωσαν στη βιοπάλη και μόνο ως…αφισοκολλητές διέπρεψαν.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ, λοιπόν, τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Ιστορία και πάμε στις ιστορίες των «απογόνων» του. Αφού επισημάνουμε πως δεν υπήρξε πρωθυπουργός που λοιδορήθηκε περισσότερο, καθυβρίστηκε από αισχρές φυλλάδες κι έγινε στόχος μιας ζερβοδέξιας συμμαχίας, για να διαμοιραστούν τα ιμάτια και το ΠΑΣΟΚ-έργο ζωής του-κι έφαγαν τα…μούτρα τους.

ΟΣΟ πάμε σε μεταγενέστερους, τόσο όφειλαν να’ ναι σεμνότεροι. Όσο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα με τις σοσιαλιστικές του δομές, στο ξεκίνημα, εξελίχτηκε σε εκσυγχρονισμό για να καταντήσει ΠΑΣΟΚ σε χέρια (κάποιων) ληστών, τόσο όφειλαν να παραμείνουν εξαφανισμένοι κάποιοι πρωθυπουργοί και τα «παιδιά» τους.

ΚΑΙ τι είδαμε στη «γιορτή»-επέτειο; Ποιοι έσκασαν μύτη μη τους φάνε «σύντροφοι» κερδίζοντας τις εντυπώσεις;

ΣΗΜΙΤΗΣ, που «το του Ανδρέα τρόπαιον» δεν τον άφηνε να «καθεύδει». Εστιάσαμε στο αλεπουδίσιο βλέμμα του και θυμηθήκαμε. Τα χτυπήματα, ύπουλα και συστηματικά, στον νοσούντα Παπανδρέου. Τον «μυστικό του δείπνο» με τους πιστούς του, που μοιράστηκαν υπουργεία.

(Συνεχίζεται)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΨΑΧΝΟΥΜΕ για αντιπάλους των σύγχρονων…καουμπόηδων. Πέρα απ’ τους ορκισμένους αντιπάλους της Ανατολής, φανατικούς θρησκευτικά και σταυροπόδι, στο δάπεδο, περιμένοντας τη…βόμβα. Και, βέβαια, ο αμερικανός «πολεμιστής» μπορεί να πατάει κουμπιά (για να φύγει ο πύραυλος) ξεφυλλίζοντας ένα…πορνοπεριοδικό κι ο «ανατολίτης» να πιστεύει, αλλά η πίστη του είναι θρησκευτική. Δεν είναι ιδεολογική για να τρομάξει ο αντίπαλος με την υπεροπλία του.

ΠΕΡΑΝ των παραπάνω, δεν έμεινε πραγματικός αντίπαλος (των Αμερικανών), στον Πλανήτη. Μην ψάχνεις, λοιπόν, για κομουνιστές της κραταιάς ΕΣΣΔ-θα τους βρεις μεταλλαγμένους μπροστάρηδες σε καπιταλιστικές διεκδικήσεις. Ούτε για Κινέζους, μπερδεμένους ιδεολογικά κι αμήχανους στο σταυροδρόμι. Πρώην «Ανατολικοί» (Ρώσοι, Κινέζοι κλπ σοσιαλιστικά απομεινάρια) είναι γατούλες χαδιάρες στην αγκαλιά της Δύσης κι άλλοτε σκύλοι αλυχτώντες για λογαριασμό της. Με το λουρί απ’ το περιλαίμιο σε χέρια Δυτικά και…προπαντός Αμερικανικά.

«ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ», περάσαμε απ’ τους Γάλλους. Μας πρόλαβε ο Πρόεδρος Ολλάντ ο…σοσιαλιστής. Συμφώνησε προκαταβολικά. Για τους …κυρίως σκοτωμούς και για τους παράπλευρους (βάλε και μερικά παιδάκια-το δικό του παιδί θα διασκεδάζει) κι έδωσε, θεωρητικά, «γην και ύδωρ», πριν του τα ζητήσουν.

ΚΙ ύστερα; Ήρθαμε στα δικά μας. Στη μικρή Ελλάδα της μεγάλης «Συμμαχίας». Με την «ημετέρα» πολιτική ηγεσία να τα…μασάει, την Αντιπολίτευση να πιέζει για λεονταρισμούς επιμένοντας σε δονκιχωτισμούς. Λες και υπάρχει ελπίδα απεξάρτησης, είναι κάρο το συμμαχικό άρμα και χαλαρές οι «ιδεολογικές» μας δεσμεύσεις. Όσο μπορούσαν να κάνουν του κεφαλιού τους τα κράτη-μέλη και οι…πολεμιστές του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

ΚΑΙ πού καταλήγουμε; Είδαμε τον Κάμερον να «συντρίβεται» απ’ το κοινοβούλιό του, δια τον φόβον των…Ιουδαίων. Βλέπουμε τους καουμπόηδες να κονταίνουν το βεληνεκές του λάσου (κι ίσως το βάλουν στην…κωλότσεπη) μπροστά στους αγριεμένους της Ανατολής και τους δισταχτικούς της Δύσης.

ΟΙ λαοί κρατούν στα χέρια τους την τύχη του κόσμου. Αυτοί θα «συμμορφώσουν» (απειλώντας) κυβερνήσεις. Αυτές θα «ευθυγραμμίσουν» τους ισχυρούς (διάβαζε Αμερικανούς). Για ειρηνοποιούς (με το στανιό) και για το όπλο «παρά πόδα».

Υ.Γ. Υπάρχει και Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση). Ε, και;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΗΣ έστρωσαν το δρόμο ο χρόνος και η ατιμωρησία. Εισχώρησε η διαφθορά, στρώθηκε, μας βρήκε στον ύπνο, ξυπνήσαμε, τρέχουμε με τον δαυλό κι είναι αργά.

ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ πως υπήρχε άβατο (για τη διαφθορά) και πέσαμε έξω. Κι αν ήταν αδιανόητο π.χ. εμπορία καυσίμων ακόμα και στο στρατό, το φάγαμε κι αυτό και το χωνέψαμε. Όπως και τις προμήθειες περί το πολεμικό υλικό.

ΚΑΙ τι απόμεινε από (καταπατημένο) άβατο; Ο ευαίσθητος (συνηθίζουμε να το λέμε) χώρος της υγείας. Δεν παίζεις με τη ζωή και το θάνατο κι είναι αδιανόητο να πλουτίζουν άνθρωποι εμπορευόμενοι την υγεία. Υπήρξε το πάρτι με τους «γλεντζέδες» του, που δεν το απόσωσαν. Ακόμα και σήμερα που σήμανε σάλπιγγα για τη διάλυση.

ΚΑΙ, βέβαια, υπήρχαν μικροκυκλώματα στο ευρύτερο κύκλωμα, ωστόσο, υπάρχουν γιατροί μαχητές και ανθρωπιστές. Είναι οι πολλοί, αλλά δεν κάνουμε στατιστική. Ούτε για τους «αξιωματούχους» του ΕΣΥ έχουμε ποσοστά πλουτισάντων κι εδώ θα σταθούμε. Απέναντι στο πρόχειρο και…αποστομωτικό(;) «δεν είναι όλοι».

ΦΥΣΙΚΑ δεν κλέβουν όλοι οι βενζινάδες κι οι ταξιτζήδες. Δεν αισχροκερδούν όλοι οι έμποροι κι ούτε φοροδιαφεύγουν άπαντες στον χώρο της εστίασης. Κι εμείς τι (αντ)απαντούμε; Αν, για παράδειγμα, ένας (στα 11.000.000 ελλήνων) σκοτώνει, κάθε πενήντα χρόνια, τη μάνα του, το ποσοστό είναι μηδαμινό και η «ποσότητα» αμελητέα. Άρα, μη μας απασχολεί το θέμα κι ας το…ξεχάσουμε. Κι όμως! Αρπάζουμε τον δολοφόνο, τον δικάζουμε, τον τιμωρούμε και το φαινόμενο μας απασχολεί.

ΑΝ, λοιπόν, στο χώρο της υγείας και των ορκισμένων για το λειτούργημα τους, βρεθούν και παρανόμως πλουτίσαντες, δεν έχουμε παρά να απαιτήσουμε την ανακάλυψη και την τιμωρία τους. «Θα τα επιστρέψουν» διαβεβαιώνει ο Υπουργός, «εκόντες-άκοντες» συμπληρώνουμε και τον παροτρύνουμε για τα περεταίρω και αναγκαία.

ΕΙΝΑΙ άλλο ν’ αδειάζουν τη τσέπη καψούρηδων στα σκυλάδικα κι άλλο να λαδώνεται λειτουργός της υγείας. Άλλο να τα σκορπάς για λουλουδικό και σαμπάνιες (κατά την αισθητική και την κουλτούρα σου) κι άλλο να ρίχνεις το φακελάκι στη τσέπη του γιατρού, τρέμοντας απ’ το δέος της αρρώστιας και το φόβο του θανάτου.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΣ μου πώς ζεις (αν ζεις) σήμερα, για να σου πω ποιος ήσουν «τότε». Κι αρχίζουμε από ψηλά, παγκόσμια και ιστορικά.

ΜΕ τον Τζων Κένεντι «ξεκίνησε» ο πόλεμος στο Βιετνάμ κι όταν κάτι «στράβωσε» και δεν τους «έκανε», τον…ξέκαναν. Το τίμημα (θάνατος) ενός Προέδρου των Δημοκρατικών, σε μια χώρα δημοκρατική με την άδεια των…εξάσφαιρων.

ΟΙ μετέπειτα (Πρόεδροι) «συμμορφώθηκαν», ευθυγραμμίστηκαν και ήρθε η ώρα να φάει χώμα η πλάτη του αντιπάλου. Το πράμα ωρίμασε για τις Σοβιετικές «Δημοκρατίες», οι Αμερικανοί πράκτορες τριγυρνούσαν στη…Μόσχα και μόνο ο ντόπιος και «κατάλληλος» έλειπε. Βρέθηκε, ξεκίνησε η διάλυση, για να χρεοκοπήσει η ιδεολογία «ιδεολόγων».

ΠΩΣ ζει σήμερα ο κ. Μιχαήλ Γκορμπατσόφ; Με την Περεστρόικα του-εργαλείο-στην…αποθήκη. «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι…» και δώστε μου στέγη και προστασία. Του τα εξασφάλισαν οι Αμερικανοί(!) και ο «τέως» ζει και καλοπερνάει. Γράφει βιβλία, δίνει διαλέξεις, διαφημίζει…πίτσες. Δεν είναι π.χ. Μιλόσεβιτς για να τον «προδώσει» η καρδιά του, ούτε πράκτορας τύπου Σαντάμ για να τον κρεμάσουν πριν «μιλήσει».

ΚΙ ερχόμαστε στα ημέτερα εδάφη, των «μεγάλων», «μικρών» και «μέτριων» ηγετών. Υπήρξε δικτάτορας ο Μεταξάς; Αναμφίβολα. Ωστόσο, είχε ξαφνικό και περίεργο θάνατο (Ιαν. ’41). Γιατί, πέρα απ’ το «ΟΧΙ» του λαού, είπε το δικό του γνήσιο και περήφανο. Στους Άγγλους που του ζήτησαν…Αντίστασή μας, για λογαριασμό τους. «Με τους ακρωτηριασμένους του Αλβανικού μετώπου;» αντέταξε κι αυτοί (οι Άγγλοι) δεν…συγχωρούν.

ΠΕΡΑΣΑΝ οι δεκαετίες πολιτικών αναστατώσεων, κλυδωνίστηκε η Ελλάδα, μας κυβέρνησαν πολιτικοί και πρωθυπουργοί κι ας έρθουμε στα πολύ πρόσφατα. Πού κατοικοεδρεύουν και με τι ασχολούνται οι πρώην κ. κ. Σημίτης, Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου; Χαίρουν άκρας υγείας και ελευθερίας, αδιάφοροι και αναπολόγητοι. Δεν νιώθουν βάρος για τους ζημιογόνους Ολυμπιακούς και τους δαπανηρούς…Καλατράβες με τις Στέγες τους να σκουριάζουν, ξεχάστηκαν οι Ζαχόπουλοι και τα Βατοπέδια και οι τ. Πρωθυπουργοί μας παραμένουν μακρινοί, απρόσιτοι (και αναπολόγητοι).

ΝΑ (ξανα)ρωτήσουμε πού βρίσκεται και με τι ασχολείται ο κ. Σουφλιάς; Ξαφνικά εξαφανισμένος (με παμπόνηρη προαναγγελία της αποχώρησής του απ’ την πολιτική), μην τον ξανάδατε, μην περιμένουμε εξηγήσεις, απολογισμό και, αναδρομικά, λογαριασμό.

ΚΑΙ του κ. Λαλιώτη η «εξαφάνιση»; Λες να υπάρχει καμιά (παραμένουσα) σχέση του και συνάφεια με εργολάβους που συντηρούν(;) τις εθνικές μας οδούς;