....

Απόψεις

ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟ - Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ το δημόσιο. Μακριά απ’ τις έγνοιες να στήσουν δικό τους «μαγαζί» με τα παρελκόμενα και την αγωνία του (κεφάλαιο για άδεις, υποδομή, λαδώματα, γρηγορόσημα…).

ΔΗΜΟΣΙΟ, λοιπόν, με τα προνόμιά του και την ανεμελιά του εργαζόμενου και «εργαζόμενου». Ανεύθυνου για την πορεία και αμέτοχου σε τυχόν ζημιά του. Με τον προϋπολογισμό χρηματική πηγή και το Κράτος εγγυητή.

ΑΡΠΑΞΑΝ το Κράτος με τα υπάρχοντα και την υποδομή του, ένιωσαν λεύτεροι που κανένα μάτι δεν τους παρακολουθούσε (συχνά μόνο το κόμμα μετρούσε) κι άρχισαν να το αποικοδομούν. Μεθοδικά και με ρέγουλα, ενθαρρυμένοι απ’ την ατιμωρησία. Το ρίχνω στο φακελάκι και φύλλο δεν κουνιέται, μπολιάζεται ο διπλανός με ολίγη διαφθορά που θα γίνει μεγίστη και πάει το δημόσιο. Σάπισε. Στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά με την πρακτική του ιδιώτη πάνω στη δημόσια περιουσία.

ΤΟ νοσοκομείο δεν χρειάστηκε να μπάσει ιδιώτη. Έχρισε ιδιώτη τον λειτουργό του ΕΣΥ και καθάρισε. Με τη σιγουριά του μισθού και της μονιμότητας, αλλά και το μπλοκάκι των αποδείξεων γεμάτο, με ένα μέρος των εισπράξεων στο νοσοκομείο. Λες και θα μπορούσαν να ‘ξοφληθούν τα αστρονομικά ποσά της υλικοτεχνικής υποδομής του με πενταροδεκάρες. Όλα νόμιμα σ’ αυτή τη σύζευξη-συνύπαρξη του δημοσίου με τον ιδιώτη, ταυτιζόμενους στο ίδιο πρόσωπο.

ΚΑΤΑ τα άλλα, αν διανοηθείς να μπάσεις «βέρους» ιδιώτες (με δεσμεύσεις και κανόνες) στα νοσοκομεία, έχεις ξεπουλήσει τη δημόσια υγεία (διάβαζε καταλύεις το κάστρο, τους παίρνεις τη μπουκιά απ’ το στόμα, επί το χυδαιότερον).

ΤΟ ίδιο (και χειρότερο) ισχύει για τον διορισμένο εκπαιδευτικό που διαφημίζει την πραμάτεια στο δημόσιο σχολείο-πάρεργο και το βράδυ ιδιωτεύει. Στη διάθεσή του ο πανάκριβος εργαστηριακός εξοπλισμός και άχρηστος ως αχρησιμοποίητος, μέχρι την…κιμωλία εξασφαλισμένη δημοσία δαπάνη. Με το χτύπημα του κουδουνιού τρυπώνει σε σπίτια, ενώ θα μπορούσε ν’ ανοίξει δικό του «μαγαζί». Φροντιστήριο ιδιωτικό, με τις δαπάνες και τις υποχρεώσεις του. Δεν το αποτολμά, συνεχίζει να ιδιωτεύει (εντός του σχολείου) κι αν του μιλήσεις για ιδιωτικό σχολείο (με κανόνες και δεσμεύσεις), τσιρίζει για το…ξεπούλημα.

ΑΥΤΟ είναι το δημόσιο, εκεί το καταντήσαμε (στο όνομα του σοσιαλισμού τραβηγμένου απ’ τα μαλλιά) και ανεχόμαστε τον κάθε διεφθαρμένο να το αρμέγει συνεχίζοντας. Κι αν κάποιος μιλήσει για εταιρίες που θα αναλάβουν τα…σκουπίδια, μας κεντάει ο οίστρος (αλογόμυγα) της αγανάκτησης.

Ο ιδιώτης περιμένει (το’ πε ο κ. Μπουτάρης προειδοποιώντας) και μη παριστάνουμε τον ανήξερο κι ανυποψίαστο.

ΑΠΟ ΡΑΚΙΝΤΖΗ ΑΡΞΑΣΘΕ...

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΑ προβλήματα δεκαετιών συμπυκνωμένα σε 2-3 λέξεις: Κινητικότητα, διαθεσιμότητα, απόλυση. Η αλληλουχία που φέρνει συνειρμούς φριχτούς και κάνουν τον κ. Μητσοτάκη να μην κοιμάται.

ΔΕΝ προλάβαμε και μας πήρε η κατρακύλα. Δεν κάναμε την αλλαγή «αυθορμήτως» και πλάκωσαν ξένοι. Μετανάστες και εξουσιαστές. Κι έγινε η ανέμελη (με δανεικά) ζωή μας άγχος και αγωνία. Ποιον και πώς «κινείς», «διαθέτεις» και απολύεις; Κι αν είναι αδυσώπητο να προχωρήσεις από πού ξεκινάς; Απ’ τους βολεμένους χωμένους απ’ το παράθυρο; Και, βέβαια, είναι σωστό και δίκαιο να τους αντικαταστήσεις, αλλά είναι και τραγικό να τους πετάς στο δρόμο. Το παιχνίδι είχε δυο παίκτες κι είναι άδικο ο ένας να παραμένει στο πόστο του αγκαλιά με την ηδονική εξουσία και την (αδήλωτη) χαρά του νικητή.

ΚΑΙ, βέβαια για να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση ως εξουσία, οφείλεις πρώτα να πείσεις. Για τα κίνητρα και με το παράδειγμά σου. Ατομικό, ομαδικό και…συντεχνιακό. Σαν τι; Να βάλεις τάξη στο κοινοβούλιο καταργώντας βουλευτικές έδρες και τα…παρελκόμενά τους. Σε πρόσωπα και κονδύλια. Ν’ αλλάξεις, με τη διαδικασία του επείγοντος «θεσμούς» και νόμους που έκαναν ελκυστικό το «επάγγελμα» και την πολιτική καριέρα.

ΚΙ αν κλαδέψεις (ποιος να το κάνει;) τα προνόμια των παραπάνω και μειώσεις δραστικά τον αριθμό τους, το «κακό» θα πιάσει και τον κλάδο των «εργαζομένων» της βουλής. Υπεράριθμων και κατ ‘εξοχήν ρουσφετολογικά διορισμένων, ωστόσο, συνταγματικά(!) κατοχυρωμένων(!!). Και τι μας λένε οι «άρχοντες» και δια ξένης χειρός πολέμιοι της αταξίας στον δημόσιο βίο μας; Πως μπορούμε να κάνουμε χωρίς φύλακες στα σχολεία και χωροφύλακες στους δρόμους, αλλά αν απολύσουμε έναν «εργαζόμενο» της βουλής, θα’ χουμε…συνταγματική εκτροπή.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ τον κ. Ρακιντζή και ανατριχιάζουμε προκαταβολικά, πιάνοντας τη μύτη μας. Για τη διαφθορά που μας πνίγει, για τη δύναμη των φαύλων που καλύπτουν και προστατεύουν…φαυλότερους. Για το τέλειο (και αθάνατο) «σύστημα» που αμύνεται, μη χάσουμε την πρωτιά στη διαφθορά, τον τίτλο, το βραβείο. Από’ κει λοιπόν έπρεπε ν’ αρχίσουμε τις επιλογές. Με του κ. Ρακιντζή τα πορίσματα και χωρίς καθυστέρηση.

ΑΝ (παρα)μείνουμε στις κραυγές π.χ. των δημάρχων πως όλα λειτουργούσα ρολόι στον δήμο τους, θα ξαναβγούν ανανεώνοντας τη θητεία τους και ξανά τα ίδια. Θα παραμένουν ανείσπρακτα τέλη στο δήμο τους για λόγους ψηφοθηρικούς, θα «σπάζουν» έργα, θα προσλαμβάνουν φίλους και συγγενείς. Τι άλλο; Το κόμμα θα καμαρώνει για τον εκλεκτό του, ωστόσο, η λακκούβα θα χάσκει. Κι αν πλησιάζει ο Σεπτέμβρης της ΔΕΘ, θα μπογιατίζεται η άσφαλτος για τη διαδρομή της πρωθυπουργικής μερσεντές.

ΘΑ μας έπειθαν, μόνο αν έλεγαν και καμιάν αλήθεια αναποδογυρίζοντας το νόμισμα και για την αρνητική του όψη. Δεν δούλευαν δα όλα…ρολόι, όπως μας τα παρουσιάζουν.

Pages