Απόψεις

Και φέτος, όπως κάθε χρόνο, η πόλη των Γιαννιτσών τίμησε στις 14 του Σεπτέμβρη τη θυσία των 120 παιδιών της, που εκτελέστηκαν πριν από 69 χρόνια, μετά από φρικτά βασανιστήρια, από τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα κατοχής και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Στη φετινή όμως εκδήλωση στον Ομαδικό Τάφο συνέβησαν κάποια γεγονότα, που πρέπει να εκτιμηθούν με ψύχραιμη αλλά όχι πολιτικά ουδέτερη ματιά, για να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα.

Η Χρυσή Αυγή

Το πρώτο και πιο απαράδεκτο γεγονός ήταν η οργανωμένη παρουσία της Χρυσής Αυγής για δεύτερη χρονιά φέτος στην εκδήλωση. Μια ομάδα Χρυσαυγιτών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ήταν από τα Γιαννιτσά, με επικεφαλής βουλευτή τους, εμφανίστηκαν με τις μαύρες μπλούζες τους, τα ξυρισμένα κεφάλια και τα χυδαία συνθήματά τους, με στρατιωτικό βηματισμό, στο χώρο του μνημείου.

Για ποιον άραγε λόγο;

Για να καταδικάσουν το φασισμό και το ναζισμό;

Μα το κόμμα τους είναι μια νεοναζιστική οργάνωση, που υμνεί τον Χίτλερ, αρνείται το Ολοκαύτωμα, αντιγράφει τις μεθόδους των ναζί και χρησιμοποιεί τα σύμβολά τους (αγκυλωτό σταυρό, φασιστικό χαιρετισμό, τον οποίο και χρησιμοποίησε μέλος της μπροστά στον Ομαδικό Τάφο, κ.λπ.)!

Για να καταδικάσουν το δωσιλογισμό και τους προδότες συνεργάτες των Γερμανών;

Μα οι ίδιοι υπερασπίζονται τη δράση των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας και είναι πολιτικοί απόγονοί τους (ένα από τα συνθήματά τους ήταν: «τιμή σε χίτες και ταγματασφαλίστες»)!.

Για να τιμήσουν μήπως τους νεκρούς συμπολίτες μας;

Αυτοί όμως δεν πέθαναν τυχαία, από φυσιολογικό θάνατο, αλλά δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν από τους φασίστες. Ας σκεφτούμε, πώς θα φαινόταν στην παγκόσμια συνείδηση να καταθέσει στεφάνι στο Άουσβιτς ή το Νταχάου ή το Μαουτχάουζεν ένα νεοναζιστικό κόμμα. Δεν θα αποτελούσε ύβρη; Δεν θα ήταν βεβήλωση των τόπων αυτών του μαρτυρίου εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό ακριβώς ήταν και η παρουσία και η κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο.

Και τούτο δεν πρέπει να επαναληφθεί. Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας για όλη την πόλη μας!

Το γεγονός της παρουσίας της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο, σε μια δημόσια δηλαδή εκδήλωση, και ο τρόπος με τον οποίο η παρουσία αυτή εκφράστηκε (απειλές από τις προηγούμενες ημέρες, εμφάνιση με τον γνωστό παραστρατιωτικό τρόπο, χυδαία, εμετικά φασιστικά και ρατσιστικά συνθήματα κ.λπ.) αποκαλύπτουν γενικότερα τον στρατηγικό σχεδιασμό αυτής της οργάνωσης, που κατά τα ναζιστικά πρότυπα βασίζεται σε τρεις άξονες:

α) Στην προσπάθεια κατάληψης του δημόσιου χώρου, με τελικό στόχο την κυριαρχία σ’ αυτόν και την αποβολή καθενός που δεν συμφωνεί μαζί της.

β) Στην πρόκληση φόβου με φραστική, ψυχολογική και υλική βία, ώστε να μην υπάρχει αντίσταση στις επιδιώξεις της.

γ) Στην καλλιέργεια κλίματος έντασης και δημιουργία επεισοδίων με αριστερές ομάδες, με στόχο να φανεί στην κοινή γνώμη πως δεν πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα στο φασισμό και τη δημοκρατία, αλλά πως τάχα είναι μια διαμάχη μεταξύ εθνικιστών και αριστερών (στην οποία διαμάχη θεωρούν βέβαιη την υποστήριξη τους από τις δυνάμεις καταστολής), ώστε ένα μέρος της κοινωνίας να φοβηθεί, να αποστασιοποιηθεί και να παθητικοποιηθεί, γεγονός που βολεύει τα σχέδιά τους.

(Αναφερόμαστε βέβαια μόνο στη δημόσια και επίσημη δράση της και όχι στις κρυφές δολοφονικές επιθέσεις μελών της εναντίον μεταναστών, προσφύγων, αριστερών κ.λπ.).

Η στρατηγική αυτή της Χρυσής Αυγής πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψη από το αντιφασιστικό κίνημα, για να οργανώσει κατάλληλα τον τρόπο αντίδρασής του.

Ο Δήμαρχος Πέλλας

Πρωταρχική ευθύνη για την παρουσία της νεοναζιστικής οργάνωσης στη φετινή εκδήλωση έχει η Δημοτική Αρχή και προσωπικά ο Δήμαρχος Γρηγόρης Στάμκος.

Ακόμη και αν δεχθεί κανείς αυτό που ισχυρίστηκε σε αντιπροσωπεία φορέων της πόλης που τον επισκέφτηκε λίγες ημέρες πριν για το ζήτημα αυτό, ότι δηλαδή πέρσι δε προσκάλεσε τη Χρυσή Αυγή στην εκδήλωση (πάντως ουδέποτε διέψευσε δημόσια σχετική καταγγελία), το βέβαιο είναι ότι ανέχθηκε την παρουσία της και την κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της, πράγμα που επιβεβαιώθηκε και από τη φετινή του στάση.

Ο Δήμαρχος αρνήθηκε να τοποθετηθεί δημόσια, αρνήθηκε να πάρει υπεύθυνη πολιτική θέση ως πρώτος πολίτης αυτής της πόλης, αρνήθηκε να αποδοκιμάσει τη Χρυσή Αυγή και να δηλώσει πως είναι ανεπιθύμητη η παρουσία της στην εκδήλωση τιμής και μνήμης του Ομαδικού Τάφου. Αντίθετα με το απαγορεύσει (για πρώτη φορά φέτος), ως διοργανωτής της εκδήλωσης, να καταθέσουν στεφάνι όλα τα κόμματα, επικαλούμενος το πρωτόκολλο (το οποίο βέβαια ο ίδιος ο Δήμος διαμορφώνει), εξομοίωσε ανόμοια πράγματα, έκανε απαράδεκτους πολιτικούς συμψηφισμούς, κράτησε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους φασίστες και τους αντιφασίστες και έτσι ουσιαστικά ευνόησε τους Χρυσαυγίτες.

Το τι θα κάνουν τα κόμματα γι’ αυτή τη δημαρχιακή απόφαση είναι κάτι που αφορά τα ίδια. Επίσης το ποιοι καταθέτουν στεφάνι σε μια εκδήλωση είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητηθεί με σοβαρότητα και ψυχραιμία, ώστε να αποφευχθεί η κατάθεση να γίνεται πασαρέλα για προβολή διαφόρων «παραγόντων». Η φετινή όμως απόφαση του Δημάρχου δεν υπηρετεί έναν τέτοιο σκοπό. Ήταν πρόφαση, για να αποφύγει την ευθύνη να τοποθετηθεί πολιτικά εναντίον της Χρυσής Αυγής. Ήταν μια στάση Πόντιου Πιλάτου. Το νίψιμο των χεριών του Πιλάτου όμως ούτε τη σταύρωση του Ιησού απέτρεψε ούτε τον ίδιο απάλλαξε από τις ευθύνες.

Μια δημόσια δήλωση του Δημάρχου ότι οι νεοναζιστές είναι ανεπιθύμητοι στην εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου και βέβαια η έμπρακτη υποστήριξη αυτής της δήλωσης, θα είχε ως αποτέλεσμα να μη τολμήσουν αυτοί να βεβηλώσουν την ιστορική μνήμη της πόλης, την οποία πρώτος ο ίδιος έχει καθήκον να προστατεύει, πράγμα που δεν έκανε και θα είναι για πάντα υπόλογος γι’ αυτό.

Όλα τα παραπάνω του τα επισήμανε η αντιπροσωπεία των φορέων που τον επισκέφθηκε, ώστε να μη μπορεί να επικαλεστεί άγνοια ή αμέλεια. Φαίνεται όμως πως για τον σημερινό Δήμαρχο μετράνε οι ψήφοι των νεοναζιστών στις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Κρίμα!

Η Αστυνομία

Μαζί με την ευθύνη του Δημάρχου τεράστια είναι και η ευθύνη της Αστυνομίας για τον τρόπο διαχείρισης του ζητήματος, διαχείριση που προφανώς έγινε με άνωθεν εντολές και έχει την πολιτική κάλυψη του αρμόδιου Υπουργού.

Πριν απ’ όλα βέβαια πρέπει να αναφερθεί πως και μόνο το γεγονός της παρουσίας τόσο μεγάλης αστυνομικής δύναμης σε μια εκδήλωση της πόλης, η οποία, παρά την προσπάθεια που κατά καιρούς έχει γίνει, για να χάσει το ουσιαστικό της περιεχόμενο και να καταστεί μια τυπική τελετή, είναι ακόμη ζωντανή στη συνείδηση των Γιαννιτσωτών, γιατί οι μνήμες και οι φρικτές εικόνες είναι ακόμα ζωντανές, και μόνο λοιπόν το γεγονός της μαζικής παρουσίας των δυνάμεων καταστολής είναι αρνητικό και ίσως μελλοντικά αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα για τη συμμετοχή του λαού σ’ αυτήν.

Από εκεί και πέρα ο τρόπος που σχεδίασε η Αστυνομία την όλη «επιχείρηση διατήρησης της τάξης» (!) ήταν απαράδεκτος. Ήταν τρόπος, που ενώ τυπικά φαινόταν αντικειμενικός, ουσιαστικά εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις των νεοναζιστών. Ειδικότερα η Αστυνομία:

α) Αντί να κρατήσει τους Χρυσαυγίτες μακριά από το χώρο του Ομαδικού Τάφου, τους επέτρεψε να φτάσουν σχεδόν μπροστά στο μνημείο, αν και γνώριζε ότι η προκλητική τους παρουσία εκεί θα προκαλέσει αντιδράσεις.

β) Όχι μόνο επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να καταθέσει στεφάνι, αλλά και την προστάτεψε να το κάνει, φερόμενη ουσιαστικά ως σύμμαχός της, όπως και προστάτεψε στη συνέχεια το στεφάνι της από την οργή του κόσμου.

γ) Δημιούργησε απίστευτη ένταση με την εχθρική της στάση προς τους σύνολο των πολιτών, που καθολικά αποδοκίμαζαν την κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της Χρυσής Αυγής: άνδρες των ΜΑΤ με πλήρη εξάρτυση (κράνη, ασπίδες κ.λπ.), με το πρόσωπο γεμάτο μίσος, το στόμα σφιγμένο και το βλέμμα να καρφώνει στα μάτια τον «εχθρό λαό», διαπαιδαγωγημένοι να βλέπουν κάθε διαμαρτυρόμενο πολίτη σαν αντίπαλο, έσπρωχναν ηλικιωμένους ανθρώπους και γυναίκες, τραβούσαν χέρια, χρησιμοποιούσαν τις ασπίδες σαν όπλα επιθετικά, μουρμούριζαν λόγια ακατάληπτα… .

δ) Κράτησε για πολλή ώρα μακριά από τον Ομαδικό Τάφο τους πολίτες των Γιαννιτσών, εμποδίζοντάς τους να αποθέσουν ένα κόκκινο γαρίφαλο στο μνημείο, ακόμη και όταν οι Χρυσαυγίτες είχαν αποχωρήσει.

ε) Προχώρησε σε προσαγωγές στο Αστυνομικό Τμήμα δύο αντιφασιστών συμπολιτών μας (με χειροπέδες!). (Οι προσαχθέντες με την αντίδραση όλου του κόσμου γρήγορα αφέθηκαν ελεύθεροι). Εννοείται πως από τους νεοναζιστές δεν ενοχλήθηκε κανείς.

Όλα τα παραπάνω, εκτός βέβαια από την κυβερνητική πολιτική κάλυψη, μαρτυρούν και τις υπόγειες σχέσεις μεγάλου μέρους των δυνάμεων καταστολής με τη Χρυσή Αυγή, πράγμα άλλωστε που φάνηκε και από τα πολύ ψηλά ποσοστά, που έλαβε το νεοναζιστικό κόμμα σε εκλογικά τμήματα της Αθήνας, όπου ψήφισαν μόνο αστυνομικοί.

Όλα τα παραπάνω επίσης φανερώνουν την ανάγκη να κοπεί με το μαχαίρι κάθε σχέση της Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή, τη ανάγκη της κατάργησης των ΜΑΤ και της δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης των σωμάτων ασφαλείας, ώστε να υπηρετούν το λαό και τη δημοκρατία και να μη συμπεριφέρονται σαν αντίπαλοί τους.

Ο «πανηγυρικός» της ημέρας

Η ομιλία του εκπροσώπου της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρίας «Φίλιππος» Βασιλείου Τραούδα, συνταξιούχου αστυνομικού, δεν θα άξιζε καν να σχολιαστεί, αν σε κρίσιμα ζητήματα δεν ήταν τόσο προκλητικά ελλιπής και «στρογγυλεμένη». Επρόκειτο για μια ομιλία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της λεγόμενης αναθεωρητικής ιστοριογραφίας.

Οι Γερμανοί ήταν κατακτητές, αλλά οι λέξεις ναζισμός και φασισμός σπάνια ακούστηκαν, τα ναζιστικά εγκλήματα ήταν αντίποινα στον αγώνα των ανταρτών της Αντίστασης και των «ομοϊδεατών» τους (sic), η Αντίσταση υπήρχε, αλλά έτσι γενικά και αόριστα, χωρίς αντιστασιακές οργανώσεις (ούτε μια φορά δεν αναφέρθηκε το Ε.Α.Μ., ο Ε.Λ.Α.Σ., ο Ε.Δ.Ε.Σ….), χωρίς καμιά αναφορά στα κόμματα πού πρωτοστάτησαν στη δημιουργία τους (θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανείς να ακουστεί το όνομα του Κ.Κ.Ε.), οι προδότες, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι ήταν απλώς Έλληνες (!) συνεργάτες των Γερμανών και φυσικά κανένας λόγος δεν έγινε ούτε για τον Πούλο ούτε για τον Σκαπέρδα ούτε για τα Τάγματα Ασφαλείας ούτε για τις άλλες ένοπλες γερμανοντυμένες συμμορίες, που έδρασαν στον καιρό της κατοχής.

Συμπερασματικά, η φετινή ομιλία στον Ομαδικό Τάφο κάλλιστα θα μπορούσε να έχει εκφωνηθεί τον καιρό της χούντας.

Η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.

Δυο λόγια για την Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. (Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή), που εκφράζει κυρίως δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και έκανε δυναμική εμφάνιση στη φετινή εκδήλωση.

Η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. αρνήθηκε να συμπράξει με το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γιαννιτσών και τους φορείς της πόλης στην από κοινού αντιμετώπιση του ζητήματος της παρουσίας της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο, επικαλούμενη πως έχει τη δική της αντίληψη για την αντίδραση απέναντι στο φασισμό.

Εμφανίστηκε στο χώρο της εκδήλωσης οργανωμένα, με πανό, σημαίες, ντουντούκες και συνθήματα (την ίδια πρακτική ακολούθησε δυστυχώς και το Κ.Κ.Ε.), ξεχωρίζοντας έτσι από το πλήθος των πολιτών που έρχονται κάθε χρόνο στον Ομαδικό Τάφο χωρίς κομματικές ή άλλες ταμπέλες.

Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση, που είναι μια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του δωσιλογισμού, δηλαδή μια εκδήλωση πολιτική με την ευρύτερη σημασία του όρου, είναι ταυτόχρονα και ένα μνημόσυνο, στο οποίο συμμετέχουν και οι συγγενείς εκτελεσμένων (γι’ αυτό και δεν έπαψαν οι συγκεντρωμένοι κάτω από το πανό της να φωνάζουν συνθήματα κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης). (Το αν πρέπει να γίνεται ή όχι κάποια θρησκευτική τελετή σε κάθε είδους δημόσιες εκδηλώσεις είναι άλλης τάξης συζητήσιμο ζήτημα. Από τη στιγμή όμως που γίνεται και εσύ συμμετέχεις, οφείλεις τον στοιχειώδη σεβασμό).

Όσο για «τις κραυγές και τους ψιθύρους», που ακούγονταν την ώρα του εθνικού ύμνου, καλό θα ήταν όσοι «υπερεπαναστάτες» συμμετείχαν σ’ αυτή την ασχήμια, να θυμηθούν τους αγωνιστές της Αριστεράς, που έψαλλαν περήφανοι τον εθνικό ύμνο σε εξορίες και φυλακές και μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Είναι ντροπή να αφήνουμε να καπηλεύονται τον ύμνο στην ελευθερία οι νεοναζί αρνητές της ελευθερίας.

Κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν από το μπλοκ της (όπως αυτό για τα «κονσερβοκούτια» ή το άλλο για τη «δουλειά που δεν τέλειωσε στο Μελιγαλά» κ.λπ.) όχι μόνο δεν εξέφραζαν το σύνολο του αντιφασιστικού κόσμου αλλά ήταν απολύτως διχαστικά.

Η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. έπεσε στην παγίδα της φραστικής (μερικές φορές στα όρια του χυδαίου) αντιπαράθεσης με τους Χρυσαυγίτες και της πρόκλησης τεχνητής έντασης, που αυτοί επίτηδες καλλιεργούν, για να δώσουν την εντύπωση πως πρόκειται απλώς για μια διαμάχη μεταξύ χρυσαυγιτών και αριστερών, τακτική για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω. Η ένταση αυτή και η αίσθηση ότι μπορεί να γίνουν επεισόδια καλλιεργεί το φόβο και την ανασφάλεια, απομακρύνει τους απλούς πολίτες από το δημόσιο χώρο, ενισχύει τη «θεωρία των δύο άκρων», που τόσο έντεχνα προσπαθεί να επιβάλλει η Κυβέρνηση για τους δικούς της λόγους, και αντικειμενικά ευνοεί τη Χρυσή Αυγή. Αν αυτό (ανεξάρτητα από προθέσεις) γίνει αιτία στην επόμενη εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου να συμμετάσχουν λιγότεροι άνθρωποι (ήδη και φέτος κάποιοι αποχώρησαν, ενώ πολλοί έμειναν μακριά από το χώρο του μνημείου) θα πρόκειται για μια μεγάλη αστοχία του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο - ειρήσθω εν παρόδω,- δεν μπορεί να μονοπωλείται (κοινώς να καπελώνεται) από κανέναν.

Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γιαννιτσών

Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Γιαννιτσών (στο οποίο ανήκει ο συντάκτης αυτού του άρθρου) προσπάθησε έγκαιρα να οργανώσει τη συλλογική αντίδραση ολόκληρης της τοπικής δημοκρατικής κοινωνίας ενάντια στην παρουσία της Χρυσής Αυγής στον Ομαδικό Τάφο, θεωρώντας το ζήτημα αυτό ιδιαίτερα σημαντικό για τον αντιφασιστικό αγώνα στην πόλη μας.

Κινήθηκε σε επίπεδο και θεσμικό και κινηματικό για την επίτευξη του στόχου αυτού, με μέσα την οικοδόμηση της πιο πλατιάς αντιφασιστικής συμμαχίας, τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή του λαού στην εκδήλωση, το σπάσιμο του φόβου και την αποφυγή της έντασης που καλλιεργούν οι νεοναζιστές, αλλά ταυτόχρονα και το σεβασμό στους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση συγγενείς των θυμάτων.

Προσκάλεσε σε σύσκεψη τους μαζικούς φορείς της πόλης για την από κοινού αντιμετώπιση του ζητήματος και χάραξε μαζί τους την τακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί.

Πραγματοποίησε συνάντηση με τον Δήμαρχο Πέλλας, τον έθεσε προ των ευθυνών του και του απηύθυνε ανοιχτή επιστολή, ζητώντας του να μην επιτρέψει τη προσβολή της ιστορικής μνήμης της πόλης από τους φασίστες.

Κάλεσε τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά, αγωνιστικά και ειρηνικά στην εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου με προκήρυξη, την οποία δημοσίευσε στα ΜΜΕ και ανάρτησε στο διαδίκτυο. Τοιχοκόλλησε αφίσες και μοίρασε την προκήρυξη.

Αποφάσισε να πάρει μέρος στην εκδήλωση χωρίς πανό και τηλεβόες και, αντί για στεφάνι, να μοιράσει γαρίφαλα στους συγκεντρωμένους για κατάθεση στον Ομαδικό Τάφο.

Αποφάσισε, τέλος, σε περίπτωση απόπειρας για κατάθεση στεφάνου εκ μέρους της Χρυσής Αυγής, μέλη του να σταθούν μπροστά στο μνημείο, και, χωρίς βία, εφαρμόζοντας την τακτική της παθητικής αντίστασης, να εμποδίσουν τη βεβήλωσή του από τους νεοναζιστές.

Τι πέτυχε από όλα αυτά, τι μπορούσε να έχει επιτευχθεί, πού έχουμε ευθύνες εμείς και πού άλλοι, τι πρέπει να γίνει από εδώ κι εμπρός;

α) Στο κάλεσμα του Αντιφασιστικού Μετώπου δεν ανταποκρίθηκαν δυστυχώς όλοι οι φορείς της πόλης. Ο Δικηγορικός Σύλλογος Γιαννιτσών, η Β΄ Ε.Λ.Μ.Ε., ο Σύλλογος εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο Σύλλογος εφοριακών Πέλλας –Ημαθίας αρνήθηκαν, ο καθένας με διαφορετική αιτιολογία, να υπογράψουν την ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο και την προκήρυξη προς τους πολίτες. Αδιαφορία; Υποτίμηση του φασιστικού κινδύνου; Φόβος; Υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων; Ό,τι κι αν ισχύει, είναι ανησυχητικό.

Τιμητικά αξίζει να αναφερθούν οι φορείς που συνυπέγραψαν τα παραπάνω κείμενα και να εξαρθεί κυρίως η στάση αυτών του δημόσιου τομέα, μέλη των οποίων με το νέο πειθαρχικό δίκαιο θα μπορούσαν να βρεθούν μπλεγμένα με μια ενδεχόμενη μήνυση από τη μεριά της Χρυσής Αυγής, τακτική που εφαρμόζει συστηματικά τελευταία: Εργατικό Κέντρο Γιαννιτσών, Εργοστασιακό σωματείο εργαζομένων Ελληνικής Υφαντουργίας, Συνδικάτο οικοδόμων και συναφών επαγγελμάτων πόλης και επαρχίας Γιαννιτσών, Σωματείο εμποροϋπαλλήλων και ιδιωτικών υπαλλήλων Γιαννιτσών και περιφέρειας, Σωματείο εργαζομένων στην Ε.Γ.Σ. Γιαννιτσών, Σύλλογος εργαζομένων Δήμου Πέλλας, Σωματείο εργαζομένων στη Δ.Ε.Υ.Α. Πέλλας, Ένωση συνταξιούχων Ι.Κ.Α. Γιαννιτσών και περιφέρειας.

β) Δεν έγινε κατορθωτό να πειστεί ο Δήμαρχος Πέλλας να αποκλείσει τη Χρυσή Αυγή από την εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου. Για τις τεράστιες δικές του ευθύνες έγινε αναφορά προηγουμένως. Αλλά και το αντιφασιστικό κίνημα (κι εδώ δεν εννοούμε μόνο το Αντιφασιστικό Μέτωπο, αλλά και τα πολιτικά κόμματα, τις δημοτικές παρατάξεις, τους φορείς της πόλης κ.λπ.) σίγουρα θα μπορούσε να πιέσει περισσότερο προς μια τέτοια απόφαση (με την πρόκληση π.χ. συζήτησης για το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, με τη συλλογή υπογραφών, με δημοσιεύσεις, με κινητοποίηση κ.λπ.).

γ) Η παρουσία του κόσμου φέτος στην εκδήλωση ήταν μεγαλύτερη από άλλες χρονιές, αλλά όχι όση θα έπρεπε να είναι. Ανεξάρτητα από τις αδυναμίες του Αντιφασιστικού Μετώπου για το ότι π.χ. δεν μπόρεσε ίσως να διαδώσει το μήνυμά του σε όλη την πόλη, για το ότι δεν κατόρθωσε να πείσει και να κινητοποιήσει περισσότερους κ.λπ. (κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει), κάποια στιγμή ο κάθε δημοκρατικός πολίτης έχει χρέος να δει και την προσωπική του ευθύνη. Αν δεν αντιδράσει τώρα απέναντι στη φασιστική απειλή, αν δεν στρατευθεί τώρα μαζί με άλλους πολλούς στον αγώνα εναντίον της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, αν ανεχθεί τις ιδέες και τις πρακτικές της, τότε ας μην ξαφνιαστεί, αν κάποια μέρα βρεθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

δ) Τη μέρα της εκδήλωσης στον Ομαδικό Τάφο είναι βέβαιο πως οι περισσότεροι πολίτες που παραβρέθηκαν εκεί συμφωνούσαν με τις απόψεις και την τακτική του Αντιφασιστικού Μετώπου. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κατορθώθηκε –για διάφορους λόγους- να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν, ώστε σαν ένα πλατύ, μεγάλο, ειρηνικό λαϊκό ποτάμι, μια ήρεμη αλλά αποφασισμένη δύναμη, να πλησιάσει στο χώρο του μνημείου, να σταθεί μπροστά στις δυνάμεις καταστολής και απέναντι στους νεοναζί και να δείξει πως όλος ο λαός -και όχι μόνο μια δυναμική μειοψηφία- βρίσκεται απέναντι στο φασισμό.

ε) Τελικά η Χρυσή Αυγή, με την προστασία της Αστυνομίας και μέσα στη γενική αποδοκιμασία (γενική; οι «επίσημοι» φρόντισαν γρήγορα-γρήγορα να αποχωρήσουν, για να μην υποχρεωθούν να πάρουν θέση), κατέθεσε στεφάνι και βεβήλωσε τον Ομαδικό Τάφο. Κι αυτό είναι μια αποτυχία και προσβολή για όλους μας και για ολόκληρη την πόλη. Η απόφασή μας να σταθούμε μπροστά στο μνημείο, για να το προστατέψουμε, δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί. Ας μην κατηγορούμε όμως γι’ αυτό τους εαυτούς μας. Τα κιγκλιδώματα, οι αστυνομικές δυνάμεις, τα ΜΑΤ καθιστούσαν αντικειμενικά αδύνατο κάτι τέτοιο. (Το στεφάνι της Χρυσής Αυγής πετάχτηκε στη συνέχεια στα σκουπίδια, εκεί που είναι και η θέση του νεοναζιστικού αυτού κόμματος).

Εμείς -και σαν συμπέρασμα από όσα έγιναν φέτος στην εκδήλωση του Ομαδικού Τάφου,- εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην οικοδόμηση μιας πλατιάς αντιφασιστικής συμμαχίας, στη δημιουργία ενός μεγάλου, μαζικού, αντιφασιστικού κινήματος, όπως το έχουμε διατυπώσει και στην ιδρυτική μας διακήρυξη.

Η παρουσία ενός τέτοιου κινήματος, δηλαδή χιλιάδων ειρηνικών και αποφασισμένων πολιτών στον Ομαδικό Τάφο, θα έκανε τη Χρυσή Αυγή να μην τολμήσει καν να σκεφτεί την εμφάνισή της εκεί, θα έκανε τον Δήμαρχο να πάψει να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, θα έκανε τα κιγκλιδώματα και την Αστυνομία να πάνε στην άκρη, θα έκανε δηλαδή την εκδήλωση της 14^ης Σεπτεμβρίου μια πραγματική λαϊκή αντιφασιστική εκδήλωση τιμής και μνήμης, όπως και της αξίζει να είναι.

Θέμης Αχτσιόγλου

(Το παραπάνω άρθρο εκφράζει αποκλειστικά προσωπικές απόψεις του συντάκτη του).

ΕΙΧΑΜΕ «Πολυτεχνείο». Έχουμε καταλήψεις. Απ’ τον ξεσηκωμό κατά παράνομων «τότε», στην παρανομία κατά νόμιμων, σήμερα. Κι αν προστατεύει ο νόμος τη δημόσια περιουσία, οι σύγχρονοι «επαναστάτες» το(ν) αγνοούν. Σε χώρα «κουτόφραγκων», τυχόν καταληψίες τους βγάζουν σηκωτούς. Χωρίς κουβέντες περιττές και κλαψουρίσματα. Εδώ, «ιδρώσαμε» για το άσυλο που δεν ήταν…άσυλο.

ΤΑ σχολεία, λοιπόν, σε χέρια σχολιαρόπαιδων και εν δυνάμει καταληψιών. Ξοπίσω τους κρυμμένοι «αρχιτέκτονες», ψαράδες σε θολά νερά και προσδοκώντες. Τι; Να πέσει το κάστρο και ν’ αρπάξουν τα κλειδιά. Για μιαν απ’ τα ίδια και για επανάληψη των ίδιων αιτίων που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

ΕΙΝΑΙ καιρός για δουλειά, ανοχή και αναμονή. Με τη ματιά μας πάνω σε αναξιοπαθούντες που περιμένουν το ατομικό και κοινωνικό μας ενδιαφέρον. Για κοινή προσπάθεια κι όποιος θέλει ας πάρει το τιμόνι.

ΩΣΤΟΣΟ, εμείς τι κάνουμε σε ώρες κρίσιμες και μέρες κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική; Βγάζουμε απ’ την ψυχή μας ό,τι απόμεινε από διχαστική μανία, τη βουτάμε στη λύσσα των πολιτικών για εξουσία και πορευόμαστε. Στο άγνωστο που θα’ ναι συνέχεια του γνωστού. Με τα προβλήματα να μας βαραίνουν τα πόδια και περνώντας για τροχάδην το σημειωτόν.

ΤΟΥΣ μιλάς για προβλήματα και το δάχτυλο στριφογυρίζει δείχνοντας ενόχους. Για άδεια ταμεία που δεν τα γεμίζουν εισφορές, και σου μιλούν για μελλοντική «αποκατάσταση» και επιστροφή στο παρελθόν. Επιμένεις πως «καιροί ου μενετοί» και επιμένουν σε λογοπαίγνια και εξυπναδούλες.

ΝΑ ξαναπάμε στο πρόβλημα των ημερών, που δεν είναι πρόβλημα. Γιατί; Γιατί δεν απολύονται καθηγητές-μετατάσσονται. Δεν παραμένουν σε πόστα λούφας επιτήδειοι (αποσπασμένοι κλπ) και ξαναμπαίνουν(;) στην τάξη. Και ξεσηκώνονται οι (ξε)βολεμένοι, ξεσηκώνουν και «συμμάχους». Τα παιδιά για τα οποία «σκίζονται» και τα «μορφώνουν». Αρμέγοντας το γονιό με το (παράνομο) ιδιαίτερο κι αντάλλαγμα τον βαθμό για το «άριστα».

ΚΑΙ τι να κάνει ο εκπαιδευτικός που αδικείται από μισθό, μιας και η πατρίδα μας τον θέλει ανέκαθεν φτωχό; Να βγει μπροστάρης για δουλειά! Πέρα από κόμματα. Και, βέβαια, με τη βασική σκέψη πως το (όποιο) εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν φτιάχτηκε γι αυτόν.

ΚΑΝΕΝΑΣ καθηγητής/καθηγήτρια να μην απολυθεί! Είναι άδικο, ανήκουστο και τραγικό. Όπως τους διόρισαν, έτσι να τους «συντηρήσουν».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑ τον Ανδρέα Παπανδρέου θα μιλήσει η Ιστορία. Οι άνθρωποι «μίλησαν» με το ξέσπασμα του 48%. Από σωρευμένη καταπίεση των «νικητών» του Εμφυλίου. Με τη μεθόδευση και τη στάση τους, που, βέβαια, δεν είναι αλλιώτικη από εκείνην των «άλλων», αν επικρατούσαν. Κι αν θυμηθούμε τη δημοκρατία των «άλλων» στις (λαϊκές)…δημοκρατίες τους, λέμε ποτέ πια εμφύλιος-του νικητή η καταπίεση δεν έχει χρώμα και ιδεολογία.

ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τον Ανδρέα και βάλαμε σε τάξη της μνήμης μας τ’ απομεινάρια. Σε μια σειρά που ξεκινάει απ’ τη δημοκρατία στο χώρο όπου γεννήθηκε και με τον φόβο του χωροφύλακα παρελθόν, για να φτάσει στην ασυδοσία της παρεξηγημένης δημοκρατίας απ’ τον νεοέλληνα, που (επ)έφερε τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης. Σε συνθήκες χαλάρωσης και ατιμωρησίας. Για να εισβάλουν στον κρατικό μηχανισμό και σε πόστα «προσοδοφόρα» άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν κόπιασαν στη ζωή τους για μόρφωση, δεν ίδρωσαν στη βιοπάλη και μόνο ως…αφισοκολλητές διέπρεψαν.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ, λοιπόν, τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Ιστορία και πάμε στις ιστορίες των «απογόνων» του. Αφού επισημάνουμε πως δεν υπήρξε πρωθυπουργός που λοιδορήθηκε περισσότερο, καθυβρίστηκε από αισχρές φυλλάδες κι έγινε στόχος μιας ζερβοδέξιας συμμαχίας, για να διαμοιραστούν τα ιμάτια και το ΠΑΣΟΚ-έργο ζωής του-κι έφαγαν τα…μούτρα τους.

ΟΣΟ πάμε σε μεταγενέστερους, τόσο όφειλαν να’ ναι σεμνότεροι. Όσο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα με τις σοσιαλιστικές του δομές, στο ξεκίνημα, εξελίχτηκε σε εκσυγχρονισμό για να καταντήσει ΠΑΣΟΚ σε χέρια (κάποιων) ληστών, τόσο όφειλαν να παραμείνουν εξαφανισμένοι κάποιοι πρωθυπουργοί και τα «παιδιά» τους.

ΚΑΙ τι είδαμε στη «γιορτή»-επέτειο; Ποιοι έσκασαν μύτη μη τους φάνε «σύντροφοι» κερδίζοντας τις εντυπώσεις;

ΣΗΜΙΤΗΣ, που «το του Ανδρέα τρόπαιον» δεν τον άφηνε να «καθεύδει». Εστιάσαμε στο αλεπουδίσιο βλέμμα του και θυμηθήκαμε. Τα χτυπήματα, ύπουλα και συστηματικά, στον νοσούντα Παπανδρέου. Τον «μυστικό του δείπνο» με τους πιστούς του, που μοιράστηκαν υπουργεία.

(Συνεχίζεται)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΨΑΧΝΟΥΜΕ για αντιπάλους των σύγχρονων…καουμπόηδων. Πέρα απ’ τους ορκισμένους αντιπάλους της Ανατολής, φανατικούς θρησκευτικά και σταυροπόδι, στο δάπεδο, περιμένοντας τη…βόμβα. Και, βέβαια, ο αμερικανός «πολεμιστής» μπορεί να πατάει κουμπιά (για να φύγει ο πύραυλος) ξεφυλλίζοντας ένα…πορνοπεριοδικό κι ο «ανατολίτης» να πιστεύει, αλλά η πίστη του είναι θρησκευτική. Δεν είναι ιδεολογική για να τρομάξει ο αντίπαλος με την υπεροπλία του.

ΠΕΡΑΝ των παραπάνω, δεν έμεινε πραγματικός αντίπαλος (των Αμερικανών), στον Πλανήτη. Μην ψάχνεις, λοιπόν, για κομουνιστές της κραταιάς ΕΣΣΔ-θα τους βρεις μεταλλαγμένους μπροστάρηδες σε καπιταλιστικές διεκδικήσεις. Ούτε για Κινέζους, μπερδεμένους ιδεολογικά κι αμήχανους στο σταυροδρόμι. Πρώην «Ανατολικοί» (Ρώσοι, Κινέζοι κλπ σοσιαλιστικά απομεινάρια) είναι γατούλες χαδιάρες στην αγκαλιά της Δύσης κι άλλοτε σκύλοι αλυχτώντες για λογαριασμό της. Με το λουρί απ’ το περιλαίμιο σε χέρια Δυτικά και…προπαντός Αμερικανικά.

«ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ», περάσαμε απ’ τους Γάλλους. Μας πρόλαβε ο Πρόεδρος Ολλάντ ο…σοσιαλιστής. Συμφώνησε προκαταβολικά. Για τους …κυρίως σκοτωμούς και για τους παράπλευρους (βάλε και μερικά παιδάκια-το δικό του παιδί θα διασκεδάζει) κι έδωσε, θεωρητικά, «γην και ύδωρ», πριν του τα ζητήσουν.

ΚΙ ύστερα; Ήρθαμε στα δικά μας. Στη μικρή Ελλάδα της μεγάλης «Συμμαχίας». Με την «ημετέρα» πολιτική ηγεσία να τα…μασάει, την Αντιπολίτευση να πιέζει για λεονταρισμούς επιμένοντας σε δονκιχωτισμούς. Λες και υπάρχει ελπίδα απεξάρτησης, είναι κάρο το συμμαχικό άρμα και χαλαρές οι «ιδεολογικές» μας δεσμεύσεις. Όσο μπορούσαν να κάνουν του κεφαλιού τους τα κράτη-μέλη και οι…πολεμιστές του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

ΚΑΙ πού καταλήγουμε; Είδαμε τον Κάμερον να «συντρίβεται» απ’ το κοινοβούλιό του, δια τον φόβον των…Ιουδαίων. Βλέπουμε τους καουμπόηδες να κονταίνουν το βεληνεκές του λάσου (κι ίσως το βάλουν στην…κωλότσεπη) μπροστά στους αγριεμένους της Ανατολής και τους δισταχτικούς της Δύσης.

ΟΙ λαοί κρατούν στα χέρια τους την τύχη του κόσμου. Αυτοί θα «συμμορφώσουν» (απειλώντας) κυβερνήσεις. Αυτές θα «ευθυγραμμίσουν» τους ισχυρούς (διάβαζε Αμερικανούς). Για ειρηνοποιούς (με το στανιό) και για το όπλο «παρά πόδα».

Υ.Γ. Υπάρχει και Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση). Ε, και;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΗΣ έστρωσαν το δρόμο ο χρόνος και η ατιμωρησία. Εισχώρησε η διαφθορά, στρώθηκε, μας βρήκε στον ύπνο, ξυπνήσαμε, τρέχουμε με τον δαυλό κι είναι αργά.

ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ πως υπήρχε άβατο (για τη διαφθορά) και πέσαμε έξω. Κι αν ήταν αδιανόητο π.χ. εμπορία καυσίμων ακόμα και στο στρατό, το φάγαμε κι αυτό και το χωνέψαμε. Όπως και τις προμήθειες περί το πολεμικό υλικό.

ΚΑΙ τι απόμεινε από (καταπατημένο) άβατο; Ο ευαίσθητος (συνηθίζουμε να το λέμε) χώρος της υγείας. Δεν παίζεις με τη ζωή και το θάνατο κι είναι αδιανόητο να πλουτίζουν άνθρωποι εμπορευόμενοι την υγεία. Υπήρξε το πάρτι με τους «γλεντζέδες» του, που δεν το απόσωσαν. Ακόμα και σήμερα που σήμανε σάλπιγγα για τη διάλυση.

ΚΑΙ, βέβαια, υπήρχαν μικροκυκλώματα στο ευρύτερο κύκλωμα, ωστόσο, υπάρχουν γιατροί μαχητές και ανθρωπιστές. Είναι οι πολλοί, αλλά δεν κάνουμε στατιστική. Ούτε για τους «αξιωματούχους» του ΕΣΥ έχουμε ποσοστά πλουτισάντων κι εδώ θα σταθούμε. Απέναντι στο πρόχειρο και…αποστομωτικό(;) «δεν είναι όλοι».

ΦΥΣΙΚΑ δεν κλέβουν όλοι οι βενζινάδες κι οι ταξιτζήδες. Δεν αισχροκερδούν όλοι οι έμποροι κι ούτε φοροδιαφεύγουν άπαντες στον χώρο της εστίασης. Κι εμείς τι (αντ)απαντούμε; Αν, για παράδειγμα, ένας (στα 11.000.000 ελλήνων) σκοτώνει, κάθε πενήντα χρόνια, τη μάνα του, το ποσοστό είναι μηδαμινό και η «ποσότητα» αμελητέα. Άρα, μη μας απασχολεί το θέμα κι ας το…ξεχάσουμε. Κι όμως! Αρπάζουμε τον δολοφόνο, τον δικάζουμε, τον τιμωρούμε και το φαινόμενο μας απασχολεί.

ΑΝ, λοιπόν, στο χώρο της υγείας και των ορκισμένων για το λειτούργημα τους, βρεθούν και παρανόμως πλουτίσαντες, δεν έχουμε παρά να απαιτήσουμε την ανακάλυψη και την τιμωρία τους. «Θα τα επιστρέψουν» διαβεβαιώνει ο Υπουργός, «εκόντες-άκοντες» συμπληρώνουμε και τον παροτρύνουμε για τα περεταίρω και αναγκαία.

ΕΙΝΑΙ άλλο ν’ αδειάζουν τη τσέπη καψούρηδων στα σκυλάδικα κι άλλο να λαδώνεται λειτουργός της υγείας. Άλλο να τα σκορπάς για λουλουδικό και σαμπάνιες (κατά την αισθητική και την κουλτούρα σου) κι άλλο να ρίχνεις το φακελάκι στη τσέπη του γιατρού, τρέμοντας απ’ το δέος της αρρώστιας και το φόβο του θανάτου.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΣ μου πώς ζεις (αν ζεις) σήμερα, για να σου πω ποιος ήσουν «τότε». Κι αρχίζουμε από ψηλά, παγκόσμια και ιστορικά.

ΜΕ τον Τζων Κένεντι «ξεκίνησε» ο πόλεμος στο Βιετνάμ κι όταν κάτι «στράβωσε» και δεν τους «έκανε», τον…ξέκαναν. Το τίμημα (θάνατος) ενός Προέδρου των Δημοκρατικών, σε μια χώρα δημοκρατική με την άδεια των…εξάσφαιρων.

ΟΙ μετέπειτα (Πρόεδροι) «συμμορφώθηκαν», ευθυγραμμίστηκαν και ήρθε η ώρα να φάει χώμα η πλάτη του αντιπάλου. Το πράμα ωρίμασε για τις Σοβιετικές «Δημοκρατίες», οι Αμερικανοί πράκτορες τριγυρνούσαν στη…Μόσχα και μόνο ο ντόπιος και «κατάλληλος» έλειπε. Βρέθηκε, ξεκίνησε η διάλυση, για να χρεοκοπήσει η ιδεολογία «ιδεολόγων».

ΠΩΣ ζει σήμερα ο κ. Μιχαήλ Γκορμπατσόφ; Με την Περεστρόικα του-εργαλείο-στην…αποθήκη. «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι…» και δώστε μου στέγη και προστασία. Του τα εξασφάλισαν οι Αμερικανοί(!) και ο «τέως» ζει και καλοπερνάει. Γράφει βιβλία, δίνει διαλέξεις, διαφημίζει…πίτσες. Δεν είναι π.χ. Μιλόσεβιτς για να τον «προδώσει» η καρδιά του, ούτε πράκτορας τύπου Σαντάμ για να τον κρεμάσουν πριν «μιλήσει».

ΚΙ ερχόμαστε στα ημέτερα εδάφη, των «μεγάλων», «μικρών» και «μέτριων» ηγετών. Υπήρξε δικτάτορας ο Μεταξάς; Αναμφίβολα. Ωστόσο, είχε ξαφνικό και περίεργο θάνατο (Ιαν. ’41). Γιατί, πέρα απ’ το «ΟΧΙ» του λαού, είπε το δικό του γνήσιο και περήφανο. Στους Άγγλους που του ζήτησαν…Αντίστασή μας, για λογαριασμό τους. «Με τους ακρωτηριασμένους του Αλβανικού μετώπου;» αντέταξε κι αυτοί (οι Άγγλοι) δεν…συγχωρούν.

ΠΕΡΑΣΑΝ οι δεκαετίες πολιτικών αναστατώσεων, κλυδωνίστηκε η Ελλάδα, μας κυβέρνησαν πολιτικοί και πρωθυπουργοί κι ας έρθουμε στα πολύ πρόσφατα. Πού κατοικοεδρεύουν και με τι ασχολούνται οι πρώην κ. κ. Σημίτης, Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου; Χαίρουν άκρας υγείας και ελευθερίας, αδιάφοροι και αναπολόγητοι. Δεν νιώθουν βάρος για τους ζημιογόνους Ολυμπιακούς και τους δαπανηρούς…Καλατράβες με τις Στέγες τους να σκουριάζουν, ξεχάστηκαν οι Ζαχόπουλοι και τα Βατοπέδια και οι τ. Πρωθυπουργοί μας παραμένουν μακρινοί, απρόσιτοι (και αναπολόγητοι).

ΝΑ (ξανα)ρωτήσουμε πού βρίσκεται και με τι ασχολείται ο κ. Σουφλιάς; Ξαφνικά εξαφανισμένος (με παμπόνηρη προαναγγελία της αποχώρησής του απ’ την πολιτική), μην τον ξανάδατε, μην περιμένουμε εξηγήσεις, απολογισμό και, αναδρομικά, λογαριασμό.

ΚΑΙ του κ. Λαλιώτη η «εξαφάνιση»; Λες να υπάρχει καμιά (παραμένουσα) σχέση του και συνάφεια με εργολάβους που συντηρούν(;) τις εθνικές μας οδούς;

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΣΑΝ έτοιμοι από καιρό σαν θαρραλέοι…» (που λέει ο Καβάφης), να πληρώσουμε, λοιπόν, στην εφορία. Τον αναλογούντα φόρο, με την καρδιά μας. Για να σωθεί η οικονομία μας και η Ελλάδα. Κόντρα στους φοροκλέφτες που την πυροβολούν.

ΩΣΤΟΣΟ, μια σκέψη αποκαρδιωτική κι ένα ερώτημα απλό, μας «κόβει». Και μας αναστατώνει. Και μας εξοργίζει. Θα πιάσει τόπο η (συν)εισφορά μας; Για ποιον (ποιους και γιατί) πληρώνουμε; Να το δούμε, λοιπόν, και…βλέπουμε.

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ για τα προνόμια των νυν και τέως κοινοβουλευτικών μας ανδρών και γυναικών. Για τις συντάξεις βολεμένων και οικονομημένων απ’ το «επάγγελμα», που ακόμα αρμέγουν την Ελλάδα. Εσχατόγηρους που δεν δούλεψαν ποτέ τους και σημερινούς που μεριμνούν από τώρα για τα συνταξιοδοτικά τους. Μας «χρεώνουν» ακόμα και τα μεροκάματο των αστυνομικών που τους φυλάνε, τα «δεδουλευμένα» τους που θα (ξανα)διεκδικήσουν (και θα τα πάρουν) όταν έρθει η ώρα..

ΚΑΤΙ απ’ τη φορολογική μας εισφορά θα πάει και για τα (ηγεμονικά) εφάπαξ των «εργαζομένων» της Βουλής, αλλά κάνε πως δεν το πρόσεξες-εκεί διόρισαν οι πάντες, βρωμάει ευνοιοκρατία και μην ποντάρεις σε κινητικότητες και διαθεσιμότητες. Κι από ειδικούς συμβούλους υπουργών; Τους πληρώνεις, και μαζί τους εκατοντάδες κυριών σκυμμένων στο κομπιούτερ.

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τους πολυθεσίτες που δεν βρέθηκε νόμος(!) να γίνουν μονοθεσίτες, δεν κόπηκαν «υπερωρίες» τους, δεν περιορίστηκαν οι πολλαπλές συντάξεις…

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τα σπασμένα από ρεμούλες ατιμώρητων που καραδοκούν, στα ίδια πόστα. Για «τρύπες» σε Ταμεία του Δημοσίου που τα διαχειρίστηκαν σαν ιδιώτες παραμένοντας ακαταδίωκτοι.

ΠΟΥ αλλού διαχέεται το δημόσιο χρήμα απ’ τη φορολόγηση του μισθωτού και του συνταξιούχου; Στις στρατιές εργαζομένων και «εργαζομένων» των Υπουργείων. Υδροκέφαλων, με υπεράριθμους που πέρασαν τη μισή ζωή τους σ’ ένα γραφείο και την άλλη μισή σε άδειες. Εξασφάλισες καρέκλα με τηλέφωνο; Αυτό ήταν! Άραξε, περίμενε και…ιδιαιτέρα με την προαγωγή σου. Ο λογαριασμός στο…ταμείο.

ΚΑΙ οι πλεονάζοντες των ΟΤΑ, αραχτοί σαν κλώσες σε περιστερώνα, άεργοι και τρεφόμενοι δημοσία δαπάνη; Ο τ. νομάρχης με τους κόλακες τριγύρω χρήσιμους για τις εκλογές, ο δήμαρχος με το επιτελείο του-καθένας στο γραφείο και με τα χαρτιά του απλωμένα;

ΤΕΛΟΣ, πληρώνουμε για να καλύψουμε κλεψιές φοροφυγάδων. Κι ό,τι περισσέψει; Θα το κάνουμε σχολεία, νοσοκομεία και…γεφύρια.

Έχει μαγκιά, τσαμπουκά, γαμάει και δέρνει, κατεβάζει χριστοπαναγίες, χαστουκίζει γκόμενες, οργανώνει κερκίδες, ρίχνει ντούρασελ ζεϊμπεκιές και ψάχνει απελπισμένα έναν τρόπο να γίνει πλούσιος χωρίς να χρειαστεί να δουλέψει.

Η φιλοσοφική κριτική σκέψη κατά τα αρχαιοελληνικά πρότυπα τον ώθησαν να εκλέξει στη βουλή έναν άνθρωπο που πιστεύει πως οι Έλληνες είναι εξωγήινοι, ο Οδυσσέας ανακάλυψε την Αμερική, οι Μάγιας είναι απόγονοι των Ελλήνων και πως η Χώρα των Φαιάκων βρισκόταν στην Αλαμπάμα.

Περηφανεύεται πως ζει στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την ασχημύνει.

Εξοργίζεται με τα ρουσφέτια, τα βύσματα και τις παράνομες προσλήψεις, ειδικά όταν δεν συμβαίνουν σε αυτόν και στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Βρίζει τα κινηματογραφικά κυκλώματα που δεν έδωσαν το βραβείο Όσκαρ σε ένα αριστούργημα όπως ο «Κυνόδοντας», και ας μην έχει δει την ταινία…

Όντας κληρονόμος του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, θεωρεί πως η ανθρωπότητα του οφείλει σε προσωπικό επίπεδο την ύπαρξή της.

Όλοι γύρω του είναι τουρκόσποροι, Αλβανοί και Σλάβοι, ενώ αυτός προέρχεται απ’ τα κάτ’ρα του Μιγάλου Αλιξάνδρου (χτύπα «Ρόβας Αθανάσιος» στο YouTube και θα καταλάβεις)

Υποτιμάει και χλευάζει τον πλούτο, την ανάπτυξη, τον πολιτισμό, την τεχνολογική εξέλιξη, την εργατικότητα των ξένων λαών από τη στιγμή που δεν ξέρουν να διασκεδάζουν.

Ανεξάρτητα εάν η χώρα παρουσιάζεται ως παράδειγμα προς αποφυγή στους απανταχού λαούς της Γης, ο Ελληνάρας επιμένει πως συντελείται ένα συνωμοτικό σχέδιο σταδιακής εξαφάνισης του ελληνικού πολιτισμού.

Αν δεν ξέρεις κάτι, ρώτα τον! Γνωρίζει από αστροφυσική, νανοτεχνολογία, γενετική μηχανική, θεωρίες συνωμοσίας και προπάντων από ελληνική ιστορία.

Νιώθει εθνικά υπερήφανος όταν ακούει τη λέξη «μαλάκας» σε χολιγουντιανή ταινία, αλλά και όταν επισκέπτονται τα νησιά μας ξένοι σελέμπριτις (για να σνιφάρουν κόκες στα κότερα των εφοπλιστών).

Κατηγορεί διαρκώς την κυβέρνηση για αδιαφορία και την επόμενη στιγμή δωροδοκεί την πολεοδομία, χτίζει αυθαίρετα, κλέβει την εφορία, μολύνει το περιβάλλον, δε σέβεται τις ουρές, περνάει με κόκκινο και γράφει τους πάντες στα παπάρια του.

Φημολογείται πως πραγματοποιεί ταξίδια στο χωροχρόνο, αφού γνωρίζει προσωπικά τον Μέγα Αλέξανδρο και μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως ήταν ντούρο αρσενικό.

Αν δεν φωνάξει 3-4 φορές «Η Μακεδονία είναι ελληνική», δεν θα του πάει καλά η μέρα.

Ανεμίζει σημαίες σε ομιλίες πολιτικών και, όταν αποκαλυφθούν σκάνδαλα με μίζες εκατομμυρίων ευρώ που τους εμπλέκουν, απαιτεί την απομάκρυνση των μεταναστών από τη χώρα.

Αναπαράγει το μύθο πως η ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει 6 εκατομμύρια λέξεις, ανεξάρτητα αν μετά βίας γνωρίζει τις 100.

Πηγή http://www.athensvoice.gr

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ το δίκαιο, στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου, συντελείται μια αδικία και εξηγούμεθα.

ΕΙΧΕ τους φίλους του ο κ. Τσοχατζόπουλος. Φίλοι στην παντοδυναμία του στις μαλακές πολυθρόνες, εχθροί του στο σκληρό του(ς) εδώλιο. Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και βρέθηκε απέναντι στους συνεργάτες του. Καθένας το τομάρι του και η «φιλία» πάει περίπατο. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω κι όποιον πάρει ο…χάρος.

ΟΙ συνεργάτες και «εν αμαρτίαις» τσιράκια του έπιναν νερό στο όνομά του. Ορκίζονταν για την εντιμότητα και τινάζονταν για στάση προσοχής στο τηλεφώνημά του. Και, βέβαια, το’ χαν καμάρι. Άνθρωπος του Τσοχατζόπουλου «τω καιρώ εκείνω»…Να του διεκπεραιώνεις υποθέσεις και να σου ζητάει τη γνώμη, να σου δίνει εντολές κι εσύ να «εκτελείς» και να «παρουσιάζεσαι»…Το’ χες ζήσει στο στρατό, απ’ την ανάποδη, όλο άγχος και φόβο. Εδώ το πράμα είχε συμφέρον και αυθορμητισμό, κάτι από «δόξα» και ισχύ μπολιασμένη απ’ την ισχύ του Άκη.

ΓΙ αυτό είχαν και τουπέ (κάτι απ’ το τουπέ του Αρχηγού) τα παλληκάρια του. Κι ήθελε…μέσον για να πλησιάσεις π.χ. τον κ. Σαχπατζίδη της Θεσσαλονίκης. Το’ χες καμάρι να σε χαιρετίσει. Στο κελί του σήμερα και με τις χειροπέδες αξεσουάρ των χειρών του ο παραπάνω, ακονίζει το μαχαίρι. Για τον Άκη-σωτήρα του(ς) που θα φάει τις μαχαιριές.

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, τα «σύνεργα» του κ. Τσοχατζόπουλου, υποτελείς και μπιστικοί του ένωσαν τις δυνάμεις τους, όπλισαν, σημαδεύουν και πυροβολούν σε στόχο ενιαίο. Ταυτόχρονα, σηκώνουν τους ώμους για τα «έργα» τους, διαρρηγνύουν ιμάτια και αναθεματίζουν την ώρα που τον…γνώρισαν. «Μας έμπλεξε» (ως…άβουλα όντα αυτά της πιάτσας τα τσακάλια). «Γι αυτόν πληρώνουμε» (ατιμασμένες παρθένες που δεν τις είχε αγγίξει χέρι), «κατέστρεψε τη ζωή μου» (περιστερές κατάλευκες στο άρμα του αρχικόρακα).

ΤΟΥΣ βλέπουμε, ακούμε και επιμένουμε. Να πληρώσει κατά το κρίμα του έκαστος/εκάστη, και ο Αρχηγός κατά το πλήθος και το εύρος των ανομημάτων του.

ΩΣΤΟΣΟ, η τακτική τους παραπέμπει σε μιαν άλλη πρακτική. Εκείνη των ναζιστών στη Νυρεμβέργη, που καθένας τους υπεδείκνυε τον ανώτερό του σαν υπεύθυνο των εγκλημάτων του, με την επωδό «εκτελούσα διαταγές». Όλα τα τεντωμένα δάκτυλα των επί μέρους σφαγέων έδειχναν…Χίτλερ, ωστόσο, δεν γλύτωσαν την κρεμάλα.

ΓΙ αυτό και επιμένουμε. Τιμωρείστε τους «συνεργάτες» και ξεψαχνίστε τους πού κρύβουν τα λεφτά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ, λοιπόν, η Ελλάδα, σιωπηλά και ειρηνικά. Δεν ακούστηκε χτύπος στην πόρτα για να γραδάρουμε την φιλοπατρία των Πρωθυπουργών μας, ούτε φάνηκαν στρατεύματα στα σύνορά μας, για να τους καταγράψουμε ως νέους…Κουίσλινγκ, να τους αποκαλέσουμε, με την ίδια ευκολία, «Κυβερνήσεις Τσολάκογλου». Όλα έγινα με το μαλακό και μοιράστηκαν άτοκα δάνεια στους…παρελκόμενους των ελληνοποντίων.

ΝΩΡΙΤΕΡΑ, κανένας μας δεν νοιάστηκε για την εγκυρότητα των «χαρτιών» τους και η πλαστογραφία πήγε σύννεφο. Για να πέσουν σύννεφο και οι ψήφοι. Με τη γραφειοκρατία σε…διάλλειμα, όσο κρατούσαν οι διαδικασίες. Για διαβατήριο (σε μια βδομάδα), τον ενοποιημένο αλλοδαπό (μη δεν αρεστεί, το μετανιώσει και το σκάσει), με την αλυσίδα των κρίκων να τραβάει ο ένας τον άλλο. Προς την «πατρίδα» που δεν ήταν πατρίδα τους.

ΠΗΡΑΝ, λοιπόν τα (άτοκα) δανειάκια τους, αγόρασαν το σπιτάκι τους (χωρίς όρους και δεσμεύσεις), το’ καναν σπιταρώνα και το πούλησαν(!) αυγατίζοντας την περιουσία τους στα…ξένα. Σε τουριστικές περιοχές, χωρίς αρχικό κεφάλαιο, χωρίς φορολογήσεις και άλλους…κατατρεγμούς. Στη φιλόξενη Ελλάδα, όπου ο πολιτικός πουλάει και τη μάνα τους για την ψήφο.

ΚΑΙ οι Πρωθυπουργοί μας; Κρύβονται! Επί των ημερών τους ξεκίνησε η «παράδοση» της Ελλάδας, αλλά δεν νιώθουν την ανάγκη για εξηγήσεις στον ελληνικό λαό, λογαριασμό και απολογία (τους).

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, οι αλλοδαποί και βολεμένοι δεν χρωστούν καλή κουβέντα για τους έλληνες κι είναι το παράπονό μας. Μη φανεί πως εδώ «φτιάχτηκαν» έχοντας εγκαταλείψει τη φτώχια στα χωριά τους και τη «δημοκρατία» των…Δημοκρατιών τους. Και είναι αυτός ο έρπων ανθελληνισμός που μας πληγώνει. Χωρίς κανένας τους να μας αδειάζει τη γωνιά αυθορμήτως, είτε με υποχρεωτική απέλαση. Γιατί; Γιατί τους «μακρινούς» τους προστατεύουν νόμοι κάτω απ’ την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης και τους «ευρωπαίους» η βλακεία των φορέων ελληνικών…συμφερόντων που μας τους φόρτωσαν.

ΜΕ τον ντόπιο σε σταυροδρόμι, απορημένο πώς να συμπεριφερθεί. Σαν έλληνας της πατροπαράδοτης φιλοξενίας ή να τους περάσει στο περιθώριο της ζωής και της ιστορίας;

Ο ανθελληνισμός έχει πολλές μορφές και εποχές. Ανθέλληνες οι ευρωπαίοι εταίροι μας δανειοδότες και πιστωτές μας, το ίδιο και οι «εσωτερικό»ι μας δανειολήπτες. Με την ελληνικότητα αποτυπωμένη σε ψεύτικα χαρτιά και σε ξένες…γλώσσες με βαριά προφορά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΙ αυτοί συνεχίζουν…Την πρακτική της πολιτικολογίας (κομματολογίας) με πάθος και με στόχο προφανή. Για την…κατατρόπωση του αντιπάλου και τη «νίκη». Ακόμα και στις χαλεπές μέρες μας, που ψάχνεις για κυβερνήσεις. Ενώ δεν θέλουν να κυβερνήσουν, αγωνίζονται για να (μας) κυβερνήσουν. Από παραμένουσα δίψα για εξουσία; Είναι η ψυχοσύνθεση του πολιτικού; Τα κίνητρα (προνόμια), η «δόξα»;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, η «Ενωμένη Αντιπολίτευση» σνομπάρει (προσωρινά) την εξουσία, απέχοντας υπολογισμένα και ο αγώνας-«αγώνας». Ακόμα κι από δημάρχους-καλούς ανάμικτους με τους «κακούς»-να απειλούν με παραιτήσεις(;!) και κανένας τους να μην παραιτείται. Και ποιος είναι ένας «κακός» δήμαρχος; Ο νομίμως ανήθικος που «έσπαζε» δημοτικά έργα και προσελάμβανε ευνοούμενους. Αυτός που «του» χρώσταγαν δημοτικά τέλη καταστηματάρχες και δεν τα εισέπραττε μη χάσει ψήφους. Και είναι τα περί παραίτησης προεκλογική αυτοπροβολή με τον…αέρα. Χωρίς δαπανηρές προεκλογικές καμπάνιες, σήμερα που δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα.

ΘΕΛΑΜΕ, λοιπόν, κομμένους τους τηλεοπτικούς καυγάδες και δεν μας κάνουν τη χάρη. Τις παλιές…καλές συνήθειες πεθαμένες κι αυτοί/αυτές βγαίνουν καθ’ ομάδες, κόμμα και «ιδεολογία». Με προκαθορισμένο το πεδίο λεκτικής δράσης μη γίνει το λάθος-γκάφα, συγκρατημένα και πειθαρχημένα. Στις «αρχές» του κόμματος και με περίτεχνη αγιοποίηση του αρχηγού. Παλιού, σημερινού και…μελλούμενου. Σαν να μη μας κυβέρνησαν αποτυχημένοι πρωθυπουργοί που δεν σκάνε μύτη, δεν τα’ κονόμησαν υπουργοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι, δεν έπεσαν μίζες με χαμένα τα ίχνη τους.

ΚΙ αυτό πάλι, το...παλιό καινούριο με τον κ. Μαντέλη; Τον «τσίμπησαν» στο τσακ για μικρή μίζα μεγάλης ανηθικότητας. Και υποκρισίας. «Για τις σπουδές των παιδιών του» είπε ο…άγνωστος καταθέτης και ο μελαψός μιζαδόρος το γύρισε στο Κόμμα και την προεκλογική του καμπάνια.

ΣΤΑ «παράθυρα», λοιπόν, και σαν να μη συνέβη τίποτα, στο ίδιο μοτίβο, με πάθος κι από μακριά. «Περάστε τον κάβο κι αφού κάποια σχιαχτούν, ερχόμαστε καπεταναίοι με τη θάλασσα λάδι. Απολύστε για να τους επαναπροσλάβουμε». Όταν έρθουν «εν δόξη» (και χωρίς τιμή) και δούμε υπουργούς εκείνους κι εκείνες που σήμερα αρνούνται πεισματικά, ως κόμμα, πρόσωπα και παράταξη.

ΚΑΙ, βέβαια, οι σημερινοί κάνουν λάθη μικρά και μεγάλα, ωστόσο, όχι σαν εκείνα τα παλιά, κομματικά και…αξέχαστα. Κουράγιο να’ χουν για σαϊτιές και πυρ ομαδόν. Ακόμα και για τα σωστά, που δεν φαίνονται, στην αγωνία και το άγχος που τραβάμε. Γιατί, αν είναι δύσκολο να απολύσεις ακόμα και τον επίορκο, είναι πανεύκολο να του υπόσχεσαι επαναπρόσληψη.

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΝ αρχή εστί» η κακοποίηση της λέξης. «Συναυλία!» σου λένε και γεμίζει το στόμα τους. Κάτι από κουλτούρα με μουσικές γνώσεις(!), λίγο από κοινωνική καταξίωση και να του πολιτισμού το πρόσωπο. Σε πρόσωπα που χοροπηδούν είτε σέρνονται (γιατί άραγε;) σε μια πίστα γηπέδου, είτε ναών της πενιάς.

ΜΙΑ ακόμα «συναυλία» σε μυκονιάτικο στέκι εχόντων και δαπανόντων. Σε περίοδο κρίσης και με την…επιτραπέζιο πορνεία να κουνιέται λυσσασμένα. Κι άντε να πάει στο…χωράφι για δουλειά η κρυπτοπόρνη του τραπεζιού με τριγύρω θαυμαστές και χειροκροτητές!

ΕΚΟΨΑΝ το (πανάκριβο) εισιτήριό τους οι…μεροκαματιάρηδες της καθημερινότητας, αναμίχτηκαν με τους λεφτάδες «πρώτο τραπέζι πίστα», κι όλοι μαζί ένα βρικολακιασμένο σύνολο απ’ την περίοδο που των παχιών αγελάδων εν δράσει. Βάραινε (τους πλούσιους) στη τσέπη τους το χρήμα, αγωνιούσαν και κάποιοι…λέτσοι να «φανούν» σε μια βραδιά ουίσκι, σαμπάνιας και (φαινόμενης) κραιπάλης.

ΚΑΙ δεν είναι λίγο να φτάνει στ’ αυτιά σου η φωνή του κ. Ρέμου με το μπλουτζίν και με τα καλαμπούρια του (για έναν ανάπηρο σε καροτσάκι). Ήταν «εχθρός» και απών ο κ. Σόιμπλε και το στόμα του αοιδού ροδάνι. Χυδαιολόγος ο θρασύς Ρέμος, το «καλό παιδί» που απογειώνεται στην πίστα και, ξημερώματα, μετράει χιλιάρικα. Κι αν ήταν «αμαρτωλό» το παλληκάρι που απ’ την πίστα καθάρισε με τον…φασισμό της Γερμανίας, ήταν και ψεύτης! «Δεν ήπια σαμπάνια» ισχυρίζεται και ο φακός απαθανατίζει την ψευτιά του.

«ΝΑ’ ρθει εδώ να δει τι γίνεται και θα σηκωθεί απ’ το καρότσι του ο π…στης ο κουτσός» ξεστομίζει ανάμεσα στα καλαμπούρια και τις χαριτωμενιές του ο αλλοπαρμένος και τον στολίζει η “BILD”. Μαζί του και «τους έλληνες των γιοτ που χλευάζουν έναν ανάπηρο» και τα βόλια πιάνουν κι εμάς. Τους εκτός…συναυλίας και άνευ σκάφους και φουσκωτού πορτοφολιού.

ΠΟΥ «εκεί», λοιπόν να’ ρθούμε, αξιότιμε κύριε Ρέμο; Ανθ’ ημών ήρθε το ΣΔΟΕ που βαρέθηκε να ρίχνει απλήρωτα πρόστιμα στο εν λόγω στέκι της φοροδιαφυγής. Στο νησί των «διάσημων» φοροκλεφτών αγκαλιά με τους μπατίρηδες της μιας βραδιάς.

ΑΥΤΑ βιώνουμε και ανεχόμαστε ως έλληνες που «ο τράχηλος ζυγόν κλπ.». Με τους ξένους να χειροκροτούν τη μαγκιά μας, σαν σε τσίρκο με ατραξιόν και να μην το ψυλλιαζόμαστε.

ΚΙ αν μας έρθουν τεχνοκράτες για τη φοροδιαφυγή μας; Θα τους καρυδώσουμε, πριν την...καρυδώσουν. Όχι, παίζουμε…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ λαός οι Άγγλοι της «Θαλασσοκράτειρας». Με τις παραξενιές και τα στοιχήματα (για το παραμικρό) του τελευταίου «παρακατιανού», με το «τσάι» στην ώρα του και ανυπερθέτως, μέχρι τις ιδιορρυθμίες των λόρδων-απομεινάρια μιας παρακμασμένης αυτοκρατορίας. Η Βρετανία των αποικιών και του…Εμφυλίου μας. Οι Άγγλοι της Αντίστασής ΜΑΣ προς όφελός ΤΟΥΣ. Οι ηθικοί αυτουργοί της Μικρασιατικής μας συμφοράς και αυτουργοί των «Δεκεμβριανών», της Γιάλτας και της Βάρκιζας.

ΚΡΑΤΟΥΝ τις παραδόσεις, γνωρίζουν την ιστορία τους και είναι οι βασιλιάδες «στοιχείο» της. Με την παλιά τους εξουσία και τον σημερινό συμβολισμό τους. Γι αυτό και…τρελάθηκαν οι Άγγλοι με τα πριγκηπικά τους γεννητούρια. Μεταδόθηκε η «τρέλα», κόλλησαν μυαλά στο «αγόρι ή κορίτσι», έπεσαν στοιχήματα και ξένο χρήμα στα ταμεία τους, με κάθε προέλευσης μυστήριο ξενύχτη και ξενύχτισσα να περιμένει ξεροσταλιάζοντας στο λιοπύρι. Για τον νεογέννητο πρίγκιπα, έναν ακόμα γαλαζοαίματο στην αρμαθιά των βασιλιάδων.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους παραπάνω με τις εθνικές τους παραδόσεις και πάμε στην «ημετέρα» μετεμφυλιακή Ελλάδα της φτώχιας και της αγραμματοσύνης. Προχωράμε στον Σάχη και την Σοράγια της μακρινής Περσίας, της δεκαετίας του ’50. Κολλημένη στο ραδιόφωνο και με το αυτί κολλητό στον «σπήκερ» η ελληνίδα-κυράτσα συντόνιζε τους χτύπους της καρδιάς της με τη μελαγχολία της άτεκνης Βασίλισσας. «Θα κάνει παιδί η Σοράγια; Μη την εγκαταλείψει ο Σάχης;».

ΜΙΛΑΜΕ για περίεργη ταύτιση και ηθική συμπαράσταση ανθρώπων που δεν έχουν στον Ήλιο μοίρα και αγωνιούν για τα «βάσανα» των βασιλιάδων. Για ρακένδυτους που καμαρώνουν δίπλα σε χρυσοφορεμένους, πεινώντες που χορταίνουν στη θέα των χορτάτων. Για έναν περίεργο ψυχισμό προλετάριων που αρέσκονται στα δεσμά τους.

ΔΕΝ είμαστε, λοιπόν, οι Άγγλοι των παραδόσεων και των βασιλιάδων, που βασίλευαν και δεν κυβερνούσαν. Είμαστε οι έλληνες της μετεμφυλιακής Ελλάδας όπου το’ χαν καμάρι οι τσαρουχάδες να τσοντάρουν απ’ την ανέχεια τους για το γαμήλιο δώρο της Σοφίας, όταν συγγενέψαμε με τους Ισπανούς. Δεν μιλάμε για ήθη και παραδόσεις που οφείλουμε να κρατήσουμε αναπαράγοντας ανώδυνες εικόνες του παρελθόντος. Οι εθνικές αναμνήσεις, στην Ελλάδα, πληγώνουν. Μιλάμε για μιαν Ελλάδα που την κυβέρνησαν βασιλιάδες. Με την εξουσία του Παλατιού αναπαραγόμενη και με τους μισούς έλληνες να παρακολουθούν τους άλλους μισούς, μη τους βγει κουβέντα «αντιβασιλική» και φρόνημα δημοκρατικό.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους Άγγλους με τα…εθνικά τους γεννητούρια και τις παραξενιές. Πιάνουμε τις γκρίζες (και μαύρες) σελίδες της νεότερης Ιστορίας μας, φιλοτεχνημένες απ’ την πολιτική της «φίλης, συμμάχου κλπ».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΘΥΜΙΖΕ…λίγο βραδιά Γρ. Λαμπράκη (κατ’ αναλογία) κι ας απέχουμε μισόν αιώνα από τότε. Πλήθος, φωνές, διαμαρτυρίες κι ένα χέρι μακρύτερο. Δεν κράταγε κλομπ, κι αν κράταγε μαχαίρι κι ήταν σίγουρος πως δεν τον βλέπουν, θα το έμπηγε στα πλευρά του Υπουργού.

ΔΕΝ έχουμε λόγους να…λατρεύουμε τον κ. Γεωργιάδη. Τον ραπίσαμε, πολιτικά, όταν με τη μικρή ομάδα των «συναγωνιστών» του (Βελόπουλο, Θ. Πλεύρη και…Τσεκουράτο) αποστάτησαν «δι’ ίδιον όφελος» αφήνοντας σύξυλο τον Γ. Καρατζαφέρη. Ωστόσο, η επίσκεψή του, ως Υπουργού, στο «Αττικό» δεν συνιστούσε…ατιμωτική πράξη.

«ΕΝ τω δήμω αμαθία τε πλείστη και αταξία και πονηρία» και οι μέρες είναι άγριες. Όμως, ο τραμπούκος κάθε βαθμίδας-θλιβερό απομεινάρι του παρελθόντος-έπρεπε σήμερα να ασφυκτιά ανάμεσα στον πολιτισμό και το φιλότιμο του έλληνα.

ΚΑΙ τι εννοούμε; Πως παραγίναμε αφιλότιμοι και λιγόστεψε η «μπέσα». Γιατί, αν για παράδειγμα σου απαγάγουν το παιδί, θα εκλιπαρείς να σου «καρφώσουν» τον κακοποιό. Αν όμως ο διπλανός σου ρίχνει γροθιά στον Άδωνη, «εγώ καρφί δεν γίνομαι» (το λες με στόμφο) και κάνεις την πάπια. «Δεν είδες και δεν άκουσες», όπως κι οι χωροφύλακες τριγύρω στον Λαμπράκη.

ΝΑ ξεχωρίσουμε, λοιπόν, την καταγγελία απ’ το κάρφωμα (ανάλογα με ποιον συμπλέεις ή ταυτίζεσαι) και περιμέναμε λιγότερη ανανδρία απ’ τους συγκεντρωμένους. Να βγει ένας άντρας απ ‘το πλήθος και να γραπώσει τον τραμπούκο απ’ τον γιακά. Να τον ταρακουνήσει θυμίζοντάς του πως δεν συγκεντρώθηκαν για να…δείρουν. Αυτός θα’ ταν άνδρας-ο τραμπουκάκος του πλήθους και της ανωνυμίας παραμένει τραμπούκος. Θα φορέσει την κουκούλα για τη μολότοφ στη «Μαρφίν», θα εκτελούσε πατριώτες γερμανοφορεμένος, θα πούλαγε την πατρίδα του με το πρώτο σκαμπίλι του ανακριτή.

Η απόκρυψη της αλήθειας είχε και συνέχεια. Συνδικαλιστές και εκπρόσωποι των εργαζομένων «καταδικάζουν» (αορίστως) τη βία, αλλά δεν ψάχνουν για τον/τους ενόχους, δεν «συνετίζουν» τα πλήθη, δεν κοντράρονται με τον…ψηφοφόρο τους. Δεν μου αρέσει, λοιπόν, ο Υπουργός, τον ραπίζω. Δεν έβγαλε «συμφέρουσα» απόφαση ο δικαστής, του βάζω βόμβα. Νικήθηκε η ομάδα μου, τα κάνω λίμπα…

ΚΑΙ τι απόμεινε για να λιγοστέψουν τα (μικρά, μεγάλα, μέτρια) θηρία της «ζούγκλας»; Ό,τι «υποσχέθηκε» ο κ. Γεωργιάδης. Θα αποκαλύψει τους πιθανούς αυριανούς τραμπούκους, αν τυχόν χειροδικήσουν σε βάρος του και θα τους παραπέμψει. Για νόμιμο και κατά νόμον κρέμασμα» του κάθε «παλληκαρά» που χτυπάει και κρύβεται.

ΕΙΝΑΙ το σωστό, είναι η λύση. Για να μην παίζει ο κάθε αγροίκος και θρασύδειλος ανθρωπάκος με την αξιοπρέπεια του διπλανού του. Για να λιγοστέψουν οι δειλοί και να περισσέψουν οι άντρες. Μην εξελιχθεί σε τραμπούκο ο…τραμπουκάκος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ περίσσεψαν οι φρουροί, δεν μας φτάνουν οι χωροφύλακες. Πίσω απ’ τους πολιτικούς; Πολλοί λουφάρουν στη Βουλή; Γραφιάδες σε ευάερα γραφεία με το μολύβι της γραφειοκρατίας, όταν συνάδελφοί τους βράζουν στο λιοπύρι με το δάκτυλο στη σκανδάλη;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ακόμα κι άλλους τόσους να είχαμε δεν μας…προλάβαιναν. Τον κάθε κακομαθημένο, πολυμήχανο και ατιμώρητο μικρο-μεγαλοκομπιναδόρο που τα καταφέρνει και νιώθει ευτυχής. Για την εξυπνάδα του και για τη…βλακεία του διπλανού του. Και, βέβαια, για τη ραθυμία του Κράτους, αδύναμου να τον εντοπίσει.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ένα Κράτος επιμελώς αδιάφορο. Δεκαετίες χωρίς μηχανογράφηση κι ήταν σκόπιμο και…αποτελεσματικό. Για ν’ απλώσει η γραφειοκρατία τα πλοκάμια της και να ξεζουμίζεται ο πολίτης απ’ τους μικροεκβιαστές με τη σφραγίδα. Να αρμέγεται (κατάχλωμη) η (Γ)Ελλάδα κι αυτοί να συνεχίζουν το πάρτι.

ΚΙ από ελεγκτικούς μηχανισμούς; Κι εδώ αδιαφορία στελέχωσης και υλικοτεχνικής υποδομής. Ακούσαμε για υψηλόβαθμους δικαστικούς που δεν τους παραχώρησαν γραφείο και γραμματέα. Για το ΣΔΟΕ που φορτώθηκε τους ελέγχους χιλιάδων επαγγελματιών και δεν προλαβαίνει να ξετρυπώσει τους «ποντικούς» ούτε μιας πόλης. Είναι, θα μου πεις, ο φόβος. Υπάρχει, ωστόσο, και η «λήξη». Με την απομάκρυνση των ελεγκτών του ΣΔΟΕ, ξανά η απόδειξη ατύπωτη (ή του διπλανού τραπεζιού μπροστά σου), ξανά η επαγγελματική αλητεία στη τσέπη ημεδαπών και αλλοδαπών, και το Κράτος στη γωνιά να επαιτεί.

ΠΑΜΕ στον επαγγελματία και δη της εστίασης. Ανάμεσα σε «επαγγελματίες» που τσέπωναν το 23% , δεν το απέδιδαν, ωστόσο, τσίριζαν για τους ανύπαρκτους δρόμους και τα νοσοκομεία χωρίς…γάζες. Βρήκε το πάτημα (για τους πολλούς μιλάμε) να προσαρμόσει προς τα πάνω τις τιμές κι αυτές παρέμειναν σκαρφαλωμένες, καρφωμένες και…ψηλοθωρούσες. Την πελατεία που θα τα σκάει κι αυτός θα τα τσεπώνει. Μάγκικα, (νεο)ελληνικά και απατεωνίστικα.

ΜΑΣ ξάφνιασαν με την αποφασιστικότητά τους (οι κυβερνώντες), μας ξαφνιάζουν και με την αναποφασιστικότητά τους. Με τα μισόλογα των «πιλοτικών» και τα δειλά των σχεδιασμών. Λες κι έχουν απέναντι πειθαρχημένους…σαντουιτσάδες, καφετζήδες και ταβερνιάρηδες. Λες και τα αφεντικά των παραπάνω εργαζομένων θα τσακιστούν να καταβάλουν τον ΦΠΑ.

ΕΚΕΙ, λοιπόν, που θα’ πρεπε να είναι αυστηροί και άτεγκτοι είναι εφεκτικοί και αναποφάσιστοι. Με καταγραφές τιμοκαταλόγων (που δεν θα γίνουν), με τις μπλε καρτούλες (που δεν θα επικολληθούν), με τις μερίδες λιποβαρείς (είναι βέβαιο). Το 10% (της έκπτωσης) ανήκει στο Κράτος και μη γελιόμαστε ποντάροντας σε «συμφωνίες κυρίων» κ. ά. φαιδρά. Μόνο στη θέα κάποιων «κρεμασμένων» θα το βάλουν στα πόδια οι «λαγοί».