Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΚΤΟΣ μνημονίου η Παιδεία!» Το φωνάζουν και το εννοούν. Εμείς δεν το εννοούμε και περιμένουμε την…έξωθεν βοήθεια. Όχι για απολύσεις που θα δημιουργήσουν δράματα. Για άλλα, διαρθρωτικά, βελτιωτικά και…ευρωπαϊκά επιμένουμε. Για μνημόνιο που θα μας βάλει σε τάξη. Ατομικά, συντεχνιακά και εθνικά.

ΕΙΜΑΣΤΕ ευρωπαίοι και θα συνταιριάσουμε την πρακτική μας με εκείνη των εταίρων μας. Για ένα δημόσιο που ελέγχει τους ιδιώτες επιβάλλοντάς του κανόνες, αλλά πρωτίστως τον εαυτό του. Με ασφαλιστικές δικλίδες και φραγμούς για ρουσφέτι και άλλες αλητείες. Με κοινοβούλια όπου συμφωνούν στο αυτονόητο και καθολικά συμφέρον κι όπου δεν ξεχωρίζεις κόμματα από κραυγές και τσακωμούς.

ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΜΕ, λοιπόν, μη κάτι αλλάξει και το δημόσιο δεν παραμείνει όπως το ξέρουμε (αμαρτωλό), το ζούμε και το υποφέρουμε. Με τους «λειτουργούς» και τα δεδομένα του. Με την απαίσια μπόχα από τα ελάχιστα που βγαίνουν καθημερινά στη φόρα. Και, βέβαια, δεν έμεινε χώρος αμόλυντος, χωρίς το πάνω χέρι στους βρωμιάρηδες, με την ατιμωρησία ούριο άνεμο για…αναβάθμιση των ανομημάτων τους.

ΚΟΠΙΑΣΕ για την Ευρώπη, ρίξε τη ματιά στην είσοδο π.χ. του Πανεπιστημίου της Βιέννης και δες τι φαντάζει πεντακάθαρο στη μόστρα. Αγάλματα και προτομές ελλήνων σοφών της αρχαιότητας! Παραμέσα…ντρέπεσαι να προχωρήσεις, μη λερώσεις με τις πατούσες σου το χώρο, μη σπεύσει ο φύλακας. Το ίδιο σε μουσεία, θέατρα, πάρκα και λεωφόρους.

ΚΟΠΙΑΣΕ και στα «ημέτερα»-ναούς της γνώσης-με την κομματική αφίσα τη μια πάνω στην άλλη ντεκόρ για υποδοχή, προχώρα στα ενδότερα και ψάξε για «σχέσεις» καθηγητών και φοιτητών. Μερίμνησε η…δημοκρατία μας και η (παραταξιακή) ψήφος του φοιτητή διαμορφώνει την καριέρα του καθηγητή και το «αντάλλαγμα» συντομεύει τις «σπουδές» του (κομματισμένου) φοιτητή.

ΠΟΛΥ θα θέλαμε ένα μνημόνιο, για να μας «δέσουν». Για να’ ναι η κατάληψη (δημόσιας περιουσίας) άγνωστη λέξη, όπως στην Ευρώπη των κουτόφραγκων, όπου οι άριστοι σπεύδουν για μεταπτυχιακό και οι μετριότητες (με τα 2/άρια και 3/άρια τους στις Πανελλαδικές, συνεχιστές της αποστήθισης και θιασώτες της ήσσονος προσπάθειας) γεμίζουν τα στέκια της ανεργίας.

ΕΝΑ μνημόνιο «διαρθρωτικό» για μιαν ελπίδα. Αλλιώς, τα ίδια και επί τα αυτά, ωστόσο, απείρως δυσκολότερα χωρίς τα…δανεικά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΝ το πόνο τους, έχουν και την…πλάκα τους. Για τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων μιλάμε και την επιμονή τους πως χωρίς αυτούς/κι αυτές δεν γίνεται. Δεν κινείται τίποτα χωρίς τους «μικρούς τυράννους» πίσω απ’ το κουρτινάκι. Γραφειοκράτες μέχρι μυαλού οστέων και διαπλεκόμενους με κατόχους της πανεπιστημιακής έδρας.

ΑΠ’ τον μπαμπά στο γιο η «έδρα» κι άμα θέλεις. Αλλιώς, περίμενε στο «γκισέ». Με τα στεγανά τους οι «Διοικητικοί», με την διαπλοκή τους οι…καθηγητικοί κι όλοι μαζί ένα τείχος, μη το προσπεράσει «βάρβαρος». Μη μορφωθούν τα παιδιά μας, κι αν θέλεις δείγμα γραφής, μη το ψάχνεις στους ξενιτεμένους (φοιτητές) με τη σφραγίδα της δωρεάς (κατά Γεώργιο Παπανδρέου). Ψάξε τους στη «μάζα» της αποστήθισης, που ένα τριάρι στις «Πανελλαδικές» είναι αρκετό για βαθμός πρόσβασης. Κι αν αρμέγεται ο φορολογούμενος χωρίς αντίκρισμα και ανταποδοτικό όφελος;

ΚΑΙ πάμε στους λεγόμενους διοικητικούς. Δεν θέλουμε κανένας τους να μείνει άνεργος και με τα έπιπλά του στο δρόμο. Ωστόσο, θέλουμε δικαιοσύνη και αποκατάσταση των αδικημένων, που δεν είχαν μέσον, δεν είχαν «μπάρμπα» κι απόμειναν εκτός. Για να μας δουλεύουν οι «εντός».

ΔΕΝ θέλουμε πολλά, δεν είμαστε με την (όποια) κυβέρνηση. Με το δίκαιο και την αλήθεια είμαστε. Γι αυτό και ζητάμε και απαιτούμε. Στη φόρα οι πάντες και τα πάντα! Εδώ και τώρα, ονόματα με ημερομηνίες και υπογραφές!

ΤΑ στοιχεία τους, για να προσεγγίσουμε την αλήθεια. Ονοματεπώνυμο και τρόπος πρόσληψης και διορισμού. Παραπέρα, και σε πρώτη δόση, θα βγάλουμε συμπεράσματα για το μέσον και τον άνθρωπό τους. Κι αν δεν μπορείς να αποκαλύψεις το μέσον, συμπεραίνεις απ’ τη συνωνυμία. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό για πλήρη αποκάλυψη της αλητείας, να αναλάβει μια επιτροπή. Όχι από εκείνες που ξέρουμε, και με αποκλεισμό των διαπλεκόμενων.

ΠΡΙΝ κλείσουμε, να θυμηθούμε τους συνδικαλιστές (και μη) των παραπάνω υπεράριθμων και δημοσία δαπάνη τρεφόμενων, που δεν το υποψιάζονται πως η απεργία τους ίσως γίνει μπούμερανγκ. «Θα’ χουν να κάνουν με την κοινωνία όσοι επιμείνουν εναντίον μας».

ΤΟΣΗ…κοινωνία που πιάνουν σειρά τα πλήθη, διαγκωνιζόμενα, για συμπαράσταση στον «αγώνα» τους.a

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ είχαν το Θεό τους. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι. «Μου διορίζεις το παιδί; Σου φέρνω ψηφαλάκια. Δεν μου το διορίζεις; Πάω στον αντίπαλο, κι άμα λάχει, περνάω στο απέναντι…ιδεολογικό στρατόπεδο». Το παιδί προσλαμβάνεται κι αρχίζει καριέρα. Ξανά τρέξιμο προς «το φυλάξαι τ’ αγαθά».

ΕΤΣΙ πέρασαν οι δεκαετίες της αμφίπλευρης βρωμιάς κι ήρθε η σήψη. Μόνο η αναγνώριση των ανομημάτων και το «ήμαρτον» δεν ακούστηκε. Αμύνονται οι αμαρτωλοί δηλώνοντας καθολική άγνοια και αθώοι του αίματος, αμύνονται και οι φορείς του «συστήματος», μη κάτι αλλάξει.

ΚΑΝΕΝΑΣ κανέναν δεν διόρισε με το ζόρι. Ο ενδιαφερόμενος κίνησε γη και ουρανό για τον μίτο μιας γνωριμίας για βόλεμα. Ξενύχτησε στο γραφείο του βουλευτή, αξίωσε απ’ τον υπουργό τον κοντοχωριανό του, βολεύτηκε και το’ χε καμάρι. Για τις «αποδοτικές» γνωριμίες του.

ΟΛΑ χάθηκαν στην άβυσσο της υποκρισίας κι όλοι βαράνε. Τους σημερινούς που «απαρνήσαντο» εαυτούς κι είναι αγνώριστοι. Το κράτος που βάλθηκε να κοιτάξει τον εαυτό του. Οι αντιπολιτευόμενοι που καλούνται να συγκυβερνήσουν για την Ελλάδα και το αρνούνται, λυσσάζοντας για δικές τους καρέκλες. Με αρωγούς καλαμπουρτζήδες τύπου Λυριτζή που μιλάει για νοσοκομεία χωρίς γάζες, αλλά δεν μας εξηγεί πού πήγαν τα (δανεικά) λεφτά, τότε που υπήρχαν στο τραπέζι, αλλά το ξαλάφρωνε (και ο ίδιος), τσεπώνοντας χιλιάρικο τη μέρα. Για τις εξυπναδούλες και τα καλαμπούρια του, που συνεχίζει σε ιδιωτικό κανάλι, χαϊδεύοντας αηδώς το μούσι του. Και η κα Τσαπανίδου; Τα ίδια, συν την…ωραιοπάθεια και τη λογοδιάρροια.

ΝΑ πάμε στους κατεξοχήν φυτευτούς του δημόσιου βίου μας. Θυμίζουν «εργαζόμενους» της Βουλής και παραπέμπουν στην ένοχη σιωπή αυτών που τους διόρισαν. Τα Πανεπιστήμια (της Αθήνας) κλειστά, ο Πρύτανης «ποιεί την νήσσαν» χωρίς να παραιτείται και οι φοιτητές κάνουν αυτό που ξέρουν (καλά) να κάνουν. Καταλήψεις! Κι ούτε ένας τους βγαίνει να καταγγείλει εκλεκτικές συγγένειες καθηγητών και φοιτητών επ’ ωφελεία αμφοτέρων.

ΤΟ γράψαμε για δημάρχους που βόλεψαν το σόι τους. Το ξαναλέμε για τους «Διοικητικούς» σε πόστα «κληρονομικώ δικαιώματι». Είναι μια λέξη μαγική, με πολλά ονόματα. Συνεπωνυμίες! Δημοσιεύστε την και, μετά τον εξευτελισμό τους(;)…προτιμείστε τους συνεπώνυμους.

ΜΙΑ θέση στο δημόσιο-αυτό είναι όλο! Πάση θυσία και δια παντός μέσου. Με το μέσον…ενδιάμεσο για βόλεμα. Κι ύστερα; Μονιμότητα για αναπαμό, σιγουριά και αταραξία. Κι αν του ζητήσουν επαναξιολόγηση με επανάκριση των κρυμμένων (είτε ανύπαρκτων) προσόντων του; Κατεβαίνει στους δρόμους! Με τα…συντρόφια και με κραυγές. Το προσωπικό του συμφέρον και η ιδιοτέλεια θα σκεπαστούν απ’ την αφίσα των σοσιαλιστικών του διακηρύξεων.

ΚΑΙ πέρασαν τα χρόνια με ξεσηκωμούς και απεργίες, τη χώρα να τρικλίζει, με τον ορρό της με δανεικά. Στη δημιουργία της κρίσης ευθύνονται και «ημέτεραι δυνάμεις», αλλά δεν την ορίζουν. Ξεσπάει, εν πολλοίς εισαγόμενη, κατά το συμφέρον των διαμορφωτών της και προσαρμοσμένη στα δεδομένα μας. Ποντάρουν οι ξένοι στα…κουσούρια μας (διάβαζε διχασμός), όπως κι οι πρόγονοί τους και οι…πρόγονοί μας.

«ΔΕΝ απολύει το ΕΣΥ-ο ΕΟΠΥΥ θα επαναξιολογήσει». Τ’ άκουσαν οι ενδιαφερόμενοι κι όρμησαν να κατασπαράξουν τον Υπουργό. Για να τελειώσει ο γιατρός την καριέρα του ο γιατρός ως…συνταγογράφος. Η Πολιτεία τον σπούδασε περιμένοντας τα «ανταποδοτικά» του σε επιστήμη και προσφορά. Για τον λαό που κόπτεται, για το ΕΣΥ που χαιρέτισε, για το νοσοκομείο χωρίς…φακελάκι.

ΩΣΤΟΣΟ, το σινάφι και το…κόμμα άλλα κελεύουν. Σε καιρούς κρίσης και με τα νώτα στην Ελλάδα που ξεψυχάει. Μπροστά το κόμμα και η…προκοπή. Με την πολιτική καριέρα απλωμένη φανερά και τις μύχιες σκέψεις για τον εαυτό του/της. Μη το ψυλλιαστούν πως τρέχει «από κόμματος εις κόμμα» για να σώσει το πολιτικό του τομάρι.

ΔΕΝ βρέθηκε κόμμα-πυροσβέστης για τις απεργίες και την αναταραχή. Ούτε αρχηγός και κόμμα να συγκυβερνήσουν για την Ελλάδα. Κάποιοι, κάπου, κάποτε συνεργάστηκαν με τον…διάβολο κι ακόμα το φυσάνε. Ύστερα προσδοκούσαν «κέρδη». Σήμερα συμμαχούν στα τυφλά. Με οποιονδήποτε τους φέρει σταυρούς και έδρες. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας!

ΔΕΝ διδάχτηκαν κάτι απ’ την «ιστορική» αποστασία και τις συνέπειές της. Για αυτό τους συνιστούμε ν’ αρπάξουν τη μεζούρα για το μέτρημα του οπορτουνισμού.

ΟΙ αποστασίες στήνονται εν κρυπτώ. Αυτοί το προχώρησαν φανερά και αναίσχυντα. Καλούν και προσκαλούν για συμπαράταξη πετώντας στα σκουπίδια τις αρχές και την ιδεολογία των αντιπάλων τους κι ο ξεπεσμός είναι φοβερός.

Θανάσης Νικολαΐδης

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΑΜΕ τις αντιρρήσεις μας για την ιδιωτική τηλεόραση. Στο βάθος…καμαρώναμε. Για τα μονοπώλια της αποκλειστικής ενημέρωσης με την…κρατική ύλη και την προπαγάνδα που θα ‘ταν παρελθόν. Έπεσαν στις χώρες του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού, σηκώθηκαν και οι απαιτήσεις μας για ελεύθερη(;) έκφραση. Στην ψυχαγωγία που θα ‘φερνε πολιτισμό και τον πλουραλισμό.

ΣΤΗΝ πατρίδα μας των άκρων και της υπερβολής, η ιδιωτική μας τηλοψία ανέβηκε τα σκαλιά, κατεβάζοντας τον πήχη. Στην ψυχαγωγία και την ενημέρωση και με τα ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια ανενεργά. Για υπερβάσεις επιτήδειων που είχαν στην άκρη το πρόστιμο-πρόβλεψη. Το’ βγαζαν από μερικών δευτερολέπτων διαφήμιση, για αυτό και είχαν ξεσαλώσει. Καναλάρχες και «δημιουργοί».

ΝΑ’ ρθουμε στα χτεσινά της γιορτής για το Πολυτεχνείο. Άλλοτε κάτι μας παρουσίαζαν (και) τα ιδιωτικά κανάλια, μέχρι που εξατμίστηκε το ενδιαφέρον τους, βάσει δαπάνης και τηλεθέασης. Κυρίως, για λόγους …ξεπεσμού. Στηθήκαμε για τα ντοκιμαντέρ που μας ταξίδευαν στο παρελθόν μπολιάζοντας τη σκέψη μας με ό,τι έπρεπε να θυμόμαστε και είδαμε…

ΚΑΙ τι δεν είδαμε, ανήμερα της επετείου. Από ράλι και πλέμπα της κινηματογραφικής μας πινακοθήκης, μέχρι την εξοντωτική σαχλαμάρα της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας. Με τις «θεές» να επιδεικνύουν τα κάλλη τους και τους μαντράχαλους να φλυαρούν, ένα…κουπάκι του τηλεκοντρόλ δρόμο από κίναιδους αραδιαστούς για κουτσομπολιό και…μηνύματα κωδικοποιημένης ανωμαλίας.

ΚΑΙ μας απόμεινε το κρατικό κανάλι. Με το ιστορικό του αρχείο που δεν σβήστηκε με το «μαύρο» κι ούτε λεηλατήθηκε με την πρόσφατη αναταραχή. Παλιότερα και σε ανύποπτο χρόνο, είχε συλήσει, μερικώς, την ΕΡΤ το βέβηλο χέρι του ιδιώτη, ξαλαφρώνοντάς την από κα΄ποιους θησαυρούς.

ΑΥΤΗ, λοιπόν, η ΔΤ κρατήθηκε στο ύψος της, κρατώντας το επίπεδο που βρίσκονταν ανέκαθεν. Προσάρμοσε τις εκπομπές της στο πνεύμα και το κλίμα της ημέρας κι απ’ το «Πολυτεχνείο» πέρασε στον βίο και την πολιτεία των χουντικών. Με τον κ. Πατακό «οίκοι» (αντί στο κελί) να επιμένει με γεροντικό γινάτι στο «δίκαιο της Επανάστασης».

ΠΑΡΑΤΑΜΕ την ανεμελιά των ιδιωτικών μας καναλιών, αντιπαρερχόμαστε τα ανούσια με στοιχεία τηλεοπτικής αλητείας που μας σερβίρουν και περιμένουμε. Τη Δημόσια Τηλεόραση με τη σοβαρότητα και τις εγγυήσεις της.

H ζώσα μνήμη μας

Ό,τι έχει υπάρξει αληθινά δε γίνεται να χαθεί.

Πώς μπορώ να μιλήσω και να γράψω και να γεμίσω τα 40 χρόνια που πέρασαν από τότε. Όταν το τότε της εξέγερσης είναι το τώρα του αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς.

Το εξεγερσιακό πνεύμα υπάρχει και σήμερα στους νέους, υπάρχει ως παρακαταθήκη ιστορική και συμβολική. Το Πολυτεχνείο έχει μπει στη ζωή τους και όταν ακόμη δε γνωρίζουν το τι και πώς έγινε και τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα. Όταν τολμούν και κάνουν συγκρίσεις και αναλογίες και λένε πως τότε η χούντα είχε πηλήκιο, για να της το αφαιρέσετε και τώρα έχουμε πολλές χούντες και πώς να τις πολεμήσουμε;

Τα παιδιά φωνάζουν το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία: Η χούντα δεν τελείωσε το '73». Πολλά έχουν γίνει και πολλά έχουν αλλάξει και ο φόβος του Πολυτεχνείου συνέβαλλε σ’ αυτό. Μόνο που η σκληρή πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην έχουμε εκείνη τη δικτατορία, αλλά τώρα την υφιστάμεθα με δημοκρατικώ τω τρόπω. Το επιτάσσει η τροϊκανή οικονομική χούντα. Ζούμε την ψευδαίσθηση μιας ελεγχόμενης, αντιπροσωπευτικής και ολιγαρχικής δημοκρατίας ως να υπάρχουμε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο και ένας εθνικοταξικοπατριωτικός απελευθερωτικός αγώνας, για να μην ξεπουλήσουν την πατρίδα μας που οι ίδιοι ομολογούν ότι έχουν εκχωρήσει μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας μας και την ακεραιότητά της, απ’ τη στιγμή που την ξεπουλούν και την υποθηκεύουν και υποδουλώνουν τις επόμενες γενιές.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι ακόμη ένας μύθος. Είναι ένα ιστορικό γεγονός που χώρισε τη μεταπολεμική ιστορία στο πριν και στο μετά και λειτουργεί και εμπνέει σήμερα τους νέους και ως σύμβολο που τους δείχνει το δρόμο να αλλάξουν την πραγματικότητα που δεν τους αρέσει και να φτιάξουν τη δική τους. Γιατί να μην πιστέψουν όταν πιστέψουν πως η ουτοπία βρήκε τον τόπο της με την πραγμάτωσή της στο Πολυτεχνείο.

Το αυθόρμητο να αυτοοργανώνεται, να προκύπτει η αυτονομία, η άμεση δημοκρατία με συνελεύσεις, με ανακλητούς εκπροσώπους, αντιπροσώπους με συντονιστική επιτροπή, με το ραδιοφωνικό σταθμό, «η φωνή των εξεγερμένων» και με όλα τα αναγκαία της συνύπαρξης και της αναγνώρισης και την πίστη πως μπορούμε να γκρεμίσουμε τη δικτατορία. Αλλά και την πίστη στη σύγκρουση ενάντια στο καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα που τη δημιουργεί.

Δεν κάναμε μια στροφή στην Πατησίων, για να καταλάβουμε το Πολυτεχνείο. Ξεπλύναμε την ντροπή και την ανοχή που υπέδειξε ο ελληνικός λαός γι΄ αυτό φωνάξαμε «6 χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουνε 7», «έξω το ΝΑΤΟ κάτω ο ιμπεριαλισμός» που στήριξαν τη χούντα, «λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία», «εργάτες – αγρότες και φοιτητές», «συμπαράσταση λαέ».

Τρία χρόνια προϋπήρξαν, για να δημιουργηθεί το φοιτητικό κίνημα με συντροφιές, με παρέες, με έρωτες, αλλά και με την ανάγκη να κατακτήσουμε την ελευθερία και το δικαίωμα στο ψωμί και στη ζωή.

Για μας η ελευθερία ήταν κάτι πιο πολύ από το ψωμί. Τα παιδιά το νοσταλγούν ως να το έζησαν και αυτό είναι μια ελπίδα πως θα κάνουν τα δικά τους Πολυτεχνεία. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Δεν έχει ιδιοκτήτες. Ανήκει σε όλους εκείνους που έχουν μνήμη και γνώση, συνεχίζοντας τον αγώνα, γιατί όποιος αγωνίζεται δεν έχει καιρό να απελπιστεί. Είναι η ζώσα μνήμη, είναι το κεντρί και το αγκάθι στα μαλακά της υπνώσουσας κοινωνίας. Είναι επικίνδυνο, γιατί πραγματικά και συμβολικά δείχνει το δρόμο τον ανυπότακτο σε κάθε μορφή τυραννίας. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για να πάρουν εφόδια και δύναμη, να εκτιναχτούν διά του παρόντος στο μέλλον.

Είχαμε γίνει πολιτικό υποκείμενο για 3 μέρες. Είχε φύγει το παιχνίδι από τα χέρια τους. Οι πολιτικοί ήταν αυτοί που εξέθρεψαν τη χούντα, γι’ αυτό όταν έπεσε, με την τραγωδία της Κύπρου, έπεσε στα μαλακά και στην αγκαλιά τους. Η εικόνα να ορκίζει ο Γκιζίκης ως Πρόεδρος της χουντικής δημοκρατίας τον Καραμανλή, τα λέει όλα. Και έτσι αρχίζει η στρεβλή μεταπολίτευση που έφερε την πατρίδα μας στη σημερινή κρίση. Τα νέα παιδιά που είναι στην ανεργία και στην ξεφτίλα θα δημιουργήσουν τα δικά τους κύτταρα και θα τα λένε «Πολυτεχνεία». Ακόμη και ας μην έχουν σχέση με εκείνο το γεγονός. Γιατί ζούνε την τυραννία της επιβίωσης και της ανάγκης, που είναι χειρότερη από μια ορατή δικτατορία. Η βία της ανεργίας, των αυτοκτονιών, της κοινωνικής κατάθλιψης έχει γίνει μια κατάσταση που δηλητηριάζει και αποσαθρώνει την κοινωνία μας. Υπάρχει βία στα μάτια των ανθρώπων, απόγνωση, απογοήτευση. Αυτά τα σημάδια αν γενικευτούν, πού θα κρυφτούν οι άλλοι; Οι άλλοι φοβούνται περισσότερο, γιατί είναι αναμενόμενη η σύγκρουση. Γιατί όταν ο ένας τρώει και ο άλλος κοιτάει, τα κακό από εκεί ξεσπάει.

Υπάρχει μια προσπάθεια, χρόνια τώρα, να συκοφαντήσουν τη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν ήμασταν «η γενιά».

Ήμασταν μια μειοψηφία, μια φλόγα, για να βάλουμε φωτιά στο σκοτάδι που είχε φέρει η χούντα στην πατρίδα μας. Σπάσαμε το γύψο, απελευθερωθήκαμε. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν να σταθούν οι σωτήρες μας. Γι’ αυτό πρέπει να ξεφορτωθούμε και τους σημερινούς «σωτήρες». Είναι υποβολιμαίο ότι κάποιοι εξαργύρωσαν από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Το απαξιώνουν σκόπιμα οι άκαπνοι ή αυτοί που θα ήταν εναντίον μας, αν ήταν τότε εκεί. Χρησιμοποιούν 10-20 ανθρώπους από εμάς που πήραν δημόσιες θέσεις και πάνε να μας ταυτίσουν όλους. Δε σέβονται ούτε τους νεκρούς, ούτε τους τραυματίες, ούτε τους ανώνυμους. Δεν ήμασταν ελεγχόμενοι. Διαμορφώσαμε την εξεγερσιακή κατάσταση από μόνοι μας. Αποτρέψαμε τη φιλελευθεροποίηση της χούντας με το Μαρκεζίνη μασκαρά και την προσπάθεια του γεφυροποιού Αβέρωφ να έχουμε μια δημοκρατία «αλλά τούρκα», να είναι οι στρατιωτικοί από πίσω και οι πολιτικοί ως μαριονέτες μπροστά. Σπάσαμε ακόμη και την καθολικότητα που ήθελε να έχει επάνω μας η παραδοσιακή αριστερά.

Δεν ήλεγχαν αυτό που κάναμε. Πήγαμε κόντρα και στους πολιτικούς και αποδείξαμε πως μπορεί να γίνει πραγματικότητα όχι μόνο το όνειρο, αλλά και η πίστη μας να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί δεν ήμασταν μόνοι μας. Οι νέοι εκείνης της εποχής από τη Ν.Κορέα μέχρι την Ιταλία, το Βελιγράδι, την Πράγα, τη Γαλλία, την Αμερική είχαν εξεγερθεί γι’ αυτό και φωνάζαμε «απόψε θα γίνει της Ταϋλάνδης». Γιατί και στη μακρινή Ταϋλάνδη, τις ίδιες ώρες, είχαν εξεγερθεί και είχαν ανατρέψει το καθεστώς. Γι’ αυτό και φωνάζουμε σήμερα το σύνθημα πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, που θα χωράει πολλούς κόσμους και ελεύθερους, σκεπτόμενους ανθρώπους. Και φτάσαμε στο σημείο μια και έχει απαξιωθεί όλο το πολιτικό κατεστημένο, αλλά δυστυχώς και η πολιτική, να μας σπρώχνουν στην απόγνωση και στην απογοήτευση. Ακόμη και αν θέλουν να μας υποτάξουν εμείς να φωνάζουμε πως είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμη και μάταια, παρά να ζει μάταια.

Δημήτρης Παπαχρήστος

17.11.2013

ΠΗΓΗ: http://www.zougla.gr

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΒΓΑΛΕ τους ήρωές του το «Πολυτεχνείο», έβαλε και τους καπηλευτές του σε πόστα εξουσίας. Οι πολλοί δεν έσπευσαν. Δεν «’ξαργύρωσαν». Τα νεκρά και ζωντανά παλληκάρια του τιμήθηκαν, όσο ήταν καιρός.

ΚΙ ύστερα πλάκωσε ο καπιταλισμός. Στη νέα παγκόσμια μορφή του και με τα «ιδανικά» του αντί ιδανικών.

Η δημοκρατία, στην Ελλάδα του διχασμού και της διχόνοιας, ξεμούδιασε γοργά κι άρχισε να μεταλλάσσεται. Η λευτεριά να ξαναγίνεται σκλαβιά. Με τα πολιτικά πάθη, σαν εκείνα μετά την Απελευθέρωση. Κατά το…ταπεραμέντο «επαναστατών» του δρόμου με λάβαρα και κοτσιδάκι. Κοκουλοφόρους πετροβολητές «άνετους» ανάμεσα στα ΜΑΤ, Αστυνομία αμήχανη και κάποιους ροπαλοφόρους ενίοτε «δραστήριους» εκεί όπου δεν πρέπει.

Μ’ αυτά κι αυτά και με τις δεκαετίες να τρέχουν, φτάσαμε (καταντήσαμε) να περιμένουμε την επέτειο σαν έναν μικρό εφιάλτη. Για λόγους δημόσιας τάξης, τη μέρα που θα’ πρεπε να τη γιορτάζουμε αγκαλιασμένοι. Με τους εν δυνάμει ταραξίες στην κρύπτη τους, μέχρι να χαθούν οριστικά.

ΩΣΤΟΣΟ, έχει τον πονοκέφαλό της η Αστυνομία και οι αστυνομικοί την ταλαιπωρία τους. Για τη γιορτή μη ξαναγίνει μνημόσυνο νεομαρτύρων, με τη φόρα που πήραμε. Πήρε τα μέτρα της, λοιπόν, (η Αστυνομία) κι ήταν καθήκον της. Ζώστηκε η Αθήνα από ζωσμένους κι είναι φυσικό και επιβαλλόμενο.

ΩΣΤΟΣΟ, απέναντι ο καχύποπτος, γκρινιάρης και αντιρρησίας σε ρόλο…δημοκράτη. Τσιρίζει για την «αστυνομοκρατία», λες και το’ θελε να (ξανα)καεί η Αθήνα. Για τον «καταπιεσμένο» πολίτη, ενώ μόνο οι μπαχαλάκηδες νιώθουν καταπιεσμένοι.

ΣΚΛΗΡΑ, λοιπόν, αστυνομικά μέτρα, προληπτικά και προστατευτικά και μη ξορκίζουν το…κακό οι «επαναστάτες». Μέχρι να μονοιάσουμε(!) για τον γιορτασμό και για τις μνήμες, που θα’ πρεπε να μας κρατούν ενωμένους, σφυρηλατώντας το αντιφασιστικό μας φρόνημα.

ΕΤΣΙ που πάμε, και με τη μνήμη του Πολυτεχνείου σε άτσαλα χέρια γιορταστών κατά βούληση και παράταξη, θα ξεχαστεί η θυσία των παλληκαριών, η Χούντα και τα «παλληκάρια» της και ο ρόλος των υπερπόντιων «φίλων, συμμάχων κλπ.». Μας την επέβαλαν για την Κύπρο, κυρίως, αξιοποιώντας τη συνθήκη της Ζυρίχης που συνυπογράψαμε με τους Τούρκους για να ξαμολήσουν τον Αττίλα τους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑ δεκαετίες έβλεπαν τα…τζάκια. Με τη νομενκλατούρα στην πολιτική, να «παραδίδει» ο πατέρας στο γιο, στην κόρη. Είχε τα «στεγανά» της η Βουλή, με την κοινοβουλευτική έδρα εκτός…ονείρων του φτωχού, άσημου και ασήμαντου.

ΜΕΧΡΙ που ο σοσιαλισμός των…προθέσεων άνοιξε τις πόρτες. Φτωχόπαιδα του λαού κι άλλοι της πιάτσας βρέθηκαν ξαφνικά στο ναό της δημοκρατίας και λειτούργησαν με πάθος. Στην πορεία, το πρόσεξαν πως ο διπλανός τους, ξύπνιος και ψηφοθήρας, με τις μεθόδους και την πρακτική του, θα τους φάει στη στροφή. Πως στο κονάκι του συνωστίζονται «πιστοί» και…αγνοί ψηφοφόροι, για να τους διορίσει το παιδί. Τον μιμήθηκαν, τον ξεπέρασαν κι όλοι τους έγιναν ένα. Σύνολο πολιτών και πολιτικών, με αναβιωμένο τον παλαιοκομματισμό, σε μορφή σύγχρονη και καμουφλαρισμένη.

ΚΙ αφού αράξανε και είδαν τον κόσμο «αφ’ υψηλού», καιρός για τα του οίκου τους. Από τι ξεκινάς, στην εποχή των «ιδανικών» μας; Απ’ το μισθό που τον λες αποζημίωση, κάτι ανταποδοτικό των υπηρεσιών σου πάει να πει και σε τιμές…σταθερές. Τον συνδέεις με εκείνον των δικαστικών και ατενίζεις το μέλλον με σιγουριά και αισιόδοξα. Με τη βουλευτική σύνταξη βοηθητική και υποστηρικτική των ονείρων του. Τα «δεδουλευμένα» του σε αναζήτηση στη θολούρα και πριν ξεσπάσει κρίση και…λεμόνια σε τροχιά εναντίον του, με ξεσηκωμένες τις πέτρες.

ΚΑΙ τι (άλλο) έκανε ο νεοφώτιστος ανάμικτος με τους παλιούς έμπειρους και…περπατημένους; Προνόμια! Με ανέσεις στην καθημερινότητα της δουλειάς του που θυμίζουν…τζακούζια, γκαράζ και παιδικούς σταθμούς. Κι από βόλεμα συγγενών και «ημετέρων»; Φτιάξαν’ το νόμο βολικό και, χωρίς «εσωτερικές» αντιπαλότητες, τον επικαλούνται για «εξωτερικές» επιθέσεις.

ΚΙ ύστερα; Πώς φυλάσσεται αυτός ο έμψυχος θησαυρός μη τον τρυπήσει αφύλαχτον βόλι «τρομοκράτη»; Στα υπαίθρια γλέντια του και στα υπόστεγα των ομιλιών του, σε γάμους και βαφτίσια και, βέβαια, έξω απ’ το (εξοπλισμένο δημοσία δαπάνη) γραφείο του…αστυνομικοί!

ΜΕΤΡΗΣΑΜΕ την αγωνία τους για το κόμμα. Το πάθος τους για την ψήφο. Και, βέβαια, παρατηρήσαμε πως αλλάζουν κόμμα, αλλά διατηρούν την έδρα!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΑ γελοιογραφία τούς ξεσήκωσε. Ήταν στα ΝΕΑ και από «αντιφρονούντα», εικόνα όσο χίλιες λέξεις. Ξεσήκωσαν τον κόσμο για το άσεμνο (δυο «καλλιτέχνιδες» να στριφογυρίζουν το κορμί της περί την κεραία) θέαμα και την…αδικία. «Παρθένοι» κατά νου και αμάθητοι σε κάτι τέτοια, πλησίστιοι για εξουσία και λογοκριτές των άλλων, «την μίαν πήραν τους μη ιδόντες».

ΚΙ εμείς που περιμέναμε αλλού τις ευαισθησίες του ΣΥΡΙΖΑ, σκεφθήκαμε και θυμηθήκαμε.

Α) Του κ. Λαζόπουλου τα «βολικά» προς τους κουλτουριάρηδες του παρελθόντος ενοποιημένους(;) σε κόμμα, που καμώθηκαν πως ενοχλούνται από σεξιστικά κ.ά. τους συρμού και της (υπερ)ευαισθησίας.

Πόσες κομματικές ανακοινώσεις βγάλατε, σκασμένοι στα γέλια για τα…σεξιστικά περί τους κομματικούς σας αντιπάλους; Και πώς να ισορροπήσει η ζυγαριά, με ένα σκίτσο απ’ τη μια και στην άλλη τόνοι «καλλιτεχνικής» αλητείας που τη ρουφάτε αχόρταγα;

Β) Δεν είναι αναγκαίο να είσαι ήρωας, ως αδερφός ήρωα. Τι πολύ-πολύ να σε εγγράψουν σε ένα κόμμα για «εκμετάλλευση» και να νομίζεις πως η αναγνώριση είναι προσωπική. Αυτό έκανε ο κ. Στάθης Παναγούλης και νιώθει ευτυχής. Και παλικάρι εξ…ανακλάσεως, λυχνάρι χωρίς δικό του φως, αστέρι ετερόφωτο.

«ΝΑ λιντσάρουν τους αντιπάλους του» γούσταρε, αυτό ξεστόμισε, γι αυτό παρότρυνε τα πλήθη που τον άκουσαν και τα…πλήθη που δεν τον ακολούθησαν. Πλήρης ανθρωπιάς και δημοκρατικών πεποιθήσεων. Και, πριν οι εντυπώσεις σβήσουν, χωρίς ίχνος μεταμέλειας και συγγνώμη, βαρύς, ανέκφραστος και αψυχολόγητος, μας…πρόλαβε με το δεύτερο: «Χτίστε φυλακές-θα σας χρειαστούν».

ΑΠΟ τότε ψάχνουμε για ευαισθησίες των ανθρώπων που προτίθενται να κυβερνήσουν. Με εκλογές, ενώ καλούνται να το κάνουν από σήμερα. Να συμμετάσχουν στην (όποια) κυβέρνηση, με τον (όποιο) πρωθυπουργό. Άνθρωποί τους να αναλάβουν, από αύριο, υπουργεία, αντί καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια.

ΜΕ ένα δύσκολο υπουργείο υπό την κα Κωνσταντοπούλου και τότε (είναι βέβαιο) θα καλεί σε…βοήθεια. Για την απειρία της και για το φρόνημα, ασύμβατο με εκείνο εκείνων που ανέλαβαν, σε καιρούς χαλεπούς και ασύμφορους για ψηφαλάκια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΔΑΜΕ (στην Αθήνα) τις συνέπειες της (μικρής) νεροποντής. Σκηνές «ετήσιες», συνήθεις, αναμενόμενες. Με τον πολιτισμό μας στάσιμο και τον ενδιαφέρον μας για τα κοινά θαμμένο στα ιδιωτικά μας. Πάλι καλά που οι σχάρες ήταν σκεπασμένες με σκουπίδια και δεν τις είχαν κλέψει. Υποχώρησε η άσφαλτος, αποκαλύφθηκε το σκουπιδαριό στην πορεία των ομβρίων, αποκαλύφθηκε και ο…πολιτισμός του νεοέλληνα.

ΠΕΡΑΣΑΜΕ φευγαλέα τη ματιά αναζητώντας «ενόχους». Σε χρόνο ανύποπτο, που θα’ πρεπε έγκαιρα να νοιαστούν για την κατάσταση των αγωγών και των ρεμάτων. Και, βέβαια, τους δράστες της «αποψίλωσης δια πυρός» (κοινώς εμπρηστές) των φαλακρών βουνών και πέριξ λόφων, μην τους ψάχνεις. Αυτοί θα (προ)ετοιμάζουν τον επόμενο εμπρησμό, όσο τα νερά θα κατρακυλούν για την πόλη, πριν εισβάλουν ανενόχλητα στα σπίτια.

ΣΑΡΩΣΕ (η ματιά μας) δημαρχεία, υπουργεία και άλλα κέντρα τοπικής εξουσίας. Είδε γραφεία με αραχτούς να φλυαρούν για το ποδόσφαιρο. «Εργαζόμενους» που τρύπωσαν σε δημαρχεία ως «ταπεινοί» οδοκαθαριστές κι αναβαθμίστηκαν σε «διοικητικό», την άλλη μέρα. (Το όνειρο του έλληνα: Μια καρέκλα σε γραφείο, ισοβίως). Οι ίδιοι που «προσκύνησαν» για πρόσληψη, πριν ξεκινήσουν για στάση, αποχή και απεργία.

ΠΟΙΟΣ…τρελός «υπεύθυνος» θα σπεύσει για τις σχάρες των ομβρίων; Γιατί να κινηθούν τα αντανακλαστικά του, που κανένας ανώτερος δεν του φόρτωσε το φτυάρι, δεν τιμωρήθηκε ως υπεύθυνος για τα πλημμυρισμένα υπόγεια και τα υπέργεια «αστικά» ποτάμια;

ΥΣΤΕΡΑ (πάντα σε χρόνο ανύποπτο) έπιασε η ματιά τον…Δήμαρχο. Σκυμμένο με το επιτελείο του πάνω σε σχέδια για την πόλη του. Για δρόμους με πλακόστρωση, πάρκα και παιδικές χαρές. Κι ήταν το άγχος του(ς) μην υπερβεί το όριο η δαπάνη (και πώς την κατατέμνεις μη σε υποψιαστούν για το κίνητρο, μίζες και μοιρασιές…).

ΚΙ ύστερα ταξίδεψε η ερευνητική ματιά στα χορικά ύδατα των «κουτόφραγκων», με τη…βλακεία τους να σπεύδουν εγκαίρως για τη συντήρηση των δρόμων και των αγωγών. Σε…οπισθοδρομικούς που δεν πετάνε το άδειο πακέτο στη σχάρα και με «κόκκινο» σε σταυροδρόμια.

ΚΑΙ ποιοι είναι οι παραπάνω κουτοί; Είναι αυτοί που μας δανείζουν!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΒΡΕΞΕ και…τρομάξαμε. Κάποιοι απελπίστηκαν. Με το μαγαζί τους βουτηγμένο στο νερό, και είναι η αρχή. Με τον χειμώνα να’ ρχεται πιο «βάρβαρος» στην ανοχύρωτη πόλη και την Πυροσβεστική να μην προλαβαίνει ν’ αδειάσει τα νερά.

ΤΑ ίδια, λοιπόν, «ετήσια» και τακτικά, με τον πολίτη θύμα και θύτη των ακραίων φυσικών φαινομένων κι ας είναι συνήθη και φυσικά. Έτσι τα είπαν και…καθάρισαν «Διοίκηση» και Κράτος με τις Υπηρεσίες και τους ανθρώπους του. Κι απόμεινε ο πολίτης να ξεπλένει τα λασπωμένα κοιτώντας θλιμμένα. Έχει κι αυτός τις προσωπικές του ευθύνες, κουβαλάει τις «αμαρτίες» του με την αδιαφορία (για τα κοινά) να του βαραίνει την πλάτη, αλλά φεύγουμε προσωρινά (θα επανέλθουμε) και ταξιδεύουμε χιλιάδες μίλια μακριά.

ΣΤΙΣ Φιλιππίνες με τα θύματα θαμμένα στα χαλάσματα. Εκεί, η διεθνής βοήθεια (λειψή και με το σταγονόμετρο) φτάνει αργά και καθυστερημένα. Από δρόμους δύσβατους, που μπορούσε να τους κάνει βατούς με την τεχνολογία που διαθέτει και με τη βούληση που δεν έχει. Λες και η Δύση των χορτάτων, της αφθονίας και της καλοπέρασης δεν το γουστάρει να επιβιώσει η (Άπω)Ανατολή της φτώχιας και της δυστυχίας.

ΚΑΙ από «αντανακλαστικά» ΟΗΕ και ενεργοποίηση των τμημάτων του; Καμία 25/αριά εκατομμύρια δολάρια και βλέπουμε. (Όσο το αντίτιμο 4-5 βιντεοκασετών της «38/χρονης» στα χέρια του «Κομιστή», στην Ελλάδα των Ζαχόπουλων).

ΚΑΙ από ΝΑΤΟ; «Δεν είναι δικιά του δουλειά να βοηθάει σε φυσικές καταστροφές». Δουλειά του είναι να προκαλεί ανθρώπινες καταστροφές. Με συνέπεια και ακρίβεια. Με την ακρίβεια των «Σκαντ» (και των «Πάτριοτ» για αντιπερισπασμό), που ξεκινούσαν στην ώρα τους για να σκοτώσουν στην ώρα τους. Με την ακρίβεια (σε δολάρια) των βομβών του να φτάσουν στο Ιράκ, πριν σκάσουν σε κεφάλια αμάχων. Εκεί, δεν υπήρχαν δύσβατοι δρόμοι και καθυστερήσεις, δεν υπήρξε φειδώ στη δαπάνη.

ΚΑΙ πλήρωναν οι λαοί. Εκόντες άκοντες και υποχρεωτικά ενταγμένοι σε παγκόσμιους οργανισμούς και Βορειοατλαντικά Σύμφωνα. Και να θυμίσουμε πως το ΝΑΤΟ (μας) έχει σκοπό τη συνεργασία μεταξύ των χωρών-μελών σε τομείς : στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό(!), κοινωνικό(!!), μορφωτικό(!!!).

Του Θανάση Νικολαΐδη

Εν μέσω αστυνομικών και…επαναστατών. Ένιωσε αγωνίστρια για κλάσματα του δευτερολέπτου η κα Κωνσταντοπούλου, έβαλε τα δυνατά της και εξέβαλε φωνήν μεγάλην. «Βοήθεια!» με την ξερή φωνή (συνιστάται για βασανιστήριο), ξερή κι αυτή στη φάτσα, χωρίς μια σύσπαση να φανερώνει τρόμο, και με αγανάκτηση ιερή. Για το καθεστώς και την…Αστυνομοκρατία.

ΚΑΙ είναι τόση η αστυνομοκρατία, που δεν τολμάς να μιλήσεις στον διπλανό (αντικαθεστωτικά), να βγεις στο δρόμο με πανό, να γράψεις συνθήματα σε τοίχους (ακόμα και να…μουντζουρώσεις πινακίδες της τροχαίας), να πετάξεις τα σκουπίδια σε ανοιχτές χωματερές…

ΑΓΚΑΖΕ, την άλλη μέρα, με την κα Μακρή-ειρηνική συμπόρευση και φευγαλέα «ιδεολογική» συνύπαρξη- για την εισαγγελία, κι ύστερα ντόρος περί το συμβάν και θόρυβος.

ΚΑΤΙ θα είδε (δεν γεύτηκε) από αστυνομική βία η κα Κωνσταντοπούλου και το παρεξήγησε. Το μεγέθυνε και το άπλωσε στην καθημερινότητα κι ας ήταν κρούσμα με κάποιους βάρβαρους των ΜΑΤ να χτυπάνε πεσμένους καταγής κι ανυπεράσπιστους. Τα ΜΑΤ, περί το Ραδιομέγαρο, θύμιζαν παρατεταγμένες μπαλαρίνες οπλισμένες με ρόπαλα και ασπίδες, άπραγες και ανενεργές. Κι όταν τα…πλήθη πάτησαν την κόκκινη γραμμή, μπήκαν εμπόδιο, με τα κλομπ χαμηλωμένα, χωρίς κλωτσιές, βρισιές και ροπαλιές.

ΚΑΤΙ, λοιπόν, θυμήθηκε από αστυνομική βία, καπάκωσε τον εαυτό της με την κάπα του αντιστασιακού κι ας ήταν αραχνοΰφαντο περιτύλιγμα. ατένισε την…συναγωνίστρια στα κάγκελα και ένιωσε να απογειώνεται. Χωρίς να το υποψιάζεται τα…ρίγη που προκάλεσε με την ξινή και αποκρουστική κραυγή της.

ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ αντιΠΑΣΟΚ ο γεννήτοράς της κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος του ΣΥΝ και παραλίγο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μιλούσε αλλά δεν εκνεύριζε. Άκουγε τον συνομιλητή του. Τον υπολόγιζε, κατέγραφε τα λεγόμενά του. Η εν λόγω κυρία στυλώνει κάπου τα μάτια της (αλλά κι αν τα κινούσε, θα τα παρεμπόδιζαν οι παρωπίδες), ρίχνει τις λέξεις σαν από ριπή χωρίς χρώμα, κλείνει τ’ αυτιά στον συνομιλητή και δεν μορφάζει ακόμα κι αν την τσινήσεις με βουκέντρα.

ΚΙ αν βρεθεί έλληνας που δεν βασανίζεται ακούγοντάς την, θα’ ναι το ίδιο τυχερός με εκείνους που…επιβίωσαν «συνεργαζόμενοι» μαζί της σε εξεταστικές επιτροπές κλπ. Ευτυχής ο κ. Μαρκογιαννάκης. Τυχερός ο κ. Γεωργιάδης. Τη γλύτωσαν φτηνά. Χωρίς νοσηλείες και…ψυχοφάρμακα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

Επιμένουν. Στο κόμμα και την προκοπή του. Στο «μαγαζί» με τις εισπράξεις κι είναι το επάγγελμα, η ίδια η ζωή τους. Ελκυστικό με τα προνόμιά του(ς), σίγουρο με τις συντάξεις του. Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί τσακώνονται. Η Ελλάδα σβήνει κι άρπαξαν την πρόταση μομφής για σωσίβιο. Τόσος ζήλος. Τόσο πάθος…

ΚΑΙ, βέβαια, κανένας τους δεν μιλάει για το παρελθόν και συγκεκριμένα. Για την κομματική αλητεία που διευκόλυνε τον μέσο έλληνα να αυξήσει το εύρος των παρανομιών του. Σε καθεστώς βολικό γι αυτόν, που το φιλοτέχνησαν αυτοί. Οι πολιτικοί και τα κόμματα. Όπως σκέφτονταν, ενεργούσαν και νομοθετούσαν.

ΑΝΤΙ, λοιπόν, να συμμαζευτούν και κάποιοι από δαύτους να κάνουν δημόσια χαρακίρι, μιλούν για…πόλους, που θα’ πρεπε να γίνουν τρεις. Την ώρα που, καλώς είτε κακώς, ένας είναι παγκόσμια ο πόλος με ψευδεπίγραφο τον δεύτερο και ανύπαρκτο τον τρίτο.

ΩΣΤΟΣΟ, η κουβέντα περί πόλων είναι βολική. Ροκανίζεται ο χρόνος, φτιάχνεται σκηνικό έντονης κομματικής διαμάχης με κορώνες και κραυγές και το παλιό σκηνικό ξεχνιέται. Περνάει στη λήθη και στην ιστορία.

ΕΜΕΙΣ επιμένουμε. Υπήρχαν κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία δυνάμει της ψήφου ανθρώπων που σήμερα τα πυροβολούν. Και η αντιπολίτευση; Οι «ιδεολόγοι» που ξεσήκωναν τον κόσμο μη κάτι σιάξει και προχωρήσει; Και οι συνδικαλιστές-μπροστάρηδες; Με τα πανό αποβραδίς κι έτοιμοι να σου ξεριζώσουν το λαρύγγι, αν τολμούσες. Τους ρωτάς αν βγήκαν ποτέ στο δρόμο για τη διαφθορά που μας έπνιγε και σου απαντούν πως έστειλαν…χαρτί διαμαρτυρίας για το φακελάκι και τους μιζαδόρους. Την ίδια ώρα που στα πειθαρχικά συμβούλια, «καθάριζαν» υπέρ του φακελάκια και απατεώνα του δημοσίου.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ να απολογηθούν. Να αναλύσουν καταστάσεις συνοψίζοντας τις αιτίες της κατάντιας μας κι αυτοί βρήκαν την άγια χαρά τους, με ατάκες και εξυπναδούλες, «άδοντες, των οικιών ημών εμπιπραμένων». Και γιατί όχι; Δεν καίγονται τα δικά τους σπίτια. ‘Άλλα σπίτια καίγονται κι αυτοί υπερασπίζονται με πάθος το κόμμα και στο βάθος…επάγγελμα. Με τα προνόμια, τις ατέλειες και βόλεμά ισοβίως.

ΧΩΡΙΣ ΕΝΑΣ τους να παραιτείται από ντροπή και αγανάκτηση, από αηδία αλλά και αξιοπρέπεια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ τραγικό να χάνεις τη δουλειά σου, ξαφνικά. Ωστόσο, αν κατέλαβες λάθρα το πόστο και παραμένεις ως χαραμοφάης-κλικαδόρος και τσεπώνεις τη μέρα ό,τι ο διπλανός σου σε ένα μήνα, τότε…απολύεσαι. Χωρίς να σε «κλάψουν», όπως δεν έκλαψες όταν άρπαζες τη θέση κάποιου άλλου, ικανότερου και ταλαντούχου, που δεν πηδάει απ’ το παράθυρο. Είναι δίκαιο και επιβεβλημένο. Τώρα που το Κράτος ξύπνησε(;), ωστόσο, καμώνεται πως δεν κάποιους θύλακες της ευνοιοκρατίας σε υπουργεία, με απείραχτους και «φυτευτούς» που «δουλεύουν» και μας δουλεύουν.

ΝΑ πάμε στην (καταργημένη) ΕΡΤ της επικαιρότητας και της…διαφθοράς. Και, βέβαια, δεν ήταν διεφθαρμένος ο τελευταίος με την κάμερα επ’ ώμου ή ο χαμηλόμισθος δημοσιογράφος και η καθαρίστρια. Να (τους) θυμηθούμε, λοιπόν. Την άλλη «τάξη», της ισχύος, της παρέας και της κλίκας. Με πλάτες πολιτικούς που δεν άφησαν τα αμαρτωλά τους ίχνη-τι πολιτικοί θα’ ταν-και δεν μπορείς να τους απολύσεις, να τους καθίσεις στο σκαμνί.

ΠΡΩΤΑ διόριζαν κι ύστερα επινοούσαν («εφεύρισκαν») τις θέσεις και τις ειδικότητες. «Ειδικές θέσεις», «Επιστημονικοί Σύμβουλοι»…Κι όταν…κολλούσαν, τους μετέφεραν εντός συγκοινωνούντων δοχείων και…κυκλώματος. Τόση έμψυχη ύλη για βόλεμα, τόσο πάθος για διορισμούς…

ΚΙ ύστερα (μετά το «μαύρο»); Κατάληψη σαν να’ ταν σπίτι τους, αντίσταση δίκην «Πολυτεχνείου», κραυγές και λόγια κι είναι οι ίδιοι που σιωπούσαν, όσο τρωγόπιναν στο πάρτι-ένα απ’ τα πολλά-στην Ελλάδα του μέσου, της ρεμούλας και της αρπαχτής.

ΤΩΡΑ; Εκτός συμποσίου και Ραδιομεγάρου, του πάρτι λήξαντος, και με την ιδέα της επανακατάληψης. Εμείς που πληρώναμε πληρώνοντας τη «νύφη» (παν)ακριβά, κατεβάσαμε τη λίστα με τους «Γενικούς» και τους Διευθυντές, συμβούλους και βολεμένους. Παρακολουθούμε και (τους) ρωτάμε:

Θα επανακαταλάβετε το Ραδιομέγαρο μετά ή άνευ των παρακάτω κ.κ. και κυριών, κ.ά. πολλών; (Τα πρόσωπα μας είναι αδιάφορα. Το φαινόμενο και τα…ποσά μας ενδιαφέρουν).

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Π. ΧΡΗΣΤ. 347.659,98 ευρώ το χρόνο – Πρόεδρος Δ/Σ

ΥΦΑΝΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 279.362,38 – Γενικός Διευθυντής

ΜΙΧΑΛΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 249.234,42 Γενικός Διευθυντής

ΑΝΔΡΙΚΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ 249.161,32 Γενικός Διευθυντής

ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ 227.626,98 Γενικός Διευθυντής

ΓΟΝΤΙΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 210.002,64 Γενικός Διευθυντής

ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ 215.603,00 ΠΕΤ1η Ηλεκτρονικοί

ΛΟΥΚΑΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 257.033,14 Εντετ/νος Σύμβουλος

ΛΥΡΙΤΖΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 324.000 ευρώ το χρόνο

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΤΟΣ 324.000

ΧΟΥΚΛΗ ΜΑΡΙΑ -ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 218.976

ΤΣΟΥΚΑΛΑ ΜΠΗΛΙΩ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 176.400

ΤΣΑΠΑΝΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ -ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΞΑΜΗΝΟ 113.516

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ ΑΝΝΑ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 78.840

Υ.Γ. Πολλοί πολύ θα περιμένουν τον κόσμο σε συμπαράσταση και…Ανακατάληψη.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΣΚΑΣΕ το νέο (παλιό και αναμενόμενο) και οι «συνιστώσες» κίνησαν για αντίσταση. Δεν έκαναν εισβολή (μέχρι στιγμής) στο Ραδιομέγαρο κι ας είμαστε τίμιοι. Αν ξεχύνονταν με τη γνωστή βαρβαρότητα, θα το επισημαίναμε. Παραταγμένοι σαν…μπαλαρίνες, με τον οπλισμό τους και με το όπλο παρά πόδα, θεώνται και περιμένουν.

ΠΑΜΕ στην άλλη «συνιστώσα». Των πολιτικών που μυρίστηκαν κάμερα και οσμίστηκαν ψήφο. Να ‘τη καμαρωτή η κα Κωνσταντοπούλου και οι σύντροφοί της, από όρθρου βαθέως, να συνδιαλέγεται με τον επικεφαλής των ΜΑΤ. Ο κ. Στρατούλης, η κα Βαλαβάνη…Δεν νοιάστηκαν για την σπάταλη και εν πολλοίς διεφθαρμένη ΕΡΤ όσο ήταν καιρός και τώρα σπεύδουν δίκην αλώπεκος στη λαϊκή.

ΠΑΜΕ στην επόμενη συνιστώσα, των δημοσιογράφων της ενημέρωσής μας. Με τα «Γιώργο μου» δεν γίνεται ενημέρωση, κ. Παπαδάκη μας. Κι αν τους χρωστάτε «παρωχημένη» ευγνωμοσύνη ως…φίρμα επί ΕΡΤ και πρωτοπιάνοντας μικρόφωνο του δημοσίου, δεν υπάρχει λόγος να σας φαίνεται. Και οι κ.κ. Λυριτζής και Οικονόμου; Αυτοί κι αν δεν…αναπολούν. Το χιλιαρικάκι τους (ημερησίως, στη ΝΕΤ) που δεν προστίθεται πλέον στο κομπόδεμά τους. Λάβροι και φιλικοί με τους…πολιορκημένους, με τα «Γιάννη μου» κι αυτοί σε συναδέλφους, όλο ουδετερότητα και…αντικειμενικότητα.

ΣΕ απόσταση κι αμέτοχος η μεγάλη συνιστώσα-μην πούμε συνισταμένη-των παραπάνω ο λαός! Ψυχρός, ψύχραιμός και μακρινός, φορέας της κυρίαρχης και καθοριστικής άποψης περί τα τεκταινόμενα. Είναι αυτός που πλήρωνε. Ό,τι ξέραμε κι άλλα που αγνοούσαμε. Τότε, που το παραδάκι εξαφανίζονταν σε τσέπες «αμαρτωλών». Στην ΕΡΤ και τα παρακλάδια της, με τη σοβαρότητα των εκπομπών και το επίπεδο της-είναι αλήθεια-και δεν τρώμε το δίκαιο εργαζομένων, «εργαζομένων» και αστρονομικά αμειβομένων.

ΑΥΤΟΣ, λοιπόν, ο λαός απέχει και δεν συμπαρίσταται, δεν μαντρώνεται αυτοβούλως για να συμπαραταχθεί με τους «πολιορκημένους» για έξοδο ηρωική. Γιατί; Γιατί θυμάται και δεν γουστάρει διορισμένους απ’ το παράθυρο, δεν χαλαλίζει τα λεφτά του σε δοτούς αργόσχολους ή εξαφανισμένους.

ΠΑΜΕ στη λίστα «υψηλόβαθμων» της καταργημένης ΕΡΤ με περιουσίες και καταθέσεις; Σε άλλους, που υπέβαλλαν σε μια βιντεοκασέτα τη «δουλειά» τους, τσέπωναν το παραδάκι και εξαφανίζονταν; Εδώ σταματάμε, γεμάτοι…αναμνήσεις. Και αηδία.

Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου

Το φθινόπωρο του 2011 ψηφίσθηκε ο νόμος 4021/2011, με το άρθρο 53 του οποίου καθιερώθηκε το «έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών», γνωστότερο ως «χαράτσι». Αυτό επιβάρυνε όλες τις δομημένες ηλεκτροδοτούμενες επιφάνειες, χωρίς να προβλέπεται αφορολόγητο όριο, ούτε κλιμάκωση του φορολογικού συντελεστή σε αναλογία προς τη συνολική αξία της ακίνητης περιουσίας του υπόχρεου, κατά προφανή παραβίαση της αρχής της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη κατά το μέτρο της φοροδοτικής ικανότητας καθενός (άρθρο 4 παρ. 5 Συντ.).
Παράλληλα με το «χαράτσι» προβλεπόταν φορολογία της ακίνητης περιουσίας με τις επιβεβλημένες, κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 4 παρ. 5 Συντάγματος, παραμέτρους (αφορολόγητο όριο, κλιμακωτοί φορολογικοί συντελεστές), σύμφωνα με τα άρθρα 3 ν. 3808/2009 και 27 επ. ν. 3842/2010. Ωστόσο τα σχετικά εκκαθαριστικά σημειώματα δεν μπορούσαν να αποσταλούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών στους φορολογούμενους τα έτη 2010-2012 λόγω δυσλειτουργιών των χρησιμοποιούμενων από αυτές συστημάτων πληροφορικής (!). Υποτίθεται λοιπόν πως η «λογική» του δήθεν «έκτακτου τέλους» ήταν να εισπραχθούν άμεσα δημόσια έσοδα, έστω και μ’ αυτό τον αντισυνταγματικό τρόπο, και στη συνέχεια να αποκατασταθεί η φορολογική «ομαλότητα» με την είσπραξη του φόρου ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ).
Στην πραγματικότητα όμως τώρα, με τον «ενιαίο φόρο ακινήτων», τον οποίο σχεδιάζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, αντί να καταργηθεί το «χαράτσι» και να ενσωματωθεί στον ΦΑΠ, γίνεται το αντίστροφο. Ο «ενιαίος φόρος» επιβάλλεται κατά τρόπο ασύνδετο με το συνολικό ύψος της ακίνητης περιουσίας του υποχρέου και το ύψος του εξαρτάται αποκλειστικά από την αξία του κάθε ακινήτου. Έτσι π.χ. ένας ιδιοκτήτης μίας και μόνης οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος), ο οποίος την ιδιοκατοικεί και στερείται άλλης περιουσίας, καθώς και εισοδημάτων επαρκών για τη συντήρησή του, υποχρεούται να πληρώσει ακριβώς το ίδιο ποσό «τέλους» που θα πληρώσει και ο ιδιοκτήτης του παρακείμενου πανομοιότυπου διαμερίσματος για το δικό του, έστω και αν ο τελευταίος διαθέτει αμύθητη περιουσία και τεράστια φοροδοτική ικανότητα.
Πέρα από το ότι είναι καταφανώς αντισυνταγματικός, ο «Ενιαίος Φόρος Ακινήτων» αποδεικνύει την αληθινή φύση της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Πρόκειται για ανάλγητη ταξική πολιτική σε όφελος της μικρής αριθμητικά, αλλά πολιτικά πανίσχυρης ολιγαρχίας που λυμαίνεται την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ο ΦΑΠ, ο οποίος επιβάρυνε ως τώρα κατά προτεραιότητα και με τους υψηλότερους συντελεστές τους κατόχους μεγάλης ακίνητης περιουσίας, καταργείται και ο «Ενιαίος Φόρος» επιρρίπτεται σε όλους αδιακρίτως, ακόμη και στους πιο αδύναμους οικονομικά (π.χ. αγρότες για κτήματα που μπορεί να μην αποδίδουν τίποτα). Το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα, αν υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης, θα είναι μεγάλο μέρος των σημερινών μικροϊδιοκτητών να καταστούν ακτήμονες, αφού θα αδυνατούν να ανταποκριθούν στα φορολογικά και άλλα βάρη. Όσο για τις περιβόητες «λίστες» Λαγκάρντ, Λίχτενσταϊν κλπ., εκείνες μένουν ανεξερεύνητες και το μεγάλο κεφάλαιο ατιμώρητο για τα φορολογικά του ανομήματα..
Όλα αυτά συνιστούν επιμέρους συμπτώματα της ίδιας ασθένειας. Τα κόμματα εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.) αποτελούν την πολιτική προθήκη ενός ολιγαρχικού-κλεπτοκρατικού καθεστώτος, το οποίο επί δεκαετίες εμπορεύθηκε το ψεύδος της «ευημερίας» με σκοπό το κέρδος (του) και τώρα εμπορεύεται το μεγαλύτερο ψεύδος της «σωτηρίας» μέσω μνημονίων με σκοπό την παράταση του βίου του. Η κοινωνία πρέπει να βρει τη δύναμη να το ανατρέψει, προτού αυτό ολοκληρώσει την εκποίηση της χώρας και τη μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΡΑΤΙΚΑ ή ιδιωτικά; Ακόμα και στου καπιταλισμού τον ωκεανό υπάρχουν νησίδες κρατικισμού. Συνύπαρξη με προϋποθέσεις (αυστηροί κανόνες) και συνεργασία εργαζομένων. Χωρίς ν’ αλλάζει ο χαρακτήρας του κάθε συστήματος, που τα «παντρεύει» η ανάγκη και η λογική.

ΕΔΩ, το πράμα αλλάζει. Το δημόσιο κατάντησε πεδίο δράσης (και) ατιμώρητων…επίορκων. Σαν τσιφλίκι και ιδιοκτησία τους, με αμυδρές ελπίδες για την εξυγίανσή του. Από’ κει ξεκινώντας ο έλληνας ιδιώτης, εμπνεύστηκε, απαίτησε και πάτησε πόδι (και) σε χώρους που θα’ πρεπε να παραμείνουν αποκλειστικά υπό κρατικό έλεγχο (και δεν μιλάμε για τα κλασικά και «χρεοκοπημένα» κρατικά μονοπώλια).

ΕΠΕΣΕ η τηλεόραση σε χέρια ιδιωτών κι απέναντι η κρατική με τους «λειτουργούς» της. Είχε το επίπεδό της η κρατική μας τηλεόραση, το περιεχόμενο των εκπομπών της, σε απόσταση ασφαλείας απ’ την πρακτική της εμπορικής τηλεθέασης και τη χυδαιότητα. Ωστόσο, χρεοκόπησε», αλλά για άλλους λόγους. Γιατί το αλισβερίσι με διορισμούς και αστρονομικούς μισθούς χτύπησε κόκκινο και το «κοινό ταμείο» (εισφορά για την ΕΡΤ) ήταν γεμάτο.

ΕΠΕΣΕ και το «μαύρο» μέχρι να αναγεννηθεί και να σταθεί στα πόδια της η «ΔΤ» και ο ιδιώτης καναλάρχης ξεσάλωσε. Για χρήμα που του’ λειψε λόγω της κρίσης και γιατί αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή του. Να τα ‘κονομάει σε συνθήκες ανταγωνισμού καναλιών, πουλώντας ό,τι τρέφει αραδιαστούς ν’ αποθαυμάσουν τα κάλλη «θεών» σε σταυροπόδι με τον μηρό σε θέα.

ΤΙ άλλο; Ό,τι συνταράσσει και σοκάρει, χωρίς φραγμούς, λεπτότητα και ευαισθησία. Είχε τους λόγους της η «Αντιτρομοκρατική» να δημοσιοποιήσει τη σκηνή κι έσπευσαν τα κανάλια να την αρπάξουν. Και να την προβάλουν. Με πολλαπλή επαναπροβολή και το…‘φχαριστιόταν. Οι Πρετεντέρηδες και οι Τρέμες, με «λεκτική» δικαιολόγηση της αμαρτίας τους και πνιγμένοι στην υποκρισία. (Η παραπάνω κυρία έσπασε το χέρι της κι έκανε την πάπια). Και ο κ. Ευαγγελάτος; Τους υπερφαλάγγισε μη μείνει δεύτερος στο ηδονικό(;) τους «παιχνίδι» με τον ανθρώπινο πόνο. Ξανά και ξανά η σκηνή κι ύστερα...τρέχοντας για τον (άξιο) μισθό τους και για τους αριθμούς της τηλεθέασης.

Όχι. Δεν θα το ευχόμασταν να βρεθούν στη θέση των τραγικών γονιών. Απλά, απαιτούμε λιγότερη τηλεοπτική αλητεία.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Πληθαίνουν οι φωνές, των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών, για την ανάγκη ανανέωσης, ανακυττάρωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας.

Διαπλοκή, μίζες, πελατειακές σχέσεις είναι καθημερινές ειδήσεις στα δελτία των οκτώ και στις πρώτες σελίδες των εντύπων. Η πρώτη απάντηση των πολιτών δόθηκε στις τελευταίες εκλογές με την τιμωρία των δύο μεγάλων κομμάτων που θεωρούνται υπεύθυνα για την κατάρρευση της οικονομίας.

Παρόλα αυτά, η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού από τους πολίτες, δεν στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις προσωπικότητες των νέων προσώπων που εξελέγησαν. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, διακύβευμα χρεοκοπίας, έπαιξαν το βασικό ρόλο επιλογής ψήφου των πολιτών και όχι τα πρόσωπα.

Οι πολίτες δεν ψήφισαν, καταψήφισαν.

Τα νέα πολιτικά κόμματα εκμεταλλεύθηκαν την δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας, κέρδισαν την είσοδο στη Βουλή και νέα πρόσωπα βγήκαν στο γυαλί των τηλεοράσεων.

Η ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από ιδεολογικές ανατροπές, φάνηκε ότι είναι έτοιμη να ανοίξει το δρόμο στην ανανέωση πολιτικών προσώπων.

Ένα δρόμο που τα λεγόμενα άλλοτε μεγάλα κόμματα δε φαίνεται να ενστερνίζονται, ακολουθώντας τις παλιές μεθόδους επιλογής πολιτικών προσώπων ευθύνης.

Φοβούνται να ξεκινήσουν την ανανέωση, ανακυττάρωση του κομματικού ιστού τους αξιοκρατικά.

Να αναδείξουν νέα, άφθαρτα πρόσωπα, προσωπικότητες, αναγνωρισμένου κύρους, με όρεξη και διάθεση κοινωνικής προσφοράς και φυσικά εκτός κομματικού σωλήνα, και σ’ αυτό το σημείο, έρχεται η ώρα ευθύνης και των πολιτών, να πάρουν την τύχη της Χώρας, της Περιφέρειας, του Δήμου στα χέρια τους. να πάψουν να είναι μια σιωπηρή πλειοψηφία με μοναδικό στόχο τη διαμαρτυρία για τα όσα σε βάρος τους αποφασίζονται.

Οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τον Μάιο του 2014, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αλλαγή σελίδας ανανέωσης πολιτικών προσώπων. Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι όλης της χώρας έχουν ανάγκη από νέα πρόσωπα με όραμα, γνώση, ικανότητες και αποφασιστικότητα για να απαντήσουν στις νέες προκλήσεις των καιρών.

Στο δρόμο για την εκλογική αναμέτρηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήρθε η ώρα να αναδείξετε και εσείς την δική σας προσωπικότητα σας. Είτε επιλέξετε τη διεκδίκηση από τη θέση του Περιφερειάρχη, Δημάρχου, είτε από τη θέση του Συμβούλου ήρθε η ώρα να βάλετε τη δική σας σφραγίδα σε αυτό που οραματίζεστε για την πόλη σας. Διαφορετικά αν θεωρείτε ότι η αποχή από τα πολιτικά δρώμενα είναι καλό πράγμα, τότε να μη διαμαρτύρεστε για τα χειρότερα που θα έρθουν της επομένη των Αυτοδιοικητικών εκλογών.

Να θυμάστε ότι στον στίβο αυτής της αναμέτρησης οι ψηφοφόροι δεν θα αποφασίσουν με βάση τα ομιχλώδη εκλογικά κελεύσματα του πάλαι ποτέ κομματικού συστήματος αλλά με βάση το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες. Το νέο αυτό τρίπτυχο θα κρίνει την τύχη των υποψηφίων. Όσοι το διαθέτουν θα πρέπει να συμβουλευτούν και ειδικούς της επικοινωνίας για να το αναδείξουν. Γιατί οι πολίτες κουράστηκαν από τα «φωτεινά » ονόματα και τους πολιτικούς καριέρας που έβλεπαν την αυτοδιοίκηση καιροσκοπικά και ωφελιμιστικά.

Παράλληλα, σε αυτές τις εκλογές το σύστημα που προκρίνεται δίνει χώρο στα νέα πρόσωπα. Πολίτες που μέχρι τώρα δεν είχαν σκεφτεί τον εαυτό τους στις επάλξεις του εκλογικού στίβου μπορούν τώρα να προσπαθήσουν εκ των έσω να διορθώσουν τα κακώς κείμενα του συστήματος, στο οποίο μέχρι τώρα ασκούσαν απλή κριτική. Σε αυτές τις εκλογές έφθασε η ώρα της ευθύνης για όλους.

Η ανακυττάρωση του πολιτικού συστήματος προϋποθέτει την συμβολή όλων μας. Γιατί σε αυτές τις εκλογές τόσο η ψήφος όσο και η συμμετοχή θα είναι η Δύναμη μας.

Δείξτε και εσείς την δική σας!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Σας ευχαριστώ που διαβάστε το άρθρο μου. Ελπίζω, μετά το διάβασμα του να έχετε αναθεωρήσει αρκετές από τις απόψεις που σας κρατάνε μακριά από το πολιτικό γίγνεσθαι.

Όμως η ώρα ευθύνης έφτασε και για σας.

Ξεκινήστε. Ανυπομονώ να ακούσω νέα σας.

Γράψτε μου στο thanasis.papamichail@yahoo.gr