Ιστορία

Oσο για τη γενέτειρά του, την Κωνσταντινούπολη, την απαθανάτισε με τη διακριτικότητα του ταξιδιώτη και το πάθος του γηγενούς. Οι τρούλοι και οι μιναρέδες διαγράφονται σε σκοτεινούς ορίζοντες. Συχνά, μαζί με τη θάλασσα, τις γέφυρες, τις αποβάθρες, τα πολύπλοκα δρομάκια και τις κεντρικές αρτηρίες, πλαισιώνουν το κύριο θέμα του: τους ανθρώπους που μοχθούν, προσεύχονται, διασκεδάζουν, ξαποσταίνουν. Ψαράδες επιστρέφουν χαράματα στο λιμάνι, βαρκάρηδες περιμένουν επιβάτες για να διασχίσουν τον Κεράτιο Κόλπο, αχθοφόροι κουβαλούν το βαρύ φορτίο τους, άνδρες ξεκουράζονται στα καφενεία, γυναίκες στέκουν μπροστά σε ετοιμόρροπα σπίτια, παιδιά παίζουν σε υγρά καλντερίμια στις «πίσω συνοικίες» ή ανάμεσα σε οθωμανικούς τάφους…   Οπως λέει ο ίδιος, «το να είσαι κάτοικος της Κωνσταντινούπολης είναι στάση ζωής.

Η πόλη αυτή υπήρξε το κέντρο και το χωνευτήρι τριών αληθινών αυτοκρατοριών. Είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να το νιώσουν αυτό. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες».   Ενημερωμένος και αισιόδοξος για την κρίση Παρά τα 82 χρόνια του, ο Αρά Γκιουλέρ δεν δίνει ούτε κατά διάνοια την εικόνα του ηλικιωμένου δημιουργού που επαναπαύεται στις δάφνες της αλλοτινής δόξας του. Οπως μας επεσήμανε η κυρία Κωνσταντίνου, η οποία με αφορμή πολλές εκθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη έχει συναναστραφεί μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της φωτογραφίας, «μου έκανε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι κυκλοφορεί όλη την ώρα με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό του και όχι μόνο για φιγούρα, ως αξεσουάρ της εικόνας του μάχιμου φωτορεπόρτερ, καθώς τη χρησιμοποιεί ανά πάσα στιγμή».   Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκαν σε στέκι της πλατείας Αβησσυνίας.

Την ώρα που η υπόλοιπη παρέα διασκέδαζε, ο αεικίνητος Γκιουλέρ φωτογράφιζε ασταμάτητα και αθόρυβα: ένα ζευγαράκι που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, τη θέα στην Ακρόπολη, οτιδήποτε του κέντριζε την προσοχή είχε θέση στο κάδρο του. «Σπανίως βλέπεις “μεγάλους” φωτογράφους να λειτουργούν έτσι με τη μηχανή τους. Τη σηκώνουν μόνο όταν πρόκειται για “δουλειά” » τονίζει η ίδια.   Ο Γκιουλέρ είναι ενημερωμένος για την κρίση στη χώρα μας. Στέκεται με κριτική διάθεση απέναντι στην Ευρώπη ως γέννημα-θρέμμα της Ανατολής και θεωρεί ότι, αφού το σώμα μας ανήκει στη Δύση αλλά η καρδιά μας χτυπά πιο δεξιά στον χάρτη, θα βρούμε τον τρόπο να γεννηθούμε από τις στάχτες μας. Οπως λέει: «Είμαι με το μέρος των καλλιτεχνών και όχι των πολιτικών. Οι πρώτοι δημιουργούν κόσμους, οι δεύτεροι τους καταστρέφουν»

- See more at: http://constantinoupoli.com/%CE%B7-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%...

Oσο για τη γενέτειρά του, την Κωνσταντινούπολη, την απαθανάτισε με τη διακριτικότητα του ταξιδιώτη και το πάθος του γηγενούς. Οι τρούλοι και οι μιναρέδες διαγράφονται σε σκοτεινούς ορίζοντες. Συχνά, μαζί με τη θάλασσα, τις γέφυρες, τις αποβάθρες, τα πολύπλοκα δρομάκια και τις κεντρικές αρτηρίες, πλαισιώνουν το κύριο θέμα του: τους ανθρώπους που μοχθούν, προσεύχονται, διασκεδάζουν, ξαποσταίνουν. Ψαράδες επιστρέφουν χαράματα στο λιμάνι, βαρκάρηδες περιμένουν επιβάτες για να διασχίσουν τον Κεράτιο Κόλπο, αχθοφόροι κουβαλούν το βαρύ φορτίο τους, άνδρες ξεκουράζονται στα καφενεία, γυναίκες στέκουν μπροστά σε ετοιμόρροπα σπίτια, παιδιά παίζουν σε υγρά καλντερίμια στις «πίσω συνοικίες» ή ανάμεσα σε οθωμανικούς τάφους…   Οπως λέει ο ίδιος, «το να είσαι κάτοικος της Κωνσταντινούπολης είναι στάση ζωής.

Η πόλη αυτή υπήρξε το κέντρο και το χωνευτήρι τριών αληθινών αυτοκρατοριών. Είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να το νιώσουν αυτό. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες».   Ενημερωμένος και αισιόδοξος για την κρίση Παρά τα 82 χρόνια του, ο Αρά Γκιουλέρ δεν δίνει ούτε κατά διάνοια την εικόνα του ηλικιωμένου δημιουργού που επαναπαύεται στις δάφνες της αλλοτινής δόξας του. Οπως μας επεσήμανε η κυρία Κωνσταντίνου, η οποία με αφορμή πολλές εκθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη έχει συναναστραφεί μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της φωτογραφίας, «μου έκανε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι κυκλοφορεί όλη την ώρα με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό του και όχι μόνο για φιγούρα, ως αξεσουάρ της εικόνας του μάχιμου φωτορεπόρτερ, καθώς τη χρησιμοποιεί ανά πάσα στιγμή».   Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκαν σε στέκι της πλατείας Αβησσυνίας.

Την ώρα που η υπόλοιπη παρέα διασκέδαζε, ο αεικίνητος Γκιουλέρ φωτογράφιζε ασταμάτητα και αθόρυβα: ένα ζευγαράκι που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, τη θέα στην Ακρόπολη, οτιδήποτε του κέντριζε την προσοχή είχε θέση στο κάδρο του. «Σπανίως βλέπεις “μεγάλους” φωτογράφους να λειτουργούν έτσι με τη μηχανή τους. Τη σηκώνουν μόνο όταν πρόκειται για “δουλειά” » τονίζει η ίδια.   Ο Γκιουλέρ είναι ενημερωμένος για την κρίση στη χώρα μας. Στέκεται με κριτική διάθεση απέναντι στην Ευρώπη ως γέννημα-θρέμμα της Ανατολής και θεωρεί ότι, αφού το σώμα μας ανήκει στη Δύση αλλά η καρδιά μας χτυπά πιο δεξιά στον χάρτη, θα βρούμε τον τρόπο να γεννηθούμε από τις στάχτες μας. Οπως λέει: «Είμαι με το μέρος των καλλιτεχνών και όχι των πολιτικών. Οι πρώτοι δημιουργούν κόσμους, οι δεύτεροι τους καταστρέφουν»

- See more at: http://constantinoupoli.com/%CE%B7-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%...

Oσο για τη γενέτειρά του, την Κωνσταντινούπολη, την απαθανάτισε με τη διακριτικότητα του ταξιδιώτη και το πάθος του γηγενούς. Οι τρούλοι και οι μιναρέδες διαγράφονται σε σκοτεινούς ορίζοντες. Συχνά, μαζί με τη θάλασσα, τις γέφυρες, τις αποβάθρες, τα πολύπλοκα δρομάκια και τις κεντρικές αρτηρίες, πλαισιώνουν το κύριο θέμα του: τους ανθρώπους που μοχθούν, προσεύχονται, διασκεδάζουν, ξαποσταίνουν. Ψαράδες επιστρέφουν χαράματα στο λιμάνι, βαρκάρηδες περιμένουν επιβάτες για να διασχίσουν τον Κεράτιο Κόλπο, αχθοφόροι κουβαλούν το βαρύ φορτίο τους, άνδρες ξεκουράζονται στα καφενεία, γυναίκες στέκουν μπροστά σε ετοιμόρροπα σπίτια, παιδιά παίζουν σε υγρά καλντερίμια στις «πίσω συνοικίες» ή ανάμεσα σε οθωμανικούς τάφους…   Οπως λέει ο ίδιος, «το να είσαι κάτοικος της Κωνσταντινούπολης είναι στάση ζωής.

Η πόλη αυτή υπήρξε το κέντρο και το χωνευτήρι τριών αληθινών αυτοκρατοριών. Είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να το νιώσουν αυτό. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες».   Ενημερωμένος και αισιόδοξος για την κρίση Παρά τα 82 χρόνια του, ο Αρά Γκιουλέρ δεν δίνει ούτε κατά διάνοια την εικόνα του ηλικιωμένου δημιουργού που επαναπαύεται στις δάφνες της αλλοτινής δόξας του. Οπως μας επεσήμανε η κυρία Κωνσταντίνου, η οποία με αφορμή πολλές εκθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη έχει συναναστραφεί μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της φωτογραφίας, «μου έκανε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι κυκλοφορεί όλη την ώρα με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό του και όχι μόνο για φιγούρα, ως αξεσουάρ της εικόνας του μάχιμου φωτορεπόρτερ, καθώς τη χρησιμοποιεί ανά πάσα στιγμή».   Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκαν σε στέκι της πλατείας Αβησσυνίας.

Την ώρα που η υπόλοιπη παρέα διασκέδαζε, ο αεικίνητος Γκιουλέρ φωτογράφιζε ασταμάτητα και αθόρυβα: ένα ζευγαράκι που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, τη θέα στην Ακρόπολη, οτιδήποτε του κέντριζε την προσοχή είχε θέση στο κάδρο του. «Σπανίως βλέπεις “μεγάλους” φωτογράφους να λειτουργούν έτσι με τη μηχανή τους. Τη σηκώνουν μόνο όταν πρόκειται για “δουλειά” » τονίζει η ίδια.   Ο Γκιουλέρ είναι ενημερωμένος για την κρίση στη χώρα μας. Στέκεται με κριτική διάθεση απέναντι στην Ευρώπη ως γέννημα-θρέμμα της Ανατολής και θεωρεί ότι, αφού το σώμα μας ανήκει στη Δύση αλλά η καρδιά μας χτυπά πιο δεξιά στον χάρτη, θα βρούμε τον τρόπο να γεννηθούμε από τις στάχτες μας. Οπως λέει: «Είμαι με το μέρος των καλλιτεχνών και όχι των πολιτικών. Οι πρώτοι δημιουργούν κόσμους, οι δεύτεροι τους καταστρέφουν»

- See more at: http://constantinoupoli.com/%CE%B7-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%...

Oσο για τη γενέτειρά του, την Κωνσταντινούπολη, την απαθανάτισε με τη διακριτικότητα του ταξιδιώτη και το πάθος του γηγενούς. Οι τρούλοι και οι μιναρέδες διαγράφονται σε σκοτεινούς ορίζοντες. Συχνά, μαζί με τη θάλασσα, τις γέφυρες, τις αποβάθρες, τα πολύπλοκα δρομάκια και τις κεντρικές αρτηρίες, πλαισιώνουν το κύριο θέμα του: τους ανθρώπους που μοχθούν, προσεύχονται, διασκεδάζουν, ξαποσταίνουν. Ψαράδες επιστρέφουν χαράματα στο λιμάνι, βαρκάρηδες περιμένουν επιβάτες για να διασχίσουν τον Κεράτιο Κόλπο, αχθοφόροι κουβαλούν το βαρύ φορτίο τους, άνδρες ξεκουράζονται στα καφενεία, γυναίκες στέκουν μπροστά σε ετοιμόρροπα σπίτια, παιδιά παίζουν σε υγρά καλντερίμια στις «πίσω συνοικίες» ή ανάμεσα σε οθωμανικούς τάφους…   Οπως λέει ο ίδιος, «το να είσαι κάτοικος της Κωνσταντινούπολης είναι στάση ζωής.

Η πόλη αυτή υπήρξε το κέντρο και το χωνευτήρι τριών αληθινών αυτοκρατοριών. Είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να το νιώσουν αυτό. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες».   Ενημερωμένος και αισιόδοξος για την κρίση Παρά τα 82 χρόνια του, ο Αρά Γκιουλέρ δεν δίνει ούτε κατά διάνοια την εικόνα του ηλικιωμένου δημιουργού που επαναπαύεται στις δάφνες της αλλοτινής δόξας του. Οπως μας επεσήμανε η κυρία Κωνσταντίνου, η οποία με αφορμή πολλές εκθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη έχει συναναστραφεί μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της φωτογραφίας, «μου έκανε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι κυκλοφορεί όλη την ώρα με τη φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό του και όχι μόνο για φιγούρα, ως αξεσουάρ της εικόνας του μάχιμου φωτορεπόρτερ, καθώς τη χρησιμοποιεί ανά πάσα στιγμή».   Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκαν σε στέκι της πλατείας Αβησσυνίας.

Την ώρα που η υπόλοιπη παρέα διασκέδαζε, ο αεικίνητος Γκιουλέρ φωτογράφιζε ασταμάτητα και αθόρυβα: ένα ζευγαράκι που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, τη θέα στην Ακρόπολη, οτιδήποτε του κέντριζε την προσοχή είχε θέση στο κάδρο του. «Σπανίως βλέπεις “μεγάλους” φωτογράφους να λειτουργούν έτσι με τη μηχανή τους. Τη σηκώνουν μόνο όταν πρόκειται για “δουλειά” » τονίζει η ίδια.   Ο Γκιουλέρ είναι ενημερωμένος για την κρίση στη χώρα μας. Στέκεται με κριτική διάθεση απέναντι στην Ευρώπη ως γέννημα-θρέμμα της Ανατολής και θεωρεί ότι, αφού το σώμα μας ανήκει στη Δύση αλλά η καρδιά μας χτυπά πιο δεξιά στον χάρτη, θα βρούμε τον τρόπο να γεννηθούμε από τις στάχτες μας. Οπως λέει: «Είμαι με το μέρος των καλλιτεχνών και όχι των πολιτικών. Οι πρώτοι δημιουργούν κόσμους, οι δεύτεροι τους καταστρέφουν»

Πηγή: www.lifo.gr

- See more at: http://constantinoupoli.com/%CE%B7-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%...