Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΗΣ έστρωσαν το δρόμο ο χρόνος και η ατιμωρησία. Εισχώρησε η διαφθορά, στρώθηκε, μας βρήκε στον ύπνο, ξυπνήσαμε, τρέχουμε με τον δαυλό κι είναι αργά.

ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ πως υπήρχε άβατο (για τη διαφθορά) και πέσαμε έξω. Κι αν ήταν αδιανόητο π.χ. εμπορία καυσίμων ακόμα και στο στρατό, το φάγαμε κι αυτό και το χωνέψαμε. Όπως και τις προμήθειες περί το πολεμικό υλικό.

ΚΑΙ τι απόμεινε από (καταπατημένο) άβατο; Ο ευαίσθητος (συνηθίζουμε να το λέμε) χώρος της υγείας. Δεν παίζεις με τη ζωή και το θάνατο κι είναι αδιανόητο να πλουτίζουν άνθρωποι εμπορευόμενοι την υγεία. Υπήρξε το πάρτι με τους «γλεντζέδες» του, που δεν το απόσωσαν. Ακόμα και σήμερα που σήμανε σάλπιγγα για τη διάλυση.

ΚΑΙ, βέβαια, υπήρχαν μικροκυκλώματα στο ευρύτερο κύκλωμα, ωστόσο, υπάρχουν γιατροί μαχητές και ανθρωπιστές. Είναι οι πολλοί, αλλά δεν κάνουμε στατιστική. Ούτε για τους «αξιωματούχους» του ΕΣΥ έχουμε ποσοστά πλουτισάντων κι εδώ θα σταθούμε. Απέναντι στο πρόχειρο και…αποστομωτικό(;) «δεν είναι όλοι».

ΦΥΣΙΚΑ δεν κλέβουν όλοι οι βενζινάδες κι οι ταξιτζήδες. Δεν αισχροκερδούν όλοι οι έμποροι κι ούτε φοροδιαφεύγουν άπαντες στον χώρο της εστίασης. Κι εμείς τι (αντ)απαντούμε; Αν, για παράδειγμα, ένας (στα 11.000.000 ελλήνων) σκοτώνει, κάθε πενήντα χρόνια, τη μάνα του, το ποσοστό είναι μηδαμινό και η «ποσότητα» αμελητέα. Άρα, μη μας απασχολεί το θέμα κι ας το…ξεχάσουμε. Κι όμως! Αρπάζουμε τον δολοφόνο, τον δικάζουμε, τον τιμωρούμε και το φαινόμενο μας απασχολεί.

ΑΝ, λοιπόν, στο χώρο της υγείας και των ορκισμένων για το λειτούργημα τους, βρεθούν και παρανόμως πλουτίσαντες, δεν έχουμε παρά να απαιτήσουμε την ανακάλυψη και την τιμωρία τους. «Θα τα επιστρέψουν» διαβεβαιώνει ο Υπουργός, «εκόντες-άκοντες» συμπληρώνουμε και τον παροτρύνουμε για τα περεταίρω και αναγκαία.

ΕΙΝΑΙ άλλο ν’ αδειάζουν τη τσέπη καψούρηδων στα σκυλάδικα κι άλλο να λαδώνεται λειτουργός της υγείας. Άλλο να τα σκορπάς για λουλουδικό και σαμπάνιες (κατά την αισθητική και την κουλτούρα σου) κι άλλο να ρίχνεις το φακελάκι στη τσέπη του γιατρού, τρέμοντας απ’ το δέος της αρρώστιας και το φόβο του θανάτου.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΣ μου πώς ζεις (αν ζεις) σήμερα, για να σου πω ποιος ήσουν «τότε». Κι αρχίζουμε από ψηλά, παγκόσμια και ιστορικά.

ΜΕ τον Τζων Κένεντι «ξεκίνησε» ο πόλεμος στο Βιετνάμ κι όταν κάτι «στράβωσε» και δεν τους «έκανε», τον…ξέκαναν. Το τίμημα (θάνατος) ενός Προέδρου των Δημοκρατικών, σε μια χώρα δημοκρατική με την άδεια των…εξάσφαιρων.

ΟΙ μετέπειτα (Πρόεδροι) «συμμορφώθηκαν», ευθυγραμμίστηκαν και ήρθε η ώρα να φάει χώμα η πλάτη του αντιπάλου. Το πράμα ωρίμασε για τις Σοβιετικές «Δημοκρατίες», οι Αμερικανοί πράκτορες τριγυρνούσαν στη…Μόσχα και μόνο ο ντόπιος και «κατάλληλος» έλειπε. Βρέθηκε, ξεκίνησε η διάλυση, για να χρεοκοπήσει η ιδεολογία «ιδεολόγων».

ΠΩΣ ζει σήμερα ο κ. Μιχαήλ Γκορμπατσόφ; Με την Περεστρόικα του-εργαλείο-στην…αποθήκη. «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι…» και δώστε μου στέγη και προστασία. Του τα εξασφάλισαν οι Αμερικανοί(!) και ο «τέως» ζει και καλοπερνάει. Γράφει βιβλία, δίνει διαλέξεις, διαφημίζει…πίτσες. Δεν είναι π.χ. Μιλόσεβιτς για να τον «προδώσει» η καρδιά του, ούτε πράκτορας τύπου Σαντάμ για να τον κρεμάσουν πριν «μιλήσει».

ΚΙ ερχόμαστε στα ημέτερα εδάφη, των «μεγάλων», «μικρών» και «μέτριων» ηγετών. Υπήρξε δικτάτορας ο Μεταξάς; Αναμφίβολα. Ωστόσο, είχε ξαφνικό και περίεργο θάνατο (Ιαν. ’41). Γιατί, πέρα απ’ το «ΟΧΙ» του λαού, είπε το δικό του γνήσιο και περήφανο. Στους Άγγλους που του ζήτησαν…Αντίστασή μας, για λογαριασμό τους. «Με τους ακρωτηριασμένους του Αλβανικού μετώπου;» αντέταξε κι αυτοί (οι Άγγλοι) δεν…συγχωρούν.

ΠΕΡΑΣΑΝ οι δεκαετίες πολιτικών αναστατώσεων, κλυδωνίστηκε η Ελλάδα, μας κυβέρνησαν πολιτικοί και πρωθυπουργοί κι ας έρθουμε στα πολύ πρόσφατα. Πού κατοικοεδρεύουν και με τι ασχολούνται οι πρώην κ. κ. Σημίτης, Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου; Χαίρουν άκρας υγείας και ελευθερίας, αδιάφοροι και αναπολόγητοι. Δεν νιώθουν βάρος για τους ζημιογόνους Ολυμπιακούς και τους δαπανηρούς…Καλατράβες με τις Στέγες τους να σκουριάζουν, ξεχάστηκαν οι Ζαχόπουλοι και τα Βατοπέδια και οι τ. Πρωθυπουργοί μας παραμένουν μακρινοί, απρόσιτοι (και αναπολόγητοι).

ΝΑ (ξανα)ρωτήσουμε πού βρίσκεται και με τι ασχολείται ο κ. Σουφλιάς; Ξαφνικά εξαφανισμένος (με παμπόνηρη προαναγγελία της αποχώρησής του απ’ την πολιτική), μην τον ξανάδατε, μην περιμένουμε εξηγήσεις, απολογισμό και, αναδρομικά, λογαριασμό.

ΚΑΙ του κ. Λαλιώτη η «εξαφάνιση»; Λες να υπάρχει καμιά (παραμένουσα) σχέση του και συνάφεια με εργολάβους που συντηρούν(;) τις εθνικές μας οδούς;

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΣΑΝ έτοιμοι από καιρό σαν θαρραλέοι…» (που λέει ο Καβάφης), να πληρώσουμε, λοιπόν, στην εφορία. Τον αναλογούντα φόρο, με την καρδιά μας. Για να σωθεί η οικονομία μας και η Ελλάδα. Κόντρα στους φοροκλέφτες που την πυροβολούν.

ΩΣΤΟΣΟ, μια σκέψη αποκαρδιωτική κι ένα ερώτημα απλό, μας «κόβει». Και μας αναστατώνει. Και μας εξοργίζει. Θα πιάσει τόπο η (συν)εισφορά μας; Για ποιον (ποιους και γιατί) πληρώνουμε; Να το δούμε, λοιπόν, και…βλέπουμε.

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ για τα προνόμια των νυν και τέως κοινοβουλευτικών μας ανδρών και γυναικών. Για τις συντάξεις βολεμένων και οικονομημένων απ’ το «επάγγελμα», που ακόμα αρμέγουν την Ελλάδα. Εσχατόγηρους που δεν δούλεψαν ποτέ τους και σημερινούς που μεριμνούν από τώρα για τα συνταξιοδοτικά τους. Μας «χρεώνουν» ακόμα και τα μεροκάματο των αστυνομικών που τους φυλάνε, τα «δεδουλευμένα» τους που θα (ξανα)διεκδικήσουν (και θα τα πάρουν) όταν έρθει η ώρα..

ΚΑΤΙ απ’ τη φορολογική μας εισφορά θα πάει και για τα (ηγεμονικά) εφάπαξ των «εργαζομένων» της Βουλής, αλλά κάνε πως δεν το πρόσεξες-εκεί διόρισαν οι πάντες, βρωμάει ευνοιοκρατία και μην ποντάρεις σε κινητικότητες και διαθεσιμότητες. Κι από ειδικούς συμβούλους υπουργών; Τους πληρώνεις, και μαζί τους εκατοντάδες κυριών σκυμμένων στο κομπιούτερ.

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τους πολυθεσίτες που δεν βρέθηκε νόμος(!) να γίνουν μονοθεσίτες, δεν κόπηκαν «υπερωρίες» τους, δεν περιορίστηκαν οι πολλαπλές συντάξεις…

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τα σπασμένα από ρεμούλες ατιμώρητων που καραδοκούν, στα ίδια πόστα. Για «τρύπες» σε Ταμεία του Δημοσίου που τα διαχειρίστηκαν σαν ιδιώτες παραμένοντας ακαταδίωκτοι.

ΠΟΥ αλλού διαχέεται το δημόσιο χρήμα απ’ τη φορολόγηση του μισθωτού και του συνταξιούχου; Στις στρατιές εργαζομένων και «εργαζομένων» των Υπουργείων. Υδροκέφαλων, με υπεράριθμους που πέρασαν τη μισή ζωή τους σ’ ένα γραφείο και την άλλη μισή σε άδειες. Εξασφάλισες καρέκλα με τηλέφωνο; Αυτό ήταν! Άραξε, περίμενε και…ιδιαιτέρα με την προαγωγή σου. Ο λογαριασμός στο…ταμείο.

ΚΑΙ οι πλεονάζοντες των ΟΤΑ, αραχτοί σαν κλώσες σε περιστερώνα, άεργοι και τρεφόμενοι δημοσία δαπάνη; Ο τ. νομάρχης με τους κόλακες τριγύρω χρήσιμους για τις εκλογές, ο δήμαρχος με το επιτελείο του-καθένας στο γραφείο και με τα χαρτιά του απλωμένα;

ΤΕΛΟΣ, πληρώνουμε για να καλύψουμε κλεψιές φοροφυγάδων. Κι ό,τι περισσέψει; Θα το κάνουμε σχολεία, νοσοκομεία και…γεφύρια.

Έχει μαγκιά, τσαμπουκά, γαμάει και δέρνει, κατεβάζει χριστοπαναγίες, χαστουκίζει γκόμενες, οργανώνει κερκίδες, ρίχνει ντούρασελ ζεϊμπεκιές και ψάχνει απελπισμένα έναν τρόπο να γίνει πλούσιος χωρίς να χρειαστεί να δουλέψει.

Η φιλοσοφική κριτική σκέψη κατά τα αρχαιοελληνικά πρότυπα τον ώθησαν να εκλέξει στη βουλή έναν άνθρωπο που πιστεύει πως οι Έλληνες είναι εξωγήινοι, ο Οδυσσέας ανακάλυψε την Αμερική, οι Μάγιας είναι απόγονοι των Ελλήνων και πως η Χώρα των Φαιάκων βρισκόταν στην Αλαμπάμα.

Περηφανεύεται πως ζει στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την ασχημύνει.

Εξοργίζεται με τα ρουσφέτια, τα βύσματα και τις παράνομες προσλήψεις, ειδικά όταν δεν συμβαίνουν σε αυτόν και στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Βρίζει τα κινηματογραφικά κυκλώματα που δεν έδωσαν το βραβείο Όσκαρ σε ένα αριστούργημα όπως ο «Κυνόδοντας», και ας μην έχει δει την ταινία…

Όντας κληρονόμος του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, θεωρεί πως η ανθρωπότητα του οφείλει σε προσωπικό επίπεδο την ύπαρξή της.

Όλοι γύρω του είναι τουρκόσποροι, Αλβανοί και Σλάβοι, ενώ αυτός προέρχεται απ’ τα κάτ’ρα του Μιγάλου Αλιξάνδρου (χτύπα «Ρόβας Αθανάσιος» στο YouTube και θα καταλάβεις)

Υποτιμάει και χλευάζει τον πλούτο, την ανάπτυξη, τον πολιτισμό, την τεχνολογική εξέλιξη, την εργατικότητα των ξένων λαών από τη στιγμή που δεν ξέρουν να διασκεδάζουν.

Ανεξάρτητα εάν η χώρα παρουσιάζεται ως παράδειγμα προς αποφυγή στους απανταχού λαούς της Γης, ο Ελληνάρας επιμένει πως συντελείται ένα συνωμοτικό σχέδιο σταδιακής εξαφάνισης του ελληνικού πολιτισμού.

Αν δεν ξέρεις κάτι, ρώτα τον! Γνωρίζει από αστροφυσική, νανοτεχνολογία, γενετική μηχανική, θεωρίες συνωμοσίας και προπάντων από ελληνική ιστορία.

Νιώθει εθνικά υπερήφανος όταν ακούει τη λέξη «μαλάκας» σε χολιγουντιανή ταινία, αλλά και όταν επισκέπτονται τα νησιά μας ξένοι σελέμπριτις (για να σνιφάρουν κόκες στα κότερα των εφοπλιστών).

Κατηγορεί διαρκώς την κυβέρνηση για αδιαφορία και την επόμενη στιγμή δωροδοκεί την πολεοδομία, χτίζει αυθαίρετα, κλέβει την εφορία, μολύνει το περιβάλλον, δε σέβεται τις ουρές, περνάει με κόκκινο και γράφει τους πάντες στα παπάρια του.

Φημολογείται πως πραγματοποιεί ταξίδια στο χωροχρόνο, αφού γνωρίζει προσωπικά τον Μέγα Αλέξανδρο και μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως ήταν ντούρο αρσενικό.

Αν δεν φωνάξει 3-4 φορές «Η Μακεδονία είναι ελληνική», δεν θα του πάει καλά η μέρα.

Ανεμίζει σημαίες σε ομιλίες πολιτικών και, όταν αποκαλυφθούν σκάνδαλα με μίζες εκατομμυρίων ευρώ που τους εμπλέκουν, απαιτεί την απομάκρυνση των μεταναστών από τη χώρα.

Αναπαράγει το μύθο πως η ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει 6 εκατομμύρια λέξεις, ανεξάρτητα αν μετά βίας γνωρίζει τις 100.

Πηγή http://www.athensvoice.gr

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ το δίκαιο, στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου, συντελείται μια αδικία και εξηγούμεθα.

ΕΙΧΕ τους φίλους του ο κ. Τσοχατζόπουλος. Φίλοι στην παντοδυναμία του στις μαλακές πολυθρόνες, εχθροί του στο σκληρό του(ς) εδώλιο. Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και βρέθηκε απέναντι στους συνεργάτες του. Καθένας το τομάρι του και η «φιλία» πάει περίπατο. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω κι όποιον πάρει ο…χάρος.

ΟΙ συνεργάτες και «εν αμαρτίαις» τσιράκια του έπιναν νερό στο όνομά του. Ορκίζονταν για την εντιμότητα και τινάζονταν για στάση προσοχής στο τηλεφώνημά του. Και, βέβαια, το’ χαν καμάρι. Άνθρωπος του Τσοχατζόπουλου «τω καιρώ εκείνω»…Να του διεκπεραιώνεις υποθέσεις και να σου ζητάει τη γνώμη, να σου δίνει εντολές κι εσύ να «εκτελείς» και να «παρουσιάζεσαι»…Το’ χες ζήσει στο στρατό, απ’ την ανάποδη, όλο άγχος και φόβο. Εδώ το πράμα είχε συμφέρον και αυθορμητισμό, κάτι από «δόξα» και ισχύ μπολιασμένη απ’ την ισχύ του Άκη.

ΓΙ αυτό είχαν και τουπέ (κάτι απ’ το τουπέ του Αρχηγού) τα παλληκάρια του. Κι ήθελε…μέσον για να πλησιάσεις π.χ. τον κ. Σαχπατζίδη της Θεσσαλονίκης. Το’ χες καμάρι να σε χαιρετίσει. Στο κελί του σήμερα και με τις χειροπέδες αξεσουάρ των χειρών του ο παραπάνω, ακονίζει το μαχαίρι. Για τον Άκη-σωτήρα του(ς) που θα φάει τις μαχαιριές.

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, τα «σύνεργα» του κ. Τσοχατζόπουλου, υποτελείς και μπιστικοί του ένωσαν τις δυνάμεις τους, όπλισαν, σημαδεύουν και πυροβολούν σε στόχο ενιαίο. Ταυτόχρονα, σηκώνουν τους ώμους για τα «έργα» τους, διαρρηγνύουν ιμάτια και αναθεματίζουν την ώρα που τον…γνώρισαν. «Μας έμπλεξε» (ως…άβουλα όντα αυτά της πιάτσας τα τσακάλια). «Γι αυτόν πληρώνουμε» (ατιμασμένες παρθένες που δεν τις είχε αγγίξει χέρι), «κατέστρεψε τη ζωή μου» (περιστερές κατάλευκες στο άρμα του αρχικόρακα).

ΤΟΥΣ βλέπουμε, ακούμε και επιμένουμε. Να πληρώσει κατά το κρίμα του έκαστος/εκάστη, και ο Αρχηγός κατά το πλήθος και το εύρος των ανομημάτων του.

ΩΣΤΟΣΟ, η τακτική τους παραπέμπει σε μιαν άλλη πρακτική. Εκείνη των ναζιστών στη Νυρεμβέργη, που καθένας τους υπεδείκνυε τον ανώτερό του σαν υπεύθυνο των εγκλημάτων του, με την επωδό «εκτελούσα διαταγές». Όλα τα τεντωμένα δάκτυλα των επί μέρους σφαγέων έδειχναν…Χίτλερ, ωστόσο, δεν γλύτωσαν την κρεμάλα.

ΓΙ αυτό και επιμένουμε. Τιμωρείστε τους «συνεργάτες» και ξεψαχνίστε τους πού κρύβουν τα λεφτά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ, λοιπόν, η Ελλάδα, σιωπηλά και ειρηνικά. Δεν ακούστηκε χτύπος στην πόρτα για να γραδάρουμε την φιλοπατρία των Πρωθυπουργών μας, ούτε φάνηκαν στρατεύματα στα σύνορά μας, για να τους καταγράψουμε ως νέους…Κουίσλινγκ, να τους αποκαλέσουμε, με την ίδια ευκολία, «Κυβερνήσεις Τσολάκογλου». Όλα έγινα με το μαλακό και μοιράστηκαν άτοκα δάνεια στους…παρελκόμενους των ελληνοποντίων.

ΝΩΡΙΤΕΡΑ, κανένας μας δεν νοιάστηκε για την εγκυρότητα των «χαρτιών» τους και η πλαστογραφία πήγε σύννεφο. Για να πέσουν σύννεφο και οι ψήφοι. Με τη γραφειοκρατία σε…διάλλειμα, όσο κρατούσαν οι διαδικασίες. Για διαβατήριο (σε μια βδομάδα), τον ενοποιημένο αλλοδαπό (μη δεν αρεστεί, το μετανιώσει και το σκάσει), με την αλυσίδα των κρίκων να τραβάει ο ένας τον άλλο. Προς την «πατρίδα» που δεν ήταν πατρίδα τους.

ΠΗΡΑΝ, λοιπόν τα (άτοκα) δανειάκια τους, αγόρασαν το σπιτάκι τους (χωρίς όρους και δεσμεύσεις), το’ καναν σπιταρώνα και το πούλησαν(!) αυγατίζοντας την περιουσία τους στα…ξένα. Σε τουριστικές περιοχές, χωρίς αρχικό κεφάλαιο, χωρίς φορολογήσεις και άλλους…κατατρεγμούς. Στη φιλόξενη Ελλάδα, όπου ο πολιτικός πουλάει και τη μάνα τους για την ψήφο.

ΚΑΙ οι Πρωθυπουργοί μας; Κρύβονται! Επί των ημερών τους ξεκίνησε η «παράδοση» της Ελλάδας, αλλά δεν νιώθουν την ανάγκη για εξηγήσεις στον ελληνικό λαό, λογαριασμό και απολογία (τους).

ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, οι αλλοδαποί και βολεμένοι δεν χρωστούν καλή κουβέντα για τους έλληνες κι είναι το παράπονό μας. Μη φανεί πως εδώ «φτιάχτηκαν» έχοντας εγκαταλείψει τη φτώχια στα χωριά τους και τη «δημοκρατία» των…Δημοκρατιών τους. Και είναι αυτός ο έρπων ανθελληνισμός που μας πληγώνει. Χωρίς κανένας τους να μας αδειάζει τη γωνιά αυθορμήτως, είτε με υποχρεωτική απέλαση. Γιατί; Γιατί τους «μακρινούς» τους προστατεύουν νόμοι κάτω απ’ την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης και τους «ευρωπαίους» η βλακεία των φορέων ελληνικών…συμφερόντων που μας τους φόρτωσαν.

ΜΕ τον ντόπιο σε σταυροδρόμι, απορημένο πώς να συμπεριφερθεί. Σαν έλληνας της πατροπαράδοτης φιλοξενίας ή να τους περάσει στο περιθώριο της ζωής και της ιστορίας;

Ο ανθελληνισμός έχει πολλές μορφές και εποχές. Ανθέλληνες οι ευρωπαίοι εταίροι μας δανειοδότες και πιστωτές μας, το ίδιο και οι «εσωτερικό»ι μας δανειολήπτες. Με την ελληνικότητα αποτυπωμένη σε ψεύτικα χαρτιά και σε ξένες…γλώσσες με βαριά προφορά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΙ αυτοί συνεχίζουν…Την πρακτική της πολιτικολογίας (κομματολογίας) με πάθος και με στόχο προφανή. Για την…κατατρόπωση του αντιπάλου και τη «νίκη». Ακόμα και στις χαλεπές μέρες μας, που ψάχνεις για κυβερνήσεις. Ενώ δεν θέλουν να κυβερνήσουν, αγωνίζονται για να (μας) κυβερνήσουν. Από παραμένουσα δίψα για εξουσία; Είναι η ψυχοσύνθεση του πολιτικού; Τα κίνητρα (προνόμια), η «δόξα»;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, η «Ενωμένη Αντιπολίτευση» σνομπάρει (προσωρινά) την εξουσία, απέχοντας υπολογισμένα και ο αγώνας-«αγώνας». Ακόμα κι από δημάρχους-καλούς ανάμικτους με τους «κακούς»-να απειλούν με παραιτήσεις(;!) και κανένας τους να μην παραιτείται. Και ποιος είναι ένας «κακός» δήμαρχος; Ο νομίμως ανήθικος που «έσπαζε» δημοτικά έργα και προσελάμβανε ευνοούμενους. Αυτός που «του» χρώσταγαν δημοτικά τέλη καταστηματάρχες και δεν τα εισέπραττε μη χάσει ψήφους. Και είναι τα περί παραίτησης προεκλογική αυτοπροβολή με τον…αέρα. Χωρίς δαπανηρές προεκλογικές καμπάνιες, σήμερα που δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα.

ΘΕΛΑΜΕ, λοιπόν, κομμένους τους τηλεοπτικούς καυγάδες και δεν μας κάνουν τη χάρη. Τις παλιές…καλές συνήθειες πεθαμένες κι αυτοί/αυτές βγαίνουν καθ’ ομάδες, κόμμα και «ιδεολογία». Με προκαθορισμένο το πεδίο λεκτικής δράσης μη γίνει το λάθος-γκάφα, συγκρατημένα και πειθαρχημένα. Στις «αρχές» του κόμματος και με περίτεχνη αγιοποίηση του αρχηγού. Παλιού, σημερινού και…μελλούμενου. Σαν να μη μας κυβέρνησαν αποτυχημένοι πρωθυπουργοί που δεν σκάνε μύτη, δεν τα’ κονόμησαν υπουργοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι, δεν έπεσαν μίζες με χαμένα τα ίχνη τους.

ΚΙ αυτό πάλι, το...παλιό καινούριο με τον κ. Μαντέλη; Τον «τσίμπησαν» στο τσακ για μικρή μίζα μεγάλης ανηθικότητας. Και υποκρισίας. «Για τις σπουδές των παιδιών του» είπε ο…άγνωστος καταθέτης και ο μελαψός μιζαδόρος το γύρισε στο Κόμμα και την προεκλογική του καμπάνια.

ΣΤΑ «παράθυρα», λοιπόν, και σαν να μη συνέβη τίποτα, στο ίδιο μοτίβο, με πάθος κι από μακριά. «Περάστε τον κάβο κι αφού κάποια σχιαχτούν, ερχόμαστε καπεταναίοι με τη θάλασσα λάδι. Απολύστε για να τους επαναπροσλάβουμε». Όταν έρθουν «εν δόξη» (και χωρίς τιμή) και δούμε υπουργούς εκείνους κι εκείνες που σήμερα αρνούνται πεισματικά, ως κόμμα, πρόσωπα και παράταξη.

ΚΑΙ, βέβαια, οι σημερινοί κάνουν λάθη μικρά και μεγάλα, ωστόσο, όχι σαν εκείνα τα παλιά, κομματικά και…αξέχαστα. Κουράγιο να’ χουν για σαϊτιές και πυρ ομαδόν. Ακόμα και για τα σωστά, που δεν φαίνονται, στην αγωνία και το άγχος που τραβάμε. Γιατί, αν είναι δύσκολο να απολύσεις ακόμα και τον επίορκο, είναι πανεύκολο να του υπόσχεσαι επαναπρόσληψη.

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΝ αρχή εστί» η κακοποίηση της λέξης. «Συναυλία!» σου λένε και γεμίζει το στόμα τους. Κάτι από κουλτούρα με μουσικές γνώσεις(!), λίγο από κοινωνική καταξίωση και να του πολιτισμού το πρόσωπο. Σε πρόσωπα που χοροπηδούν είτε σέρνονται (γιατί άραγε;) σε μια πίστα γηπέδου, είτε ναών της πενιάς.

ΜΙΑ ακόμα «συναυλία» σε μυκονιάτικο στέκι εχόντων και δαπανόντων. Σε περίοδο κρίσης και με την…επιτραπέζιο πορνεία να κουνιέται λυσσασμένα. Κι άντε να πάει στο…χωράφι για δουλειά η κρυπτοπόρνη του τραπεζιού με τριγύρω θαυμαστές και χειροκροτητές!

ΕΚΟΨΑΝ το (πανάκριβο) εισιτήριό τους οι…μεροκαματιάρηδες της καθημερινότητας, αναμίχτηκαν με τους λεφτάδες «πρώτο τραπέζι πίστα», κι όλοι μαζί ένα βρικολακιασμένο σύνολο απ’ την περίοδο που των παχιών αγελάδων εν δράσει. Βάραινε (τους πλούσιους) στη τσέπη τους το χρήμα, αγωνιούσαν και κάποιοι…λέτσοι να «φανούν» σε μια βραδιά ουίσκι, σαμπάνιας και (φαινόμενης) κραιπάλης.

ΚΑΙ δεν είναι λίγο να φτάνει στ’ αυτιά σου η φωνή του κ. Ρέμου με το μπλουτζίν και με τα καλαμπούρια του (για έναν ανάπηρο σε καροτσάκι). Ήταν «εχθρός» και απών ο κ. Σόιμπλε και το στόμα του αοιδού ροδάνι. Χυδαιολόγος ο θρασύς Ρέμος, το «καλό παιδί» που απογειώνεται στην πίστα και, ξημερώματα, μετράει χιλιάρικα. Κι αν ήταν «αμαρτωλό» το παλληκάρι που απ’ την πίστα καθάρισε με τον…φασισμό της Γερμανίας, ήταν και ψεύτης! «Δεν ήπια σαμπάνια» ισχυρίζεται και ο φακός απαθανατίζει την ψευτιά του.

«ΝΑ’ ρθει εδώ να δει τι γίνεται και θα σηκωθεί απ’ το καρότσι του ο π…στης ο κουτσός» ξεστομίζει ανάμεσα στα καλαμπούρια και τις χαριτωμενιές του ο αλλοπαρμένος και τον στολίζει η “BILD”. Μαζί του και «τους έλληνες των γιοτ που χλευάζουν έναν ανάπηρο» και τα βόλια πιάνουν κι εμάς. Τους εκτός…συναυλίας και άνευ σκάφους και φουσκωτού πορτοφολιού.

ΠΟΥ «εκεί», λοιπόν να’ ρθούμε, αξιότιμε κύριε Ρέμο; Ανθ’ ημών ήρθε το ΣΔΟΕ που βαρέθηκε να ρίχνει απλήρωτα πρόστιμα στο εν λόγω στέκι της φοροδιαφυγής. Στο νησί των «διάσημων» φοροκλεφτών αγκαλιά με τους μπατίρηδες της μιας βραδιάς.

ΑΥΤΑ βιώνουμε και ανεχόμαστε ως έλληνες που «ο τράχηλος ζυγόν κλπ.». Με τους ξένους να χειροκροτούν τη μαγκιά μας, σαν σε τσίρκο με ατραξιόν και να μην το ψυλλιαζόμαστε.

ΚΙ αν μας έρθουν τεχνοκράτες για τη φοροδιαφυγή μας; Θα τους καρυδώσουμε, πριν την...καρυδώσουν. Όχι, παίζουμε…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ λαός οι Άγγλοι της «Θαλασσοκράτειρας». Με τις παραξενιές και τα στοιχήματα (για το παραμικρό) του τελευταίου «παρακατιανού», με το «τσάι» στην ώρα του και ανυπερθέτως, μέχρι τις ιδιορρυθμίες των λόρδων-απομεινάρια μιας παρακμασμένης αυτοκρατορίας. Η Βρετανία των αποικιών και του…Εμφυλίου μας. Οι Άγγλοι της Αντίστασής ΜΑΣ προς όφελός ΤΟΥΣ. Οι ηθικοί αυτουργοί της Μικρασιατικής μας συμφοράς και αυτουργοί των «Δεκεμβριανών», της Γιάλτας και της Βάρκιζας.

ΚΡΑΤΟΥΝ τις παραδόσεις, γνωρίζουν την ιστορία τους και είναι οι βασιλιάδες «στοιχείο» της. Με την παλιά τους εξουσία και τον σημερινό συμβολισμό τους. Γι αυτό και…τρελάθηκαν οι Άγγλοι με τα πριγκηπικά τους γεννητούρια. Μεταδόθηκε η «τρέλα», κόλλησαν μυαλά στο «αγόρι ή κορίτσι», έπεσαν στοιχήματα και ξένο χρήμα στα ταμεία τους, με κάθε προέλευσης μυστήριο ξενύχτη και ξενύχτισσα να περιμένει ξεροσταλιάζοντας στο λιοπύρι. Για τον νεογέννητο πρίγκιπα, έναν ακόμα γαλαζοαίματο στην αρμαθιά των βασιλιάδων.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους παραπάνω με τις εθνικές τους παραδόσεις και πάμε στην «ημετέρα» μετεμφυλιακή Ελλάδα της φτώχιας και της αγραμματοσύνης. Προχωράμε στον Σάχη και την Σοράγια της μακρινής Περσίας, της δεκαετίας του ’50. Κολλημένη στο ραδιόφωνο και με το αυτί κολλητό στον «σπήκερ» η ελληνίδα-κυράτσα συντόνιζε τους χτύπους της καρδιάς της με τη μελαγχολία της άτεκνης Βασίλισσας. «Θα κάνει παιδί η Σοράγια; Μη την εγκαταλείψει ο Σάχης;».

ΜΙΛΑΜΕ για περίεργη ταύτιση και ηθική συμπαράσταση ανθρώπων που δεν έχουν στον Ήλιο μοίρα και αγωνιούν για τα «βάσανα» των βασιλιάδων. Για ρακένδυτους που καμαρώνουν δίπλα σε χρυσοφορεμένους, πεινώντες που χορταίνουν στη θέα των χορτάτων. Για έναν περίεργο ψυχισμό προλετάριων που αρέσκονται στα δεσμά τους.

ΔΕΝ είμαστε, λοιπόν, οι Άγγλοι των παραδόσεων και των βασιλιάδων, που βασίλευαν και δεν κυβερνούσαν. Είμαστε οι έλληνες της μετεμφυλιακής Ελλάδας όπου το’ χαν καμάρι οι τσαρουχάδες να τσοντάρουν απ’ την ανέχεια τους για το γαμήλιο δώρο της Σοφίας, όταν συγγενέψαμε με τους Ισπανούς. Δεν μιλάμε για ήθη και παραδόσεις που οφείλουμε να κρατήσουμε αναπαράγοντας ανώδυνες εικόνες του παρελθόντος. Οι εθνικές αναμνήσεις, στην Ελλάδα, πληγώνουν. Μιλάμε για μιαν Ελλάδα που την κυβέρνησαν βασιλιάδες. Με την εξουσία του Παλατιού αναπαραγόμενη και με τους μισούς έλληνες να παρακολουθούν τους άλλους μισούς, μη τους βγει κουβέντα «αντιβασιλική» και φρόνημα δημοκρατικό.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους Άγγλους με τα…εθνικά τους γεννητούρια και τις παραξενιές. Πιάνουμε τις γκρίζες (και μαύρες) σελίδες της νεότερης Ιστορίας μας, φιλοτεχνημένες απ’ την πολιτική της «φίλης, συμμάχου κλπ».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΘΥΜΙΖΕ…λίγο βραδιά Γρ. Λαμπράκη (κατ’ αναλογία) κι ας απέχουμε μισόν αιώνα από τότε. Πλήθος, φωνές, διαμαρτυρίες κι ένα χέρι μακρύτερο. Δεν κράταγε κλομπ, κι αν κράταγε μαχαίρι κι ήταν σίγουρος πως δεν τον βλέπουν, θα το έμπηγε στα πλευρά του Υπουργού.

ΔΕΝ έχουμε λόγους να…λατρεύουμε τον κ. Γεωργιάδη. Τον ραπίσαμε, πολιτικά, όταν με τη μικρή ομάδα των «συναγωνιστών» του (Βελόπουλο, Θ. Πλεύρη και…Τσεκουράτο) αποστάτησαν «δι’ ίδιον όφελος» αφήνοντας σύξυλο τον Γ. Καρατζαφέρη. Ωστόσο, η επίσκεψή του, ως Υπουργού, στο «Αττικό» δεν συνιστούσε…ατιμωτική πράξη.

«ΕΝ τω δήμω αμαθία τε πλείστη και αταξία και πονηρία» και οι μέρες είναι άγριες. Όμως, ο τραμπούκος κάθε βαθμίδας-θλιβερό απομεινάρι του παρελθόντος-έπρεπε σήμερα να ασφυκτιά ανάμεσα στον πολιτισμό και το φιλότιμο του έλληνα.

ΚΑΙ τι εννοούμε; Πως παραγίναμε αφιλότιμοι και λιγόστεψε η «μπέσα». Γιατί, αν για παράδειγμα σου απαγάγουν το παιδί, θα εκλιπαρείς να σου «καρφώσουν» τον κακοποιό. Αν όμως ο διπλανός σου ρίχνει γροθιά στον Άδωνη, «εγώ καρφί δεν γίνομαι» (το λες με στόμφο) και κάνεις την πάπια. «Δεν είδες και δεν άκουσες», όπως κι οι χωροφύλακες τριγύρω στον Λαμπράκη.

ΝΑ ξεχωρίσουμε, λοιπόν, την καταγγελία απ’ το κάρφωμα (ανάλογα με ποιον συμπλέεις ή ταυτίζεσαι) και περιμέναμε λιγότερη ανανδρία απ’ τους συγκεντρωμένους. Να βγει ένας άντρας απ ‘το πλήθος και να γραπώσει τον τραμπούκο απ’ τον γιακά. Να τον ταρακουνήσει θυμίζοντάς του πως δεν συγκεντρώθηκαν για να…δείρουν. Αυτός θα’ ταν άνδρας-ο τραμπουκάκος του πλήθους και της ανωνυμίας παραμένει τραμπούκος. Θα φορέσει την κουκούλα για τη μολότοφ στη «Μαρφίν», θα εκτελούσε πατριώτες γερμανοφορεμένος, θα πούλαγε την πατρίδα του με το πρώτο σκαμπίλι του ανακριτή.

Η απόκρυψη της αλήθειας είχε και συνέχεια. Συνδικαλιστές και εκπρόσωποι των εργαζομένων «καταδικάζουν» (αορίστως) τη βία, αλλά δεν ψάχνουν για τον/τους ενόχους, δεν «συνετίζουν» τα πλήθη, δεν κοντράρονται με τον…ψηφοφόρο τους. Δεν μου αρέσει, λοιπόν, ο Υπουργός, τον ραπίζω. Δεν έβγαλε «συμφέρουσα» απόφαση ο δικαστής, του βάζω βόμβα. Νικήθηκε η ομάδα μου, τα κάνω λίμπα…

ΚΑΙ τι απόμεινε για να λιγοστέψουν τα (μικρά, μεγάλα, μέτρια) θηρία της «ζούγκλας»; Ό,τι «υποσχέθηκε» ο κ. Γεωργιάδης. Θα αποκαλύψει τους πιθανούς αυριανούς τραμπούκους, αν τυχόν χειροδικήσουν σε βάρος του και θα τους παραπέμψει. Για νόμιμο και κατά νόμον κρέμασμα» του κάθε «παλληκαρά» που χτυπάει και κρύβεται.

ΕΙΝΑΙ το σωστό, είναι η λύση. Για να μην παίζει ο κάθε αγροίκος και θρασύδειλος ανθρωπάκος με την αξιοπρέπεια του διπλανού του. Για να λιγοστέψουν οι δειλοί και να περισσέψουν οι άντρες. Μην εξελιχθεί σε τραμπούκο ο…τραμπουκάκος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ περίσσεψαν οι φρουροί, δεν μας φτάνουν οι χωροφύλακες. Πίσω απ’ τους πολιτικούς; Πολλοί λουφάρουν στη Βουλή; Γραφιάδες σε ευάερα γραφεία με το μολύβι της γραφειοκρατίας, όταν συνάδελφοί τους βράζουν στο λιοπύρι με το δάκτυλο στη σκανδάλη;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ακόμα κι άλλους τόσους να είχαμε δεν μας…προλάβαιναν. Τον κάθε κακομαθημένο, πολυμήχανο και ατιμώρητο μικρο-μεγαλοκομπιναδόρο που τα καταφέρνει και νιώθει ευτυχής. Για την εξυπνάδα του και για τη…βλακεία του διπλανού του. Και, βέβαια, για τη ραθυμία του Κράτους, αδύναμου να τον εντοπίσει.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ένα Κράτος επιμελώς αδιάφορο. Δεκαετίες χωρίς μηχανογράφηση κι ήταν σκόπιμο και…αποτελεσματικό. Για ν’ απλώσει η γραφειοκρατία τα πλοκάμια της και να ξεζουμίζεται ο πολίτης απ’ τους μικροεκβιαστές με τη σφραγίδα. Να αρμέγεται (κατάχλωμη) η (Γ)Ελλάδα κι αυτοί να συνεχίζουν το πάρτι.

ΚΙ από ελεγκτικούς μηχανισμούς; Κι εδώ αδιαφορία στελέχωσης και υλικοτεχνικής υποδομής. Ακούσαμε για υψηλόβαθμους δικαστικούς που δεν τους παραχώρησαν γραφείο και γραμματέα. Για το ΣΔΟΕ που φορτώθηκε τους ελέγχους χιλιάδων επαγγελματιών και δεν προλαβαίνει να ξετρυπώσει τους «ποντικούς» ούτε μιας πόλης. Είναι, θα μου πεις, ο φόβος. Υπάρχει, ωστόσο, και η «λήξη». Με την απομάκρυνση των ελεγκτών του ΣΔΟΕ, ξανά η απόδειξη ατύπωτη (ή του διπλανού τραπεζιού μπροστά σου), ξανά η επαγγελματική αλητεία στη τσέπη ημεδαπών και αλλοδαπών, και το Κράτος στη γωνιά να επαιτεί.

ΠΑΜΕ στον επαγγελματία και δη της εστίασης. Ανάμεσα σε «επαγγελματίες» που τσέπωναν το 23% , δεν το απέδιδαν, ωστόσο, τσίριζαν για τους ανύπαρκτους δρόμους και τα νοσοκομεία χωρίς…γάζες. Βρήκε το πάτημα (για τους πολλούς μιλάμε) να προσαρμόσει προς τα πάνω τις τιμές κι αυτές παρέμειναν σκαρφαλωμένες, καρφωμένες και…ψηλοθωρούσες. Την πελατεία που θα τα σκάει κι αυτός θα τα τσεπώνει. Μάγκικα, (νεο)ελληνικά και απατεωνίστικα.

ΜΑΣ ξάφνιασαν με την αποφασιστικότητά τους (οι κυβερνώντες), μας ξαφνιάζουν και με την αναποφασιστικότητά τους. Με τα μισόλογα των «πιλοτικών» και τα δειλά των σχεδιασμών. Λες κι έχουν απέναντι πειθαρχημένους…σαντουιτσάδες, καφετζήδες και ταβερνιάρηδες. Λες και τα αφεντικά των παραπάνω εργαζομένων θα τσακιστούν να καταβάλουν τον ΦΠΑ.

ΕΚΕΙ, λοιπόν, που θα’ πρεπε να είναι αυστηροί και άτεγκτοι είναι εφεκτικοί και αναποφάσιστοι. Με καταγραφές τιμοκαταλόγων (που δεν θα γίνουν), με τις μπλε καρτούλες (που δεν θα επικολληθούν), με τις μερίδες λιποβαρείς (είναι βέβαιο). Το 10% (της έκπτωσης) ανήκει στο Κράτος και μη γελιόμαστε ποντάροντας σε «συμφωνίες κυρίων» κ. ά. φαιδρά. Μόνο στη θέα κάποιων «κρεμασμένων» θα το βάλουν στα πόδια οι «λαγοί».

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΟ ΚΠΕ ΕΔΕΣΣΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ:

΄Τα θεματικά Δίκτυα του ΚΠΕ Έδεσσας Γιαννιτσών στην υπηρεσία της Εκπαίδευσης για την Αειφορία΄.

Είναι η Έδεσσα της ιστορίας.

Την αναφέρει η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της ‘Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου’

Είναι η Έδεσσα που δεσπόζει στο ύψωμά της άγρυπνος φρουρός και από εκεί κοιτάζει με βλέμμα κάπως υπεροπτικό την πανέμορφη θέα που απλώνεται στα πόδια της.

Αποτελούσε στρατηγικό κόμβο στη μακραίωνη πορεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακριβή και περιλάλητη.

Είναι η Έδεσσα των ανθρώπων που αγωνίζονται να κρατήσουν όρθιο τον κόσμο που κινδυνεύει να καταρρεύσει μες τη μουντή ελληνική πραγματικότητα του σήμερα.

Είναι η Έδεσσα του πράσινου, της περιβαλλοντικής ευωχίας και της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Αυτή η περιβαλλοντική εκπαίδευση έγινε πράξη στο τετραήμερο 6 έως 9 Ιουλίου 2013.

Σάββατο απόγευμα έγινε η έναρξη και ήταν γεμάτο το βραδινό, μέχρις αργά πήγαν οι ενημερώσεις, ο καθείς των ομιλητών κατηύθυνε επιλεκτικά τους ακροατές στο θέμα που αναφερόταν, στις εικόνες και στους δρόμους που είχε πορευτεί πριν ο ίδιος κάνοντάς τους κοινωνούς και συνταξιδιώτες στις δικές τους εμπειρίες και γνώσεις, σε δρόμους άγνωστους ίσως, σε πορείες μακρινές ίσως, ελκυστικές και φωτεινές όμως.

Ήταν ένα χαρακτηριστικό καλοκαιρινό απόγευμα τούτο το σαββατιάτικο του Ιουλίου, φορτωμένο φως και πανδαισία χρωμάτων.

Μέχρι την Έδεσσα η πορεία μεθυστική, καινούργιοι τόποι, καινούργιες εμπειρίες για να ανοίξουν μια πόρτα διάπλατα σε αισθήσεις πρωτοφανέρωτες.

Το Κανναβουργείο, που είναι το Κανναβουργείο;

Όταν κάποιος προσπαθεί να βρεθεί για πρώτη φορά σε χώρους άγνωστους, φυσικό είναι να βρεθεί σε πορεία δύσκολη και να ζητά πυξίδα.

Ρωτά και ξαναρωτά, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το βρει.

Ακόμη κι όταν το βρίσκει, για κάποιον καινουργιοφερμένο είναι δύσκολο να βρει το χώρο που ζητά, μέχρι να εμφανισθεί κάποιος που θα τον καθοδηγήσει.

Ύστερα η μεγάλη αυλή με την καταπληκτική θέα τον ξαφνιάζει, όταν κάποτε φτάνει αργοπορημένος.

Ήταν ένα χαρακτηριστικό καλοκαιρινό απόγευμα τούτο το σαββατιάτικο του Ιουλίου, φορτωμένο φως και πανδαισία χρωμάτων.

Μέχρι την Έδεσσα η πορεία μεθυστική, καινούργιοι τόποι, καινούργιες εμπειρίες για να ανοίξουν μια πόρτα διάπλατα σε αισθήσεις πρωτοφανέρωτες.

Το Κανναβουργείο, που είναι το Κανναβουργείο;

Όταν κάποιος προσπαθεί να βρεθεί για πρώτη φορά σε χώρους άγνωστους, φυσικό είναι να βρεθεί σε πορεία δύσκολη και να ζητά πυξίδα.

Ρωτά και ξαναρωτά, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το βρει.

Ακόμη κι όταν το βρίσκει, για κάποιον καινουργιοφερμένο είναι δύσκολο να βρει το χώρο που ζητά, μέχρι να εμφανισθεί κάποιος που θα τον καθοδηγήσει.

Ύστερα η μεγάλη αυλή με την καταπληκτική θέα τον ξαφνιάζει, όταν κάποτε φτάνει αργοπορημένος.

Ήταν ένα χαρακτηριστικό καλοκαιρινό απόγευμα τούτο το σαββατιάτικο του Ιουλίου, φορτωμένο φως και πανδαισία χρωμάτων.

Μέχρι την Έδεσσα η πορεία μεθυστική, καινούργιοι τόποι, καινούργιες εμπειρίες για να ανοίξουν μια πόρτα διάπλατα σε αισθήσεις πρωτοφανέρωτες.

Το Κανναβουργείο, που είναι το Κανναβουργείο;

Όταν κάποιος προσπαθεί να βρεθεί για πρώτη φορά σε χώρους άγνωστους, φυσικό είναι να βρεθεί σε πορεία δύσκολη και να ζητά πυξίδα.

Ρωτά και ξαναρωτά, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα το βρει.

Ακόμη κι όταν το βρίσκει, για κάποιον καινουργιοφερμένο είναι δύσκολο να βρει το χώρο που ζητά, μέχρι να εμφανισθεί κάποιος που θα τον καθοδηγήσει.

Ύστερα η μεγάλη αυλή με την καταπληκτική θέα τον ξαφνιάζει, όταν κάποτε φτάνει αργοπορημένος.

Όλα ήταν οργανωμένα καλά, οι ανάγκες όλων καλύφτηκαν επαρκώς, η οργάνωση των λεπτομερειών άκρως ικανοποιητική, έτσι που να φύγουν όλοι ικανοποιημένοι, όταν ήρθε κάποτε η ώρα της αναχώρησης.

Σε αναμονή του επόμενου σεμιναρίου, για περισσότερες ιδέες και γνώσεις, κρατούμε τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Γιάννης Παπαγεωργίου

Φιλόλογος – Δημοσιογράφος

Μουσικό Σχολείο Κατερίνης

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΠΙΑΣΕ μπόρα κι ήρθε χιονιάς. Στοίβα το χιόνι έξω απ’ την πόρτα κι ο νοικοκύρης δεν άρπαξε το φτυάρι. Βγήκε κι άρχισε να τσιρίζει. Και να βρίζει. Για το Κράτος και τις υπηρεσίες του, για τα μέσα που του λείπουν, για τους ανθρώπους του που τεμπελιάζουν.

ΧΡΟΝΙΑ στη Νομαρχία και ο…μηχανικός μας ήρθε στη θάλασσα (για μπάνια) περνώντας από πεδιάδες και κατσάβραχα. Με το τζιπ της Υπηρεσίας του. Και με βενζίνη μας. Των φορολογουμένων για την καλοπέρασή του. Κι άρχισε η κουβέντα με τα κρετσέντα και τις κορώνες του φίλου μας. Για το Κράτος και τις ατέλειές του. Για τους κλέφτες του δημοσίου (εξαιρώντας τον…εαυτό του) κι όλοι γελάσαμε με την ψυχή μας. Ύστερα τρέξαμε για βουτιές.

Ο δρόμος με τη λακκούβα να χάσκει τρομάζει τον ημεδαπό και τον αποτρέπει για τουρισμό στην Ελλάδα της αφροντισιάς (και πού να βρεθούν λεφτά για τη λακκούβα;). Στη θέα των σκουπιδιών αηδιάζει κι αυτός κι εμείς και, βέβαια, δεν ψάχνει τις αιτίες (απεργίες και απεργοί σε μέρες κρίσης), που θα’ πρεπε να ανασκουμπωθούμε για δουλειά.

ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ οι ρυπαντές, λιγόστεψαν οι καθαριστές, αλλά τα κόμματα από τώρα σκέφτονται για το «χρίσμα» στον πιο κομματικό υποψήφιο δήμαρχο. Με τον έλληνα να πειθαρχεί όταν βρεθεί στην Ευρώπη, κι όταν μας ξανάρθει, να πουλάει μάγκα και ασικλίκι. Και, βέβαια, να μην πληρώνει φόρους. Πού, λοιπόν, να βρεθούν λεφτά για να ανταποκριθεί το Κράτος (των φοροφυγάδων) στις υποχρεώσεις του;

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ φοροκλοπής και δεν ίδρωσε τ’ αυτί μας. Το κόμμα, η ψήφος, η «ιδεολογία», τα…δανεικά. Κι ήταν μαγκιά να (φορο)κλέβεις και κατόπιν να τσιρίζεις για το Κράτος που απουσιάζει, για τις υπηρεσίες του που υπολειτουργούν, για τους ανθρώπους του που λουφάρουν. Και δεν το’ χαμε έγνοια να γεμίσουν με τον οβολό μας τα άδεια ταμεία. Από ατομικό μας συμφέρον, ωστόσο, κι από μια πονηρή σκέψη. Πως μακροχέρηδες και λαμόγια θα τ’ άδειαζαν, πριν ακόμα γεμίσουν. Και γίναμε μικροί φοροκλέφτες, ανάμεσα σε μεγάλους.

ΚΑΙ βγήκε ο Πρωθυπουργός για έκκληση προς τους κάθε τάξεως και παρατάξεως φοροφυγάδες. Να εκλιπαρεί για αποδείξεις! Για φρένο στους ασύδοτους και ανεξέλεγκτους που δεν πληρώνουν, για να πληρώνουν οι «ελεγχόμενοι». Έκκληση για το αυτονόητο κι είναι καθολική (μας) ντροπή και αίσχος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ για οικογενειοκρατία στο Κοινοβούλιο. Ονόματα επαναλαμβανόμενα κι απ’ τον…παππού στον εγγονό, στο ανίψι ενίοτε, κι όρεξη να’ χεις να ψηφίζεις. Άρπαξαν το βουλευτιλίκι ισοβίως - αξεσουάρ προσοδοφόρο και «ένδοξο» - και ο «υπήκοος» έσπευδε να το ανανεώνει με την ψήφο του. Χωρίς να χολοσκάει για τα ψιλά και τα…χοντρά, αν π.χ. ο εκλεκτός του δεν πήγε φαντάρος.

ΠΕΡΑΣΑΝ χρόνια και τα πολιτικά μας ήθη…εξελίχθηκαν. Τέλος η ονοματοκρατία, ναι οι νέοι στη Βουλή. Ανανέωση σε πρόσωπα, ωστόσο, η νοοτροπία παραμένει. Και η πρακτική. Κανένας τους δεν «εμέσησε το χρήμα» ως ιδανικό τα σύγχρονης ζωής μας. Βουλευτική αποζημίωση, λοιπόν, αύξουσα κατά τις ανάγκες και τη…βουλιμία τους, «σεμνά και ταπεινά» μη δώσουν στόχο, και το μάτι στους…δικαστικούς. Μη φανεί πως είναι «ήσσων» η νομοθετική τους εξουσία, μη τους πιάσει πανικός με την μισθολογική τους αβεβαιότητα δίπλα σ’ εκείνην της επανεκλογής. Και οι «τετραετίες». Κουτσουρεμένες στον ταραχώδη πολιτικό μας βίο, αβέβαιες κι αυτές στην αδιάλειπτη διαδοχή τους.

ΓΙ αυτό έψαξαν ως Σώμα, «επαγγελματίες» και σινάφι. Το μελέτησαν και κατέληξαν: Συνδέουμε το παραδάκι (αποζημίωση το λένε) με τον μισθό ανωτάτου δικαστικού, κατοχυρώνουμε το δικαίωμα(!;) συνταγματικά και κοιμόμαστε ήσυχοι. Κι ύστερα; Οι «υπήκοοι» δεν αντιδρούν, βροχή τα προνόμια και η έμπνευση οργιάζει. Απ’ το γκαράζ της βουλής ταξιδεύει σε πολλαπλές συντάξεις, αποζημιώσεις και επιτροπές, τριγυρνά σε «δεδουλευμένα» που τους…χρωστάμε, αιωρείται πάνω από μάζες που αδημονούν κι αυτές για το ρουσφέτι τους κι ύστερα αράζει για αναπαμό στα τζακούζι του θράσους και της καλοπέρασής τους.

ΞΕΣΠΑΣΕ κρίση και…τη δώρισαν σε μας. Σκέφθηκαν τη υναίκα του Καίσαρα που «πρέπει να φαίνεται και τιμία» (το άλλο σκέλος το αγνόησαν) κι έκαναν πίσω. Θεαματικά και στα μικρά. Προσωρινά, μέχρι να κάνει ξαστεριά. Επίμονα στα προνόμια κι ακόμα η «μη ευθύνη υπουργών» εξασφαλίζει ατιμωρησία των παλιών και ασυλία των μελλόντων (να αμαρτήσουν).

ΜΑΣ «στοιχίζουν» κάνα εικοσάρι χιλιάρικα το μήνα έκαστος/εκάστη κι ας φύγουμε απ’ την ύλη. Τους περιμέναμε πολιτισμένους κι ανεβασμένους κι αυτοί/αυτές τσακώνονται σοβαρά για τα αστεία αστειευόμενοι για τα σοβαρά και σιωπώντες για τα μείζονα. Με τα «θα σας κρεμάσουμε» της…νέας γενιάς και με τα «γουναράδικά» τους. Κι αν το ψάξεις, μπορεί να ανακαλύψεις πως και οι σημερινοί δεν πήγαν φαντάροι, στην πλειοψηφία τους. Έχει, βλέπεις, και τον ψυχισμό του ο…αφάνταρος. Να υπηρετήσει την πατρίδα του απ’ τα κοινοβουλευτικά έδρανα πατσίζοντας το χρέος του.

ΤΑ παραπάνω είναι λίπασμα στο χωράφι της ΧΑ. Τροφή στα «παλληκάρια» της.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ χόρτασε το χειροκρότημα. Χαζογελούσαν «καλεσμένοι», χαχάνιζαν ασταμάτητα κυράτσες στην πρώτη γραμμή του «Τσαντιριού», χειροκροτούσαν…σχολεία, ξεσάλωνε ο Λάκης. Ωστόσο, το κενό μέσα του μεγάλωνε και μια σκέψη περνάει απ’ το μυαλό του. «Κάτι άλλο γράφω πέρα κι έξω από χάχανα, το φιλτράρω μη μείνει ψήγμα δημόσιας αιδούς και τηλεοπτικής αλητείας, κλείνω το στόμα της ασύλληπτης χυδαιολογίας μου και ανοίγει ο δρόμος για το Eθνικό».

ΕΤΣΙ (μπορεί να σκέφθηκε) ο κ. Λαζόπουλος και το έργο του «Τω αγνώστω τραγωδώ» πήρε τον δρόμο του. Δίπλα σ’ εκείνο του κ. Φιλιππίδη και μέσω του κ. Χατζάκη. Απ’ τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα ο τελευταίος και το (αθέατο) κύκλωμα καλά κρατεί. Δεν το ξέρουμε-το εικάζουμε απ’ την επιμονή του σε Λαζόπουλους για την Εθνική μας σκηνή. Απλή φιλία και γνωριμία; Δεσμοί «αίματος» μεταξύ τους και αγνόηση των εκτός κλίκας και παρέας;

ΝΑ σκέφθηκαν άραγε οι «δημιουργοί» και διακινητές του (θεατρικού) προϊόντος πως το Εθνικό δεν είναι για Λαζόπουλους; Και τι μ’ αυτό; Να υπολόγισαν οι «κρίκοι της αλυσίδας» πως υπάρχει κι ένας κρίκος κεντρικός που δεν καταλαβαίνει από κυκλώματα και «ονόματα», αντιδρά και σηκώνει «στοπ» στους δισυπόστατους της αγοράς και της εθνικής μας αξιοπρέπειας στην τέχνη;

ΚΙ αντί να κάνουν πίσω οι κύριοι, κλείνουν το μάτι μεταξύ τους, ρίχνουν το μάτι στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού (και κατά νόμον υπεύθυνου για το ρεπερτόριο) ονόματι Χατζάκης, νιώθουν τη προστασία του πάνω τους και «ασελγούν». Πάνω στη σκέψη μας πως οι Λαζόπουλοι των «τσαντιριών» δεν κάνουν για τα εθνικά «σαλόνια», με τις ατάκες της προστυχιάς στα χείλη. Αντί να παραιτηθεί ο κ. Χατζάκης, επιμένει στις επιλογές του. Κόντρα σε ένα όνομα που δεν σηκώνει συμβιβασμούς και καλαμπούρια.

ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ο κ. Ξαρχάκος και οι παραπάνω δεν «ανταποκρίνονται». Δεν «απαντούν» με μια παραίτηση απ’ την αξίωσή τους να παιχτούν τα έργα είτε «έργα» τους-δεν τα είδαμε, δεν τα «λογοκρίνουμε» προληπτικά. Επιμένουν απαιτώντας να πάει «το βουνό στον Μωάμεθ», τρίβουν τα χέρια και προσδοκούν. Να ενδυθούν τον μανδύα της (κρατικής) σοβαρότητας οι αγοραίοι Λαζόπουλοι της πλάκας.

ΚΙ όταν τα καλαμπούρια τους θα’ χουν εξατμισθεί, η τέχνη του Ξαρχάκου θα αιωρείται πάνω τους κι ας μην τη βλέπουν. Κάτι θα μας λέει το όνομά του όταν των άλλων σβήσουν απ’ τη λίστα της τέχνης.

ΑΥΤΑ τα ολίγα «τω κυκλώματι» και δη «τω γνωστώ Λαζοπούλω». Τέλος.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ αθάνατο κύκλωμα, στην Ελλάδα. Η παρέα. Η κλίκα. Οι ομόφρονες στο κακό (ενίοτε και στο…καλό), με την «ισχύ εν τη ενώσει». Κι αν αποπειραθεί «παρείσακτος», βρίσκει τα…μέλη του κυκλώματος ενωμένα σαν γροθιά. Μη πατήσει «βάρβαρος» (με γνώσεις, ήθος και ταλέντο), θα τον αχρηστέψουν. Θα βρουν τη μέθοδο, τον τρόπο, μυστικά βυσσοδομώντας είτε φανερά σνομπάροντας, μη χαλάσουν σχέδια και ναυαγήσουν σχεδιασμοί.

ΚΙ αν θέλεις (παρα)δείγμα κυκλώματος «ομοειδών» που λειτουργούν σαν κρίκοι αλυσίδας αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοστηριζόμενοι, πάτα το κουμπάκι για κανάλια του είδους. Θα τους δεις παραταγμένους, θρασείς και φλύαρους, γυναικωτούς και τιποτένιους. Τσιρίζουν για το τίποτα ανάγοντας το ευτελές σε θέμα και η επωδός είναι «κάνω τηλεόραση». Φύσει (είτε θέσει και προσποιητά) κίναιδοι, με την ακροαματικότητα τονωτική για την επιμονή στη μόστρα. Κατάφατσα με λατρευτές του είδους που επιμένουν κι αυτοί/αυτές στο τηλεοπτικό τίποτα κάποιων καναλιών της ιδιωτικής μας τηλοψίας. Ο ένας «καθαρίζει» από δουλειά (εύρεση εργασίας) για τον άλλο(η) κι αν πεις να απολύσεις έναν/μία τους, θα κινηθούν για συμπαράσταση «κουνάμενοι», δυναμικά και αλληλέγγυοι.

ΠΟΛΛΑ είπαμε για το κύκλωμα και πάμε στα «εθνικά» μας καλλιτεχνικά. Με τους καπάτσους ιδιώτες να τρυπώνουν απ’ τις χαραμάδες. Δεν βρισκόμαστε στις δεκαετίες που εναλλάσσονταν στην εξουσία σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι και κάποιοι «καλλιτέχνες» αμφιβόλου ποιότητας και «παντός καιρού» μονοπωλούσαν τα τηλεοπτικά μας Πάσχα και Χριστούγεννα. Διανύουμε περίοδο (και) καλλιτεχνικής κρίσης, με την ελευθεροστομία σε βαθμό χυδαιότητας και την αισθητική μας αφημένη σε χέρια περίεργων των κυκλωμάτων.

«ΜΗ δότε τα άγια τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά. Μπάσαμε Νταλάρες (συμβολικά ο όρος-όνομα κι ας μας το συγχωρήσει ο λαϊκός βάρδος) στο Ηρώδειο και μπουζούκια στο «Μέγαρο». Έτσι καταλύονται τα κάστρα, βεβηλώνονται οι ναοί και, να θυμηθούμε το σοφό «αν δεν μπορείς να πλήξεις άμεσα τον βασιλιά, φτιάξε κι άλλους βασιλιάδες».

ΕΙΧΑΜΕ τον ταλαντούχο Λάκη Λαζόπουλο των «10 μικρών Μήτσων» και κατάντησε βασικός συναυτουργός και φορέας της τηλεοπτικής αλητείας. Κι αν η χυδαιότητα του παραπάνω σύγχρονου…Αριστοφάνη ενίοτε διαλανθάνει της προσοχής του ΕΡΣ, η μαθητιώσα νεολαία την εισπράττει…χύδην. Με οργανωμένες καθόδους στις εκπομπές του και με αναρτημένα πανό της «προέλευσής» του μαθητόκοσμου. «Τάδε Γυμνάσιο και τα παιδιά παραληρούν για τον ανταποδοτικό χαιρετισμό και τη συμπάθεια (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).