Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

Δεν θα’ ταν στα…κελιά τους

ΕΙΝΑΙ ρητορικό το ερώτημα, ωστόσο, περιμένουμε απάντηση. Απ’ τους πολιτικούς-κυρίαρχους και ρυθμιστές του παιχνιδιού. Για θέματα «εν ου παικτοίς».

ΣΗΜΕΡΑ, έκαναν πίσω και «πρωταγωνιστής» είναι η Δικαιοσύνη. Εξωτερικά αγνώριστη και στο βάθος η ίδια, σταθερή και αναλλοίωτη. Δεν μπορεί κι ούτε πρέπει (η Δικαιοσύνη) να υποδεικνύει ενόχους (διάβαζε πολιτικούς και κυβερνήσεις) της (φαινομένης) απραξίας της όσο οι μεγαλοκλέφτες ήσαν πεσμένοι στο ψητό. Είχε την πρόθεση-δεν είχε τη δυνατότητα, μιας και ο δικαστής δικάζει με βάση τον νόμο. Κι αν ο νόμος (και όχι μόνο) του δένει τα χέρια; Όταν οι πολιτικοί ορθώνουν π.χ. τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών, μην περιμένεις χειροπέδες σε «διάσημους» της κλεφτουριάς.

«ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ» το Σύστημα οι πολιτικοί κι έστρωσαν το παιχνίδι τους. Τα κόμματα κατά την «ιδεολογία» τους κι ο καθένας με τον ρόλο του. Οι κυβερνώντες όριζαν το δρόμο, οι «άλλοι» περπατούσαν…βρίζοντας, για να δείχνουν, σήμερα, ενόχους και «ενόχους».

ΜΙΑ κάποια δύναμη έδωσε τσιμπιές γερές στα πισινά των κυβερνώντων(;) και βλέπουμε ένα ντόμινο. Ξύπνησαν μεταμορφωμένοι κι άλλαξαν ρότα, αφήνοντας ελεύθερη τη Δικαιοσύνη. Με λυτά χέρια και με το πραγματικό της πρόσωπο, που δεν υπήρξε-το πιστεύουμε-φτιασιδωμένο. Περνάει χειροπέδες, ανοίγει κελιά για μεγιστάνες, τρίβουμε τα μάτια και οι κυβερνώντες κομπορρημονούν. Για την «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» που επηρέαζαν πλαγίως. Και οι πολιτικοί…γενικώς; Έχασαν τη δυνατότητα να της ορθώνουν εμπόδια με νόμους βολικούς (για πάρτη τους), λούφαξαν και περιμένουν.

ΠΟΙΑ δύναμη, λοιπόν...συμμόρφωσε τους κυβερνώντες και αχρήστεψε τις προθέσεις και τα «έργα» των πολιτικών; Δεν τη λέμε (μισητά) μνημόνια-πικρή η αλήθεια. Τη λέμε «ξένες δυνάμεις»! Για το καλό μας; Όχι. Για το συμφέρον τους; Έστω. (Ποτέ τους δεν «δούλεψαν» για ‘μας κι είναι χρεωμένοι με τις ιστορικές μας τραγωδίες). Άλλως, τα ημεδαπά καθάρματα δεν θα’ ταν στα κελιά τους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ και η συμπεριφορά τους που εκνευρίζει. Νεόπλουτοι (με τα λεφτά μας), κι άλλοι «κληρονομικώ δικαιώματι». Με πλούτη αφιλτράριστα (ποιοτικώς) και αφορολόγητα (ποσοτικώς) περασμένα στα παιδιά τους.

ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ απ’ τον θρασύτατο κ. Φιλιππίδη, που οι φυλακή του Μάλτεπε(=λόφος θησαυρών) του συγκρατεί τη γλώσσα, κατεβάζει τους τόνους και του μαυρίζει την ψυχή. Σιγά-σιγά, με ρέγουλα και βαθμηδόν, μέχρι να σταθεροποιηθεί στου (ελληνικού) κελιού τη σιγουριά.

ΑΝ τον καλούσαν στην Ελλάδα π.χ. για φιέστα ποδοσφαιρική, θα’ χε ξεκινήσει με τα…πόδια. Τον κάλεσε η ελληνική Δικαιοσύνη κι αντί να τσακιστεί και να’ ρθει (παρατώντας τις «δουλειές» του στην…Τουρκία) ξεχείλισαν οι οθόνες μας με τον τσαμπουκά της…αθωότητάς του. Όταν μιλάει το χρήμα, (απο)κτηθέν στη βιοπάλη φυτευτών σε καίρια πόστα, οι άνθρωποι σωπαίνουν (και περιμένουν).

Ο έτερος «πολύς» (στραβοχυμένος) μεγιστάνας κ. Κοντομηνάς ανέβασε…πυρετό και περιμένει τον ανακριτή (του) στο νοσοκομείο. Είναι πρακτική απελπισίας (ιδέ Ευσταθίου); Είναι «η φυγή προ της βίας» (αρχή του Λεσατελιέ); Πάλι καλά και δεν τον καλεί στο γραφείο του. Κι απόμεινε με τους «πιστούς» του καναλιού του να δίνουν κουράγιο στο αφεντικό. Στρατευμένοι και…πεισμόνως, ωστόσο, σε ποσοστό χλωμό, μιας και το 66% του «ΑΛΦΑ» το ορίζουν χέρια…Λουξεμβριανά (RTL).

ΚΑΙ την κα Σακελαροπούλου πού την πας; Επιμένει στη μη παραίτηση και στα 200-250 χιλιαρικάκια της το χρόνο, θυμίζοντας Λυριτζήδες και Οικονόμου, Τσαπανήδες και (λιγότερο) Παναγιωταρέες του παρελθόντος. Απ’ το δημόσιο ταμείο, κι ύστερα…«πού πήγαν τα λεφτά»; Ίδρωσε και παραπάνω κυρία, άξιος ο μισθός της, (παν)άξιος και ο κ. Στουρνάρας για τα καλά του λόγια υπέρ της ανέκφραστης, άχροης και άοσμης κυρίας του Τ. Τ.

ΑΥΤΟΙ είναι στα «μανταλάκια», αυτούς σχολιάζουμε και περιμένουμε. Τι; Τη νέα φουρνιά. Με φρέσκους αλώσιμους και αναλώσιμους.

ΣΤΟ μεταξύ, οι κ. κ. Σημίτης, Καραμανλής και Παπανδρέου παραμένουν στη σιωπή. Με τις εξόδους τους και πίσω χωροφύλακες. Δεν προτίθενται να «βοηθήσουν» στη διερεύνηση της αλήθειας. Ούτε να συμμεριστούν τον «πόνο» τ. συνεργατών τους που (συν)έγραψαν μερικές (γκρίζες) σελίδες της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας. Το «Γουδή» είναι παρελθόν και το ξέρουν.

Το θέμα γίνεται αντικείμενο των συζητήσεων του γερμανού υπ. Εξωτερικών στην Αθήνα, αλλά είναι και κλασσικό αίτημα των χωρών σε κρίση. Δημοσιονομικές περικοπές είναι καλές αλλά καλύτερη η αναπτυξιακή βοήθεια.

Οι φωνές είναι ηχηρές και φτάνουν μέχρι και τις Βρυξέλλες. Συνδικάτα και εργοδότες ζητούν ενίσχυση της οικονομικής βοήθειας προς τις χώρες της Ευρώπης με δημοσιονομικά προβλήματα. Ο Μίχαελ Βασιλειάδης, πρόεδρος του συνδικάτου Άνθρακα, Χημείας και Ενέργειας επισημαίνει σε συνέντευξή του στη Γερμανική Ραδιοφωνία (DR) ότι 'η εξυγίανση αυτών των χωρών γίνεται σχεδόν μόνο με μέτρα δημοσιονομικών περικοπών, αλλά όχι με πόρους για την επανεκκίνηση της βιομηχανικής τους δραστηριότητας και εδώ τον λόγο έχει η ΕΕ".

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια

Μίχαελ Βασιλειάδης: ώθηση στη βιομηχανική δραστηριότητα

«Δεν βλέπω πραγματικές ιδέες», υποστηρίζει ο ελληνικής καταγωγής Μίχαελ Βασιλειάδης. «Βέβαια εξαντλούμαστε σε συζητήσεις για το πώς θα δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη και το πώς θα βοηθηθούν οι χώρες σε κρίση, αλλά ιδέες με πραγματικό σχέδιο - για να πάρουμε ως παράδειγμα την Ελλάδα - για το πώς θα αποκαταστήσουμε τη βιομηχανία της, ποιοι τομείς έχουν αξία, επ΄αυτού δεν βλέπω να γίνεται κάτι. Φυσικά στο παράδειγμα της Ελλάδας υπάρχει ο τουρισμός και ορισμένοι κλάδοι, τους οποίους μπορεί να αναπτύξει, αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Αν θέλουμε να βγούμε πραγματικά από την παγίδα του χρέους, θα πρέπει να βοηθήσουμε αυτές τις χώρες να δημιουργήσουν μια σταθερή και εξισορροπημένη οικονομική βάση, και αυτό είναι που δεν βλέπω».

Από την πλευρά του ο Μάρτιν Βανζλέμπεν, πρόεδρος της Ένωσης Βιομηχανικών και Εμπορικών Επιμελητηρίων, θεωρεί πολύ σημαντική την εξωτερική δανειοδότηση των επιχειρήσεων σε χώρες που υπάρχει κρίση, μια που οι τράπεζες, όπως οι ελληνικές, δεν μπορούν να διαθέσουν πόρους.

«Δημιουργίας αναπτυξιακής τράπεζας»

Μάρτιν Βανζλέμπεν: χρειαζόμαστε αναπτυξιακή τράπεζα

«Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει χάσει περίπου το 25 με 30% του ΑΕΠ της", τονίζει ο Βανζλέμπεν. «Η χώρα βρίσκεται σε κρίση ακόμη αν το δούμε ως ξένοι παρατηρητές η υποχώρηση της οικονομικής δραστηριότητας έχει σταματήσει. Πώς θα ξαναχτίσουμε μια τέτοια χώρα;

Ένα ρεαλιστικό σενάριο είναι η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων. Οι ελληνικές τράπεζες δεν είναι σε θέση να το κάνουν. Μια καλή πρόταση είναι η προσφυγή στη γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW, αλλά εδώ χρειάζεται να γίνουν πολλά, ελπίζοντας στην τραπεζική ενοποίηση. Ίσως τώρα να είναι μια καλή ευκαιρία για την Ελλάδα ως προεδρεύουσα στην ΕΕ, να προωθήσει το θέμα για να καλύψει και τις δικές της ανάγκες. Ένα δεύτερο θέμα, για μια χώρα όπως η Ελλάδα ή μια κοινωνία όπως η ελληνική, είναι η ανασφάλεια, το ίδιο θα συνέβαινε και με μας, εάν χάναμε το 25 με 50% της οικονομικής μας δραστηριότητας. Δεν υπάρχει τόλμη προς όλες τις κατευθύνσεις, ο απλός πολίτης δεν εμπιστεύεται την ελίτ, οι μεταρρυθμίσεις θέλουν χρόνο για να επιδράσουν».

Ειρήνη Αναστασοπούλου / Dirk Müler
Υπεύθ. Σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου

http://www.dw.de

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΚΑΝΕ το…θαύμα του αυτός ο λαός «ο μικρός ο μέγας». Ενώθηκε! Πρωτοφανές και πρωτάκουστο. Ο έλληνας να συμφωνεί με τον διπλανό του και, χωρίς τσακωμούς και διχογνωμίες, να ζητά και να απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία των (μεγαλο)ενόχων για κλεψιές, απάτες και οικονομησιές σε βάρος του…

ΔΕΝ είναι αστείο, δεν είναι ασήμαντο. Μας ρήμαξαν οι «μεγάλοι» κι ας έχουμε κι εμείς ευθύνες για την κατάντια. Είδαν το ψητό στο τραπέζι μακροχέρηδες και το άρπαξαν, πριν το αγγίξει χέρι πεινασμένου. Το καταβρόχθισαν επί τόπου κι άλλοι το’ κρυψαν. Για τη «δύσκολη» ώρα, μην πεινάσουν τα παιδιά τους.

ΠΑΝΩ αυτοί και κάτω ο λαός. Δεν επείγεται, δεν αλαλάζει. Τους βλέπει με τις χειροπέδες και…αγάλλεται. Στα κελιά τους και νιώθει δικαιωμένος. Μέχρι στιγμής, και με την προοπτική της ολοκληρωτικής απόδοσης δικαίου.

ΟΙ εγκληματίες της αρπαγής…πέφτουν απ’ τα σύννεφα. Με χειροπέδες πολιτικοί που δεν τολμούσες να τους αγγίξεις; Στο κελί μεγιστάνες του (κλεμμένου) πλούτου, που το’ χες…καμάρι να σε χαιρετίσουν;

ΜΕΤΡΑΜΕ (και) τις αντοχές τους. Και τα ψέματά τους. Δεν χρειάστηκε να δώσουν λογαριασμό στα θύματα (φορολογούμενους) που κατέκλεψαν. Ούτε στο Κράτος που το’ χαν μαξιλάρι των ανομιών τους. Γι αυτό και τους πιάνει σύγκρυο μπροστά στον ανακριτή και τρέμολο στη φωνή τους. Δεν ήταν «αμερικανός» ο κ. Φιλιππίδης-ήταν «τούρκος». Με τα ψέματά του να ταξιδεύουν για την Ελλάδα κι ήταν…πολυβόλο. Κρατούμενος και στην Τουρκία; Φοβερό. Καθ’ οδόν για το κελί; Απαίσιο. Πώς να μην αλλάξει η χροιά της φωνής, η οίηση κι ο τσαμπουκάς;

ΕΔΩ, να σημειώσουμε πως τα παχύδερμα (γενικώς) της κλεψιάς και της απάτης δεν καταλαβαίνουν από κοινωνική κατακραυγή και δημόσια περιφρόνηση. Τον κ. Λιάπη, για παράδειγμα, μόνο με…χρήμα τον «τιμωρείς». Μόνο αν του αδειάσεις τη τσέπη «κλαίει» γοερά. Μόνο με «επιστροφές» θα (δια)ταράξεις τον ψυχικό κόσμο των μεγαλοκλεφτών.

ΕΙΜΑΣΤΕ αισιόδοξοι και το‘ χουμε καμάρι. Για τον ελληνικό λαό που είναι ΕΝΩΜΕΝΟΣ. Ενθαρρύνει, με τον τρόπο του, τη Δικαιοσύνη για δικαιοσύνη, συναινεί για τα καθάρματα στη φυλακή και προειδοποιεί τους «επόμενους».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ ‘σκασε ένας Χριστόδουλος και βάρεσαν συναγερμό. Με τον νόμο τους, με τους χωροφύλακες, με την αγωνία τους. Τους…αφορά ο κίνδυνος(;).

ΚΑΙ πάμε λίγο πίσω και καθόλου μακριά απ’ το κοινοβούλιο των…μεγάλων αποφάσεων. Αποφασιστικοί για προνόμια του παρόντος και προβλέψεις του μέλλοντος οι νομοθέτες μας. Επειγόντως και ενίοτε «νύκτωρ». Μη διαρρεύσει πως διαβαθμίζουν τις ανάγκες του λαού κατά το κομματικό τους συμφέρον, που συνάδει με το προσωπικό.

ΔΕΝ πρόκειται για «Ολυμπιακούς Αγώνες» που χειροκροτούσαν (όρθιοι) για την ανάληψή τους. Δεν είδαν κι ούτε άκουσαν για τη ρεμούλα «του Ωραίου, του Μεγάλου και τ’ Αληθινού» σε καιρούς μίζας και μακροχέρηδων. Για μεγαλοκλεψιές τέως «αξιωματούχων» του Κράτους πρόκειται και οι κοινοβουλευτικοί για την επανεκλογή τους αγωνιούν, κοιτώντας (ελαφρώς) σαστισμένοι. Σε καιρούς που άρχισε να μη σηκώνει δούλεμα ο ψηφοφόρος. Με τους κρεμασμένους στα μανταλάκια, προς το παρόν, και τη Δικαιοσύνη να κάνει υπερωρίες και…βουτιές στο χάος. Με την (καλή) ψαριά της που μας αφήνει άναυδους.

ΣΤΟ μεταξύ, η νομοθετική μας εξουσία των εθνοπατέρων με την ετεροβαρή φροντίδα τους για τα κοινά (και με την προεκλογική τους αγωνία), ούτε καν για τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών έριξε στα σκουπίδια. Τι άλλο;

ΤΟ Κράτος μας (ποιο Κράτος;), μοναδικό σε (αρνητικές) εμπνεύσεις και σκόπιμες καθυστερήσεις, δεν…είδε και δεν άκουσε πως η Ευρώπη έμπασε εγκαίρως την ηλεκτρονική στη δημόσια διοίκηση. Τα μεγάλα (κοράκια) σε ύπατα αξιώματα της δικιάς μας, για δεκαετίες έκαναν την κορόιδα. «Όσο λιγότερη ενημέρωση της κοινής γνώμης, τόσο μυστικά παραμένουν τα κόλπα μας».

ΔΙΑΒΑΖΑΜΕ ως πρόσφατα, πως η δικαστική εξουσία πορεύτηκε χωρίς τα μέσα και τις ανέσεις που αρμόζουν στη σοβαρότητα της αποστολής της. Δικαστές χωρίς τα χρειώδη σε πρόσωπα και υλικοτεχνική υποδομή για τη δουλειά τους. Με μια/έναν γραμματέα και μια…γραφομηχανή για ένα τιτάνιο έργο που επιβάλλουν οι καιροί μας.

ΤΙ άλλο; Χωρίς φύλαξη! Τους αστυνομικούς δεν τους…χαλαλίζει για δικαστές η Πολιτεία. Τους κρατάει για άλλους κι άλλες πιο…πολύτιμους, κατά τα «ήθη και τις παραδόσεις μας». Φυλάσσονται σπίτια υπουργών και οι ίδιοι, πρόνοια για τέως και πρώην πολιτικούς (ξοφλημένα…μορμολύκεια) και ο δικαστής μόνος ανάμεσα σε λύκους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΙ πώς να (τους) άντεχε η Ελλάδα; Τη γονάτισε η κλεφτουριά που ζει και βασιλεύει και τώρα τελευταία…διώκεται. Και αντιδρά και μάχεται. Με τους «καλύτερους» δικηγόρους και με τη συσκευή συσκότισης των πεπραγμένων τους. Είναι μαστόρια, ήταν ελεύθεροι και...μεγαλούργησαν. Ακαταδίωκτοι, σε συνθήκες ατιμωρησίας και κομματικής προστασίας.

ΠΟΙΟΣ και πώς να υποψιαστεί το παιχνίδι, γιατί να ψάξουν οι πολιτικοί (αραχτοί στα προνόμιά τους) για λαδωμένους, γιατί να ψηλαφίσουν τους «επάνω» (με το μάτι χαμηλά στον ψηφοφόρο);

ΗΡΘΕ το πλήρωμα του χρόνου (διάβαζε μνημόνια και…εξωτερική πίεση), δρομολογήθηκαν τα εντάλματα σύλληψης και περάστηκαν στους «προσιτούς» οι χειροπέδες. Οι άλλοι μας στέλνουν υπερπόντια χαιρετίσματα και, λαλίστατοι εκ του μακρόθεν, υπόσχονται τον ερχομό τους. Το ζευγάρι των 15 εκατομμυρίων άραξε στο Λονδίνο μόνιμα. Σε αγορασμένο με…ιδρώτα «σπιτάκι». Μέχρι η Δικαιοσύνη να το κάνει σπιταρόνα προσδιορίζοντας και την αιτία του…ιδρώτα. Να ξεδιαλύνει και τα «ύποπτα» (6) εκατομμύρια του τ. Προέδρου.

ΔΟΘΗΚΑΝ τα δάνεια, και τα ίχνη του χρήματος χάθηκαν. Στο δρόμο για την Ελβετία και από ΠΡΟΚΑΤ (προκατασκευασμένη) OFFSHORE σε Offshore. Εδώ, να θυμηθούμε τον Άκη. «Ας ψάξουν. Δεν θα βρουν τίποτα». Όχι, βέβαια, γιατί δεν…αμάρτησε, αλλά γιατί τα ίχνη μιας μίζας δεν είναι υπαρκτά, ορατά και προσβάσιμα.

ΚΑΙ, βέβαια, τα δάνεια (του Τ. Τ) που φαντάζουν ξεκάρφωτα και σε τυχαίους επιχειρηματίες έχουν την αιτία τους. Και τα κίνητρα των χορηγών τους. Είναι οι πιθανές(;) μίζες (περιμένουμε τη Δικαιοσύνη), σίγουρες για την κοινή γνώμη και τους «πονεμένους» φορολογούμενους.

ΤΟ δάνειο, λοιπόν, σε προσωπικούς λογαριασμούς «επιχειρηματιών», το «κίνητρο» στο τσεπάκι μεσαζόντων και οι ηθικοί αυτουργοί μακρινοί και σιωπηλοί. Δεν μιλάει ο κ. Καραμανλής, σηκώνει τους ώμους του ο κ. Παπανδρέου και η ζωή συνεχίζεται. Με τη Δικαιοσύνη να ταράζει τον ύπνο λυσσασμένων για πόστα και εξουσία.

ΚΕΛΑΗΔΑΕΙ ο κ. Φιλιππίδης. Υπερπόντια, φορμαρισμένος και ασφαλής ανάμεσα στα εκατομμύριά του (ο ίδιος επαίρεται για τα πλούτη του). Εδώ τον περιμένουν χειροπέδες. Θα τον δούμε λαλίστατο και φορμαρισμένο, όταν (οσονούπω) θα συνδιαλέγεται με τα ντουβάρια του κελιού του;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΙ συλλήψεις σκορπούν…ρίγη συγκινήσεων. Στους «ενοίκους» των κελιών και στον λαό. Για διαφορετικούς λόγους. Με την εγγύηση της Δικαιοσύνης. Δεν πρόκειται για πολιτικές διώξεις, κι ας το ψελλίζουν κάποια «σκοτωμένα φίδια της πολιτικής», με τις χειροπέδες και καθ’ οδόν για το κελί.

ΕΚΕΙ, μεγαλοπαραβάτες μοιράζονται την καθημερινότητα στη φυλακή με τα κλεφτρόνια της σειράς, μέχρι να «τακτοποιηθούν» σε συνθήκες «υψηλών παροχών». Κατά το βαλάντιο(!) και την…προσωπικότητά τους. Κι αν ο Χριστόδουλος άρπαξε την ευκαιρία, οι «μεγάλοι» της χειροπέδης και του κελιού «πολυτελείας» έχουν την πολυτέλεια να συντονίζονται με τους συνεργούς «εντός» και τους συντονιστές «εκτός».

ΚΑΙ τι θα λέγαμε για τις συνθήκες κράτησης μεγαλομιζαδόρων κ.ά. εγκληματικών στοιχείων που μας (κατ)έκλεψαν και σαν κλέφτες δεν φαντάζουν; Στην απομόνωση! Χωρίς ενημέρωση απ’ το «γυαλί» και κινητό για τον σχεδιασμό και τη συντονισμένη δράση. Όσο κρατούν οι ανακρίσεις και η Δικαιοσύνη γραδάρει την ενοχή τους.

ΚΑΙ πάμε στο επόμενο βήμα της σκέψης μας, αξιολογώντας ενοχές (αν και όταν αποδειχθούν) ατιμώρητων, στην Ελλάδα της ρεμούλας. Εκτελέστηκαν οι «6» στο Γουδή, φορτωμένοι (και) ψεύτικες κατηγορίες. «Παρέδωσαν ακόμα και φρούρια στον εχθρό» (Δίκη των εξ) κι αυτό φανάτισε τους εκτελεστές. Μακρινούς και κοντινούς.

ΚΑΙ πού το πάμε; Στη ζημιά των μεγαλοκλεφτών (μίζες από εξοπλιστικά κ. ά.) που φτώχυναν την Ελλάδα. Με τα μαγκάλια σε σκοτεινά υπόγεια κι άλλους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Κανένας δεν αφουγκράστηκε το θρήνο της μάνας για το κοριτσάκι της και η Πολιτεία άλλαξε πλευρό.

ΩΣΤΟΣΟ, άρπαξε την κουβέρτα μη μας…κρυώσουν κλεφταράδες (ένοχοι και υπαίτιοι για τα μαγκάλια), απ’ τον ανακριτή για το σπίτι τους, και η «δημοκρατία» καλά κρατεί. Αντί να «ξερνούν» ό,τι κρύβουν, απ’ το πιο σκοτεινό κελί, να σκάσει το απόστημα και να τους πνίξει. Κι αν η μάνα της 13/χρονης ψάξει για τους δολοφόνους του παιδιού της, δεν πρόκειται να τους εντοπίσει.

ΓΙΑ τα «ύπατα» καθάρματα που μας κατέστρεψαν, θα’ πρεπε να μετράμε…έξι μέτρα και ο νόμος μας κρατάει «σημειωτόν». Για τους αργυρώνητους (αν αποδειχθεί) του στρατού, εκτελεστικό απόσπασμα, επί εσχάτη προδοσία (κι ας μην προβλέπεται). Για τους ακόμα παραπάνω; Ένας Χριστόδουλος! (Θεωρητικά, φανταστικά και παράνομα, ωστόσο, κατά το θυμικό των θυμάτων-πλειοψηφίας των Ελλήνων).

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΚΕΙ που λέγαμε να εξοικονομήσαμε κανένα…χωροφύλακα. Για τη φύλαξή μας οι πολλοί. Τους (παρα)κράτησαν οι ολίγοι. Πολιτικοί και οι «κάποιοι». ‘Ήταν απαίτησή μας να πληρώνουν οι ίδιοι για τη φύλαξή τους (μη μας λείψουν) κι έπεσε στο κενό. Υποχρεωτικός παρέμεινε ο οβολό μας, για τους χωροφύλακες ξοπίσω τους.

ΠΑΝΩ, λοιπόν, που λέγαμε και περιμέναμε, το σκάει ο Χριστόδουλος και τα νέφη…απελπισίας σκεπάζουν τον ορίζοντα (πολιτικών και «κάποιων»). Και, πάραυτα, τον εφιάλτη τους τον κάνουν και δικό μας. Ξυπνήσαμε ανήσυχοι κι αρπάξαμε το…όπλο. Σαν τους τσαρουχάδες, κάποτε, μη πλακώσουν μπολσεβίκοι.

ΚΑΙ ο κρατικός προϋπολογισμός για τη φύλαξή τους; Κι αυτό δικιά μας υπόθεση. Των πολλών. Μη βάλει το χέρι του στη τσέπη ο εφοπλιστής κι ο (μεγαλο)δημοσιογράφος που (δήθεν) κινδυνεύουν από βόλι τρομοκράτη ή «τρομοκράτη». Να, λοιπόν, ντουζίνες (αυξημένες) ένστολων και «κρυφών» πίσω από υπουργούς και αρχηγούς, πρόνοια για φύλαξη μεγαλοστελεχών ΔΕΚΟ και τραπεζών και η ζωή κυλάει. Με τον φορολογούμενο αφύλαχτο να του αρπάζουν το πορτοφόλι στο χάος της Αθήνας και του αγρότη τον εξοπλισμό (για ποτίσματα κλπ.) να του τα εξαφανίζουν απ’ το χωράφι.

ΕΙΧΑΝ λόγους να αυξήσουν τη φρουρά τους και τον βρήκαν. Στον «κίνδυνο» Χριστόδουλος και με συνεργούς του και ομοϊδεάτες να το σκάνε συστηματικά. Η ματιά μας δεν είναι διεισδυτική-δεν μπορεί να είναι. Και με δημοκρατία μπορούν να σε δουλεύουν. Κι όταν τα αστυνομικά μέτρα καταργούνται γιατί ένα τυραννικό καθεστώς πεθαίνει, ανθίζει η «δημοκρατία» του…μπερδέματος. Με την αλήθεια θαμμένη σε χιλιάδες ψέματα και τον φιλύποπτο «ερευνητή» να καταθέτει τα όπλα, αποκαμωμένος και απελπισμένος.

ΕΧΑΣΕ ο πολίτης τον ύπνο του. Δεν κοιμάται τη νύχτα, για να τα φέρει βόλτα, την ημέρα. Κάποιοι «παρακατιανοί» συνυπάρχουν με τους μεγαλομιζαδόρους και ψάχνουν στα σκουπίδια και της (αφύλαχτης) γριούλας την ανάσα θα τη φράξουν με μαντήλι κλέφτες.

ΚΑΙΡΟΣ να «ανησυχούν» και οι πολιτικοί μας και οι «κάποιοι». Παρά την …μεγαλειώδη τους προσπάθεια να θεσπίσουν τον αντιτρομοκρατικό νόμο για πάρτη τους. Δεν το θέλουμε και μακάρι ο Χριστόδουλος να ξαναβρεθεί στη «μάντρα» του και αυτονών η καρδιά στη θέση της.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΥΠΗΡΧΑΝ τα (δανεικά) λεφτά-πού πήγαν τα λεφτά; Κι ύστερα έπεσε-πέφτει κλάμα. Για τα νοσοκομεία που δεν έχουν γάζες, χωρίς κανένας τους των «πονεμένων» να…θυμάται. Διεκτραγωδούμε το παρόν χωρίς να ψηλαφούμε τα γενεσιουργά αίτια του εφιάλτη (μας).

ΣΕ επίπεδο…κορυφής, δεν κάνουν το πολιτικό τους χαρακίρι αυτοί που κυβέρνησαν. Όπως κυβέρνησαν. Με τα «ιδανικά» και τα κίνητρά τους. Δεν ομολογούν, δεν παραδέχονται ενοχές. Και βάλθηκαν να μας «σώσουν» οι ίδιοι. Με τα ίδια αναλλοίωτα χρωματοσώματα («φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν»), ωστόσο, σε διορθωμένη γραμμή πλεύσης, πιεσμένοι απ’ την ανάγκη και καταπιεσμένοι απ’ τις «ξένες δυνάμεις».

ΚΑΙ οι αντιπολιτευόμενοι που…καθαρίζουν με το βολικό «εσείς κυβερνούσατε»; Όλοι, βέβαια, κυβερνούμε και καθένας με τον ρόλο του. Και ο συνδικαλιστής-μπουρλοτιέρης των ψυχών για «επανάσταση», και ο απεργός. Κι αν κάποτε το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» έκανε τις καρδιές να φτερουγίζουν, εισπράξαμε το αποτέλεσμα. Τον κάθε κακομαθημένο (νεο)έλληνα να τραβολογάει τη δημοκρατία. Πλασμένος, βλέπεις, τουλάχιστον για…πρωθυπουργός και με την ατιμωρησία αρωγό των μικρών και μεγάλων παρανομιών του.

ΜΕ το φακελάκι του ο γιατρός, με την μικροκομπίνα του ο γεωργός (για μερδικό στις αποζημιώσεις), με την μεγαλοκομπίνα του ο αγροσυνδικαλιστής, κι όλοι μαζί πώς να κατασπαράξουμε κοινοτικά κονδύλια. Από «κουτόφραγκους» που αξιώνουν(;) επιστροφές, τους (σκυλο)βρίζουμε και…καθαρίσαμε.

ΝΑ πάμε στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας με τους κάποιους «αναίσθητους»; Έκοβαν κι έραβαν οι επιτήδειοι, και οι έντιμοι συμβίωναν, σε ρόλο παρατηρητή. Το’ χαν ρίξει στο χορό με τις προμήθειες και τις μίζες οι «μεγάλοι», έκανε ότι μπορούσε ο «μικρός» (ακόμα και με δολιοφθορές στο «μαγαζί» που του’ δωσε δουλειά) και τώρα, όλοι στον «αγώνα». Φλογεροί επαναστάτες μη (μας) πειράξουν το…τζάμπα. Μη λιγοστέψουν τα συνταγολόγια και οι μαγνητικές. Για να παραμένουν «χαλασμένα» ακριβοπληρωμένα μηχανήματα νοσοκομείων και το αδιαχώρητο στα εξωνοσοκομειακά διαγνωστικά κέντρα.

ΚΑΙ, βέβαια, το θέμα έχει και την…τραγική του πλάκα. Ανάμεσα στους «επαναστάτες» διακρίνουμε και τύπους τύπου Λυριτζή και…Μπουμπουλίνες τύπου Τσαπανίδου. Κριτές και επικριτές, συμπαραστάτες (λεκτικοί) φτωχών και αναξιοπαθούντων. Απ’ την αντίπερα «ιδεολογική» όχθη του πάλαι ποτέ εργοδότη, μη δώσουν στόχο.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ πολιτικολογούμε, «ιστοριολογούμε». Μετά τον Εμφύλιο, κληρονόμησαν το Κράτος οι «νικητές». Μοιράστηκαν την εξουσία, διαμοιράστηκαν τα ιμάτια της δημοκρατίας, με μπακράουντ το Παλάτι και τους βασιλιάδες να κυβερνούν. Και θυμηθήκαμε τον Διογένη. «Πότε τα έθνη ευημερούν;». «Όταν οι σοφοί βασιλεύουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφούν».

ΚΙ από Κυβερνήσεις; Ξεκινάμε απ’ την...”Χρυσή Οκταετία” (1955-1963) Κων. Καραμανλή, εστιάζοντας στον ίδιο, στο οικογενειακό και στο ευρύτερο περιβάλλον του. Με τις πολιτικές (και πνευματικές) μετριότητες, μεγεθυμένες, να εξασφαλίζουν πολιτική καριέρα στη σκιά του.

ΚΑΙ ποιος θυμάται τα «Βραχώδη» της Φιλοθέης, αγορασμένα αντί πινακίου φακής και πωλημένα (τα μισά) πανάκριβα; Και, βέβαια, δεν το μάθαινες εύκολα και ανώδυνα. Δεν σε πληροφορούσαν γιατί «αν δεν τα’ σκιαζε η φοβέρα», σε έσκιαζε ο χαφιές. Για φάκελο που θα σου δυσκόλευε το φευγιό για τις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές».

ΚΑΙ, βέβαια, είναι ακατανόητο για τον σημερινό της δημοκρατίας (μέχρις ασυδοσίας)…επαναστάτη, που «ο τράχηλός του ζυγόν δεν υπομένει». Σήμερα, δεν «μιλάει», γιατί ποντάρει στην εύνοια του πιθανού εργοδότη του, είτε φλυαρεί και χάνεται η φωνή του στο χάος της αλήθειας ανάκατης με το ψέμα.

ΝΑ ξαναπάμε στα «Βραχώδη» (για δείγμα) και στα…χρωματοσώματα. Είναι κληρονομούμενα γνωρίσματα που αντέχουν στο χρόνο. «Παιδί του πολιτικού σωλήνα» ο Ανηψιός, το’ χε καμάρι για τον Θειό. Και ασπίδα τ’ όνομά του. Περιεβλήθη τη λεοντή μιας παρωχημένης εξουσίας και την ανανέωσε με την αντίληψη πως όλα σου ανήκουν (ως υπουργό και φορέα ενεός «μεγάλου» ονόματος). Γράφεις και βιβλίο περί «νέου ήθους στην πολιτική», καθαρίζεις με τους καχύποπτους για την ηθική σου και προχωράς. Κρυφά και φανερά.

ΔΕΝ ήξερε από βιοπάλη ο κ. Λιάπης κι ούτε απαραίτητο ήταν να ρίξει μεροκάματα και να του κόψουν ένσημα. Αρκέστηκε στα «εύσημα» των φανατικών που άκουγαν «Καραμανλής», εκστασιάζονταν και ψήφιζαν Λιάπη, «δαγκωτό». Ίσως επιμείνουν στην επιλογή τους. Αν ο τελευταίος βρει το κουράγιο να ξεμυτίσει για τα μπαλκόνια και τα «παράθυρα».

ΚΑΙ η…ευχή μας: Να του πάρουν πίσω, έστω και ένα ευρώ. Πέρα απ’ τα παραγεγραμμένα. Μόνο τότε θα…μελαγχολήσει (ανα)ζητώντας «ψυχική εκτόνωση». Το ηθικό μέρος ανακλάται στο φουσκωτό μπουφάν του.

Κυριάκου Κόκκινου

Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω

Αισθάνομαι τιμή και μεγάλη χαρά, ευρισκόμενος και συνομιλώντας με ανθρώπους με κοινές αρχές κι ανησυχίες, ανθρώπους με ένα ιδιαίτερο όραμα για την πατρίδα, την κοινωνία και την ανθρωπότητα ολόκληρη, που όλοι μαζί συμβάλλουν για να σηκωθεί όρθιος ο Άνθρωπος και ν’ ανέβει ένα πρόσθετο σκαλί ατομικής και συλλογικής εξέλιξης.

Μοιραζόμαστε ένα όραμα για μία πορεία προόδου, που ήρθε ν’ ανθίσει μέσα από τις στάχτες, στις πλέον αντίξοες συνθήκες, που αντιμετωπίζει η νέα αυτή γενιά, χωρίς αυτό ν’ αποτελεί όμως κάτι καινούριο.

Είναι αναμφίβολο ότι κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι κάθε γενιά ανθρώπων είχε ν’ αντιμετωπίσει κάποιες ιδιαίτερες προκλήσεις, πολέμους, πτωχεύσεις, οικονομικές δυσκολίες, συγκρούσεις και εγκληματικότητα, δηλαδή όλα αυτά τα δεινά, με τα οποία είναι συνδεδεμένη η ανθρώπινη ύπαρξη, ως μία σχετικότητα του κόσμου, που καλείται να καταστεί Οντότητα ορίζοντας, βιώνοντας και υλοποιώντας το Καλό, την Αρετή, μέσα από τις συνεχείς συγκρούσεις, που άφθονα έχει να προσφέρει η ίδια η φύση της υλικής ζωής.

Το αποτέλεσμα, η συνισταμένη ΚΑΛΟΥ, που προκαλείται από τις συνεχείς αυτές συγκρούσεις, είναι το Αίτιο, ο Λόγος επί του οποίου στηρίζεται η ανθρώπινη ευημερία, υπό την ουσιαστική της έννοια κι όχι ως συνηθίζουμε να πιστεύουμε ως ένα άθροισμα αποκτημάτων. Για την ευημερία αυτή πάντα υπεύθυνος θα είναι ένας και μόνον παράγων. Ο Άνθρωπος κι οι επιλογές του, που αποτελούν εκδήλωση δράσης της μοναδικής του ιδιότητας, που ονομάζεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΒΟΥΛΗΣΗΣ.

Εμείς, καθένας ατομικά κι όλοι μαζί μέσα από τις συλλογικότητες στις οποίες μετέχουμε, είμαστε υπεύθυνοι για το επίπεδο Ευημερίας, που έχουμε επιτύχει, ένα επίπεδο συνεχώς και δυναμικά μεταβαλλόμενο.

Συζητούμε σήμερα για ένα παγκόσμιο φαινόμενο, τη ΔΙΑΦΘΟΡΑ και την φθοροποιό επίδρασή του στη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών.

Πριν μιλήσω με λίγα λόγια για τα μέσα αντιμετώπισής του, επιτρέψτε μου μία απόπειρα ουσιαστικής εννοιολογικής προσέγγισης.

Προσέξτε ότι η ελληνική γλώσσα, με την ακρίβεια και ευστοχία απόδοσης ιδιαίτερων νοημάτων δεν χρησιμοποιεί τον όρο ΦΘΟΡΑ, αλλά ΔΙΑΦΘΟΡΑ, όπως και ανάλογα αποδίδει άλλης αντίστοιχης ποιότητας εκφάνσεις της δράσης των ανθρώπων, όπως ΔΙΑΠΛΟΚΗ.

Γιατί μπορεί η φθορά του ανθρώπου να αποτελεί μία φυσική κι αναμενόμενη συνέπεια των φυσικών νόμων, που εξουσιάζουν την υλική ζωή στο σύμπαν, ωστόσο η δια-φθορά αποτελεί διάδοση της φθοράς.

Αποτελεί μία επιλογή δηλαδή του ανθρώπου, να προσδώσει με τις ενέργειές του μεγαλύτερη καταστροφική δυναμική σ’ αυτές, διαδίδοντας την ατομική του φθοροποιό ασθένεια, μολύνοντας τους συνανθρώπους του, που επηρεάζει κι ενεργώντας ως καταλύτης του ΚΑΚΟΥ μέσα στον Κόσμο, ο οποίος έτσι μετατρέπεται από Κόσμημα των Ανθρώπων σε κόλασή τους.

Αυτή η δυναμική τάση διάδοσης της ασθένειας της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, αποτελεί και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, που πρέπει να κατανοηθεί απ’ όσους επιθυμούν να την θεραπεύσουν. Γιατί το χαρακτηριστικό αυτό αναπτύσσεται ως κρίσιμο μέσο αυτοσυντήρησης των «ξενιστών» της διαφθοράς, χωρίς το οποίο ο κοινωνικός και παγκόσμιος οργανισμός θα τους απέβαλλε, ως ξένα σώματα.

Προσεγγίζοντας το φαινόμενο από την άποψη της φυσικής και ηθικής ιδέας της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, σύμφωνα με την οποία κάθε συλλογικότητα αποτελεί έναν Οργανισμό, όπου κάθε άνθρωπος αποτελεί μέρος και κύτταρό του, όπως επίσης και τα Έθνη αποτελούν κύτταρα του Πανανθρώπινου Οργανισμού, κατανοούμε ότι η Διαφθορά είναι μορφή κοινωνικού καρκίνου, άκρως επιθετικού, μορφή ιού άκρως μολυσματικού, που χρειάζεται έγκαιρη και αποτελεσματική θεραπεία, εις όφελος του συνόλου.

Και στην περίπτωση αυτή οι ΓΙΑΤΡΟΙ που καλούνται να ερευνήσουν για τα αίτια και τη θεραπεία, καλούνται να παράσχουν θεραπευτική αγωγή στον ασθενή άνθρωπο και κοινωνία και σε περίπτωση αποτυχίας αυτής να επέμβουν με κατάλληλα εργαλεία και γνώση, είναι ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Σ’ αυτούς ανήκει η ευθύνη, το βάρος και η τιμή για τη διαμόρφωση των συνθηκών που θα ζήσουν οι γενιές των ανθρώπων στη γη.

Και οι Νομικοί, Δικαστές και Δικηγόροι αποτελούν την επιστημονική ελίτ, που λόγω γνώσεων και εμπειρίας, περισσότερο απ’ όλα τα λοιπά επαγγέλματα έχουν την ικανότητα να αντιπαλέψουν και θεραπεύσουν ως αριστοτέχνες χειρουργοί την επικίνδυνη και θανατηφόρα ασθένεια.

Αρκεί να μην τρομοκρατηθούν αντικρύζοντας το τέρας, το Λεβιάθαν της διαφθοράς, που άλλοτε με τις Σειρήνες του τους παρασύρει οικειοθελώς στα σωθικά του, ενώ άλλοτε αποκαλύπτει το τρομακτικό του πρόσωπο, σε όλη την απάνθρωπη και αποκρουστική του διάσταση, παγώνοντας τους αδύνατους εξ αυτών.

Για να μην υπάρξουν θύματα του τέρατος αυτού, πρέπει όμως να είναι οπλισμένοι με τα αναγκαία μέσα και όπλα του αγώνα, ελεύθερο πνεύμα, ασυμβίβαστη ηθική, ενάρετη ζωή, αποφυγή κάθε εξάρτησης, διάθεση προσφοράς στα πλαίσια του λειτουργήματός τους.

Δεν μιλώ ως ένας ακόμη ονειροπόλος, αλλά απόλυτα προσγειωμένος στις ανάγκες της πραγματικότητας και του αγώνα, που

καλούμαστε να κάνουμε, εντασσόμενοι στις δυνάμεις καταπολέμησης της αρρώστιας της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ και ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ.

Αν δεν έχουμε, αν δεν παλεύουμε να διατηρήσουμε, αν δεν «αθλούμαστε» για ν’ αναπτύξουμε τις ιδιότητες του Σωκρατικού ΦΥΛΑΚΑ της Πολιτείας, δεν έχουμε καμμία ελπίδα ν’ αντιπαλέψουμε το τέρας, γιατί έχει τα μέσα να διαφθείρει καθένα, που επιχειρεί εναντίον του, με άφθονο χρήμα, απειλές, βία, σεξισμό κι όλη αυτή την ποικιλία εξαρτήσεων, που φυλακίζει τους ανθρώπους στις σύγχρονες φυλακές τους.

Γιατί όμως υπάρχει το τέρας;

Με βάση την θεμελιώδη υπόθεση της Οικονομικής Ανάλυσης του Δικαίου, ο άνθρωπος είναι ορθολογιστής, εγωιστής, μεγιστοποιητής χρησιμότητας [rational, self-interested, utility maximizor]. Αυτή η υπόθεση αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό μέρος της ανθρώπινης προσωπικότητας και συμπεριφοράς.

Με τη σημαντική διαφορά ότι μπλεγμένος μέσα στα πάθη, τις αδυναμίες και τη σχετικότητα των πραγμάτων, πολλές φορές ο άνθρωπος αγνοεί τι είναι το πραγματικά ΧΡΗΣΙΜΟ και ΑΝΑΓΚΑΙΟ, γιατί έχει απολέσει την επαφή με το επίπεδο ιδεών, που δίνει τις σχετικές απαντήσεις.

Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα από ένα άκρως στρεβλωτικό περιβάλλον εκπαίδευσης κι εργασίας, υποθέτει ότι η μεγιστοποίηση της χρηματικής ή άλλης μορφής περιουσίας, αποτελεί την αναγκαία για τη διασφάλιση της ευημερίας του συνθήκη, άλλος υποθέτει ότι αυτό διασφαλίζεται με άλλης μορφής εξαρτήσεις, εξουσιάζοντας ανθρώπους ή παίζοντας παιχνίδια και στοιχήματα με τη ζωή ολόκληρων λαών, άλλος πουλά την ψυχή του για πάσης φύσεως υλικές απολαβές.

Ποιος ο ρόλος μας ως Νομικών στον αγώνα αυτό;

Κατ’ αρχάς ας επαναπρογραμματίσουμε τους εαυτούς μας, στις θετικές συλλήψεις, γιατί δεν κάνουμε αγώνα κατά της διαφθοράς, αλλά αγώνα για συνείδηση κι αρετή, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Η συνείδηση κι η αρετή είναι τα φάρμακα που εξοντώνουν οριστικά την αρρώστια.

Μέχρι όμως να δράσουν αυτά απαιτείται ο ασθενής να μην αποβιώσει κι έτσι χρειάζονται συνεχείς δράσεις αντιμετώπισης των συμπτωμάτων της.

Εκεί οι νομικοί έχουμε ένα ιδιαίτερο ρόλο.

Το ρόλο αυτό τον είδαμε έντονα να αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια στην καταρρέουσα από τα λάθη της και τις πιέσεις του άρρωστου διεθνούς συστήματος, Ελλάδα.

Αίφνης τα τελευταία έτη αποκαλύφθηκε δημόσια το αποκρουστικό πρόσωπο της υψηλής πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, αιτία κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων της χώρας και άφεσης

ανεκμετάλλευτου του πλούτου της, πάντα με το αζημίωτο για κάποια από τα πρόσωπα, που λάμβαναν καίριες αποφάσεις.

Στο αντίποδα και ως μέσο φυσικής αντίδρασης, η κοινωνία παρήγαγε σειρά αντισωμάτων , αναπτύσσοντας ένα νομικό ακτιβισμό.

Δεκάδες οι μηνύσεις και οι ποινικές διώξεις, που ασκήθηκαν κι ελπίζουμε ότι θα οδηγήσουν στη σε βάθος διερεύνηση και απόδοση ευθυνών, ως μέσο όχι εκδίκησης αλλά επιβίωσης της ίδιας της κοινωνίας, που διψά πλέον, πριν από την αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας, για κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεκάδες οι ομαδικές αγωγές κατά αποφάσεων και πράξεων της διοίκησης, που χωρίς τη δέουσα κοινωνική συναίνεση, επαρκή σχεδιασμό και νομιμοποίηση, ήρθαν να αποσαθρώσουν τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της Ελλάδας , αλλά κι άλλων κρατών που τελούν υπό ανάλογο καθεστώς διεθνούς ομηρίας.

Οι αντιστάσεις τεράστιες, αλλά και οι προοπτικές ελπιδοφόρες, αρκεί εμείς ως νομικοί, αλλά και η κοινωνία να επιμείνουμε προσηλωμένοι στο στόχο, που είναι να κερδηθεί ο πόλεμος.

Η αναγέννηση της κατεστραμμένης χώρας ξεκίνησε από το ξύπνημα των πολιτών της από το λήθαργο της εικονικής ευημερίας, που ουσιαστικά υπέκρυπτε την εξάρτησή τους σε πάσης φύσεως παραισθησιογόνα και την πορεία του στην ανάπτυξη αξιόλογων συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών, όπου καθένας θα βρει αυτήν που εκφράζει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, για να δράσει κι αυτός, με βάση τις γνώσεις και τις ικανότητές του.

Μη νομίζετε ότι όλα αυτά είναι άμοιρα οικονομικών αποτελεσμάτων, γι’ αυτό που αποκαλούμε αφηρημένα ανάπτυξη!

Ας αναρωτηθούμε κατ’ αρχάς, όταν αναφερόμαστε στην ανάπτυξη, μιλούμε γιa ποίου στοιχείου και με ποια κριτήρια κι ας συμφωνήσουμε σε αυτά τα ουσιώδη σημεία;

Ναι επιθυμούμε ανάπτυξη οικονομική, αλλά υπό όρους μίας νέας ηθικής, που θα λαμβάνει υπ’ όψη τις αρχές της βιωσιμότητας και της συστημικής επιστήμης, γιατί χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, διαφάνεια και ευνομία, ούτε τα μέλη του συνόλου, ούτε το σύνολο μπορεί να προσδοκεί μία ισορροπημένη λειτουργία και την υφ’ όλων μας επιδιωκόμενη ευημερία.

Αγαπητοί φίλοι, καθώς η ανθρωπότητα κινείται ανερμάτιστη μέσα σε ένα απάνθρωπο λαβύρινθο, κινούμενη προς την αυτοκαταστροφή της από ένα αενάως αυτοαναγεννώμενο και υπ’ αυτής παραγόμενο Μινώταυρο, οφείλει ως μέσο αυτοσυντήρησής της, να ακολουθήσει δύο μεθόδους.

Είτε ν’ ακολουθήσει το μίτο της Αριάδνης προς την ξεχασμένη από τους πολλούς ΑΡΧΗ, είτε με τη βοήθεια πολλών συνεργαζομένων

συνειδητών πολιτών, να υψωθεί πάνω από το λαβύρινθο, αντικρύζοντας την έξοδο.

Τόσο η πορεία προς την Πηγή όσο και η ύψωση πάνω κι εκτός του προβλήματος, συνιστούν μέσα κάθαρσης, ατομικής και συλλογικής κι απαιτούν επίσης όλοι μαζί να συνεργαστούμε με συνείδηση για τον καλό αυτό σκοπό, που μας αφορά όλους.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η κρίση που βιώνουμε αποτελεί μία μοναδική ευκαιρία να επιτύχουμε τους ανωτέρω στόχους, που τόσο ξεκάθαρα εμφανίστηκαν στη ζωή μας κι είμαι βέβαιος ότι ο αγώνας αυτός θα δικαιωθεί»!

Επειδή δε δεν υπάρχει τίποτε «τυχαίο», αφού ΤΥΧΗ, όπως ανέφερε ένας αξιόλογος ερευνητής της αλήθειας, είναι «το άγγιγμα του Θεού στον κόσμο», το πρόσφατο συνέδριο κατά της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, ακολούθησε μία άλλη ημερίδα, όπου καθηγητές κι επιστήμονες ανέπτυξαν μία εξαιρετική εργασία του ΠΑΝΤΕΙΟΥ Πανεπιστημίου για την συμβολή της Ηθικής Παιδείας στην Ευημερία και την δι’ αυτής αντιμετώπιση των Κρίσεων!!! Σε μία γεμάτη από παλλόμενους νέους κυρίως φοιτητές αίθουσα, συζητήθηκαν διαστάσεις αυτού του νοσηρού φαινομένου, που καταλύει τον ανθρωπισμό, το δίκαιο, την ειρήνη και τη δημοκρατία, τα θεμέλια δηλαδή κάθε κράτους και κάθε κοινωνίας και ερευνήθηκαν οι προτεινόμενες λύσεις.

Με τη διαπίστωση αυτή της σημαντικής ωρίμανσης της κοινωνίας να αποτινάξει από πάνω της τις πάσης φύσεως μέχρι σήμερα ιδεολογικές αγκυλώσεις τύπου παλιών ιδεολογιών (φιλελευθερισμού, καπιταλισμού, κομμουνισμού, σοσιαλισμού, αναρχισμού κλπ) και τις ξεπερασμένες πολιτικές εφαρμογές τους, με τις διχαστικές για την κοινωνία πολιτικές διαδικασίες κι οργανώσεις (ανούσιο κομματισμό και ταξικές διακρίσεις, δικτατορίες ή καταστροφικές συγκρούσεις), αναζητώντας την ΟΡΓΑΝΙΚΗ διασύνδεση και συνένωση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων των λαών και της ανθρωπότητας για την επιδίωξη της ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, για την οποία φτιάχθηκε ο άνθρωπος και με μία ελπιδοφόρα κι αισιόδοξη Πίστη, εύχομαι σ’ όλους ευτυχισμένα κι ευλογημένα Χριστούγεννα και ένα πολύ καλλίτερο νέο Έτος!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ Κράτος δεν τα καταφέραμε να το…σκοτώσουμε. Το τραβολόγησαν οι «μικροί», το πυροβόλησαν οι «μεγάλοι», δεν παρέδωσε το πνεύμα, ζωντάνεψε κι άρπαξε το ρόπαλο. Επί αδίκων και ενίοτε επί δικαίων, που ξεβολεύονται και ανθίστανται σθεναρά. Χωρίς μια ματιά στον πρότερο…ανέντιμο βίο να τους στομώνει τη σπάθα.

ΜΑΖΕΥΕΙ τους «πικραμένους» του ο κ. Αυτιάς και ξεφωνίζει. Με τη χορωδία συντονισμένη και την παρτενέρ του ελεύθερη για χίλιες πόζες να κοιτιέται στο μόνιτορ. Δεν θα’ ταν περίεργο, αν τα θέματα και οι αναφορές του είχαν την εγκυκλιότητα που επιβάλλουν οι μέρες μας. Μην (τους) περιμένεις να…σκαλίσουν τα «εξοπλιστικά». Ούτε να επαγγέλλονται έρευνες για τη ρεμούλα των «Ολυμπιακών».

ΕΙΔΑΜΕ το Κράτος αγριεμένο και ροπαλοφόρο, τρομάξαμε και τρέξαμε να κρυφτούμε, αλλά οι πόρτες κλειστές και μόνο της φάκας η πόρτα ανοιχτή. Κι αρχίσαμε ο ένας να υποδεικνύει τον άλλον για ένοχο κι όλοι μαζί το Κράτος (που...κατασπαράξαμε). Κατά τις δυνάμεις και τις δυνατότητες έκαστος. Με άφθονες κουβέντες περί σοσιαλισμού και μηδενική πρακτική.

ΒΛΕΠΕΙΣ την εφορία (που έκλεβες) και σε πιάνει ο πανικός του πρωτάρη. Τον έλεγχο για τους «αδήλωτους» κι αρχίζεις το βρισίδι για τα μνημόνια. Σου κόβουν τη φόρα για τα τζάμπα φάρμακα (με τη συμμετοχή) και τις νοσηλείες (με τα 25/άρια) και κατσουφιάζεις, αναπολώντας τα χρόνια της ανεμελιάς που βούλιαξαν Ταμεία.

ΚΑΘΕ αρχή και δύσκολη, μιας και δεν είμασταν δρομολογημένοι. Να σφίξουμε τα δόντια, παίρνοντας (κάποιο) κουράγιο απ’ τις ροπαλιές σε (μεγαλο)κλέφτες που κρύβονταν και τους βγάζουν με την απόχη. Λαδωμένους και λαδωτές με λαδωτήρια, που τους τσακίζει η σκέψη για κελιά και χειροπέδες. Επικαλούνται την υγεία και την ηλικία τους, χωρίς να νιώθουν ένοχοι για τα μαγκάλια και τα σκοτεινά υπόγεια μερίδας ελλήνων που ψάχνουν στα σκουπίδια.

ΚΙ ένα ενσταντανέ, φρέσκο και ζωντανό. Στο «γυαλί» ο κ. Τσουκαλάς (πάμπλουτος και νεόκοπος-ευκαιριακός συμπαραστάτης των φτωχών). Ξεσπαθώνει. Για το 25/άρι και τα δίκαια του λαού. Κι ύστερα; Στο σπίτι αγκαλιά με τα εκατομμύρια και προετοιμασία για επανεκλογή-όνειρο. Ευτυχώς, βρίσκει απέναντι τον μάστορά του (Άδωνη) και ο αδρός τω σώματι εκατομμυριούχος σιωπά, συμμαζεύεται και αποχωρεί.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΣΤΟ «πάρτι» συμμετείχε και ο λαός(!). Ξοδεύτηκαν τα λεφτά, φαγώθηκε το χρήμα κι έφτασε στο χτένι ο κόμπος. Να ξεσκεπάσεις τους…γλεντζέδες των φαρμακευτικών εταιριών και τους προμηθευτές του πανάκριβου ιατρικού υλικού; Το’ καναν πανάκριβο οι μίζες και προμήθειες αργυρώνητων, διάσπαρτων σε συμβούλια και επιτροπές. Μιζαδόροι εξοπλισμών απ’ τη μια, πιράνχας της Υγείας απ’ την άλλη και οι βίοι παράλληλοι σε «πάρτι» με διαφορετικό ποτό για τα μεθύσια.

ΠΡΙΝ φύγουμε απ’ τους «μεγάλους», να επισημάνουμε την αναγκαιότητα να αποκαλυφθούν οι υπογραφές των…υπερεκτιμητών του ιατρικού υλικού που μας «φέσωσαν». Να κινηθεί η Δικαιοσύνη επίμονα (όπως για τους μιζαδόρους των εξοπλισμών).

ΠΑΜΕ προς τα κάτω και στους κατά τόπους και νοσοκομείο «λειτουργούς» του ΕΣΥ. Οι πολλοί τα’ βλεπαν και σιωπούσαν, οι λίγοι τα δρομολογούσαν. Με τον «κουβά» στα χειρουργεία, όπου πετούσαν άθιχτο ιατρικό υλικό, για να παραγγελθεί άλλο, παραπανίσιο και υπερτιμημένο.

ΚΙ ερχόμαστε, κατεβαίνοντας, στον πολίτη της καθημερινότητας. Στον λαό «τον μικρό τον μέγα» που ξέχασε και ξεχάστηκε. Το χωράφι που το πούλαγε για να γιατρευτεί. Και είναι ο ίδιος, που επί ΕΣΥ και…τζάμπα, λάδωνε τον γιατρό για κρεβάτι στο νοσοκομείο. Με τον μεγαλογιατρό να του κλείνει το μάτι, το νυστέρι να βγάζει σπίθες και τους «άλλους» να περιμένουν. Στον θάλαμο, χωρίς σειρά (ενίοτε στο ράντζο), θλιμμένους και απογοητευμένους. Σε νοσοκομείο που παρέτεινε (σκόπιμα) τη νοσηλεία του, για να αρμέξουν το ταμείο του. Εκεί όπου φύλαγαν «εντατικές» κλειστές για φίλους και συγγενείς (κάποιοι) μεγαλογιατροί, απρόσιτοι και με το αετίσιο βλέμμα. (Με ευκαιριακό πρόσχημα τη φύλαξή τους για προσωπικότητες των «Ολυμπιακών Αγώνων»).

ΝΑ πάμε στη μικρή, ένοχη συμμαχία του γιατρού και ασθενή(;) με το βιβλιάριο έρμαιο στα χέρια του πρώτου και τον φαρμακοποιό να τρίβει τα χέρια; Στη γριούλα με τις μικροβιολογικές εξετάσεις ανά 15/νθήμερο (με την ένοχη υπογραφή του γιατρού); Στην καθηγήτρια που πήγαινε στο μάθημα κουβαλώντας το βιβλιάριο;

ΚΑΠΟΙΟΙ στο κόλπο και πυροβολούσαν με κανόνι το ΕΣΥ. Από ψηλά. Οι άλλοι εκ των κάτω. Με λιανοτούφεκα, πιστόλια και μαχαίρια. Είμασταν οι πολλοί.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Μη (μόνο) κλαις γοερά για το 25/ευρο (για τους ανασφάλιστους). Παρατήρησε το κάδρο. Ίσως δεις τον εαυτό σου, κάπου στη γωνιά, ανάμεσα σε λύκους και πιράνχας.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ η…εκπαίδευση. Προετοιμάζει και δημιουργεί «έτοιμες, ώριμες και φτασμένες». Με «σχολείο» τα (ηλεκτρονικά) μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας (διάβαζε τηλεόραση). Όπως την εννοούν καναλάρχες και τηλεθεατές. Και στήνονται άνθρωποι στο «γυαλί» να αποθαυμάσουν. Τις «θεές» με φούστα επιμελώς ανασηκωμένη. Για μαντράχαλους ανάμικτους με κίναιδους που μας εισάγουν στο πνεύμα και το κλίμα της εποχής.

ΚΑΙ με τι ασχολούνται οι κ. κ. Μενεγάκη, Μελέτη και όλο το κακό (τηλεοπτικό) συναπάντημα; Δεν μας διευκρίνισαν ποτέ τι δουλειά κάνουν και γιατί αμείβονται. «Κάνω τηλεόραση» σου πετούν περήφανα κι ακόμα ψάχνουμε το γιατί. Ποιος και γιατί τις επέλεξε. Την κα Ναταλία π.χ. (κι αυτή επιδεικνύει απελπισμένα τους μηρούς της), που δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το σεξ, εκπεφρασμένο με χίλιους τρόπους. Σα να μην υπάρχει άλλο τρέχον θέμα πέρα απ’ τα γκομενιλίκια, τη σεξουαλική δραστηριότητα και την προστυχιά με το περιτύλιγμα του τηλεοπτικού σχολιασμού.

ΑΠ’ το «σχολείο» της (ιδιωτικής μας) τηλοψίας βγαίνει το έμψυχο υλικό που διοχετεύεται σε κέντρα…υψηλής τέχνης. Για ψυχαγωγία και διασκέδασή μας. Στα σκυλάδικα! Με τους καψούρηδες να «τη βρίσκουν» εκεί, «μέσ’ τους καπνούς, χωρίς βρισιές» αλλά στην καπνίλα και τη ιδρωτίλα. Με το…βρακί της αοιδού σε κοινή θέα, τραβηχτική για τον φτιαγμένο της γύρας. Με την κα Πάολα (για παράδειγμα), να το επιδεικνύει ανάμεσα στους σκελετωμένους της μηρούς, και το φιλοθεάμον (και…μουσικόφιλο) κοινό να χαλαλίζει τη…δαπάνη.

ΚΙ από αντρικό στοιχείο στην πίστα; Εκεί, δεν κυριαρχεί το…σεξουαλικό στοιχείο. Μόνο η…βοώσα παραφωνία του φάλτσου αοιδού. Άλλοτε τσέπωνε εκατομμύρια δραχμών. Αργότερα, με τα κέφια των θαυμαστών του, λιγόστεψαν και οι απαιτήσεις του. Σήμερα, διώκεται για παρανομίες του που έχουν να κάνουν με την εφορία. Με (ανύπαρκτα) συμβόλαια (που τα ορίζει ο νόμος) και με τον επιχειρηματία να «λουφάρει» αποδείξεις.

ΘΑ εξημερωθεί ποτέ ο κόσμος της νύχτας; Θα εξανθρωπιστούν φουσκωτοί που φυλάνε το «μαγαζί»; Είναι θέμα χρόνου και παιδείας. Η δημόσια Εκπαίδευσή μας βρίσκεται σε…καλό δρόμο (με τις καταλήψεις και την αποστήθιση) και προετοιμάζει τον μαθητή/μαθήτρια για το σκυλάδικο, προβάροντας το ζεϊμπέκικο στην «Πενταήμερη». Αύριο, «φτασμένος» και «ώριμος», θα ονειρεύεται πρώτο τραπέζι πίστα. Αν τα οικονομικά του συνάδουν με τα όνειρά του.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ η «διαδρομή» μας και η μέρα επιβάλλει ευχές και χαμόγελα. Για την ιστορία κι ίσως για κάποια «καλλιτεχνικά» συμπεράσματα. Γιατί, αν μας δίνουν «πολιτιστικό» κουράγιο κάποιες σημερινές μουσικές εκφράσεις με ορχήστρες (ακόμα και συμφωνικές), μπάντες και χορωδίες μικρών παιδιών, χάνεται στην καφρίλα κάποιων «παραδοσιακών».

ΝΑ θυμηθούμε «καλλιτεχνικές» πρωτοχρονιές του παρελθόντος. Δαπανηρές και απείρως κομματικές, επί…κομματοκρατίας. Είχαν εισχωρήσει επιτήδειοι στον αντίστοιχο κρατικό μηχανισμό επιλογής καλλιτεχνών που θα μας ψυχαγωγούσαν (πρωτοχρονιάτικα, Πάσχα και Χριστούγεννα). Τους όριζαν προσεκτικά «κομματικοί», άρεσαν στο κοινό, το παραδάκι άφθονο γέμιζε τσέπες αδηφάγων καλλιτεχνών, που δεν έλεγαν να παραμερίσουν για κανέναν…αφανή συνάδελφό τους.

ΚΑΙ το’ χαμε πάρει απόφαση πως «θα τη βγάλουμε» γιορτιάτικα με Νταλάρες και Νιόνιους. Δεν έχουμε κάτι με τους παραπάνω καλλιτέχνες-με την…αποκλειστικότητά τους έχουμε. Για τον κ. Νταλάρα δεν λες πολλά. Η…οικογενειακή του σχέση με το Κόμμα εξηγεί και τις «αναθέσεις». Με το αζημίωτο του καλλιτέχνη, που (επί παχιών αγελάδων) ποτέ δεν μάθαμε για την αμοιβή του κι ούτε μας ρώτησαν.

ΜΑΛΛΟΝ «παντός καιρού» ο κ. Σαββόπουλος, καθόλου ευκαταφρόνητος για τις δημιουργίες του (με την πρωτοτυπία και ενίοτε την παραξενιά τους), ωστόσο, επαναλαμβανόμενος, μέχρι…τελικής πτώσεως. Κι όταν εξαφανίζονταν απ’ το «γυαλί», εμφανίζονταν σε στρατώνες χοροπηδώντας σε πρόχειρες πίστες καμωμένες από φαντάρους, με τη γαλανόλευκη στους ώμους του (δίκην πατσαβούρας). Χωρίς να’ χει πάει φαντάρος!

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στο σήμερα της κρίσης που γέμισε μεν τα σκυλάδικα, αλλά λιγόστεψε το λουλουδικό και τη σαμπάνια που άλλοτε έρρεε άφθονη στην πίστα. Κι από αοιδούς που τραγουδούν με το…βρακί τους και παράφωνους ογκανίζοντες που δαγκώνουν το μικρόφωνο; Καλά πάμε. Όλοι νέας σοδειά (και μουσικής αμορφωσιάς) και ο «παραδοσιακός» της γύρας απλώνει στην πίστα τη μαγκιά του.

ΚΑΙ πού αλλού σπάσανε πιατικό οι «γλεντζέδες»; Δειλά και συγκρατημένα, ωστόσο, το’ καναν για την…”Yγειά τους, ρε παιδιά”. Κι αν τραγουδούσαν φάλτσοι εκνευριστικά (σκ..το) τράγουδα (με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το υπέροχο «Μονοπάτι»), η επίδειξη πήγε σύννεφο.

Η πολιτιστική ελπίδα βρίσκεται στα παιδιά των ωδείων και των μουσικών σχολών. Για να λιγοστέψει τις πενιές του το μπουζούκι (να μη σιγήσει-είναι υπέροχο) και να βάλουν λουκέτο τα σκυλάδικα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ κόμμα και η δύναμή του. Οι άνθρωποί του, οι «εργαζόμενοι» και αμειβόμενοι, ο αρχηγός, ο κομματάρχης. Με την ιστορία τους (τα κόμματα), σε καιρούς που ή ενιαία έκφραση με κοινή ιδεολογία και αρχές ήταν αναγκαιότητα.

ΣΗΜΕΡΑ, εξελίσσονται σε…χυλό συγκοινωνούντων δοχείων. Με παροτρύνσεις εγγραφής σε «στράτευμα» χωρίς διακριτή ιδεολογία. Και χωρίς κανόνες. Με τους «παραδοσιακούς» των κομμάτων να επιμένουν σε «αποδοτικές» νοοτροπίες (και πρακτικές) του παλαιοκομματισμού, ωστόσο, η Δικαιοσύνη…καραδοκεί.

ΑΝ ο κ. Λιάπης δεν κουβαλούσε μέσα του τη νοοτροπία του αφέντη «υπηκόων» και του αφεντικού (χωρίς να’ χει δουλέψει ποτέ του), δεν θα μας σχολίαζαν (αρνητικά) παγκοσμίως. Χωρίς την «θειική» εύνοια και προστασία, δεν θα’ ταν αμειβόμενος συνταξιούχος…υπουργός, καρμίρης, πλεονέκτης και (ορατός) απατεωνίσκος.

ΕΙΜΑΣΤΕ σε καλό δρόμο…αποκομματισμού της κοινωνίας. Οι πολλοί σπάσαν’ τα δεσμά και οι ολίγοι επιμένουν. Στο κονάκι του βουλευτή για απελπισμένο βόλεμα ων παιδιών. Ακόμα και στην υποψηφιότητα…Τομπούλογλου.

ΕΔΩ, λίγο να σταθούμε. Στην υπερβολική και φαινομενικά αφύσικη τηλεοπτική προβολή των συμβάντων με πρωταγωνιστές τους δυο «αστέρες» της Ν.Δ. Το αρνητικό είναι πως ξοδεύεται τηλεοπτικός χρόνος για τους δυο, και…περιμένουν οι υπόλοιποι. Οι κάθε λογής εμπλεκόμενοι σε απατεωνίες, κόλπα και κολπάκια του πρόσφατου (και απώτερου) παρελθόντος. Διευθυντάδες και αργυρώνητα μέλη συμβουλίων Υπηρεσιών του δημοσίου διόρισαν ευνοούμενους κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα και οι υπογραφές τους παραμένουν αφανέρωτες. Πολλοί από δαύτους, υπέγραφαν για μια πρόσληψη κι άρπαζαν τα μισά του διορισμένου κάτω απ το τραπέζι. Ανταποδοτικά, που αλλάζοντας κλίμακα γέννησαν τα «αντισταθμιστικά», για να χορτάσουν μίζες οι «μεγάλοι».

Η ΒΑΘΜΙΑΙΑ αποκομματικοποίηση έφερε αποτελέσματα, γέννησε τους καρπούς της. Άλλοτε, πολίτης θα πέρναγε μέσα απ’ τα κομματικά του φίλτρα τις διώξεις. Θα μιλούσε για…αδικίες και πολιτικές διώξεις, για θύματα δικαστικής πλάνης. Μπορεί να’ βγαινε και στο δρόμο για το κόμμα και τον υπουργό του (στη στενή), για τον (απομυθοποιημένο) αρχηγό και κομματάρχη, για τον (αποδυναμωμένο) συνδικαλιστή.

ΣΗΜΕΡΑ, ενιαία και ομοθυμαδόν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), υπερθεματίζουν για τις διώξεις οι πολίτες συναινώντας και εύχεται (δίκαια και με το δίκιο του) και άλλους «στη στενή». Ανεξαρτήτως κόμματος και «ιδεολογίας».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΝΟΙΞΗ και βρεθήκαμε σε κτήμα με κερασιές. Σκαρφαλωμένος στο δέντρο ο αλλοδαπός, μάζευε τον καρπό γεμίζοντας τον κουβά κι από κει στη σκάλα για προσγείωση.

ΗΤΑΝ αλλοδαπός και τα ευρώ του κόπου του θα αυγάτιζαν στην πατρίδα του. Και το μεροκάματο αυτού; 28 ευρώ! Για 8/ωρο. Με όλη κι όλη την παρανομία του συμπυκνωμένη στην μη έκδοση…παραστατικών για την εργασία του. Μια παύση για ξηρά τροφή πάνω στο χορτάρι και ξανά στο δέντρο, με το μυαλό στην οικογένεια που περιμένει τον…κουβαλητή της. Δεν ήταν αλλοδαπός που σκοτώνει-ήταν από εκείνους που δουλεύουν. Δεν ήταν ημεδαπός της καφετέριας που ξεφωνίζει για την ανεργία.

ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ την εικόνα κι ύστερα (τώρα), κατηφορίσαμε για τον…πολιτισμό. Στις μίζες του κ. Κάντα. Κι αυτός σκαρφαλωμένος σε μια θέση «παρά τω Υπουργώ» και…εργαζόμενος. Με τον…ιδρώτα του ανάκατο με τη διαφθορά να δίνει τη λάσπη των καιρών μας. Ζυγιάσαμε (τον ιδρώτα του), αναφωνήσαμε «Άξιος ο μισθός του!» και προσχωρήσαμε για άλλους βιοπαλαιστές των υπουργείων (συμβουλίων και επιτροπών).

ΤΑ βάλαμε κάτω με την πρόθεση να εξηγήσουμε το κοντράστ. Ο σκαρφαλωμένος στην κερασιά κινδύνευε (να τσακιστεί πέφτοντας). Ο κ. Κάντας και «συνεργάτες» του δεν κινδύνευαν. Τσέπωναν εκ του ασφαλούς και (κάποιοι από δαύτους τα φύλαγαν) τα φύλαγαν, χωρίς να τα ξοδεύουν. Γιατί; Την εξήγηση τη δίνει ο κ. Ράμφος (σύγχρονος φιλόσοφος): Είναι η ΕΠΙΘΥΜΙΑ (για την απόκτηση) που τους τρελαίνει.

ΟΙ παραπάνω έδρασαν σε συνθήκες ατιμωρησίας. Σε προστατευτικό κλωβό, καμωμένο από τεχνίτες που προνόησαν για εαυτούς και αλλήλους. Μέσα στον κλωβό «δραστήριοι» εσχατόγηροι με το’ να πόδι στο λάκκο και την ψυχή πουλημένη στον διάβολο. Με το πάθος τους για χρήμα και με έγνοια στους επιγόνους μη δυσκολευτούν στη ζωή τους και ανέβουν στην…κερασιά.

ΚΑΤΙ γίνεται, κάτι κινείται και πες το χειροπέδες σε βρώμικα χέρια. Πες το προειδοποίηση που βγάζει φωτιές και ένοχη φαντασία που περιδιαβαίνει τους διαδρόμους της φυλακής και αράζει στο κελί, με τον εφιάλτη της αϋπνίας.

ΠΕΡΑ απ’ τις ευχές για τη νέα χρονιά, τι άλλο «ευχόμαστε»; Να εμπλουτισθεί η παρέα των έγκλειστων και με άλλα καθάρματα, που μάζευαν τις δεσμίδες, μετρώντας τα χιλιάρικα σαν τα…κεράσια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ στο χάος, πασκίζουμε να κρατηθούμε και ψάχνουμε για ενόχους. Το βρήκαμε! Φταίνε οι ξένοι. Ανθέλληνες και εκβιαστές, κερδοσκόποι και τοκογλύφοι. Κατάρες, λοιπόν, και βρισίδι για τα μνημόνιά τους. Για μιαν απ’ τα ίδια με τα δικά μας. Γι αυτό και δεν αλλάζουμε τους νόμους που έκαναν πλούσιους υπουργούς και «γράφουμε την ιστορία μας με ανυπακοή».

ΚΑΙ τι ΔΕΝ κάνουμε, ψάχνοντας για ενόχους και γενεσιουργά αίτια της τραγωδίας μας; Δεν σου κάνει καρδιά να φτύνεις τον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη. Δείχνεις τους έξω μη ψηλαφίσεις τον διπλανό, σηκώνεις τους ώμους κρατώντας αποστάσεις (μέχρι να σε καταπιεί η ρουφήχτρα).

ΤΙ «καταφέραμε», λοιπόν, μονάχοι; Καθένας κι όλοι μαζί τη συμβολή του στη διαφθορά. Με τις πράξεις και με την απραξία του. Να τα πάρουμε κατά τομέα μετρώντας τα εκατομμύρια της μίζας; Τι να ελπίζεις και να προσδοκάς από Ελλάδα που ακόμα και στρατιωτικοί Ε. Α. μετείχαν στο παιχνίδι της διαφθοράς; Υπέγραψαν για να «εξοπλίσουν» τη τσέπη τους αξιωματούχοι σε «κερδοφόρα» πόστα της εξουσίας. Τι άλλο θυμηθήκαμε; Την υπεξαίρεση καυσίμων στο στρατό χωρίς να δούμε «κρεμασμένους» κι άντε να τα βάλεις με τους…Τούρκους.

ΤΑ «καταφέραμε» και στο πεδίο της φοροδιαφυγής. Τριγύρω φοροκλέφτες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το…θράσος της Πολιτείας να βάζει χέρι στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Έχουμε (κάποια) γεφύρια και δρόμους (με λακκούβες), σχολεία (των καταλήψεων και της αποστήθισης), νοσοκομεία (χωρίς γάζες και με το φακελάκι ανθηρό) που τα πλήρωσε ο συνεπής (υπάρχουν και τέτοια…κορόιδα) φορολογούμενος. Ποιος άλλος; Εκών είτε άκων ο δημόσιος υπάλληλος. Τα παραπάνω τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται και ο φοροκλέφτης με τις καταθέσεις του στην Ελβετία. Επί ίσοις όροις με εκείνον που τα πλήρωσε.

ΔΕΝ χρειάστηκε να παρέμβουν οι ξένοι για να πληρώνεις «αέρα» για ένα γωνιακό κατάστημα, επί παχιών αγελάδων. Κάποιος κάποτε θα «πλήρωνε» κι ήρθε η ώρα. Διευθυντικά πόστα «κεντρικών» εφοριών αποτιμώντο σε μερικά εκατομμύρια για τον ενδιαφερόμενο υποψήφιο…αγοραστή και ήταν η «πατέντα» ελληνική.

ΤΑ καταφέραμε και μόνοι μας. Με το λιθαράκι (της δράσης είτε της ανοχής) έκαστος στο οικοδόμημα της διαφθοράς. Και τώρα; Τρέχουμε…